Ο φόβος μιας μουσουλμανικής Ευρώπης.

       Μια απ΄ τις χθεσινές ειδήσεις έλεγε το εξής: «Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας αποφάσισε να ζητήσει από το υπουργείο Παιδείας τη συμμετοχή εκπροσώπου της στην Επιτροπή Σύνταξης των σχολικών βιβλίων στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο».   

            Ήταν όμως «είδηση»;  Με την έννοια ότι κομίζει κάτι νέο ή καινοφανές όχι,  καθώς ανάλογο αίτημα είχε τεθεί απ΄ την Ιερά Σύνοδο και το 2010. Το αίτημα, όμως, επανέρχεται, με την ίδια πιθανότητα δικαιολογία, καθώς από τότε  είχαν εντοπιστεί, σύμφωνα με την άποψη ορισμένων Ιεραρχών, «σημάδια αποχριστιανοποίησης» στα σχολικά βιβλία, τόσο στην Πρωτοβάθµια, όσο και στη Δευτεροβάθµια Εκπαίδευση. Και βέβαια έχει ιδιαίτερα αξία να αναφερθεί και το γεγονός πως κάποια μέλη της Ιεραρχίας επιθυμούν η παρέμβαση τους να μην περιοριστεί μόνο στη διαμόρφωση των βιβλίων των θρησκευτικών αλλά και της ιστορίας και των νέων ελληνικών!

            Με βάση τη σχέση που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στο ελληνικό κράτος, από τη σύσταση του κιόλας, και την εκκλησία, το αίτημα αυτό δεν προκαλεί καμιά έκπληξη. Παρότι ο ρόλος της ελληνικής εκκλησίας σε σχέση με τη διαμόρφωση και τη λειτουργία του κράτους διαφοροποιήθηκε κάπως τα τελευταία χρόνια, δεν έπαψε ποτέ να είναι σημαντικός και σε ορισμένες περιπτώσεις καθοριστικός. Ένας ρόλος τον οποίο ούτε αποποιήθηκαν ούτε υποβάθμισαν ακόμα και Ιεράρχες που εμφανίζονταν να διαθέτουν πιο σύγχρονη και λιγότερο δογματική ματιά. Απλώς χειρίστηκαν καταστάσεις και παρενέβησαν με πιο διπλωματικό τρόπο, αντιλαμβανόμενοι πως οι εποχές άλλαξαν και η εκκλησία όφειλε και εκείνη να προσαρμοστεί όσο καλύτερα μπορούσε, χωρίς φυσικά να χάσει και τα στοιχεία που την προσδιορίζουν, αλλά και τα προνόμια εκατοντάδων ετών.

            Το θέμα πάντως δεν είναι απλό και αν το δει κάποιος μόνο μέσω της λογικής «πως η εκκλησία θέλει απλώς να διασφαλίσει τα κεκτημένα της», μάλλον θα κάνει λάθος. Υποθέτουμε πως η ελληνική εκκλησία έχει λάβει ήδη τα μηνύματα των καιρών και ανησυχεί όσο και οι άλλες χριστιανικές εκκλησίες της σημερινής Ευρώπης πως η άλλοτε αδιαμφισβήτητα χριστιανική Ήπειρος, κινδυνεύει να χάσει αυτό τον χαρακτηρισμό και να μετατραπεί σε μουσουλμανική!

            Οι διάφορες μουσουλμανικές κοινότητες σ΄ όλη την Ευρώπη αυξήθηκαν πολύ και αριθμούν πλέον δεκάδες εκατομμυρίων μελών, καθώς οι πρώτες γενιές που ήρθαν αμέσως μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ως φθηνά εργατικά χέρια για να συμβάλλουν στην ανοικοδόμηση των καθημαγμένων χωρών ναι μεν έγιναν νόμιμοι πολίτες τους, αλλά δεν παρέλειψαν, η συντριπτική τους πλειοψηφία, να διατηρήσουν αναλλοίωτο το θρησκευτικό τους φρόνημα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, το οποίο μετέδωσαν στους πολλαπλάσιους απογόνους τους και εκείνοι στους δικούς τους κ.ο.κ. Σ΄ όλους αυτούς ήρθε να προστεθεί ένας άγνωστος ακόμα αριθμός νέων οικονομικών μεταναστών, που η πλειοψηφία τους είναι μουσουλμάνοι.

            Παρά τις διακηρύξεις περί αποδοχής της πολυπολιτισμικότητας της σημερινής Ευρώπης και της υποστήριξης της ανεξιθρησκείας από πολλούς ηγέτες της, το πρόβλημα ξεφεύγει απ΄ τα όρια της θρησκείας και καθίσταται ξεκάθαρα πολιτικό. Διότι αλλιώς θα είναι μια χριστιανική Ευρώπη και αλλιώς μια όπου οι χριστιανοί θα είναι πλέον μειοψηφία.

            Αυτό το θέμα ούτε εύκολο είναι να λυθεί, ούτε η Ενωμένη Ευρώπη κατάφερε να βρει μέχρι τώρα το σχέδιο εκείνο που θα δημιουργούσε αξεπέραστα αναχώματα για την επέκταση των μουσουλμάνων. Απλώς όλοι οι ανησυχούντες συμφωνούν πως πρέπει να υπάρξει ενιαία πρόταση, στην οποία όμως δεν φαίνεται να έχουν οδηγηθεί ακόμα ούτε οι πολιτικές, ούτε οι εκκλησιαστικές ηγεσίες.  

            Προφανώς όλα αυτά τα γνωρίζουν οι περισσότεροι απ΄ τους Ιεράρχες μας και γι΄ αυτό ζητούν να παρέμβουν στην εκπαίδευση μας, καθώς δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως και σε μας η παρουσία μουσουλμάνων δεν περιορίζεται πλέον στη Θράκη, όπως συνέβαινε πριν μερικά χρόνια, αλλά έχει επεκταθεί σχεδόν παντού λόγω της αθρόας εισόδου μεταναστών. Είναι όμως αυτή η ενδεδειγμένη λύση, ή είναι απλώς ένας πόλεμος χαρακωμάτων που μόνο πενιχρά και πρόσκαιρα οφέλη μπορεί να φέρει;

            Ένα μέρος της εκκλησιαστικής Ιεραρχίας την θεωρεί σίγουρα ως λύση, όπως λύση θεώρησαν κάποιοι Ιεράρχες μας τη στήριξη της Χρυσής Αυγής γι΄ αυτόν ακριβώς το λόγο, και ας μην το ομολόγησαν ποτέ. Πώς ήταν η μόνη που βγήκε τόσο ανοικτά απέναντι στους μετανάστες.

            Όπως και να ΄χουν τα πράγματα, το μόνο σίγουρο είναι πως η Ευρώπη δεν βρίσκεται αντιμέτωπη μόνο με την οικονομική κρίση, αλλά και με τη σοβαρότατη πιθανότητα να μετατραπεί από χριστιανική σε μουσουλμανική. Το θέμα αυτό μπορεί να βρίσκεται σήμερα σε δεύτερη μοίρα, αλλά κάτι μας λέει πως δεν θα αργήσει να μπει στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας…