Ποιος πληρώνει το βαρκάρη;

«Πληρώσαμε τις φαντασιώσεις μας με το πετσί μας αλλά τις πλήρωσε και ο ελληνικός λαός, πράγμα πολύ χειρότερο». Η φράση αυτή ανήκει στον τέως Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη και υπήρχε στην ομιλία που εκφώνησε στο πρόσφατο συμπόσιο του ΠΑΣΟΚ (3-4 Σεπτέμβρη). Είναι δε απ΄ τις φράσεις που αν δεν ευαισθητοποίησαν τόσο πολύ ώστε να ξεσπάσουν σε κλάματα τους πολίτες, κινητοποίησαν σίγουρα εκείνο το κομμάτι του μιντιακού συστήματος της χώρας που ασχολείται διαχρονικά με την προβολή του συγκεκριμένου πολιτικού για να προσθέσει ένα ακόμα επεισόδιο στο σήριαλ αγιοποίησης του. Το ίδιο θα συνέβαινε αν έλεγαν κάτι ανάλογο ο διάδοχος του στην Πρωθυπουργία Κώστας Καραμανλής και ο αντικαταστάτης εκείνου Γιώργος Παπανδρέου. Διότι έτσι λειτουργούν τα μιντιακά συστήματα. Προωθούν και προβάλουν φράσεις, υποτίθεται βαρύνουσας σημασίας και αξίας, για να μην ασχολούμαστε με την ουσία.

Ποια όμως είναι η ουσία; Τόσο οι τρεις προαναφερθέντες πολιτικοί, αλλά και μια σειρά άλλοι που διετέλεσαν είτε επικεφαλής των Κυβερνήσεων, είτε μέλη τους, από τη μεταπολίτευση και μέχρι τώρα, έχουν συγκεκριμένες και ξεκάθαρες, πλέον, ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Το θέμα δεν είναι αν την Κυβέρνησαν παρασυρόμενοι από τις φαντασιώσεις τους, βασιζόμενοι στα πιστεύω τους, ή κολλημένοι στις ιδεοληψίες τους και τη λογική να αποφύγουν το πολιτικό κόστος για να μακροημερεύσουν. Το θέμα είναι πως ο τρόπος που την κυβέρνησαν επέφερε και συγκεκριμένα, δραματικά δυστυχώς, αποτελέσματα. Μόνο που αυτά τα αποτελέσματα δεν τα πληρώνουν οι ίδιοι, σε καμιά περίπτωση.

Και δεν τα πληρώνουν γιατί, μέχρι τώρα τουλάχιστον, δεν εντοπίστηκε ο κ. Σημίτης, ο κ. Καραμανλής, ο κ. Παπανδρέου, ή οποιοσδήποτε άλλος από το περιώνυμο πολιτικό προσωπικό της χώρας, στην ουρά κάποιου συσσιτίου. Δεν είδε κανείς απ΄ αυτούς να μένει άνεργος σε ηλικία που δεν είναι ούτε για μπρος, ούτε για πίσω, δεν κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του, αποτέλεσμα κόπων μιας ζωής, έστω και κτισμένης στην υπέρμετρη σπατάλη και την αμετροέπεια, δεν αναρωτιέται πώς θα σπουδάσει το παιδί του όταν δεν καταφέρνει να βγάλει το μήνα, αλλά και αν το σπουδάσει πού και με ποιους όρους θα μπορέσει και εκείνο να οικοδομήσει το μέλλον του.

Οπότε για ποιο «πετσί» μίλησε ο κ. Σημίτης; Μήπως εννοούσε την υστεροφημία του; Ίσως, γιατί τόσο ο ίδιος όσο και οι άλλοι προαναφερθέντες μόνο γι΄ αυτή θα πρέπει να ανησυχούν καθώς παρά την καταστροφή που επέφεραν με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους στη χώρα, μέχρι και διαλέξεις επ΄ αμοιβή δίνουν στο εξωτερικό για να κάνουν κοινωνούς και άλλους των πλούσιων και σημαντικών επιτευγμάτων τους, όταν ήταν Πρωθυπουργοί.

«Όσοι γινούν Πρωθυπουργοί όλοι τους θα πεθάνουν, τους κυνηγάει ο λαός απ΄ τα καλά που κάνουν», έλεγε ο στίχος ενός τραγουδιού του 1936 του Μάρκου Βαμβακάρη, υπερβολή που μπορεί να συγχωρεθεί στον καλλιτέχνη, αλλά πώς μπορεί να συγχωρεθεί στους Πρωθυπουργούς το γεγονός πως εξ αιτίας των πράξεων τους στενάζει ένας ολόκληρος λαός;

Καλές οι ατάκες που αναπαράγονται για επικοινωνιακούς λόγους, αποδεκτή αυτή η κατ΄ επίφαση αυτοκριτική και η καθυστερημένη ανάληψη ευθυνών, αλλά υπάρχει καυτά ζητήματα ουσίας που πρέπει να αντιμετωπίζουν καθημερινά αυτοί που φταίνε λιγότερο απ΄ όλους. Αυτοί που τελικά πληρώνουν το βαρκάρη…