Πώς γίνονται οι πελάτες, πρώτα πολίτες και έπειτα στρατιώτες;

¨Είναι αλήθεια ότι ζούμε σε συνθήκες πολέμου. Και σε συνθήκες πολέμου απαιτείται εθνική συνεννόηση και συστράτευση όλων¨.

            Οι φράσεις αυτές δεν ανήκουν σε κάποιον στρατιωτικό, ή σε πολεμικό ανταποκριτή, αλλά στον κ. Απόστολο Ταμβακάκη, Διευθύνοντα Σύμβουλο της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας, και συμπεριλαμβάνονται στη συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής (25-9-2011).

            Με τα λόγια του αυτά ο κ. Ταμβακάκης δεν μας λέει κάτι καινούργιο ή άγνωστο, αλλά απλώς επαναλαμβάνει αυτό που είναι κοινός τόπος για όλους στις μέρες μας, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά σε όλο σχεδόν τον κόσμο.

            Βρισκόμαστε σε πόλεμο! Όχι θερμό, με συμβατικά ή πυρηνικά όπλα, ούτε ψυχρό, με δολιοφθορές και τους κατασκόπους να οργιάζουν. Βρισκόμαστε σε πόλεμο που αν και επί της ουσίας έχει τα ίδια σχεδόν κίνητρα με όλους τους μέχρι τώρα πολέμους (θερμούς και ψυχρούς) είναι ο πιο ειλικρινής και συνάμα ο πιο επικίνδυνος.

Η ηθική και η ηθικολογία της πολιτικής.

Οι αποκαλύψεις του πρώην αναπληρωτή διευθυντή Εξοπλισμών κ. Αντώνη Κάντα ακόμα και αν δεν επιβεβαιωθούν πλήρως, μας φέρνουν και πάλι μπροστά σε μια θλιβερή πραγματικότητα. Μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας που για κάποιο διάστημα συμμετείχε στη διακυβέρνηση της, χρησιμοποιούσε τα αξιώματα του για να αποκομίζει οικονομικά οφέλη.

Το ελληνικό δημόσιο φυσικά ζημιώθηκε και οπωσδήποτε ένα μέρος του συνολικού υπέρογκου χρέους που πασχίζουμε να αποπληρώσουμε οφείλεται σ΄ αυτή την πρακτική. Τώρα, αν είναι το ένα τοις χιλίοις, το ένα τοις εκατό ή πολύ περισσότερο, έχει βεβαίως τη σημασία του, αλλά το σημαντικότερο, μάλλον, είναι άλλο. Δημόσιοι λειτουργοί, επί σειρά πολλών ετών, μας ζημίωσαν όχι επειδή απεδείχθησαν ανίκανοι ή πήραν λανθασμένες αποφάσεις, αλλά διότι φρόντιζαν, κυρίως, για την τσέπη τους. Μας ζημίωσαν, όμως, μόνο οικονομικά ή η ζημιά που προκάλεσαν ήταν πολύ μεγαλύτερη και βαθύτερη;  

Η θλίψη και η ελπίδα των Χριστουγέννων.

            Υπάρχει μια θλίψη αυτά τα Χριστούγεννα. Αν και, σχεδόν, όλα όσα προσδιορίζουν, καθορίζουν και σηματοδοτούν τα Χριστούγεννα των σύγχρονων χρόνων είναι στη θέση τους, δεν καταφέρνουν να κρύψουν αυτή τη θλίψη που μοιάζει να ΄χει απλωθεί παντού μαζί με το γιορτινό διάκοσμο.

            Δεν είναι τα όσα ζήσαμε που φταίνε, ούτε πολύ περισσότερο όσα ζούμε. Είναι που το βλέμμα στρέφεται στο μέλλον και επιστρέφει τρομαγμένο, χωρίς να μπορούν να αμβλύνουν το αίσθημα του φόβου που το ΄χει κυριεύσει οι συνήθεις επαναλαμβανόμενες ευχές. «Χρόνια πολλά» ναι, αλλά τι χρόνια; Αν προσθέσεις επίθετα όπως «κακά» ή «δύσκολα» είναι σαν να προεξοφλείς ένα γραμμάτιο που δεν θέλεις να ΄χεις στην κατοχή σου και ας γράφει το όνομα σου. Αν βάλεις το επίθετο «καλά» δείχνει πως είσαι εκτός τόπου και χρόνου, ή πως αισθάνεσαι σαν να μην σ΄ αφορούν τα όσα γίνονται. Έτσι είναι, όμως; Δεν σ΄ αφορούν;

Το δένδρο και το δάσος στην υπόθεση Λιάπη.

    Βλέπουμε το δένδρο, πάλι, και χάνουμε το δάσος. Ελάχιστη έως μηδαμινή σημασία έχει αν ο πρώην υπουργός Μιχάλης Λιάπης ταξίδεψε στην Κουάλα Λουμπούρ ή στον πλανήτη Αφροδίτη μερικές ώρες μετά τη σύλληψη του για πράξεις που μπορεί να σκεφτόταν, αλλά δύσκολα θα έκανε ο οποιοσδήποτε απλός πολίτης. Σημασία έχει, και μάλιστα μεγάλη, ότι ο απόστρατος πια πολιτικός απεδείχθη ένας ακόμα δάσκαλος που απλώς δίδασκε. Καθ΄ όλη τη διάρκεια της «προσφοράς του στα κοινά», μας φλόμωσε και αυτός  με «διδάγματα», «κορώνες» και ανούσιες μεγαλοστομίες.

            Δεν είναι, όμως, ο μόνος. Είναι απλώς ένας από τους πολλούς που διέγραψαν επιτυχημένη, για τους ίδιους, πορεία στην πολιτική λόγω καταγωγής και ονόματος, κάτι που δεν είναι σίγουρο ότι θα πετύχαιναν εάν έπρεπε να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε οποιοδήποτε άλλο χώρο, όπου θα μετρούσαν οι πραγματικές ικανότητες και η αναμφισβήτητη αξία. Ως προς αυτό, όμως, ποιος θα μπορούσε να τους κατηγορήσει; Ή μήπως δεν θα έκανε ακριβώς το ίδιο και οποιοσδήποτε άλλος που θα είχε τις ανάλογες ευκαιρίες;

Χάσαμε ήδη μια γενιά. Πόσες ακόμα;

      Η έρευνα που παρουσιάστηκε πρόσφατα είναι αποκαλυπτική. Eκτός αγοράς εργασίας, εκπαίδευσης ή κατάρτισης, βρίσκεται το 16,9% των νέων έως 24 ετών στην Ελλάδα! Στοιχείο που μας φέρνει στις πρώτες θέσεις μεταξύ των ¨28¨  της Ευρωπαϊκής Ένωσης,  σχετικά με τους NEETs (young people not in education, employment or training), τον όρο με τον οποίο περιγράφεται ο νεανικός πληθυσμός μίας χώρας, ηλικίας 15 έως 24 ετών, που απέχει από κάθε διαδικασία εκπαίδευσης, κατάρτισης και απασχόλησης, δηλαδή είναι «απών» από κάθε μείζονα θεσμική μέριμνα του κοινωνικού κράτους.

Τα συμπεράσματα της έρευνας είναι καταλυτικά, αλλά αξίζει να σταθούμε στα εξής δύο:

1.     Παρατηρείται αύξηση κατά 50% του ποσοστού των NEETs στη χώρα μας, κατά την περίοδο της κρίσης, και

2.     Οι NEETs, αν και δεν αποτελούν νέο φαινόμενο, εντούτοις, τόσο η διακύμανσή τους (διόγκωση), όσο και η περιφερειακή συγκέντρωσή τους, που εντοπίζεται κυρίως στα κράτη μέλη του ευρωπαϊκού Νότου, καταδεικνύουν, σαφώς, την άμεση διασύνδεση του φαινομένου με τις δυσμενείς συνέπειες της πολυεπίπεδης κρίσης και με τις ακολουθούμενες μεθόδους δημοσιονομικής εξυγίανσης.

Οι βασιλικές οικογένειες των «Λιάπης».

         Η υπόθεση του πρώην Υπουργού κ. Μιχάλη Λιάπη έχει δύο πλευρές. Η μια είναι αυτή της παραβατικής συμπεριφοράς ενός ανθρώπου που είχε κάθε λόγο και όλα τα μέσα για να μην φτάσει ως εκεί. Η άλλη είναι αυτή της νοοτροπίας απ΄ την οποία είναι ποτισμένη η πλειοψηφία, δυστυχώς, μιας ολόκληρης τάξης Ελλήνων πολιτών, αυτής των πολιτικών.

            Στην Ελλάδα η βασιλεία εξέπνευσε το 1974, όταν μέσω δημοψηφίσματος οι πολίτες επέλεξαν την κατάργηση της βασιλευόμενης Δημοκρατίας, αλλά οι «βασιλικές» οικογένειες δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν, ειδικά στην πολιτική.

            «Βασιλικές»  οικογένειες, με μεγαλύτερες και ισχυρότερες αυτές των Οίκων των Παπανδρέου, των Καραμανλήδων, όπου ανήκει και ο κ. Λιάπης, και των Μητσοτάκηδων, που πολλές φορές λειτούργησαν αναπαράγοντας τις παθογένειες και τις αδυναμίες των γαλαζοαίματων.  Απλώς το «ελέω Θεού» αντικαταστάθηκε απ΄ το «ελέω πολιτικού τζακιού».

Το success story και η ανθρωπιστική καταστροφή.

       Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, φτωχοί και γενικά άνθρωποι που αδυνατούν να εξασφαλίσουν ακόμα και τα βασικά μέσα για τη διαβίωση τους, υπάρχουν από τότε που κτίστηκε ο κόσμος αυτός. Και δυστυχώς θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Αυτή η παραδοχή, όμως, είναι και το μοναδικό βασικό σημείο συμφωνίας με όσους εξακολουθούν να υποστηρίζουν με νύχια και με δόντια πως η δημοσιονομική προσαρμογή μέσω της σκληρής λιτότητας και των ατελείωτων περικοπών είναι και ο μοναδικός δρόμος. Γιατί ναι μεν φτωχοί και ανήμποροι πάντα υπήρχαν, αλλά έχει σημασία να δούμε με τι ρυθμό αυτοί δημιουργούνταν σε άλλες περιπτώσεις και με τι ρυθμό δημιουργούνται σήμερα, σε συνθήκες ειρήνης μάλιστα.

            Αυτό που συνέβη στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια αν δεν είναι πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά είναι σίγουρα μια απ΄ τις ακραίες περιπτώσεις, καθώς η φτωχοποίηση και η εξαθλίωση όλο και περισσότερων πολιτών συντελείται πλέον καθημερινά.

Δεν γίναμε Αργεντινή, ευτυχώς, αλλά τι μας εμποδίζει να γίνουμε;

        Όσοι προέβαλαν και επικαλούνταν το παράδειγμα της Αργεντινής ως αντίλογο στα επαχθή, όντως, μνημόνια, σήμερα δεν θα πρέπει να αισθάνονται και τόσο άνετα. Το τι ακριβώς συνέβη στη χώρα του ταγκό, τι συμβαίνει και πώς οδηγήθηκε στη σημερινή κατάσταση, είναι σημαντικά, καίρια και πολύ σοβαρά ζητήματα, τα οποία για να κατανοήσει και να αξιολογήσει κανείς θα πρέπει να έχει άριστη γνώση και ενημέρωση των συνθηκών και των ιδιαιτεροτήτων που υπάρχουν εκεί. Στοιχεία που δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς πως διέθεταν εκείνοι που πρότειναν το «παράδειγμα της Αργεντινής», οι οποίοι προφανώς το είπαν για να έχουν κάτι να πουν. Ανεύθυνο, επιπόλαιο, εγκληματικό; Ονομάστε το όπως θέλετε. Η ουσία πάντως δεν αλλάζει.

            Από την άλλη μεριά βέβαια, δεν υπάρχει κανένας λόγος να πανηγυρίζουν οι πολιτικοί αντίπαλοι των οπαδών του «παραδείγματος της Αργεντινής», καθώς ναι μεν δεν γίναμε Αργεντινή, ευτυχώς, αλλά τι μας εμποδίζει να γίνουμε;

"Θα πάμε αδιάβαστοι;"- Ένα εξαιρετικό κείμενο του Στέλιου Ελληνιάδη

Ένα εξαιρετικό κείμενο του κ. Στέλιου Ελληνιάδη, το οποίο δημοσιεύτηκε στο "Περίπτερο Ιδεών". Περιγράφει την πραγματική σχέση του συνόλου του πολιτικού προσωπικού της χώρας με το βιβλίο, αλλά και τη μη σχέση του με τον "κόσμο των ιδεών". Φυσικά τα όσα σημειώνει αφορούν ένα σημαντικό μέρος και των πολιτών. Καταλήγει δε κάνοντας λόγο για την ανάγκη δημιουργίας μιας καμπάνιας για τη στήριξη του βιβλίου, χαρακτηρίζοντας τη ως "ζωτικής σημασίας", αλλά το ερώτημα είναι από ποιούς και πώς; Η απάντηση νομίζω πως είναι εύκολη και αυτονόητη. Από τους ανθρώπους που πιστεύουν ακόμα στο βιβλίο. Όχι απ΄ το Υπουργείο, ή τους θεσμούς που υποτίθεται πως στηρίζουν τον πολιτισμό, αλλά από όσους αντιλαμβάνονται πως δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να πορευόμαστε αδιάβαστοι. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι αρκεί ο καθένας να κάνει ένα βήμα πίσω απ΄ το εγώ του και να συμμετάσχει σε μια κοινή προσπάθεια αντιλαμβανόμενος πως πλέον κρίνεται το εμείς.   

