Το ποτάμι της οργής.

          Η απεργία των εκπαιδευτικών ξεπέρασε κάθε προηγούμενο με το ποσοστό συμμετοχής 90%+ να αποτελεί πραγματικό ρεκόρ. Λογικό καθώς για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια απειλείται σοβαρά η θέση τους στην εργασία. Αναμενόμενο όμως όχι, αν λάβουμε υπ΄ όψιν μας πως η ελληνική κοινωνία δεν αντέδρασε μέχρι τώρα ουσιαστικά και καθολικά, παρά τα όσα υπέστη. Να βρισκόμαστε άραγε στην αρχή ενός νέου κύκλου, με το ποτάμι της οργής να φουσκώνει και να σπάζει τα φράγματα της υπομονής και της εγκαρτέρησης; Θα φανεί καθώς και σε άλλες περιπτώσεις κάποιοι βιάστηκαν να δουν το ποτάμι να ξεκινά και να μην γυρίζει πίσω, αλλά πολύ γρήγορα απεδείχθη πως ήταν ρυάκι που εξατμίστηκε χωρίς να αφήσει πίσω του ίχνη.

            Αν όχι τότε, τώρα γιατί; Δεν είναι μόνο ο κίνδυνος της απόλυσης που φαίνεται να κινητοποιεί, οδηγώντας ίσως και μέχρι την εξέγερση, τον πολίτη. Ναι, τον αναστατώνει και τον τρομοκρατεί δικαιολογημένα, ακόμα και αν είναι μια απλή υπόθεση εργασίας, το να βρεθεί στα –άντα ή τα -ήντα του να αναζητεί κάποια ίδια, παρεμφερή ή εντελώς διαφορετική δουλειά. Εκείνο όμως που πραγματικά τον πανικοβάλει είναι ότι εφόσον αναγκαστεί να το κάνει θα το κάνει υπό τις χειρότερες δυνατές συνθήκες.

            Με την ανεργία να έχει ξεφύγει από κάθε λογική και κάθε πρόβλεψη, την ανάπτυξη να είναι ξεχασμένο εδάφιο σε κάποια παλιά βιβλία οικονομίας και τα οικονομικά βάρη να θυμίζουν λερναία ύδρα, χωρίς όμως φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα κάποιος σύγχρονος Ηρακλής.

            Κι όλα αυτά διανθισμένα απ΄ την καθημερινή φιλολογία και παραφιλολογία περί νέων μέτρων, πρόσθετων φόρων, επιπλέον περικοπών και απολύσεων που κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πόσες χιλιάδες θα είναι και από πού θα είναι και πώς θα είναι κ.ο.κ.

            Η άσκηση πολιτικής από τότε που υπάρχει ως έννοια εμπεριέχει πρωτίστως την προσδοκία. Ακόμα και αν χρειαστεί για ένα διάστημα να περικόψουμε και να μειώσουμε για να δούμε στο άμεσο μέλλον να καρπίζουν οι προσπάθειες μας. Αυτή η προσδοκία όμως είναι που λείπει σήμερα. Και δεν λείπει από λίγους, μερικούς, αλλά απ΄ το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Το να νιώθεις πως δεν κινδυνεύεις να απολυθείς δεν συνιστά προσδοκία, όταν γύρω σου βλέπεις τόσους ανθρώπους δυστυχείς ή απελπισμένους. Το να ακούς πως ξέρουν και αναγνωρίζουν τις θυσίες που έκανες για να σωθεί η πατρίδα δεν σε παρηγορεί όταν αργά ή γρήγορα μπορεί να βρεθείς μπροστά στο ενδεχόμενο να μην μπορείς να σώσεις το παιδί σου, τον εαυτό σου… Τότε ίσως αναρωτηθείς ποια πατρίδα έσωσες, αλλά είναι αμφίβολο αν αυτοί που σε επαινούν σήμερα γι΄ αυτό θα μπορούν ή θα θέλουν να σ΄ απαντήσουν.

            Φαντάζει αλλά δεν είναι αργά, αρκεί έστω και τώρα αυτοί που πρέπει να καταλάβουν πως έχουν υποχρέωση όχι απλώς να βλέπουν το ποτάμι της οργής, αλλά να κατανοήσουν πραγματικά για ποιο λόγο μπορεί να φουσκώσει και να τα συμπαρασύρει όλα στο διάβα του.