Θα υπάρξει επιτέλους σχέδιο;

Κάποια πράγματα φαίνεται να μην αλλάζουν ποτέ στο δημόσιο βίο μας. Μετά τη στυγερή δολοφονία του 34χρονου άπαντες έκαναν ό,τι κάνουν συνήθως. Ομοβροντία καταδίκης του αποτρόπαιου γεγονότος, πλειοδοσία δηλώσεων για το ποιος αγαπάει και προστατεύει περισσότερο τη Δημοκρατία, άμεση κινητοποίηση των αρμοδίων για τη διερεύνηση, τον καταλογισμό ευθυνών και τον αδιαπραγμάτευτο, έστω και… καθυστερημένο, κολασμό των παρανομούντων (σ. σ. αλήθεια, θα μας απαντήσει κανείς σ΄ ένα απλό ερώτημα; Πώς βρέθηκε τρόπος και Νόμος για να σταλούν στον εισαγγελέα ένα πρωί όλες οι υποθέσεις που αφορούν τη Χρυσή Αυγή; Γιατί επί μήνες τώρα, αν δεν κάνουμε λάθος, λογομαχούσαν για το αν πρέπει να ψηφιστεί νέος Νόμος ή όχι, για το αν είναι μεγάλη, μεσαία, ή μικρή απειλή, για το αν πρέπει ή όχι να την ταυτίζουμε με το άλλο άκρο, όποιο και αν είναι αυτό, και πάει λέγοντας, χωρίς να κάνουν το αυτονόητο και τη δουλειά που ανέλαβαν. Θα απαντήσει κανείς, άραγε…).

Συνέβη, και εξακολουθεί να συμβαίνει, ό,τι γίνεται συνήθως μετά από κάποιο σημαντικό γεγονός, κατά… προτίμηση τραγικό. Εξετάζεται, σχολιάζεται, αναλύεται, το γεγονός, αλλά σπανίως έως ποτέ αναζητούνται οι αιτίες που το προκάλεσαν. Πολλές φορές δε συγχέονται οι αιτίες με τις αφορμές, ίσως γιατί οι δεύτερες εντοπίζονται ευκολότερα, ενώ οι πρώτες για να βρεθούν, να αποσαφηνιστούν και να αντιμετωπιστούν χρειάζεται πραγματική δουλειά. Και αυτό μπορεί να μην βολεύει ορισμένους.  

Η πρακτική αυτή είναι σαφέστατα ένας απ΄ τους λόγους που μας οδήγησε ως χώρα στη σημερινή μας κατάσταση, καθώς δεν ήταν λίγοι όσοι γνώριζαν, έβλεπαν ή προέβλεπαν την καταιγίδα που μας χτύπησε, αλλά είτε δεν εισακούστηκαν, είτε φοβήθηκαν και οι ίδιοι να το πουν, γνωρίζοντας πως προτιμάμε όταν δεν έχουν νέα καλά να μας πουν, καλύτερα να μην μας πουν κανένα.

Τα ψέματα όμως τελείωσαν. Μακάρι να μην είχε χάσει τη ζωή του ο Π. Φύσσας, αλλά το θάνατο του πρέπει να τον δούμε μόνο ως αφορμή για να ψάξουμε και να δούμε, με ηρεμία και νηφαλιότητα, τις αιτίες που καλλιεργούν το φανατισμό, το μίσος και εν τέλει τη βία. Γιατί αυτά βεβαίως τα φαινόμενα γαλουχούν μελλοντικούς δολοφόνους, αλλά ενίοτε οδηγούν και σε χειρότερα αποτελέσματα. Διχάζουν την κοινωνία, οδηγώντας στη δημιουργία μικρών, ή μεγαλύτερων στρατοπέδων, τα μέλη των οποίων μόνο αγαθά αισθήματα δεν τρέφουν για τους απέναντι, κι ας είναι οι χθεσινοί σύντροφοι, συνεργάτες, φίλοι...

Το φασισμό και το νεοναζισμό, την ακραία αντίληψη και την παραβατική πρακτική απ΄ όποιον κι αν εφαρμόζεται, το φανατισμό και τη μισαλλοδοξία, δεν τους γεννάει καμιά κρίση. Λειτουργεί όμως σαν τον ιό που υπήρχε στο σώμα λίγων, αλλά ξαφνικά απελευθερώνεται και προσβάλει πολλούς περισσότερους, ο αριθμός των οποίων αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, όσο δεν τους δίνεται η κατάλληλη αντιβίωση. Μια αντιβίωση που μπορεί να μην πιάσει σε όλους, αλλά θα θεραπεύσει σίγουρα τους περισσότερους.

Το να αρχίσεις να αντιμετωπίζεις θετικά για τους πολλούς τις συνέπειες της κρίσης δεν είναι εύκολο και δεν γίνεται απ΄ τη μια μέρα στην άλλη. Αυτή, δυστυχώς, είναι η αλήθεια. Πρέπει όμως κάποτε να ξεκινήσεις. Να παρουσιάσεις, έστω, ένα πραγματικό και ρεαλιστικό στην εφαρμογή του σχέδιο. Είτε κυβερνάς σήμερα, είτε υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να κυβερνήσεις αύριο. Έτσι, σίγουρα κάτι θα γίνει. Διαφορετικά και αν συνεχιστεί η ίδια λογική και πρακτική απ΄ όλους, «λόγια στον αέρα και ο ένας να δείχνει με το δάχτυλο τον άλλο ως υπεύθυνο», ίσως μπούμε σε δρόμο που δεν θα ΄χει γυρισμό…