Μιχ. Πιτένης
Γράφει λοιπόν ο κ. Ελληνιάδης: 

"Για δύο συνεχόμενες θητείες, στην πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας, σαν γενικός γραμματέας και πρόεδρος του Συλλόγου Εκδοτών Βιβλιοπωλών Αθηνών (ΣΕΒΑ), ξεναγούσα, μεταξύ άλλων καθηκόντων, τους υπουργούς που επισκέπτονταν την ετήσια Έκθεση Βιβλίου στα περίπτερα των εκδοτικών οίκων.

Στο ερώτημά μου εάν διαβάζουν βιβλία, όλοι απαντούσαν ότι τους αρέσει το διάβασμα, αλλά δεν έχουν ελεύθερο χρόνο για διάβασμα. Στα πολύ περισσότερα χρόνια που μπαινοβγαίνω στα βιβλιοπωλεία, σχεδόν σε καθημερινή βάση, σπάνια συναντάω υπουργούς και βουλευτές, παρ’ όλο που οι περισσότεροι απ’ αυτούς έχουν τα γραφεία τους, ή τα γραφεία των κομμάτων τους, στο κέντρο, και τους βλέπω (για την ακρίβεια, τους έβλεπα μέχρι να τους πάρει στο κυνήγι ο κόσμος!) να κυκλοφορούν στους δρόμους πεζοί ή με τους οδηγούς στα αυτοκίνητά τους. Ρωτώντας και τους βιβλιοπώλες σε μικρά και μεγάλα βιβλιοπωλεία, επιβεβαίωσα την αίσθησή μου ότι οι πολιτικοί με θώκους δεν είναι πελάτες τους. Οι ίδιοι βέβαια, δεν το ομολογούν αυτό δημοσίως, αντιθέτως χαίρονται όταν οι δημοσιογράφοι, κοντά στα Χριστούγεννα, τους ρωτούν για τα αγαπημένα τους βιβλία, και με τη βοήθεια κάποιου συνεργάτη ή φίλου, φτιάχνουν μια λίστα που θα κάνει καλή εντύπωση στους βιβλιόφιλους ψηφοφόρους. Θυμάμαι, όταν μου ζητήθηκε από την Ελευθεροτυπία να μιλήσω με τον Γιώργο Παπασωτηρίου, για να επιτρέψει τη φωτογράφιση, με πόση χαρά ο Γερουλάνος δέχτηκε να ποζάρει στο βιβλιοπωλείο της Σταδίου, για μια συνέντευξη με αφορμή το διορισμό του στο υπουργείο Πολιτισμού. Από τα ψάρια του ιχθυοτροφείου στα βιβλία, το άλμα ήταν πελώριο.

Σε… πλειστηριασμό η ιδέα για ενωμένη Ευρώπη.

         Όλη αυτή η διαπραγμάτευση μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και τρόικας για το θέμα της απελευθέρωσης ή όχι των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας, δεν είναι απλώς μια ακόμα θλιβερή απόδειξη για το ρόλο των αγορών και τις προτεραιότητες που θέτουν, αλλά είναι και εξόχως τραγική τόσο για την κυβέρνηση όσο και για την ιδέα και την έννοια της ενωμένης Ευρώπης.

            Είναι τραγικό για τη σημερινή κυβέρνηση, και για την κάθε ελληνική κυβέρνηση, να παλεύει με νύχια και με δόντια να υπερασπιστεί ένα απολύτως λογικό αίτημα την περίοδο της πιο σκληρής οικονομικής κρίσης που γνώρισε η χώρα, με τις πιθανότητες να μην είναι υπέρ της. Κακά τα ψέματα. Αν η τρόικα και οι δανειστές πουν όχι, όσο εύλογα και πειστικά και να είναι τα επιχειρήματα της κυβέρνησης, θα περάσει το δικό τους και οι Έλληνες πολίτες θα δουν να πέφτει το «τελευταίο οχυρό» τους, καθώς ως τέτοιο εννοούν και λογαριάζουν την κατοικία τους.

Από ορθολογιστές, κήρυκες των άκρων.

            Η άποψη είναι πολύ απλή και φαντάζει και λογική. Χρωστάς, πληρώνεις. Διαφορετικά υφίστασαι τις συνέπειες που προβλέπονται.

            Είναι η άποψη που δεν προωθούν απλώς, αλλά την κραυγάζουν οι οπαδοί της ορθής λογικής και του ορθού λόγου, οι οποίοι τυχαίνει να είναι οι ίδιοι με αυτούς που παλιότερα έφεραν την ταμπέλα του «μεταρρυθμιστή» ή του «εκσυγχρονιστή» της ελληνικής κοινωνίας.

            Σωστή άποψη μόνο που κάπου πάσχει σήμερα διότι πολύ απλά πολλοί απ΄ όσους χρωστούν και δεν πληρώνουν αφενός δεν το κάνουν κατ΄ επιλογήν και αφετέρου το χρέος τους δεν το δημιούργησαν οι ίδιοι, αλλά τους καταλογίσθηκε προς χάριν της σωτηρίας της χώρας.

            Δεν είναι απολύτως σαφές τι λέει γι΄ αυτή την περίπτωση η ορθή λογική, αλλά η ηθική λέει πως ναι μεν σε μια κοινωνία συμβαίνει όλοι, ή οι πολλοί για να είμαστε ακριβέστεροι, να αποπληρώνουν τις συνέπειες που προκαλούν οι αποφάσεις των λίγων, αλλά αυτό δεν πρέπει να γίνεται κατά τέτοιο τρόπο που μπορεί να τους διαλύσει ακόμα και τις ζωές τους. Τουλάχιστον αυτό θα πρέπει να επιβάλει η ηθική που ισχύει για μια σύγχρονη κοινωνία, πολιτών που δεν είναι ισότιμοι μόνο στις υποχρεώσεις αλλά και στα δικαιώματα.

Πόσο χειρότερα θα ήταν με τη δραχμή;

       Το ερώτημα διατυπώνεται πλέον από πολλούς. «Πόσο χειρότερα θα ήταν αν είχαμε επιστρέψει στη δραχμή;».

            Ο χρόνος φυσικά δεν γυρίζει πίσω και οι απαντήσεις που μπορούν να δοθούν είναι υποθετικές και ανάλογα με το πώς βλέπει και κρίνει κανείς τα γεγονότα και τις καταστάσεις. Η πιο… δημοφιλής πάντως απάντηση είναι πως «με την επιστροφή στη δραχμή θα ζούσαμε μια κόλαση»! Σωστά, γιατί τώρα ζούμε έναν επίγειο παράδεισο!

            Τι ζούμε, όμως, σήμερα; Αυτό που εκφράζουν με τις απαντήσεις τους οι άνθρωποι και αποτυπώνουν οι αριθμοί. Απογοήτευση, απελπισία και ανασφάλεια είναι τα βασικά καθημερινά συναισθήματα των περισσοτέρων. Πάνω απ΄ το 25% έχουν μπει ήδη στη ζώνη της φτώχειας και έξη στους δέκα απ΄ τους νέους μας είναι άνεργοι και χωρίς ουσιαστική ελπίδα.

            Ναι, υπάρχει και το πλεόνασμα, αλλά αυτό όσο αναμφισβήτητο και αν είναι δεν μεταφράζεται υπέρ των πολιτών. Το αντίθετο μάλιστα. Σ΄ αυτό το πλεόνασμα οφείλεται εν πολλοίς το 25% των νεόπτωχων και σημαντικό μέρος απ΄ το ποσοστό των άνεργων νέων.

Πώς να περάσει τα στεγανά το κύμα των νέων ανθρώπων και ιδεών;

Πρώην Πρωθυπουργοί, Υπουργοί, Υφυπουργοί, ευρισκόμενοι σε εκούσια ή ακούσια αργία, ¨αργοί¨ δηλαδή, αλλά δηλώνοντες ενεργοί και έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να προσφέρουν και να συνεισφέρουν στη σωτηρία της πατρίδας, επανεμφανίζονται κατά καιρούς για να υπερασπιστούν το έργο τους, εάν και εφόσον κρίνουν πως πλήττεται και καθ΄ οποιονδήποτε τρόπο. Τρόπος που μπορεί να είναι η επίσημη δήλωση κάποιου δημοσίου προσώπου μέχρι το περιβόητο στις μέρες μας… τιτίβισμα στο twitter.

Τι λένε; Επί της ουσίας τίποτα, αλλά επί της υστεροφημίας τους πολλά καθώς αυτό τους ενδιαφέρει. Μην και δεν περάσουν αλώβητοι και δαφνοστεφανωμένοι τις πύλες της ιστορίας του τόπου. Τα ονόματα τους γνωστά και εύκολα τα ανασύρει η μνήμη, αλλά το πρόβλημα είναι τελικά οι άνθρωποι ή οι πράξεις τους;

Πώς, όμως, να ξεχωρίσεις το υποκείμενο απ΄ τις ενέργειες του; Ο τρόπος με τον οποίο γαλουχηθήκαμε, εκπαιδευτήκαμε και πορευτήκαμε δεν είναι απλώς ό,τι συνθέτει την προσωπική μας ιστορία, αλλά και το υλικό που τη διαμορφώνει. Οπότε, όσες φορές και αν χρειαστεί να αποφασίσει για τα ίδια θέματα τις ίδιες αποφάσεις θα πάρει, όχι επειδή πιστεύει πέραν πάσης αμφιβολίας πως αυτές είναι οι σωστές, ή οι σωστότερες, αλλά επειδή απλά δεν μπορεί να σκεφτεί άλλες. Τι θέλουν λοιπόν και γιατί δεν μας αφήνουν ήσυχους;

Το σύμφωνο συμβίωσης μας πείραξε και όχι τα πρότυπα που μας πλασάρουν εδώ και χρόνια;

          Δεν είναι το μείζον αυτές τις ώρες, αλλά αποτελεί ένα ακόμα στοιχείο της υποκρισίας που διακατέχει την κοινωνία μας. Η Κυβέρνηση κάνει πίσω στο θέμα της ένταξης των ομόφυλων ζευγαριών στο Σύμφωνο Συμβίωσης, εξ αιτίας της αντίδρασης βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας! Επειδή ο καθένας αντιλαμβάνεται το λόγο που οδήγησε τους πολιτικούς αυτούς να αντιδράσουν, ίσως θα έπρεπε, για να δέσουν ακόμα καλύτερα τις ψήφους που προσδοκούν να αποκομίσουν απ΄ την ενέργεια τους αυτή, να φέρουν ψήφισμα στη Βουλή με το οποίο να ζητούν να κηρυχθεί η χώρα μας και άβατο για όλους τους ομοφυλόφιλους! Φυσικά στην περίπτωση αυτή θα δημιουργηθεί θέμα, σχετικά με το τι θα κάνουμε τους ήδη υπάρχοντες στη χώρα μας. Θα τους εξορίσουμε ή θα τους ζητήσουμε να μείνουν, αφού πρώτα αποποιηθούν την ίδια τους τη φύση;

            Η ένταξη ή όχι των ομόφυλων ζευγαριών στο Σύμφωνο Συμβίωσης δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο ένα καθαρά τεχνικό, ή νομικό αν προτιμάτε, ζήτημα. Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει κανένα να εκφράζεται και να λειτουργεί στην προσωπική του ζωή ανάλογα με το πώς τον οδηγεί η ίδια του η φύση. Και για να το κάνει αυτό δεν έχει ανάγκη κανενός είδους Συμφώνου Συμβίωσης.

Οι πολλοί πληρώνουν πάντα το βανδαλισμό των λίγων.

           Ο οποιοσδήποτε βανδαλισμός είναι καταδικαστέος. Πόσο μάλλον όταν συμβαίνει σε σχολείο, όπως, δυστυχώς, συνέβη στο ιστορικό Βαλταδώρειο της Κοζάνης.

            Δεν είναι, όμως, πρωτοφανές γεγονός, ούτε σπάνιο. Και δεν είναι σε καμιά περίπτωση απότοκος της κρίσης, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Μπορεί να υπάρχει αυξητική τάση τέτοιων γεγονότων λόγω  του θυμού, της οργής και της απελπισίας των ανθρώπων, εξ αιτίας όσων υφίστανται προς χάριν του… πρωτογενούς πλεονάσματος, αλλά δεν τα βλέπουμε και για πρώτη φορά.

Τελευταία κυκλοφορούν στο διαδίκτυο μια σειρά φωτογραφίες ξένων πανεπιστημίων, που δεν είναι όλα φημισμένα και πασίγνωστα, που θα έπρεπε να κάνουν κάθε Έλληνα να θλίβεται και να μελαγχολεί καθώς συνοδεύονται από αντίστοιχες ελληνικών. Απ΄ τη μια, κτίρια άξια θαυμασμού που χρησιμοποιούνται κανονικά και εξυπηρετούν καθημερινές ανάγκες αν και είναι υπεραιωνόβια και από την άλλη, τα αποκρουστικά σημάδια της έλλειψης σεβασμού και κοινωνικής ωριμότητας που έχουν κάνει ακόμα και νεόδμητα κτίρια στους πανεπιστημιακούς χώρους της χώρας μας να μοιάζουν με ερειπιώνες και φυσικά πολλά απ΄ αυτά να μην λειτουργούν καν, καθώς στην προμετωπίδα τους δεσπόζουν τα πολύχρωμα πανό της κατάληψης τους, από μεγάλες, μεσαίες ή μικρές ομάδες φοιτητών.

Ο κ. Νότης και το εσώρουχο της κ. Ελένης.

             Δεν έχει σημασία τι λέει κάποιος, αλλά ποιος είναι αυτός που το λέει.

            Την αλήθεια και τη σημασία της παραπάνω φράσης σπανίως τις ασπαζόμαστε. Γι΄ αυτό είμαστε ικανοί να ξεκινήσουμε ακόμα και τον… τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, εξ αιτίας μιας μπούρδας που θα πει κάποιος. Αρκεί να ανήκει στους σύγχρονους celebrities, τους προβεβλημένους του εγχώριου life style, τους εκπροσώπους του εγχώριου θεάματος και τα τηλεοπτικά πρόσωπα.

