Η ζωή που ζούμε, φεύγει και δεν γυρνά.

           Ακόμα και οι λέξεις φαίνεται να έχουν χάσει πια το νόημα τους. Γι΄ αυτό εκστομίζονται με τέτοια ευκολία. Και για ορισμένους δεν κοστίζουν και τίποτα, όπως, για παράδειγμα, στον πρόεδρο του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο οποίος δήλωσε πως υπάρχει ανάγκη νέων θυσιών απ΄ τους Έλληνες.

            Κοστίζουν όμως σε μας. Όχι πλέον σε χρήμα. Στην ίδια μας τη ζωή.

            Το αλήστου μνήμης 2010, ο ΓΑΠ, ή ΓΟΥΠ, και η ελαφροπάτητη παρέα του των αυτόκλητων σωτήρων μας, έχοντας παραλάβει μια δημοσιονομική τρύπα απίστευτων διαστάσεων απ΄ τον άλλο χαρισματικό ελέω οικογενείας και συγγένειας ηγέτη, τον επαναστάτη του Μπαϊρακτάρη, βάζοντας τα σακίδια τους στον ώμο γεμάτα απ΄ την ελαφρότητα και την αλαζονεία των ανθρώπων που δεν ήξεραν, αλλά νόμιζαν πως ξέρουν και μπορούν, μας είπαν «μη φοβάστε, θα δυσκολευτούμε λίγο, αλλά όλα θα τελειώσουν το 2012 (σ.σ. με το πού θα ξαναβγούμε στις αγορές)».     

            Το 2012 αισίως έγινε 2014 και κατά πως φαίνεται, και λέγεται απ΄ τους ξένους, θα φύγει πάνω απ΄ το 2015, καθώς οι θυσίες των πολλών δεν αρκούν για να γεμίσουν την τρύπα.  Γιατί άραγε; Είναι τόσο μεγάλη, ή απλώς ό,τι έχει γίνει μέχρι σήμερα ήταν τελικά μια τρύπα στο νερό;

            Παλιότερα, όταν ακούγαμε για θυσίες αναρριγούσαμε καθώς στο μυαλό μας έρχονταν τόσοι και τόσοι ήρωες της ελληνικής ιστορίας που άφησαν την τελευταία τους πνοή υπέρ βωμών, εστιών και πατρίδας. Τώρα πια όμως ανατριχιάζουμε στην ιδέα πως εμείς είμαστε οι προτεινόμενοι προς θυσία… ήρωες. Οι ήρωες της καθημερινότητας που δεν θα απολαύσουμε τη μέγιστη τιμή της διακριτής παραγράφου σε κάποια σελίδα της ιστορίας που θα γραφτεί στο μέλλον, αλλά η θυσία μας θα συμπτυχθεί και θα προστεθεί στο τελικό νούμερο που θα εξασφαλίσει τη σωτηρία της πατρίδας. «Θυσιάστηκαν τόσοι, αλλά η πατρίδα σώθηκε. Η πατρίδα ευγνωμονούσα θα τους θυμάται και θα τους τιμά πάντα» (σ. σ. ακολουθεί το σχετικό ταρατατζούμ και η σεμνή τελετή θα κλείνει με το διαφημιστικό της χορηγού τράπεζας ή εταιρείας).

            Υπερβολικό; Όχι πλέον. Η θηλιά σφιχτή στο λαιμό και δεν είναι τα λόγια του κάθε απίθανου Ντάισεμπλουμ που τη σφίγγουν περισσότερο, ούτε τα χέρια του νέου υβριδικού σωτήρα μας Στουρνάρα που κρατούν καλά το σχοινί. Είναι που δεν φαίνεται κάποιο φως στον ορίζοντα. Φως όχι μόνο εδώ, αλλά παντού όπου ο παραλογισμός, η ασυδοσία και η κυνικότητα των αγορών, καταπίνουν πλέον ζωές. Στην Πορτογαλία, την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία…

            «Η ζωή που ζούμε, φεύγει και δεν γυρνά», είναι ο στίχος τραγουδιού, αλλά δείχνουμε πολλές φορές να μην το αντιλαμβανόμαστε  και βαυκαλιζόμαστε να πιστεύουμε πως ό,τι δεν ζήσαμε σήμερα θα το βρούμε μπροστά μας αύριο.

Το 2014 παρότι θα ΄ρθει σε ένα μήνα και κάτι είναι ήδη μακριά, αν σκεφτούμε αυτό που λέει η λαϊκή ρήση «σήμερα ζεις, αύριο πεθαίνεις». Πόσο μάλλον το 2015. Αυτό και αν είναι μακρινό…

Άλλη θυσία δεν χωρά, αλλά και τι θα γίνει; Πώς και ποιος θα βγάλει τελικά τον τοίχο απ΄ το δρόμο μας, για να πάψουμε να τον βάφουμε με το αίμα μας;