Όταν η «σοβαρή» γίνεται δολοφονική…

            Το θέμα Χρυσή Αυγή φαίνεται να μπαίνει, επιτέλους, στο δρόμο της λογικής. Με την τέλεση εγκλημάτων αποκτάς αυτοδίκαια και το χαρακτηρισμό «εγκληματική». Ελπίζουμε εκτός απ΄ το χαρακτηρισμό να εισπράξει και την ανάλογη τιμωρία των πράξεων της.

            Το τραγικό είναι πως αυτό έρχεται να συμβεί με αφορμή το θάνατο ενός νέου ανθρώπου, όταν αιτίες προϋπήρχαν και ήταν πολλές. Το «κάλλιο αργά παρά ποτέ» δεν ισχύει στην περίπτωση αυτή καθώς δεν ισοφαρίζεται η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής όταν η δημοκρατική Πολιτεία κάνει μεν το αυτονόητο, αλλά αρκετά καθυστερημένα.

            Φυσικά, το στυγερό έγκλημα λειτουργεί εκτός από αφορμή για κολασμό και για αποκαλύψεις. Υπάρχουν ακόμα στη χώρα μας δημοσιογράφοι που κάνουν έρευνα και δεν περνούν την ώρα τους σχολιάζοντας την επικαιρότητα στα διάφορα τηλεοπτικά πάνελ, ή χαριεντιζόμενοι στα καφέ και τα μπαρ με πολιτικούς. Τι φέρνουν στο φως αυτές οι αποκαλύψεις; Κάτι που δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει κανένα. Υπάρχει σαπίλα στο… Βασίλειο και πολλά που πρέπει να διερευνηθούν και να φωτιστούν επαρκώς. Το απόστημα πρέπει να σπάσει και αν κάποιοι φοβούνται τη… μπόχα, οι υπόλοιποι οφείλουμε να το απαιτήσουμε και να επιμείνουμε μέχρι τέλους.

            Όλα καλά λοιπόν και στο σωστό δρόμο πλέον; Σε καμιά περίπτωση. Το να επιστρέφεις στο παρελθόν όταν το παρόν απαιτεί όλη την προσοχή σου και το σύνολο των δυνάμεων σου είναι καταστροφικό. Πόσο παρελθόν είναι, όμως, το γεγονός πως μέχρι τη μέρα της άγριας δολοφονίας του Παύλου Φύσσα διάφορα, γνωστά και μη εξαιρετέα, πρόσωπα απ΄ τους χώρους που ασκούν εξουσία και διαμορφώνουν (ή τουλάχιστον προσπαθούν να διαμορφώσουν) τη γνώμη των πολλών, μίλησαν ακόμα και για ενδεχόμενη κυβερνητική συνεργασία Νέας Δημοκρατίας και μιας «σοβαρής Χρυσής Αυγής», μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές;  Όταν το επίθετο «σοβαρής» αντικαθίσταται,  δικαίως και ως φυσιολογική εξέλιξη του πρότερου βίου, με αυτό της «δολοφονικής», κανένα παρελθόν δεν είναι μακρινό και καμιά πρόταση ακόμα και αν έχει τη μορφή μιας υπόθεσης εργασίας δεν πρέπει να πετιέται στον κάλαθο της λήθης.

            Τους λόγους για τους οποίους το έκαναν αυτοί που διατύπωσαν την πρόταση, όπως και όσοι ανέλαβαν να την αναπαράξουν, μπορεί κάποια μέρα να τους μάθουμε. Αρκεί να μην είναι αργά.

            Πριν όμως τους μάθουμε έχουμε υποχρέωση να ξαναθυμηθούμε κάποια που ήδη ξέρουμε. Και τι ξέρουμε; Κόμμα του περιθωρίου και των ελάχιστων ποσοστών ήταν και το Ναζιστικό στη Γερμανία την ταραγμένη περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (1919- 1933). Κόμμα που οργανώθηκε σε στρατιωτικά πρότυπα και ανέπτυξε εγκληματική δράση. Εξαγνίστηκε, όμως, και έφτασε μέχρι την εξουσία χωρίς να διαθέτει καν την απαραίτητη πλειοψηφία, όχι μόνο λόγω των συγκυριών που επικρατούσαν τότε, αλλά και έναν άλλο σημαντικό λόγο. Διότι αυτή ήταν η «σοβαρή» επιλογή του οικονομικού και κοινωνικού κατεστημένου της Γερμανίας. Οι Γερμανοί βιομήχανοι κέρδισαν πολλά απ΄ την άνοδο του Χίτλερ και φυσικά δεν υπήρξαν αχάριστοι απέναντι του. Το «γερμανικό θαύμα» της εποχής εκείνης είχε πολύ αίμα και δάκρυα ακόμα και για μεγάλο ποσοστό εκείνων που παρασύρθηκαν και φώναξαν αρχικά «Χάϊλ Χίτλερ».  Οι Ναζί και ο αρχηγός του είχαν πράγματι μια «σοβαρή» πλευρά, αλλά μόνο για όσους είχαν να κερδίσουν πραγματικά απ΄ αυτά.

            Όλα αυτά δεν είναι δυνατόν να μην τα γνωρίζουν όσοι διατύπωσαν την παραπάνω πρόταση. Ίσως λουφάξουν μετά τη δολοφονία και τις αντιδράσεις που έχουν ήδη προκληθεί, αλλά το βασικό ερώτημα παραμένει: «Θα λουφάξουν μέχρι να επανέλθουν, ή θα αποσύρουν οριστικά την πρόταση τους;». Ας έχουμε καλού κακού όλοι το νου μας…