            Κάπως έτσι συνέβη με αυτό που είπε ο κ. Νότης Σφακιανάκης περί Χρυσής Αυγής, δήλωση η οποία σε οποιαδήποτε σοβαρή χώρα θα είχε καταλήξει στο καλάθι των αχρήστων, ή θα είχε απασχολήσει από λίγους έως ελάχιστους.

            Το ότι απασχόλησε πολλούς και εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο συζητήσεων και αντιπαραθέσεων, είναι λογικό και επόμενο καθώς ο Σφακιανάκης και τόσοι άλλοι όμοιοι του είναι οι ψηφίδες με τις οποίες συνθέσαμε την εικόνα του πολιτισμού των τελευταίων χρόνων.

Η ζωή που ζούμε, φεύγει και δεν γυρνά.

           Ακόμα και οι λέξεις φαίνεται να έχουν χάσει πια το νόημα τους. Γι΄ αυτό εκστομίζονται με τέτοια ευκολία. Και για ορισμένους δεν κοστίζουν και τίποτα, όπως, για παράδειγμα, στον πρόεδρο του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο οποίος δήλωσε πως υπάρχει ανάγκη νέων θυσιών απ΄ τους Έλληνες.

            Κοστίζουν όμως σε μας. Όχι πλέον σε χρήμα. Στην ίδια μας τη ζωή.

            Το αλήστου μνήμης 2010, ο ΓΑΠ, ή ΓΟΥΠ, και η ελαφροπάτητη παρέα του των αυτόκλητων σωτήρων μας, έχοντας παραλάβει μια δημοσιονομική τρύπα απίστευτων διαστάσεων απ΄ τον άλλο χαρισματικό ελέω οικογενείας και συγγένειας ηγέτη, τον επαναστάτη του Μπαϊρακτάρη, βάζοντας τα σακίδια τους στον ώμο γεμάτα απ΄ την ελαφρότητα και την αλαζονεία των ανθρώπων που δεν ήξεραν, αλλά νόμιζαν πως ξέρουν και μπορούν, μας είπαν «μη φοβάστε, θα δυσκολευτούμε λίγο, αλλά όλα θα τελειώσουν το 2012 (σ.σ. με το πού θα ξαναβγούμε στις αγορές)».     

            Το 2012 αισίως έγινε 2014 και κατά πως φαίνεται, και λέγεται απ΄ τους ξένους, θα φύγει πάνω απ΄ το 2015, καθώς οι θυσίες των πολλών δεν αρκούν για να γεμίσουν την τρύπα.  Γιατί άραγε; Είναι τόσο μεγάλη, ή απλώς ό,τι έχει γίνει μέχρι σήμερα ήταν τελικά μια τρύπα στο νερό;

Και τι έγινε αν χαθεί το εξάμηνο στα πανεπιστήμια;

          Μέλημα και προτεραιότητα της Κυβέρνησης είναι να μη χαθεί το εξάμηνο στα πανεπιστήμια εξ αιτίας των κινητοποιήσεων των εργαζομένων σ΄ αυτά, τονίζεται και επαναλαμβάνεται μονότονα μέσω των δελτίων ειδήσεων. Ε, και; Πρώτη φορά θα είναι;

            Ποιος φοιτητής ελληνικού πανεπιστημίου τα τελευταία χρόνια κατάφερε να ολοκληρώσει τις σπουδές του στην ώρα του, ακόμα και αν δεν έχασε ώρα μαθήματος και αρίστευε σε όλες τις εξετάσεις;

            Η παιδεία μας καρκινοβατεί εδώ και δεκαετίες, αλλά εκεί που η κατάσταση έμοιαζε σε πολλές περιπτώσεις απερίγραπτη ήταν στα πανεπιστήμια. Η κορυφή του εκπαιδευτικού μας συστήματος που αντί να είναι τύποις και ουσία υπόδειγμα και παράδειγμα, έγινε το αντίθετο.

            Σήμερα βεβαίως είναι οι διοικητικοί υπάλληλοι που απεργούν, πασχίζοντας να αναχαιτίσουν τον κίνδυνο της απόλυσης τους. Χθες ήταν οι καθηγητές, προχθές οι φοιτητές και πάει λέγοντας. Ανεξάρτητα απ΄ το δίκιο ή το άδικο όσων δραστηριοποιούνται και κινητοποιούνται στους χώρους των πανεπιστημίων, το αποτέλεσμα είναι πως ο χώρος αυτός αποτελεί σταθερά πεδίο επίλυσης διαφορών. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν απαραίτητα κακό, το αντίθετο μάλιστα, αν βεβαίως ήταν ευδιάκριτη η αρχή και το τέλος. Δυστυχώς όμως δεν είναι και το ελληνικό πανεπιστήμιο απαξιώνεται χρόνο με το χρόνο, στερώντας μας κάτι που ως κοινωνία το έχουμε απόλυτη ανάγκη, ειδικά στις μέρες που ζούμε. Ένα πανεπιστήμιο πραγματικό οδηγό για το μέλλον.

Η φοροδοτική μας ικανότητα.

          Οι πολιτικοί όταν θέλουν να ξεφύγουν σε μια συζήτηση χρησιμοποιούν φράσεις- κλισέ, τις οποίες διαμορφώνει η εκάστοτε επικαιρότητα. Στις μέρες που ζούμε μια απ΄ τις φράσεις αυτές που… φοριούνται πολύ είναι η «δεν θα ψηφίσω κανένα νέο μέτρο στο οποίο να μην μπορεί να ανταποκριθεί η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών»!

            Πώς ορίζεται όμως αυτή η φοροδοτική ικανότητα; Υπάρχει κάποιος ασφαλής και απόλυτα δίκαιος μαθηματικός τύπος που την προσδιορίζει και την καθορίζει;

            Μαθηματικός σίγουρα όχι. Χημικός ναι. Ή μάλλον αλχημικός καθώς ο τρόπος με τον οποίο φορολογούμαστε περισσότερο αλχημεία θυμίζει. Μόνο που πετυχαίνουμε τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα απ΄ αυτά που επεδίωκαν οι αλχημιστές. Το χρυσάφι μετατρέπεται σε άνθρακα. Όχι πως είχαμε βέβαια ποτέ χρυσάφι στα χέρια μας, αλλά αυτό που είχαμε τέλος πάντων μας επέτρεπε να απολαμβάνουμε έστω και μια ελάχιστη πολυτέλεια, τόση όση αναμφίβολα δικαιούται ο κάθε άνθρωπος να γευτεί στη ζωή του.

Ο τύπος, η ουσία και η υποκρισία.

           Τύπος ή ουσία το να υπερασπιζόμαστε τις προβεβλημένες λόγω των δημόσιων δραστηριοτήτων τους  γυναίκες, όταν εκτιμούμε, έστω και καθ΄ υπερβολή, πως δέχονται σεξιστική επίθεση;

            Τύπος ή ουσία το να υπερασπιζόμαστε τις γυναίκες της καθημερινότητας μας, -γυναίκες, ερωμένες, φίλες, συνάδελφοι-, που δέχονται εκτός από σεξιστικές επιθέσεις και απαξιωτικές του τύπου «πήγαινε πλύνε κανένα πιάτο», όχι δια ασήμαντον αφορμήν, αλλά χωρίς καν αφορμή με μόνη αιτία το φύλο τους;

            Τύπος ή ουσία το να υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση του λόγου όταν κρίνονται και επικρίνονται οι άλλοι και να ωρυόμαστε όταν εμείς, ή όσους προσδιορίζουμε ως «εμείς», βρεθούμε στο στόχαστρο κριτικής, ή σάτιρας;

            Δεξιοί και αριστεροί, προοδευτικοί και συντηρητικοί, μοιάζουμε σαν να μην αλλάξαμε ποτέ εποχή καθώς πολλές φορές συμπεριφερόμαστε όπως πολλές οικογένειες της ελληνικής επαρχίας των δεκαετιών του ’70, του ΄80 και ίσως και του ’90, που συνθλίβονταν μέσα στη μέγγενη των πρέπει και των προσχημάτων, για να δίνουν την εικόνα πως ζουν αξιοπρεπώς, ενώ στην ουσία απλώς μετρούσαν τις μέρες τους.

Ο φόβος μιας μουσουλμανικής Ευρώπης.

       Μια απ΄ τις χθεσινές ειδήσεις έλεγε το εξής: «Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας αποφάσισε να ζητήσει από το υπουργείο Παιδείας τη συμμετοχή εκπροσώπου της στην Επιτροπή Σύνταξης των σχολικών βιβλίων στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο».   

            Ήταν όμως «είδηση»;  Με την έννοια ότι κομίζει κάτι νέο ή καινοφανές όχι,  καθώς ανάλογο αίτημα είχε τεθεί απ΄ την Ιερά Σύνοδο και το 2010. Το αίτημα, όμως, επανέρχεται, με την ίδια πιθανότητα δικαιολογία, καθώς από τότε  είχαν εντοπιστεί, σύμφωνα με την άποψη ορισμένων Ιεραρχών, «σημάδια αποχριστιανοποίησης» στα σχολικά βιβλία, τόσο στην Πρωτοβάθµια, όσο και στη Δευτεροβάθµια Εκπαίδευση. Και βέβαια έχει ιδιαίτερα αξία να αναφερθεί και το γεγονός πως κάποια μέλη της Ιεραρχίας επιθυμούν η παρέμβαση τους να μην περιοριστεί μόνο στη διαμόρφωση των βιβλίων των θρησκευτικών αλλά και της ιστορίας και των νέων ελληνικών!

Πρέπει να ανεβούμε το βουνό για να κατέβουμε ένα λόφο.

            Όταν οι δύο αλλεπάλληλες εκλογές του 2012 μας έφεραν μπροστά στην ανάγκη δημιουργίας Κυβέρνησης συνεργασίας, πολλοί αναρωτήθηκαν, και δικαίως, πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό σε ένα πολιτικό σύστημα που δεν είχε γαλουχηθεί αναλόγως. Η ανάγκη έγινε φιλοτιμία, αλλά όταν λείπουν οι βασικές αρχές που εμφυτεύονται στο χαρακτήρα σε παιδική ηλικία για να διαμορφώσουν και να προσδιορίζουν έκτοτε όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά και τα σύνολα που αυτοί συγκροτούν, είναι λογικό και αναπόφευκτο η κυβερνητική σχέση να κλυδωνίζεται όχι μόνο επειδή είναι ήδη βαρύ και ασήκωτο το βασικό έργο που ανέλαβαν, μα περισσότερο επειδή δυσκολεύονται να αποδεχτούν, πραγματικά, ο ένας τον άλλο.

            Ο σημαντικός ισραηλινός συγγραφέας Άμος Όζ σε μια ομιλία του είχε κάνει λόγο για τον «έντιμο συμβιβασμό», εκτιμώντας πως σε ορισμένες περιπτώσεις οι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να υπερβούν ακόμα και αντιθέσεις που ζυμώθηκαν με αίμα και δάκρυα, προκειμένου να αντιμετωπίσουν κινδύνους που τους απειλούν σοβαρά όλους.

Τις παράγκες παρασέρνουν πάντα οι τυφώνες.

           Τις παράγκες παρασέρνουν πάντα οι τυφώνες, σκορπώντας στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα τις ζωές που κουρνιάζουν μέσα τους. Τα γερά, καλά δομημένα, κτίρια αντέχουν συνήθως, όσο και αν πιεστούν, προστατεύοντας τελικά αποτελεσματικά τους ενοίκους τους.  

            Η αύξηση στη συχνότητα και την ένταση των τυφώνων, αλλά και άλλων καιρικών φαινομένων, λένε πλέον πολλοί πως είναι απότοκος της υπερβολικής κακοποίησης του περιβάλλοντος του πλανήτη. Μόνο που το περιβάλλον ξεσπά όχι σ΄ όσους δεν φταίνε, αλλά σ΄ εκείνους που έχουν τη μικρότερη ευθύνη για τα όσα υποφέρει. Ρυπαίνουν και μολύνουν και οι φτωχοδιάβολοι των παραγκών, αλλά οδηγούμενοι απ΄ την ανάγκη τους για επιβίωση. Και πάλι όμως το μέγεθος της δικής τους  μόλυνσης και ρύπανσης δεν είναι τίποτα μπροστά σ΄ εκείνα που προκαλούν όσοι το κάνουν συνειδητά και έχοντας πλήρη γνώση των συνεπειών των πράξεων τους, οι οποίες στοχεύουν μόνο στο κέρδος. Δεν έχει σημασία αν το ονομάζουν «ανάπτυξη», «ευημερία» ή με οποιοδήποτε άλλο όνομα, καθώς η ουσία δεν αλλάζει και η ουσία λέγεται κέρδος. Ένα κέρδος που δεν μοιράζεται, δεν αποκεντρώνεται γιατί στην παράγκα δεν θα πιάσει και τόπο. Το πολύ, πολύ να αξιοποιηθεί για να αγοράσεις μια λαμαρίνα παραπάνω. Αυτή τη λαμαρίνα που δεν παρέχει καμιά επιπλέον προστασία απέναντι στον οποιοδήποτε τυφώνα, αλλά που μπορεί να γίνει ένα επιπλέον φονικό όπλο…     

Η ελληνική μέρα της μαρμότας, ή Όταν οι Βρυξέλλες συνωμοτούν εις βάρος μας!

            «Η μέρα της μαρμότας» είναι μια αμερικάνικη ταινία (κωμωδία) που προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 12/2/1993 και έμελλε να αποκτήσει φανατικούς οπαδούς και ο τίτλος της να χρησιμοποιείται έκτοτε όταν θέλουμε να πούμε πως μια μέρα επαναλαμβάνεται χωρίς να αλλάξει τίποτα. Διότι στην ταινία αυτό συμβαίνει. Ο πρωταγωνιστής της κοιμάται και ξυπνά συνεχώς στην ίδια μέρα, τη μέρα της μαρμότας (2/2)που αναβιώνει ένα έθιμο σε μια επαρχιακή πόλη της Πενσυλβάνιας των ΗΠΑ, όπου ό,τι έχει συμβεί την προηγούμενη επαναλαμβάνεται απ΄ την αρχή μέχρι το τέλος, με τον ίδιο εγκλωβισμένο σ΄ αυτή την κατάσταση.

