Βρε που φτάσαμε; Να επαινούμε τον Άδωνη!

          Οι ευχές για καλή χρονιά αυτή τη φορά ξεφεύγουν απ΄ τη λογική «πες την καλή κουβέντα και ας πέσει κάτω», καθώς από μέσα τους ξεπηδούν τα αγωνιώδη ερωτήματα για το πώς θα κυλήσει το σχολικό έτος που μόλις ξεκίνησε. Ερωτήματα που δικαιολογημένα προκαλούν τα σοβαρά προβλήματα που υπάρχουν και στις δύο βαθμίδες της εκπαίδευσης μας, τα οποία δεν είναι τα γνωστά και συνηθισμένα των τελευταίων χρόνων, αλλά τα πρόσθετα, όσα δηλαδή η κρίση και η παρατεταμένη ύφεση δημιούργησαν.  

            Καθηγητές και δάσκαλοι που λείπουν, καθηγητές και δάσκαλοι που δηλώνουν παρόντες όχι μόνο στις τάξεις αλλά και στο κλίμα αμφιβολίας και ανασφάλειας που έχει ενσπείρει ανάμεσα τους η σοβαρή πιθανότητα της απόλυσης, καθηγητές και δάσκαλοι που είδαν το εργασιακό τους μέλλον να μπαίνει σε… διαθεσιμότητα, ειδικότητες και τομείς που καταργήθηκαν εν μία νυκτί, ή εν μέσω ενός νομοσχεδίου, έστω και αν έφερε τον τίτλο ¨πολυνομοσχέδιο¨, οι άφαντοι πλέον εργαζόμενοι άλλων ειδικοτήτων που δεν συνεισφέρουν στη μάθηση αλλά στη διατήρηση ενός επιπέδου πολιτισμού, όπως είναι οι καθαρίστριες, και άλλα και άλλα, συνθέτουν το σκηνικό των σχολείων της κρίσης.

            Των σχολείων που καλούνται να κάνουν την υπέρβαση και να προσφέρουν το κάτι παραπάνω στα παιδιά, αφού πρώτα βέβαια καταφέρουν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, ψυχολογικά καταρρακωμένοι όπως και το σύνολο σχεδόν των εργαζομένων σ΄ αυτή τη χώρα, να υπερβούν ό,τι, δικαιολογημένα, τους ανησυχεί και τους καταθλίβει.

            Δύσκολο και μακάρι τα παιδιά χάρη στην αναίδεια που χαρακτηρίζει τη νιότη έτσι ώστε να βγάζει τη γλώσσα και να χλευάζει κάθε τι που οι μεγάλοι θεωρούν σοβαρό και αξεπέραστο να καταφέρουν να τους παρασύρουν, αν όχι για να βουτήξουν σε πελάγη, τουλάχιστον σε λιμνούλες αισιοδοξίας, γιατί πώς αλλιώς θα καταφέρουν να παίξουν έστω και στοιχειωδώς το ρόλο τους.

            «Φταίμε και εμείς που ανεχτήκαμε τόσα χρόνια αυτό το μπάχαλο που ήταν η εκπαίδευση μας», ο αυτοκριτικός λόγος που ακούγεται απ΄ τα χείλη κάποιων, όσων γυρνούν την πλάτη στον «θεσμικό εκπρόσωπο της παπαρολογίας» που μετά το πέρας του θρησκευτικού τελετουργικού αισθάνεται ως υποχρέωση του να πει δύο λόγια, τα οποία κανείς δεν ακούει, επειδή κανείς δεν χρειάζεται.

            Όντως έτσι είναι αγαπητοί. «Φταίτε» και «φταίμε», αλλά το ερώτημα είναι «ήταν ανάγκη στο υπάρχον μπάχαλο να απαντήσουν με νέο μπάχαλο;». Γιατί καλά σχεδιασμένες και σωστά οργανωμένες κινήσεις όλα αυτά που γίνονται στο χώρο της εκπαίδευσης δεν τις λες.

            Γιατί μήπως ονομάζεις έτσι τις άλλες που γίνονται σε οποιοδήποτε άλλο τομέα;

            Βρε που φτάσαμε! Σε λίγο θα επαινούμε όλοι τον Άδωνη γιατί όλο και κάτι κάνει (σ. σ. εκτός απ΄ το να καυγαδίζει και να βάζει στοιχήματα). Φαίνεται τον βοηθά η εργασιακή εμπειρία στην πώληση των βιβλίων, τα οποία όσο να πεις, έχουν και ένα βάρος και δεν είναι σαν τα φούμαρα που πουλούσαν και πουλάνε οι άλλοι…