            Πόσο κοντά είμαστε στο να ζήσουμε μια «ελληνική μέρα της μαρμότας»;

            Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ (11/11/13), υπό τον τίτλο «Προβληματισμός στις Βρυξέλλες για την Ελλάδα που γυρνάει ξανά σε ¨καθεστώς ειδικής περίπτωσης¨», το οποίο υπογράφει ο Μανώλης Σπινθουράκης, πολύ κοντά καθώς ξεκινά αναφέροντας πως «¨Βρισκόμαστε εκεί που ήμασταν το 2010¨. Με αυτά τα λόγια περιέγραψε τη φάση των σχέσεων της Ελλάδας με την ευρωζώνη διπλωματικός παράγων των Βρυξελλών που δεν έκρυβε τον προβληματισμό του για το γεγονός ότι η χώρα, έπειτα από ένα εξάμηνο ¨μορατόριουμ¨ κατά τη διάρκεια του οποίου- κυρίως λόγω των γερμανικών εκλογών- εμφανιζόταν ως ¨παράδειγμα επιτυχίας¨, επιστρέφει σταδιακά στο καθεστώς της ¨ειδικής περίπτωσης¨. Ειδική περίπτωση, υπό την έννοια ότι το ελληνικό κράτος υπήρξε το μόνο του οποίου τα ομόλογα κατά το παρελθόν κουρεύτηκαν, ενώ σήμερα αδυνατεί να παρακολουθήσει την πορεία άλλων χωρών του Μνημονίου. Η έξοδος του στις αγορές μοιάζει άπιαστο όνειρο, ενώ οι διαπραγματεύσεις με την τρόϊκα διαρκώς καρκινοβατούν». Τι έγινε ρε παιδιά; Σοβαρά ξαναγυρνάμε στο 2010, ζώντας τη δική μας μέρα της μαρμότας;

Όταν λείπουν οι πολίτες…

           Το κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ για συγκέντρωση των πολιτών έξω απ΄ τη Βουλή την ώρα που συζητιόταν η πρόταση δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης δεν έπεσε ακριβώς στο κενό, αλλά οι 4.000 έως 5.000 που μαζεύτηκαν (σ. σ. σύμφωνα με τα ρεπορτάζ) δεν ήταν δυνατόν να γίνουν πρώτη είδηση και αφορμή για πολιτικές εξελίξεις. Υπάρχει καμιά αμφιβολία πως θα συνέβαινε το ίδιο αν το κάλεσμα απηύθυνε οποιοδήποτε άλλο κόμμα, κυβερνητικό ή αντιπολιτευόμενο;

            Είναι ξεκάθαρο πια πως τα μηνύματα που στέλνει το πολιτικό σύστημα προς την κοινωνία επιστρέφονται χωρίς καν να ανοιχτεί ο φάκελος. Το τραγικό όμως δεν είναι ότι επιστρέφονται αδιάβαστα απ΄ τους παραλήπτες, αλλά πως δεν φαίνεται να ενοχλούνται απ΄ αυτό οι αποστολείς τους. Διαφορετικά δεν θα μαζεύονταν ένα ακόμα τριήμερο στη Βουλή απλώς και μόνο για να επιτεθεί ο ένας στον άλλο όχι με επιχειρήματα και προτάσεις, αλλά καταφεύγοντας σε προσωπικές επιθέσεις, ευφυολογήματα της πλάκας και απειλές ένθεν και ένθεν του τύπου «θα σου δείξω εγώ».  

Ο παλιμπαιδισμός του ΣΥΡΙΖΑ.

          Δύο πράγματα ζητούν σήμερα οι Έλληνες πολίτες. Λύσεις, άμεσες αλλά και ουσιαστικές, που θα τους βγάλουν απ΄ τα αδιέξοδα στα οποία τους έχει οδηγήσει η κρίση και να πάψουν, επιτέλους, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου να τσακώνονται δια ασήμαντον αφορμή και να προσπαθήσουν να συμβάλουν στο βαθμό που η κάθε μια μπορεί στη διαμόρφωση των πολιτικών που θα οδηγήσουν στις λύσεις αυτές.

            Απαιτήσεις που παραπέμπουν σ΄ ένα κόσμο ιδεατό, αλλά πού φαντάζουν και ως αναγκαίες συνθήκες προκειμένου να αλλάξουμε τη μοίρα μας και να επαναφέρουμε την αισιοδοξία και την ελπίδα στην κοινωνία μας.

            Απαιτήσεις που δείχνουν πως οι πολίτες αντιμετωπίζουν την κατάσταση με μεγαλύτερη ωριμότητα και σύνεση, σε αντίθεση με τις πολιτικές δυνάμεις που εξακολουθούν να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους.

            Ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω αποτελεί αναμφίβολα η κατάθεση πρότασης δυσπιστίας στη Βουλή απ΄ το ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θα απασχολήσει το Σώμα επί τριήμερο και τα μέσα ενημέρωσης κάτι παραπάνω, αλλά δεν είναι σίγουρο πως ενδιαφέρει εξίσου και το σύνολο των πολιτών.

ΕΡΤ: Εξιλαστήριο θύμα, ή αντιπερισπασμός;

            Ό,τι συμβαίνει με την ΕΡΤ από τις αρχές του περασμένου καλοκαιριού απεικονίζει πλήρως τον παραλογισμό και την υποκρισία που υπάρχει στο πολιτικό μας σύστημα.

            Η Κυβέρνηση αποφάσισε να την κλείσει εν μία νυκτί για να την εξυγιάνει, όταν τόσο η ίδια και κυρίως οι προηγούμενες ομογάλακτες της, αλλά και οι κυβερνήσεις των σημερινών της εταίρων, φρόντισαν να την οδηγήσουν στη σήψη και τη διαφθορά, αν δεχτούμε πως ίσχυε κάτι τέτοιο.

            Η αντιπολίτευση σύμπασα, με την αξιωματική πρωτοστατούσα, πρόταξε τα στήθη της για να την υπερασπιστεί, όταν μέχρι πριν λίγες, κυριολεκτικά ώρες, την κατήγγειλε ως όργανο και φερέφωνο της κυβέρνησης.

            Αποτέλεσμα; Μια νύχτα του θέρους γίναμε ξαφνικά χώρα χωρίς δημόσια τηλεόραση, η μόνη στην Ευρώπη, και όταν το μαύρο έδωσε τη θέση του στο χρώμα ξανάδαμε τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες περίπου εκπομπές σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα. Φυσικά πάνω δεξιά στην οθόνη είχε αλλάξει το σήμα, αλλά ποιος στ΄ αλήθεια το πρόσεξε;

Πολιτευτές και κομματάνθρωποι: Οι σταθερές ενός σαθρού αξιακού συστήματος.

             Παλιότερα υπήρχε μια διαφήμιση προϊόντος που κατέληγε στην εξής φράση: «αυτούς ξέρετε, αυτούς εμπιστεύεστε». Άγνωστο τι αποτελέσματα είχε για το προϊόν, αλλά γνωστό πως είναι μια απ΄ τις φράσεις που περιγράφει με απόλυτη, σχεδόν, ακρίβεια τη λογική και τον τρόπο με τον οποίο κινούνταν εδώ και χρόνια το πολιτικό μας σύστημα. Κάθε κόμμα που αναλάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας επιβεβαίωνε την πολιτική του κυριαρχία μετατρέποντας τον κρατικό μηχανισμό σε φέουδο του. Και αν για τις χαμηλές ή μεσαίες θέσεις του μηχανισμού αξιοποιούνταν υπηρετούντες φίλα προσκείμενοι στο κόμμα υπάλληλοι, για τις υψηλές επιλέγονταν πολιτευτές και κομματάνθρωποι. Τα ένσημα υπηρεσίας και προσφοράς στην παράταξη αρκούσαν και υπερκάλυπταν τα κενά σε γνώσεις, εμπειρία και ικανότητες, καθώς ίσχυε αυτό που έλεγε η διαφήμιση. «Αυτούς ήξεραν, αυτούς εμπιστεύονταν».

            Η πρακτική αυτή που θεσμοθετήθηκε ως λογική και εφαρμόστηκε απ΄ όλους και σε όλα τα επίπεδα εξουσίας, από την αυτοδιοίκηση μέχρι την κεντρική διοίκηση, ακόμα και απ΄ τα αριστερά σχήματα έστω και αν συγκυβέρνησαν σποραδικά και σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, κυρίως στο χώρο της αυτοδιοίκησης, μπορεί να καταγγέλθηκε κατά καιρούς από πολλούς, αλλά λίγοι φώναξαν με όλες τους τις δυνάμεις το προφανές. Πως γύριζε τη χώρα πίσω και την κρατούσε καθηλωμένη στο παρελθόν την ώρα που ο κόσμος πήγαινε μπροστά και άλλαζε αφήνοντας πίσω του εσφαλμένες και ξεπερασμένες αντιλήψεις.

Ο εμφύλιος τελείωσε. Η ανοησία θα τελειώσει ποτέ;

Όλα, ή σχεδόν όλα, έχουν τα όρια τους. Κάτι που μάλλον δεν ισχύει για την ανοησία στη χώρα μας. Πώς να εξηγήσει διαφορετικά κανείς το γεγονός πως πριν καν συνέλθουμε απ΄ το σοκ της εν ψυχρώ δολοφονίας δύο νέων ανθρώπων, οι οποίες ακολούθησαν, ενάμιση περίπου μήνα μετά, αυτή ενός άλλου νέου ανθρώπου, ακούσαμε πως «μπήκαμε», «μπορεί να μπούμε», ή «αποκλείεται να μπούμε σε εμφύλιο πόλεμο».

Γιατί άραγε; Υπάρχει πράγματι τέτοιο θέμα και δεν το έχουμε αντιληφθεί;

 Δολοφονικές πράξεις σαν αυτές τις τρεις δεν είναι συνηθισμένα γεγονότα, ούτε φυσικά μπορούν να περάσουν απαρατήρητα απ΄ την κοινωνία. Από πού και ως πού όμως μπορεί να οδηγήσουν σε εμφύλιο πόλεμο;

Τις μέρες που ζούμε, εκτός των άλλων δεινών έχουμε να αντιμετωπίσουμε και την ελαφρότητα με την οποία ορισμένοι τοποθετούνται, σχολιάζουν ή παρεμβαίνουν στα όσα μας συμβαίνουν. Όλα αυτά όμως είναι αποδεκτά μέχρι κάποιο σημείο, γιατί από εκεί και πέρα δεν γίνονται εντελώς φαιδρά, αλλά άκρως επικίνδυνα.

Αίμα χαμένο και κερδισμένο*.

           Για το χυμένο αίμα δεν υπάρχει, ποτέ, καμιά δικαιολογία. Εξήγηση ναι. Δικαιολογία όχι.

            Όπως δεν υπάρχει και δικαίωση. Όσα και αν ειπωθούν, η απώλεια ενός ανθρώπου δεν δικαιώνεται μέσω καμιάς ιδεολογίας, κανενός στόχου, κανενός συλλογικού αποτελέσματος.

            Η δολοφονία των δύο νεαρών Χρυσαυγιτών προκαλεί την ίδια θλίψη με την προηγηθείσα του 34χρονου αντιφασίστα μουσικού. Δημιουργεί τα ίδια αναπάντητα ερωτήματα. Οδηγεί στο ίδιο αδιέξοδο.

            Ποιος διαφωνεί μ΄ όλα αυτά; Προφανώς κανείς. Το θέμα όμως είναι τι κάνουμε στην πράξη;

            Η χώρα φαίνεται να βρίσκεται, δυστυχώς, στον αστερισμό του μίσους. Οι δολοφονίες απλώς το επιβεβαιώνουν με τον πλέον δραματικό τρόπο. Λόγια και συμπεριφορές, διασήμων και ανθρώπων καθημερινών, γνωστών και αγνώστων, έδειχναν εδώ και καιρό πως μπαίναμε σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Το κράτος- τοκογλύφος θα μας στείλει φυλακή.

           Στην Ελλάδα ποτέ κανένας φόρος δεν χαρακτηρίστηκε δίκαιος για έναν απλό λόγο. Τον πλήρωναν πάντα όσοι δεν μπορούσαν να ξεφύγουν κι ας μην είχαν τα μεγαλύτερα εισοδήματα. Έτσι, ακόμα και άνθρωποι που αμείβονταν απ΄ το κράτος, δυσανασχετούσαν για τους φόρους που πλήρωναν σ΄ αυτό, εκτιμώντας πάντοτε πως αυτοί είναι και τα κορόιδα. Λογικό και επόμενο ήταν η σχέση κράτους- πολιτών να γίνει μια σχέση που μόνο ως φιλική δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.

            Όσοι είδαν στα μνημόνια των τελευταίων χρόνων εκτός απ΄ το μονόδρομο για να γλιτώσουμε τη χρεοκοπία και την ευκαιρία για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο κράτος προκειμένου να γίνει, επιτέλους, σύγχρονο και αποτελεσματικό, ίσως να ήλπιζαν πως αυτές θα οδηγούσαν, σ΄ ένα εύλογο χρονικό διάστημα, και στη βελτίωση της σχέσης κράτους- πολιτών. Κάτι τέτοιο θα συνέβαλε καθοριστικά στο να προχωρήσουμε με καλύτερες προϋποθέσεις την εποχή που θα ακολουθούσε μετά την κρίση.

Η γάτα και κουτάβια να γεννήσει ποντίκια θα κυνηγάνε.

         Μετά τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου 2012 ήταν προφανές και αδιαμφισβήτητο πως Κυβέρνηση η χώρα θα αποκτούσε μόνο με τη συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων που είχαν ανοικτά και ξεκάθαρα τοποθετηθεί υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της. Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ. λοιπόν δεν είχαν άλλο δρόμο απ΄ το να αφήσουν στην άκρη τις όποιες διαφορές τους και να συνεργαστούν, ασπαζόμενοι τη λογική απαίτηση των καιρών, «πάνω απ΄ όλους και απ΄ όλα η χώρα». Κάτι τέτοιο, βέβαια, μπορεί να είναι όμορφο και ιδανικό, αλλά είναι και ανεφάρμοστο. Οι πολιτικές δυνάμεις έχουν παρελθόν, το οποίο εν πολλοίς εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο πορεύονται στο παρόν και προδιαθέτει για το δρόμο που θα ακολουθήσουν στο μέλλον. Αυτό δεν είναι κακό, αρκεί να συνειδητοποιήσουν και να αποδεχθούν όλες πως όταν υπάρχει κοινός στόχος, ο οποίος μάλιστα έχει ονοματιστεί και ως εθνικός, οι επιδιώξεις και οι στοχεύσεις της κάθε μιας θα πρέπει να περάσουν σε δεύτερη μοίρα.

Ενάμιση περίπου χρόνο μετά την έναρξη της κυβερνητικής συνεργασίας Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ και με τη ΔΗΜ.ΑΡ. εκτός αυτού του παιχνιδιού απ΄ τον περασμένο Ιούνιο, είναι πλέον ξεκάθαρο πως μεταξύ των δύο σημερινών κυβερνητικών εταίρων ένα από τα σοβαρότερα σημεία τριβής είναι ακριβώς οι θεμελιώδεις διαφορές που, έστω και σε θεωρητικό επίπεδο, έχουν ως κόμματα. Η Ν.Δ. υπό τον κ. Σαμαρά κλίνει σαφέστατα περισσότερο προς τα δεξιά, αν όχι αποκλειστικά εκεί, και το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου πασχίζει να διατηρηθεί στο χώρο της κεντροαριστεράς στον οποίο παραδοσιακά ανήκει. Εάν κρίναμε με βάση τους νόμους της φυσικής τις κινήσεις των δύο αυτών πολιτικών δυνάμεων, θα λέγαμε πως ίσως και να συμβάλουν στη διαμόρφωση ισορροπίας. Μόνο που οι νόμοι της φυσικής δεν ισχύουν στην πολιτική και ο τρόπος με τον οποίο κινούνται τα δυο κόμματα προϊδεάζει για μια πολύ εύθραυστη ισορροπία.  

Βουλιάξαμε μα δεν αλλάξαμε.

           Ο άρτος, κυριολεκτικά πλέον, λείπει από πολλά σπίτια, αλλά τα θεάματα περισσεύουν. Αεροπλάνα, άρματα μάχης, ερπυστριοφόρα μεταφοράς προσωπικού κ.α. παρεμφερή, «λάμπρυναν την παρέλαση της επετείου του ΟΧΙ, ανύψωσαν το ηθικό απάντων και έστειλαν ηχηρό μήνυμα προς όσους επιβουλεύονται τα ιερά και τα όσια της φυλής». Περήφανος, στήθηκε απέναντι απ΄ τα άρματα και κάτω απ΄ τα αεροπλάνα ο αγλαός Υπουργός Άμυνας (σ. σ. και η υπόλοιπη ηγεσία του τόπου βεβαίως, βεβαίως), σαφέστατα ικανοποιημένος πως έκανε το καθήκον του ως Έλλην πολιτικός. Προσέφερε στο λαό θέαμα. Για τον άρτο ας περιμένει… Δεν ξεφουρνίσαμε ακόμα…

            Είναι λαϊκισμός να πούμε πως την ώρα που περικόπτεις δραματικά μισθούς των ενστόλων, αποτελεί πρόκληση το να ξοδεύεις χρήματα για τα καύσιμα μηχανών που θα μας κάνουν περήφανους και θα στείλουν μήνυμα στον εχθρό (σ. σ. ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες λένε πως οι Τούρκοι, αν θεωρήσουμε πως αυτοί μας απόμειναν ως εχθρός, ήταν έτοιμοι για θερμό επεισόδιο, αλλά μόλις είδαν τανκς και αεροπλάνα στις παρελάσεις το έβαλαν στο… ψυγείο). Βεβαίως είναι, και μάλιστα λαϊκισμός του χειρίστου είδους, διότι όπως και αν τα υπολογίσεις όσο και αν τα αθροίσεις ή τα αφαιρέσεις, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει δραματικά. Άλλαξε όμως δραματικά η ζωή των ενστόλων, και όχι μόνο, λόγω των περικοπών και εκείνο που τουλάχιστον θα ήθελαν θα ήταν να ΄χε αλλάξει και η νοοτροπία όσων ηγούνται. Να δώσουν δηλαδή οι μεν το κάτι τις τους για να σωθεί η πατρίδα, αλλά να δώσουν και οι δε. Έστω και απ΄ τη νοοτροπία τους…  Αλλάζει, όμως, μέσα σε τόσο σύντομο διάστημα ό,τι επί χρόνια διαμορφώθηκε ως πολιτική αντίληψη και προκρίνει το φαίνεσθαι και το δήθεν έναντι του ουσιαστικού και του έχοντος πραγματικό περιεχόμενο; Αν άλλαζε, ίσως αυτό και μόνο να έφτανε για την ανύψωση του ηθικού. Ενστόλων και μη…  

Προγραμματική συμφωνία για το… χθες!

           «Το καλό πράμα αργεί να γίνει» λέει ο λαός, αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν η κυβερνητική προγραμματική συμφωνία Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ που ζυμώνονταν απ΄ τον περασμένο Ιούνιο δικαιούται να διεκδικήσει τον τίτλο «καλό πράμα». Το σίγουρο πάντως είναι πως το κείμενο των 4.134 λέξεων, στερείται πρωτοτυπίας και φρεσκάδας, ιδιότητες που θα του επέτρεπαν να χαρακτηριστεί, τουλάχιστον, ως κάτι «νέο», «πρωτοποριακό», ή «διαφορετικό».

            Αν προσπεράσει κάποιος την κακή και ασαφή σύνταξη αρκετών παραγράφων του, κάτι που είναι ανεπίτρεπτο για ένα κείμενο που το επεξεργάζονταν και το χτένιζαν τόσα μάτια ειδικών και ειδημόνων, δεν μπορεί να μην σταθεί σε δύο άλλα χαρακτηριστικά του που το καθένα έχει την αξία του. Το πρώτο πως πολλά απ΄ όσα αναφέρει μοιάζουν να είναι πιστή αντιγραφή πολιτικών κειμένων που εμπεριέχονται εδώ και χρόνια στα προεκλογικά φυλλάδια σχεδόν όλων των ελληνικών κομμάτων. Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι πως συντάχθηκε λες και απευθύνεται στην ελληνική κοινωνία προ του 2009!

            Η παραδοχή πως η ελληνική κοινωνία έχει υποστεί πολλά τα τελευταία χρόνια επιχειρείται μεν να τονιστεί αρκετές φορές με διάφορες διατυπώσεις και σε ξεχωριστά σημεία του κειμένου, αλλά η ουσία και το νόημα του πιστοποιεί πως οι συντάκτες του, και όσοι το υπογράφουν βεβαίως, δεν έχουν αντιληφθεί και τις βαθύτατες αλλαγές που έχει υποστεί. Αλλαγές που δεν διαφοροποίησαν δραματικά μόνο τη μορφή, τη διαστρωμάτωση και τις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά δημιούργησαν και νέες προτεραιότητες και απαιτήσεις, καθώς βρίσκεται, καθημερινά πλέον, εν μέσω πολλών σοβαρών και πιεστικών προβλημάτων που αφορούν ακόμα και την ίδια την επιβίωση της.

Πρωτογενές πλεόνασμα αναλγησίας και υποκρισίας.

         Ο μεγάλος εθνικός στόχος της σύγχρονης Ελλάδας είναι το πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό της. Το γιατί το ξέρουν πια οι περισσότεροι, αν όχι όλοι. Για να προσπαθήσουμε να ξαναβγούμε στις αγορές για δανεικά και να μην μας δανείζουν μέσω μνημονίων. Δεν το καταλαβαίνουν βέβαια όλοι το ίδιο καθώς υπάρχουν και εκείνοι που υποστηρίζουν πως και χωρίς το πλεόνασμα πάλι θα βρίσκαμε δανειστές, όπως εξάλλου συμβαίνει με τόσες άλλες χώρες, αρκεί να υπήρχε η πολιτική βούληση και να γίνονταν οι ανάλογοι χειρισμοί. Έτσι είναι όμως οι εθνικοί στόχοι. Διχαστικοί… Αλλά είναι και κάτι άλλο. Επώδυνοι. Όχι για όλους, αλλά για εκείνους που η μοίρα τους έταξε να ΄ναι στους τροχούς και να δίνουν το αίμα τους, για να θυμηθούμε λίγο και τον Οδυσσέα Ελύτη (σ. σ. «Άξιον Εστί- Ανάγνωσμα δεύτερο»: …Θέλει νεκροί χιλιάδες να ΄ναι στους Τροχούς, Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους…). Και το δίνουν…

            Χωρίς ίχνος μελοδραματισμού και δίχως καμιά διάθεση δραματοποίησης καταστάσεων, πώς αλλιώς μπορείς να ονομάσεις αυτό που έγινε και γίνεται με τις κατασχέσεις ακόμα και των επιδομάτων ανεργίας από την εφορία, προκειμένου να εξοφληθούν οφειλές προς το δημόσιο, αν όχι ότι «κι οι ζωντανοί δίνουν το αίμα τους» γι΄ αυτό το πλεόνασμα;

«Κίνηση των 58»: Επιστροφή στο παρελθόν, ή ελπίδα για το μέλλον;

           Ποιος το αμφισβητεί; Για να βγούμε, επιτέλους, απ΄ την κρίση χρειαζόμαστε νέες ιδέες! Μόνο που οι ιδέες μια απ΄ τις… αδυναμίες που έχουν είναι πως παράγονται από ανθρώπινα μυαλά. Οπότε έχει σημασία ποιος παράγει, τι.

            Η «κίνηση των 58» για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς χαροποίησε πολλούς και δημιούργησε σε περισσότερους την ελπίδα πως κάτι κινείται. Όχι μόνο επειδή ίσως φέρει κάτι καινούργιο στο συγκεκριμένο χώρο, αλλά διότι μπορεί να προκαλέσει κάτι ανάλογο σε όλους τους χώρους του δημοκρατικού πολιτικού μας συστήματος.

            Το κείμενο κάτω απ΄ το οποίο στοιχήθηκαν οι υπογραφές αξιόλογο, ή αν μη τι άλλο εισαγωγή για κάτι πιο ουσιαστικό στη συνέχεια.

            Ως εδώ, όλα καλά. Αλλά ό,τι αρχίζει ωραία κάποιες φορές στραβώνει. Ευδιάκριτες και χτυπητές κάποιες απ΄ τις υπογραφές. «Φωνάζουν» από μακριά «επανάληψη» και «μια απ΄ τα ίδια». Πώς να πιστέψεις ότι γυρολόγοι της κεντροαριστεράς, ή αγνοούμενοι εδώ και καιρό που όμως ήξεραν, συμμετείχαν και διαμόρφωναν στα όσα προηγήθηκαν και έστρωσαν εν πολλοίς το χαλί της κρίσης, οι οποίοι πήραν ήδη περίοπτη θέση σε κάθε τηλεοπτικό πάνελ υψηλής τηλεθέασης, είδαν αίφνης το φως το αληθινό και είπαν να το μοιραστούν μαζί μας;

            Δεν είναι σωστό και πρέπον να σπεύδεις να ακυρώσεις κάτι πριν καν του δώσεις εύλογο χρόνο για να δεις και να κρίνεις. Ναι, αλλά αν αυτό που βλέπεις έχει αυτοακυρωθεί περισσότερες φορές απ΄ όσες δικαιούται ο καθένας;

            Ιδέες θέλουμε. Απεγνωσμένα. Αλλά και πώς να ξεχάσουμε ότι οι άνθρωποι είναι φορείς των ιδεών, όταν συμβαίνει να ξέρουμε τι αποτελέσματα παρήγαγαν οι συγκεκριμένοι μέχρι τώρα;

Τζήκας, ο Πεταλάρχης. Ο δικός μας, ξεχωριστός, άνθρωπος.

             Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι ξεχωριστοί, μ΄ έναν δικό τους μοναδικό τρόπο. Όταν κάποτε φύγουν, αφήνουν πίσω τους μια απαλή και ανεπαίσθητη αύρα, όση χρειάζεται για να μη σβήσει το κερί της μνήμης που μένει αναμμένο στις καρδιές και το μυαλό εκείνων που τους γνώρισαν, τους εκτίμησαν και τους αγάπησαν πραγματικά. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο εγγεγραμμένος στο ληξιαρχείο της Κοζάνης ως Ζήνων Καρατζέτζος, αλλά καταγραμμένος και καταξιωμένος στην κοινωνία της αρχικά ως «Σεβαστάκης» και έπειτα ως «Πεταλάρχης». Τίτλοι που δεν σήμαιναν κάποια εξουσία, ήταν όμως οι ισχυροί κρίκοι που τον ένωναν με τους ανθρώπους αυτής της κοινωνίας, τους έχοντες και κατέχοντες, όχι πλούτο και δύναμη, μα πραγματική ψυχή και ανοιχτό πνεύμα.

            Πλήρης ημερών, όπως συνηθίζουμε να λέμε, έφυγε ο Τζήκας ο Πεταλάρχης, στα 83 του, αλλά το σημαντικότερο είναι πως οι μέρες, και κυρίως οι νύχτες του, ήταν σίγουρα γεμάτες. Τότε που είτε βιοποριζόταν απ΄ το τσαγκάρικο (σ. σ. εξ ου και το αρχικό παρατσούκλι «Σεβαστάκης», το οποίο του το κόλλησαν εξ αιτίας του φημισμένου την εποχή εκείνη αθηναϊκού καταστήματος υποδημάτων), είτε απ΄ την κοσμική ταβέρνα «Το Χρυσό Πέταλο» (σ. σ. εξ ου και το δεύτερο παρατσούκλι «Πεταλάρχης»), ο Τζήκας δεν ήταν απλώς κάτοικος αυτής της πόλης αλλά ένας απ΄ αυτούς που έδιναν καθημερινά το παρόν και έβλεπαν την εξέλιξη της, μέσα απ΄ τα μάτια και τις ζωές των ανθρώπων της. Γιατί δεν ήταν απλώς ένας άνθρωπος που έζησε μέσα σ΄ αυτή την κοινωνία. Ήταν κομμάτι της κοινωνίας και φυσικά της ιστορίας της. Της ιστορίας που δεν γράφουν οι τρανοί και οι μεγαλόσχημοι, αλλά όσοι τη χτίζουν βήμα, βήμα, τις μεγάλες ώρες της μέρας και τις μικρές της νύχτας, όλοι αυτοί που ανήκουν στον πραγματικό κόσμο, «σ΄ αυτό τον κόσμο τον μικρό, το Μέγα».

Κοινωνία μηδαμινών πιθανοτήτων για τους πολλούς…

            Μια κοινωνία χαρακτηρίζεται απ΄ το πώς συμπεριφέρεται στα αδύναμα μέλη της. Αναλόγως, μια οργανωμένη πολιτεία κρίνεται από το πώς μεριμνά για όσους έχουν πραγματικά ανάγκη και βρίσκονται σε δύσκολη, ή δυσκολότερη έναντι των άλλων, θέση.

            Καθώς εφαρμόζεται το πρόγραμμα «διαθεσιμότητα, ή κινητικότητα» στο δημόσιο τομέα που οδηγεί σε προσωρινή αργία ή σε ανεργία χιλιάδες ανθρώπους, οι έχοντες πτυχίο, ντοκτορά ή μεταπτυχιακό, λέγεται ότι, έχει προβλεφτεί να τυγχάνουν καλύτερης μεταχείρισης. Με μια πρώτη ανάγνωση αυτό φαίνεται σωστό και δίκαιο. Οι κόποι πρέπει να αμείβονται και η πολιτεία να ενθαρρύνει το καλό παράδειγμα.

            Υπάρχει, όμως, και μια δεύτερη ανάγνωση. Γιατί οι μη έχοντες πτυχίο, ντοκτορά, ή μεταπτυχιακό, αλλά ένα ξερό απολυτήριο Λυκείου είναι το κακό παράδειγμα, το οποίο μάλιστα πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά, οδηγούμενο στην απόλυση; Κανείς απ΄ αυτούς δεν μπήκε μόνος του ένα ωραίο πρωί στη δημόσια υπηρεσία της αρεσκείας του και είπε «ήρθα να με προσλάβετε».

            Σίγουρα η κρίση και η ύφεση έχουν σχεδόν εξανεμίσει τις πιθανότητες εύρεσης εργασίας, ακόμα και για πτυχιούχους και κατόχους πολλών μεταπτυχιακών διπλωμάτων. Δεν τις εξαφάνισαν βέβαια εντελώς και όσο και αν δυσκολευτεί ένας άνθρωπος λίγο πάνω, ή κάτω, απ΄ τα τριάντα με πολλά και διάφορα προσόντα, μπορεί να ελπίζει.

Μόνο το γάλα απ΄ το στήθος της κοινωνίας…

           Όσοι έχουν διαβάσει το κλασικό βιβλίο του Τζων Στάϊνμπεκ «Τα σταφύλια της οργής» (βραβείο Πούλιτζερ, 1940) ίσως συμφωνήσουν πως το συγκλονιστικότερο μέρος του έργου είναι το κλείσιμο του.

            Η οικογένεια αγροτών που ξεριζώθηκε απ΄ τα χώματα της Οκλαχόμα, μετά από ένα δύσκολο ταξίδι, φτάνει στην Καλιφόρνια που αντί για γη της επαγγελίας είναι ένας νέος τόπος μαρτυρίου και εκμετάλλευσης. Ταλαιπωρημένη και αποδεκατισμένη, αλλά και αποφασισμένη να παλέψει μέχρι τέλους, στηρίζεται απ΄ το τίποτα και βλέπει ελπίδα στο ελάχιστο. Τη μέρα που ανοίγουν οι καταρράκτες του ουρανού, τα εναπομείναντα μέλη της οικογένειας αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το βαγόνι που ήταν το τελευταίο τους σπίτι για να μην πνιγούν καθώς η στάθμη των νερών ανεβαίνει επικίνδυνα. Μαζί τους, η μεγάλη κόρη της οικογένειας που μόλις έχει γεννήσει νεκρό το παιδί που ΄χε στα σπλάχνα της. Τσαλαβουτώντας μες τις λάσπες και το σκοτάδι βρίσκουν καταφύγιο  σε έναν αχυρώνα. Δεν είναι όμως μόνοι. Άλλα δύο άτομα ανασαίνουν εκεί μέσα. Ο ένας, ο νεαρός γιος, τους ενημερώνει πως ο 50χρονος πατέρας δύσκολα θα επιβιώσει, καταβεβλημένος απ΄ την ασιτία πολλών ημερών. Τότε, η μάνα της οικογένειας συνεννοείται με ένα βλέμμα με τη λεχώνα κόρη και προτρέπει τα μέλη της αλλά και το νεαρό γιο να βγουν έξω. Η κόρη ξεγυμνώνει το γεμάτο γάλα στήθος της, που προοριζόταν για να θρέψει το δικό της παιδί, πλησιάζει τον 50χρονο, σηκώνει απαλά το κεφάλι του για να κυλήσει το γάλα της στα χείλη του…

Τους φοβάμαι, αλλά φοβάμαι και εσάς και εμάς.

            Τους φοβάμαι. Όσους φουσκώνουν και υποτίθεται πως θωρακίζουν τα κορμιά τους με τα γυμναστήρια και τις διάφορες ουσίες, την ίδια ώρα που επιτρέπουν σε άλλους να τους χειραγωγούν και να φουσκώνουν τα μυαλά τους με ιδεολογίες και θεωρίες που δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τι ακριβώς πρεσβεύουν και πού οδηγεί η εφαρμογή τους.

            Τους φοβάμαι. Όσους φορούν με καμάρι μια μαύρη μπλούζα, που φέρει πάνω της σύμβολα, τη σημασία και την ιστορία των οποίων αγνοούν, και αναζητούν την παλληκαριά τους σε ιδιωτικούς στρατούς, περιμένοντας ένα παράγγελμα για να επιτεθούν σε όποιον δεν θα τολμούσαν ποτέ να το κάνουν μόνοι.

            Τους φοβάμαι. Όσους σηκώνουν τη σφιγμένη τους γροθιά και κραυγάζουν πως είναι έτοιμοι να υπερασπιστούν την πατρίδα, τα ιερά και όσια της φυλής, όταν με τις πράξεις αλλά και τα λεγόμενα τους κάνουν αυτή την πατρίδα να φαίνεται μικρή και ασήμαντη.

            Τους φοβάμαι. Όσους αποφεύγουν να ρίξουν μια ματιά στον καθρέπτη για να μη δουν πως παραμορφώνει το πρόσωπο τους το μίσος, περισσότερο απ΄ όσο παραμορφώνει ο πόνος τα πρόσωπα των θυμάτων της βίας τους.

            Τους φοβάμαι, αλλά φοβάμαι και εσάς. Του συνταγματικού, ή δημοκρατικού τόξου, της νομιμότητας και των θεσμών, που αποδεικνύετε καθημερινά πως είστε μικροί για τα μεγάλα και μεγάλοι για τα μικρά.

«Τώρα στη μαύρη αρρώστια ανάξια πλερωμή…»

            Το ασθενοφόρο κόστισε 5.000 ευρώ! Όχι λόγω της μεγάλης διαδρομής, που διήρκησε λίγο πάνω από μια ώρα, αλλά επειδή ήταν πλήρως εξοπλισμένο και στελεχωμένο. Ο ίδιος δεν αντιλήφθηκε τίποτα. Ευρισκόμενος μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας με την καρδιά του έτοιμη να σταματήσει για πάντα, δεν είδε αν υπήρχε γιατρός δίπλα του, μία ή δύο νοσοκόμες και αν τα σωληνάκια και τα καλώδια που κόλλησαν στο σώμα του ήταν πρώτης ή δεύτερης ποιότητας. Δεν το σχολίασαν ούτε και οι δικοί του, όταν του ανέφεραν, με πολύ δισταγμό είναι η αλήθεια, το ποσό που αναγκάστηκαν να πληρώσουν για να μεταφερθεί απ΄ το δημόσιο νοσοκομείο στην ιδιωτική κλινική. Εστίασαν μόνο στο ότι δεν είχαν άλλη επιλογή. Αν έμενε στο νοσοκομείο, όπου προσέφυγε μόλις ένιωσε το βάρος στο στήθος του να γίνεται ασήκωτο και ανυπόφορο, τώρα δεν θα μιλούσαν για τα έξοδα νοσηλείας, αλλά για της κηδείας.

            Παρότι καλωδιωμένος ακόμα, οι γιατροί ήταν απόλυτοι λέγοντας πως θα έπρεπε να ανασαίνει πια χωρίς το παραμικρό βάρος στο στήθος, καθώς η επέμβαση ήταν απολύτως επιτυχής. Δεν συμφωνούσε μαζί τους, αλλά δεν είπε και τίποτα υποθέτοντας πως δεν θα είχαν κάποια αποτελεσματική θεραπεία για το βάρος που αισθανόταν, όχι εξ αιτίας κάποιας διαταραχής στην καρδιά του, αλλά επειδή δεν μπορούσε να χωνέψει αυτά τα πέντε χιλιάρικα του ασθενοφόρου! Δεν είχε έρθει μόλις σ΄ αυτό τον κόσμο και γι΄ αυτό ήταν σε θέση να εκτιμήσει πως τα έξοδα θεραπείας και νοσηλείας θα ήταν πολλαπλάσια, αλλά να που κόλλησε στα πέντε χιλιάρικα και όλο αυτά σκεφτόταν… Κι όσα τα σκεφτόταν τόσο σιγοψιθύριζε το στίχο «σχεδόν πενήντα χρόνια βάσανα και διωγμοί, τώρα στη μαύρη αρρώστια ανάξια πλερωμή» (σ. σ. «Τίποτα δεν πάει χαμένο», στίχοι Μ. Ρασούλης, μουσική Μ.  Λοΐζος), μόνο που ενώ έλεγε, λόγω συνήθειας, τη λέξη «βάσανα» στο μυαλό του είχε τη λέξη «ασφάλιση» και αντί για τη λέξη «διωγμοί», τη λέξη «ένσημα». Γιατί μπορεί ο ίδιος να μην ανήκει στη γενιά για την οποία μιλά το τραγούδι, αλλά είναι μέλος αυτής που εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα απ΄ τα χρόνια των τελευταίων τάξεων της βασικής εκπαίδευσης και πλάκα, πλάκα κοντεύει να συμπληρώσει πενήντα χρόνια ασφάλιση και ένσημα.

Θα υπάρξει επιτέλους σχέδιο;

Κάποια πράγματα φαίνεται να μην αλλάζουν ποτέ στο δημόσιο βίο μας. Μετά τη στυγερή δολοφονία του 34χρονου άπαντες έκαναν ό,τι κάνουν συνήθως. Ομοβροντία καταδίκης του αποτρόπαιου γεγονότος, πλειοδοσία δηλώσεων για το ποιος αγαπάει και προστατεύει περισσότερο τη Δημοκρατία, άμεση κινητοποίηση των αρμοδίων για τη διερεύνηση, τον καταλογισμό ευθυνών και τον αδιαπραγμάτευτο, έστω και… καθυστερημένο, κολασμό των παρανομούντων (σ. σ. αλήθεια, θα μας απαντήσει κανείς σ΄ ένα απλό ερώτημα; Πώς βρέθηκε τρόπος και Νόμος για να σταλούν στον εισαγγελέα ένα πρωί όλες οι υποθέσεις που αφορούν τη Χρυσή Αυγή; Γιατί επί μήνες τώρα, αν δεν κάνουμε λάθος, λογομαχούσαν για το αν πρέπει να ψηφιστεί νέος Νόμος ή όχι, για το αν είναι μεγάλη, μεσαία, ή μικρή απειλή, για το αν πρέπει ή όχι να την ταυτίζουμε με το άλλο άκρο, όποιο και αν είναι αυτό, και πάει λέγοντας, χωρίς να κάνουν το αυτονόητο και τη δουλειά που ανέλαβαν. Θα απαντήσει κανείς, άραγε…).

Όταν η «σοβαρή» γίνεται δολοφονική…

            Το θέμα Χρυσή Αυγή φαίνεται να μπαίνει, επιτέλους, στο δρόμο της λογικής. Με την τέλεση εγκλημάτων αποκτάς αυτοδίκαια και το χαρακτηρισμό «εγκληματική». Ελπίζουμε εκτός απ΄ το χαρακτηρισμό να εισπράξει και την ανάλογη τιμωρία των πράξεων της.

            Το τραγικό είναι πως αυτό έρχεται να συμβεί με αφορμή το θάνατο ενός νέου ανθρώπου, όταν αιτίες προϋπήρχαν και ήταν πολλές. Το «κάλλιο αργά παρά ποτέ» δεν ισχύει στην περίπτωση αυτή καθώς δεν ισοφαρίζεται η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής όταν η δημοκρατική Πολιτεία κάνει μεν το αυτονόητο, αλλά αρκετά καθυστερημένα.

            Φυσικά, το στυγερό έγκλημα λειτουργεί εκτός από αφορμή για κολασμό και για αποκαλύψεις. Υπάρχουν ακόμα στη χώρα μας δημοσιογράφοι που κάνουν έρευνα και δεν περνούν την ώρα τους σχολιάζοντας την επικαιρότητα στα διάφορα τηλεοπτικά πάνελ, ή χαριεντιζόμενοι στα καφέ και τα μπαρ με πολιτικούς. Τι φέρνουν στο φως αυτές οι αποκαλύψεις; Κάτι που δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει κανένα. Υπάρχει σαπίλα στο… Βασίλειο και πολλά που πρέπει να διερευνηθούν και να φωτιστούν επαρκώς. Το απόστημα πρέπει να σπάσει και αν κάποιοι φοβούνται τη… μπόχα, οι υπόλοιποι οφείλουμε να το απαιτήσουμε και να επιμείνουμε μέχρι τέλους.

Είμαστε όλοι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας.

          Ο κάθε θάνατος έχει τη δική του τραγικότητα και τη δική του μοναδικότητα. Σε όποιο σύνολο και αν ανήκε ο άτυχος Παύλος Φύσσας εν ζωή, το μαχαίρι που του την αφαίρεσε τον κατέταξε στη μακριά λίστα των ανθρώπων που έφυγαν άδικα, άδοξα, αναίτια… Και εκεί βρίσκονται άνθρωποι που δεν έχει σημασία τι πίστευαν, τι ήθελαν και τι έκαναν όσο ζούσαν. Σημασία έχει πως ήταν άνθρωποι που ΄χαν τη δική τους μοναδικότητα και δεν αντικαταστάθηκαν, ούτε θα αντικατασταθούν ποτέ.

            Φυσικά, αυτή τη μοναδικότητα την αισθάνονται και την κατανοούν περισσότερο οι κοντινοί του ανθρώπου που φεύγει, με τους γονείς να είναι οι πλέον τραγικές φιγούρες. Θα ξεχάσουν άραγε ποτέ το κουδούνισμα του τηλεφώνου που τους γνωστοποίησε το χειρότερο νέο; Ή αυτό το κουδούνισμα θα στοιχειώνει πλέον τα μερόνυχτα τους, μαζί με τα άλλα φαντάσματα που θα φέρουν στη ζωή τους τα αναπάντητα ερωτήματα;

            Ερωτήματα που δεν απαντώνται βέβαια ούτε απ΄ τις βαρύγδουπες και πομπώδεις ανακοινώσεις καταδίκης του συμβάντος απ΄ το σύνολο του πολιτικού κόσμου, ούτε απ΄ τις εκδηλώσεις συμπαράστασης των ομοίων τους. Αυτών, των απλών ανθρώπων, γνωστών από παλιά ή γνωριμίες των τελευταίων ωρών που τις προκάλεσε το τραγικό και αναπάντεχο, το αδιανόητο και ανεπανόρθωτο.

Η εθνική μας εμμονή για τον καλό και τον κακό ξένο.

«Μην περιμένετε ότι, αν εκλεγεί το SPD (το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα), θα αρχίσει να βρέχει χρήμα πάνω από την Ελλάδα». Τάδε έφη ο  Χάνες Σβόμποντα, σοσιαλδημοκράτης Αυστριακός πολιτικός, επικεφαλής της σοσιαλιστικής ομάδας στο Ευρωκοινοβούλιο και η δήλωση του υπάρχει σε ρεπορτάζ της εφημερίδας Καθημερινή της Κυριακής (15/9/2013).

Όπως και αν δει κανείς αυτή τη φράση του Αυστριακού πολιτικού, είτε, δηλαδή, ως κυνική, είτε ως χιουμοριστική, η ουσία παραμένει η ίδια. Οι ξένοι γνωρίζουν άριστα ορισμένα βασικά στοιχεία του τρόπου με τον οποίο σκεφτόμαστε και λειτουργούμε. Ξέρουν πως ένα απ΄ αυτά είναι και η εμμονή μας να δημιουργούμε το δίπολο «καλού και κακού» σε κάθε περίπτωση, παρότι έχει αποδειχθεί και ιστορικά πως αυτό ισχύει μόνο στα παραμύθια. Στην πραγματική ζωή όμως, οι έννοιες «καλός», ή «κακός» είναι σχετικές και το περιεχόμενο τους προσδιορίζεται τόσο από τον τρόπο με τον οποίο βλέπει κανείς τα πράγματα, όσο και από το τι επιδιώκει ή στοχεύει.

Το ποτάμι της οργής.

          Η απεργία των εκπαιδευτικών ξεπέρασε κάθε προηγούμενο με το ποσοστό συμμετοχής 90%+ να αποτελεί πραγματικό ρεκόρ. Λογικό καθώς για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια απειλείται σοβαρά η θέση τους στην εργασία. Αναμενόμενο όμως όχι, αν λάβουμε υπ΄ όψιν μας πως η ελληνική κοινωνία δεν αντέδρασε μέχρι τώρα ουσιαστικά και καθολικά, παρά τα όσα υπέστη. Να βρισκόμαστε άραγε στην αρχή ενός νέου κύκλου, με το ποτάμι της οργής να φουσκώνει και να σπάζει τα φράγματα της υπομονής και της εγκαρτέρησης; Θα φανεί καθώς και σε άλλες περιπτώσεις κάποιοι βιάστηκαν να δουν το ποτάμι να ξεκινά και να μην γυρίζει πίσω, αλλά πολύ γρήγορα απεδείχθη πως ήταν ρυάκι που εξατμίστηκε χωρίς να αφήσει πίσω του ίχνη.

            Αν όχι τότε, τώρα γιατί; Δεν είναι μόνο ο κίνδυνος της απόλυσης που φαίνεται να κινητοποιεί, οδηγώντας ίσως και μέχρι την εξέγερση, τον πολίτη. Ναι, τον αναστατώνει και τον τρομοκρατεί δικαιολογημένα, ακόμα και αν είναι μια απλή υπόθεση εργασίας, το να βρεθεί στα –άντα ή τα -ήντα του να αναζητεί κάποια ίδια, παρεμφερή ή εντελώς διαφορετική δουλειά. Εκείνο όμως που πραγματικά τον πανικοβάλει είναι ότι εφόσον αναγκαστεί να το κάνει θα το κάνει υπό τις χειρότερες δυνατές συνθήκες.

Γερμανική προπαγάνδα στην Ελλάδα. Ή όταν η πραγματικότητα ξεπερνά το μύθο.

Η εβδομαδιαία εφημερίδα «Το χωνί» (15/9/2013) φιλοξενεί ένα ρεπορτάζ με τίτλο «Απόβαση γερμανικής προπαγάνδας στη Θεσσαλονίκη», το οποίο αναφέρεται στην πρόταση που συζητήθηκε πρόσφατα, και απορρίφθηκε με μεγάλη πλειοψηφία, στο Δ.Σ. της Ε.Σ.Η.Ε.Μ.Θ. σχετικά με τη διοργάνωση σεμιναρίου για την κατανόηση της γερμανικής οικονομικής πολιτικής! Στο σεμινάριο αυτό θα συμμετείχαν δημοσιογράφοι της Βόρειας Ελλάδας και θα οργανώνονταν από το Κέντρο για τη Συμφιλίωση και τη Δημοκρατία στη Νοτιοανατολική Ευρώπη (CDRSEE) και την Ευρωπαϊκή Ακαδημία του Βερολίνου! Στόχος δε το σεμιναρίου είναι «να δώσει την ευκαιρία στους δημοσιογράφους να ενημερωθούν αξιόπιστα σχετικά με τη γερμανική οικονομική πολιτική (φιλοσοφία, διαδικασία λήψης αποφάσεων κ.α.). Μ΄ αυτό τον τρόπο θα επιτευχθεί μια καλύτερη κατανόηση της γερμανικής πολιτικής στην Ελλάδα που θα συμβάλει στην καταπολέμηση παρανοήσεων και παρενεργειών…»!     

Τα όσα αναφέρονται στο ρεπορτάζ της εφημερίδας «Το χωνί» δεν θα πρέπει να εκπλήσσουν κανένα επειδή απλούστατα οι Γερμανοί δεν κάνουν τίποτα περισσότερο, ή άλλο, απ΄ το να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους! Πώς και γιατί; Το λένε οι ίδιοι, ή κάποιοι απ΄ αυτούς.  

Ο Γερμανός ιστορικός Χάινριχ Α. Βίνκλερ στο βιβλίο του με τίτλο «Βαϊμάρη, η ανάπηρη δημοκρατία, 1918-1933», εκδόσεις ΠΟΛΙΣ, αναφέρει στη σελίδα 346 τα εξής: «Μια δραστήρια γερμανική εθνική πολιτική συνδέθηκε στενά με την καλλιέργεια της ιδέας του Ράιχ. Οι γερμανικοί πληθυσμοί που ζούσαν εκτός των συνόρων του Ράιχ, στην Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία και την υπόλοιπη Κεντρική, Ανατολική και Νότια Ευρώπη, ενισχύθηκαν σημαντικά από ενώσεις όπως ο Σύλλογος Απόδημων Γερμανών και κρατικές υπηρεσίες, με επικεφαλής το υπουργείο Εξωτερικών. Η στήριξη είχε δύο πλευρές, μια αμυντική και μια επιθετική. Αμυντική ήταν η αντίσταση στις προσπάθειες αφομοίωσης από τα νέα εθνικά κράτη, δηλαδή στην αποεθνοποίηση των γερμανικών μειονοτήτων. Επιθετική, η προσπάθεια να χρησιμοποιήσουν τους Γερμανούς του εξωτερικού για τους σκοπούς της γερμανικής ηγεμονικής πολιτικής».

Ο… ανθέλληνας κ. Μάλαμας.

            Όσοι αναζητούν εναγωνίως εκείνους που φταίνε για το σημερινό μας χάλι, μπορούν να προσθέσουν στη σχετική λίστα και τον τραγουδοποιό/τραγουδιστή Σωκράτη Μάλαμα.

            Ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης το περασμένο Σάββατο αρνήθηκε κατηγορηματικά να επιτρέψει σε ομάδα εκπαιδευτικών να ανέβουν στην εξέδρα απ΄ όπου θα έδινε τη συναυλία του, προκειμένου να σηκώσουν προς τους θεατές το πανό τους, λίγο πριν αρχίσει, και να τους ενημερώσουν για τα προβλήματα τους. Γι΄ αυτό και δεν εισέπραξε απλώς κάποιες αποδοκιμασίες με το πού τέλειωσε η συναυλία του, αλλά τον «στόλισαν» κανονικά και με διάφορες αναρτήσεις στο διαδίκτυο. Μεταξύ των όσων του έγραψαν οι χθεσινοί θαυμαστές του και σημερινοί, αλλά και νυν και αεί υποθέτουμε, επικριτές του, ήταν πως δεν τον αναγνωρίζουν πλέον ως καλλιτέχνη και δεν θα ΄θελαν να ξανακούσουν τραγούδια του! Και καλά του έκαναν!

            Δεν γνωρίζουμε αν τον ονόμασαν και «ανθέλληνα», αλλά κάτι τέτοιο δεν θα μας εξέπληττε. Του αξίζει τέτοιος χαρακτηρισμός και με το παραπάνω καθώς ο κ. Μάλαμας με την πράξη του παραβίασε ένα από τα σημαντικότερα έθιμα του νεοελλήνων. Το προσωπικό τους πρόβλημα είναι πρόβλημα όλων και θα πρέπει να λυθεί με κάθε τρόπο και μέσο, ακόμα και εις βάρος των άλλων.

Βρε που φτάσαμε; Να επαινούμε τον Άδωνη!

          Οι ευχές για καλή χρονιά αυτή τη φορά ξεφεύγουν απ΄ τη λογική «πες την καλή κουβέντα και ας πέσει κάτω», καθώς από μέσα τους ξεπηδούν τα αγωνιώδη ερωτήματα για το πώς θα κυλήσει το σχολικό έτος που μόλις ξεκίνησε. Ερωτήματα που δικαιολογημένα προκαλούν τα σοβαρά προβλήματα που υπάρχουν και στις δύο βαθμίδες της εκπαίδευσης μας, τα οποία δεν είναι τα γνωστά και συνηθισμένα των τελευταίων χρόνων, αλλά τα πρόσθετα, όσα δηλαδή η κρίση και η παρατεταμένη ύφεση δημιούργησαν.  

            Καθηγητές και δάσκαλοι που λείπουν, καθηγητές και δάσκαλοι που δηλώνουν παρόντες όχι μόνο στις τάξεις αλλά και στο κλίμα αμφιβολίας και ανασφάλειας που έχει ενσπείρει ανάμεσα τους η σοβαρή πιθανότητα της απόλυσης, καθηγητές και δάσκαλοι που είδαν το εργασιακό τους μέλλον να μπαίνει σε… διαθεσιμότητα, ειδικότητες και τομείς που καταργήθηκαν εν μία νυκτί, ή εν μέσω ενός νομοσχεδίου, έστω και αν έφερε τον τίτλο ¨πολυνομοσχέδιο¨, οι άφαντοι πλέον εργαζόμενοι άλλων ειδικοτήτων που δεν συνεισφέρουν στη μάθηση αλλά στη διατήρηση ενός επιπέδου πολιτισμού, όπως είναι οι καθαρίστριες, και άλλα και άλλα, συνθέτουν το σκηνικό των σχολείων της κρίσης.

Κανείς δεν θέλει να αλλάξει τίποτα στην παιδεία!

          Μια γενναία και ρηξικέλευθη μεταρρύθμιση στην παιδεία, έτσι ώστε να αποκτήσουμε σύγχρονο, προοδευτικό και αποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα, είναι η μεταρρύθμιση που χρειαζόμαστε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη σ΄ αυτή τη χώρα.

            Με τη θέση αυτή συμφωνούν οι περισσότεροι. Δεν φαίνεται όμως να συμφωνεί το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος, χρόνια τώρα. Γι΄ αυτό και όποιοι βρισκόταν στην Κυβέρνηση επέλεγαν και προωθούσαν προτάσεις που αφορούσαν μέρος του εκπαιδευτικού συστήματος (σ. σ. κυρίως της τρίτης βαθμίδας του), οι οποίες, κατά κανόνα, ήταν αποσπασματικές και επιδερμικές εξ αιτίας του φόβου του πολιτικού κόστους, χωρίς να έχει προηγηθεί ουσιαστική διαβούλευση και διάλογος με όλους όσοι πραγματικά είχαν λόγο και θέση για να εκφραστούν σχετικά. Όσοι δε αντιπολιτεύονταν, αντιδρούσαν ρίχνοντας στο τραπέζι προτάσεις για μια «άλλη παιδεία» και ένα «άλλο σχολείο» που ήταν απλώς ένας τίτλος χωρίς περιεχόμενο, καθώς επί της ουσίας παρέμεναν στρατευμένοι στη λογική «να μην αλλάξει τίποτα» και, κυρίως, να μη θιγούν οι διάφορες συντεχνίες απ΄ τις οποίες αποκόμιζαν εκλογικά οφέλη.

Ποιος πληρώνει το βαρκάρη;

«Πληρώσαμε τις φαντασιώσεις μας με το πετσί μας αλλά τις πλήρωσε και ο ελληνικός λαός, πράγμα πολύ χειρότερο». Η φράση αυτή ανήκει στον τέως Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη και υπήρχε στην ομιλία που εκφώνησε στο πρόσφατο συμπόσιο του ΠΑΣΟΚ (3-4 Σεπτέμβρη). Είναι δε απ΄ τις φράσεις που αν δεν ευαισθητοποίησαν τόσο πολύ ώστε να ξεσπάσουν σε κλάματα τους πολίτες, κινητοποίησαν σίγουρα εκείνο το κομμάτι του μιντιακού συστήματος της χώρας που ασχολείται διαχρονικά με την προβολή του συγκεκριμένου πολιτικού για να προσθέσει ένα ακόμα επεισόδιο στο σήριαλ αγιοποίησης του. Το ίδιο θα συνέβαινε αν έλεγαν κάτι ανάλογο ο διάδοχος του στην Πρωθυπουργία Κώστας Καραμανλής και ο αντικαταστάτης εκείνου Γιώργος Παπανδρέου. Διότι έτσι λειτουργούν τα μιντιακά συστήματα. Προωθούν και προβάλουν φράσεις, υποτίθεται βαρύνουσας σημασίας και αξίας, για να μην ασχολούμαστε με την ουσία.

Ποια όμως είναι η ουσία; Τόσο οι τρεις προαναφερθέντες πολιτικοί, αλλά και μια σειρά άλλοι που διετέλεσαν είτε επικεφαλής των Κυβερνήσεων, είτε μέλη τους, από τη μεταπολίτευση και μέχρι τώρα, έχουν συγκεκριμένες και ξεκάθαρες, πλέον, ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Το θέμα δεν είναι αν την Κυβέρνησαν παρασυρόμενοι από τις φαντασιώσεις τους, βασιζόμενοι στα πιστεύω τους, ή κολλημένοι στις ιδεοληψίες τους και τη λογική να αποφύγουν το πολιτικό κόστος για να μακροημερεύσουν. Το θέμα είναι πως ο τρόπος που την κυβέρνησαν επέφερε και συγκεκριμένα, δραματικά δυστυχώς, αποτελέσματα. Μόνο που αυτά τα αποτελέσματα δεν τα πληρώνουν οι ίδιοι, σε καμιά περίπτωση.

Η Σοφία Καλμανίδου για την "Απόγονο"

Οι μεγαλύτερες αλήθειες κρύβονται μέσα στους μύθους γιατί μόνον έτσι μπορεί να τις αντέξει ο ανθρώπινος νους…
Η λόγχη του πεπρωμένου κρυμμένη στο άψυχο σώμα μιας κούκλας, κι η πριγκίπισσα των Ναζί μέσα στο Σάββατο των μαγισσών ξαναζωντανεύουν μύθους και θρύλους συνθέτοντας την μυθιστορηματική πλοκή του νέου βιβλίο του Μιχάλη Πιτένη.
Με την ευχέρεια της δημοσιογραφικής οπτικής του αφουγκράζεται τον σφυγμό της πολιτικής πραγματικότητας έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα από τον ηγετικό ρόλο της Γερμανίας σήμερα και εκφράζει τους φόβους του για την αναβίωση ενός νέου ολοκληρωτισμού σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.
Ο Μ. Πιτένης διακρίνει τις σκιές του παρελθόντος και σωστά φωτίζει τα επαναλαμβανόμενα εκείνα σημεία της ιστορίας που καθηλώνουν τους ανθρώπους και τα κράτη σε παλιούς δοκιμασμένους ρόλους. Κι αυτοί δεν είναι άλλοι από το δίπολο του Θύτη και του θύματος σε ένα ανίερο παιχνίδι εξουσίας και επιβολής.
Όμως τι είναι αυτό που αποκαλούμε ιστορία; Είναι η ιστορία ένα απολίθωμα όπου έχουν καταγραφεί κωδικοποιημένα όλα τα γεγονότα ή μήπως είναι κάτι παραπάνω μήπως είναι όλο αυτό το υλικό που μεταβιβάζεται συνειδητά και ασυνείδητα μέσα από τον άνθρωπο και το περιβάλλον του στους αιώνες. 
Η ρήση του Βολταίρου πως «ολόκληρη η ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο από μια ευρέως αποδεκτή φαντασίωση» επαναλαμβάνεται στο βιβλίο ως γνώση που εμπερικλείει μέσα της και μια δυναμική ελέγχου της ιστορίας και της εξέλιξης γενικότερα.
Το βασικό ερώτημα που προκύπτει από την ανάγνωση του βιβλίου του Πιτένη είναι πόσο μακριά και πόσο αποκομμένοι είναι οι ρόλοι του θύτη και του θύματος; Πόσο γρήγορα μπορεί το θύμα να γίνει θύτης και το αντίστροφο; Πως το κοινό συναίσθημα τους ο θυμός μετατρέπεται σε μίσος και βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος μεταλλάσσεται σε ιδέα; Αυτήν την ιδέα ενός Δ΄Ράιχ προσπαθεί να φωτίσει και γιατί όχι να εμποδίσει ο συγγραφέας στήνοντας ένα μαύρο σκηνικό πάνω στον ξεχασμένο Κανόνα του Χάμπερ. Έναν κανόνα που δουλεύει με μαθηματική ακρίβεια δηλητηριάζοντας αργά και μεθοδικά. Κι ενώ πάντα μιλάμε για μυθιστορία δεν παύουμε να την συσχετίζουμε με την βιωμένη αίσθηση της ρέουσας πραγματικότητας.

Μηδενίζουμε, ξαναγυρνάμε στο 1961!

           Λέγεται ότι, η γενιά των σημερινών πενηντάρηδων, λίγο πάνω, λίγο κάτω απ΄ τα πενήντα, είναι αυτή που πληρώνει ακριβότερα απ΄ όλους τους άλλους την κρίση, αφού έχει και τα περισσότερα προσωπικά της ζητήματα ανοικτά (βλέπε δάνεια, διαφόρων ειδών, παιδιά που σπουδάζουν, ανεργία, ή εργασιακή αβεβαιότητα κ.τ.λ.).

            Αυτή ήταν μέχρι τώρα η δυσάρεστη εξέλιξη για αυτή τη γενιά. Επειδή όμως, ισχύει πάντοτε το ουδέν κακόν αμιγές καλού, ήρθε η ώρα να υπάρξει και ευχάριστη. Όπως εκτιμά το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ στην ετήσια έκθεση του για την ελληνική οικονομία μέχρι το τέλος του έτους θα έχουμε ξαναγυρίσει στο 1961!

            Το φαντάζεστε; Στο 1961, τη χρονιά που άλλοι σημερινοί πενηντάρηδες έπαιζαν ήδη στις αλάνες έξω απ΄ το σπίτι τους, έκαναν τα πρώτα τους βήματα ή μπουσουλούσαν, άλλοι γεννιόταν, ή περίμεναν στον προθάλαμο αναμονής να επιλεγούν ως σπερματοζωάρια!

            Βέβαια, όταν το ΙΝΕ λέει πως θα ξαναγυρίσουμε στο 1961 δεν το εννοεί ακριβώς έτσι, καθώς αναφέρεται στο ποσοστό της ανεργίας που θα ξαναγυρίσει στα επίπεδα εκείνης της χρονιάς.

            Εμείς, όμως, γιατί να μην το δούμε διαφορετικά και να μην θεωρήσουμε πως δεν θα εξομοιωθεί απλώς κάποιο ποσοστό αλλά ότι θα μηδενίσουμε! Σε όλα. Το κοντέρ θα ξαναγυρίσει πάλι στο μηδέν και θα μπορούμε να ξεκινήσουμε και πάλι…

Το ιστορικό λάθος του ΠΑΣΟΚ.

              Το να κρίνει κάποιος σήμερα και να αποτιμήσει την 39χρονη ιστορία του ΠΑΣΟΚ, είναι αρκετά δύσκολο. Όχι τόσο επειδή παραμένει ένα ενεργό κόμμα στην ελληνική πολιτική σκηνή, όσο γιατί λόγω των αποφάσεων της τελευταίας Κυβέρνησης του (σ.σ. υπό τον Γ. Παπανδρέου) που επισημοποίησαν και προσέδωσαν δραματική, πλέον, μορφή στην πολυποίκιλη και πολυεπίπεδη κρίση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία βεβαίως είχε ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα, υπάρχει ένα γενικότερο αρνητικό κλίμα που στρέφεται κυρίως εναντίον του, που αναπόφευκτα επηρεάζει την όποια αξιολόγηση του.

             Εκείνο, όμως, που μπορούμε, με απόλυτη βεβαιότητα, να πούμε τώρα είναι πως το ΠΑΣΟΚ επηρέασε, όσο λίγοι πολιτικοί σχηματισμοί και κόμματα, την ελληνική κοινωνία και συνέβαλε τα μέγιστα στη διαμόρφωση της σημερινής της ταυτότητας. Αυτό και μόνο το γεγονός μπορεί να εξηγήσει σε μεγάλο βαθμό γιατί η κοινωνία αυτή εμφανίζεται όχι απλώς θυμωμένη, αλλά εξοργισμένη μαζί του. Γιατί είναι ουσιαστικά δημιούργημα του κόμματος αυτού, ως πολιτική φιλοσοφία, κουλτούρα, αντίληψη ζωής, αξιακό σύστημα κ.τ.λ., δηλαδή ένα δικό του παιδί. Και όπως συνήθως συμβαίνει, τα παιδιά πρώτα στους γονείς στρέφονται, είτε για να πάρουν βοήθεια, είτε για να τους κατηγορήσουν για πολλά και διάφορα.

            Όπως παραδέχονται όλοι, το ΠΑΣΟΚ με το που ανέλαβε την εξουσία το 1981, με τον ηγέτη και ιδρυτή του Α. Παπανδρέου στο τιμόνι της Κυβέρνησης, επέλεξε και πέτυχε κάτι που ήταν απολύτως απαραίτητο για την κοινωνία. Έθεσε τέρμα στο διαχωρισμό και τις ανισότητες που είχαν επιβάλει οι νικητές του εμφυλίου πολέμου και έδωσε τη δυνατότητα και στους υπόλοιπους Έλληνες να αρχίσουν να αισθάνονται πως ζουν σ΄ ένα κράτος ίσων ευκαιριών και δικαιωμάτων.

Ο ανιστόρητος κ. Τσίπρας και οι Βλάχοι.

             Ναι, είναι αλήθεια. Ο όρος «βλάχος» έχει επικρατήσει στη νεοελληνική διάλεκτο να χρησιμοποιείται, κακώς, για να χαρακτηρίσει κάποιον άξεστο ή αγροίκο. Χρησιμοποιούνταν δε κατά κόρον την περίοδο που ΄χε φουντώσει το κύμα της εσωτερικής μετανάστευσης απ΄ την ελληνική επαρχία προς την Αθήνα, κυρίως, απ΄ τους προϋπάρχοντες κατοίκους του λεκανοπεδίου για να χαρακτηριστούν οι νεοαφιχθέντες, άσχετα αν αυτοί που το έκαναν είχαν την ίδια καταγωγή.

            Φυσικά τον όρο χρησιμοποιούν πολλοί και σήμερα, είτε λόγω άγνοιας και συνήθειας, είτε κάποιου υφέρποντα ρατσισμού (σ. σ. δεν μπορώ να δεχθώ πως άνθρωποι μορφωμένοι το κάνουν απλώς χάριν αστεϊσμού και μέχρι σήμερα είναι αλήθεια πως πολλοί απ΄ αυτούς το έχουν κάνει και προφορικά αλλά και γραπτά). Όταν αυτό συμβαίνει στις καθημερινές συναναστροφές των ανθρώπων, αν κάποιος δεν μπορεί να το συγχωρήσει, μπορεί απλώς να το προσπεράσει. Είναι δυνατόν όμως να κάνει το ίδιο όταν αυτό συμβαίνει δημοσίως και προσβάλλεται ένα μεγάλο και σημαντικό τμήμα του ελληνισμού απ΄ έναν θεσμικό εκπρόσωπο της ελληνικής δημοκρατίας, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης;

            Προχθές, ο εν αναμονή Πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στην κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ έκανε την εξής τοποθέτηση: «Να τα δώσουμε όλα ώστε ένα μεγάλο συμπαραταγμένο κίνημα ελευθερίας, δημοκρατίας και αντίστασης σε κάθε περιφέρεια, κάθε δήμο και κάθε γωνιά της χώρας να σαρώσει τους φθαρμένους βλαχοδήμαρχους της συμμαχίας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ».