Ο τύπος, η ουσία και η υποκρισία.

           Τύπος ή ουσία το να υπερασπιζόμαστε τις προβεβλημένες λόγω των δημόσιων δραστηριοτήτων τους  γυναίκες, όταν εκτιμούμε, έστω και καθ΄ υπερβολή, πως δέχονται σεξιστική επίθεση;

            Τύπος ή ουσία το να υπερασπιζόμαστε τις γυναίκες της καθημερινότητας μας, -γυναίκες, ερωμένες, φίλες, συνάδελφοι-, που δέχονται εκτός από σεξιστικές επιθέσεις και απαξιωτικές του τύπου «πήγαινε πλύνε κανένα πιάτο», όχι δια ασήμαντον αφορμήν, αλλά χωρίς καν αφορμή με μόνη αιτία το φύλο τους;

            Τύπος ή ουσία το να υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση του λόγου όταν κρίνονται και επικρίνονται οι άλλοι και να ωρυόμαστε όταν εμείς, ή όσους προσδιορίζουμε ως «εμείς», βρεθούμε στο στόχαστρο κριτικής, ή σάτιρας;

            Δεξιοί και αριστεροί, προοδευτικοί και συντηρητικοί, μοιάζουμε σαν να μην αλλάξαμε ποτέ εποχή καθώς πολλές φορές συμπεριφερόμαστε όπως πολλές οικογένειες της ελληνικής επαρχίας των δεκαετιών του ’70, του ΄80 και ίσως και του ’90, που συνθλίβονταν μέσα στη μέγγενη των πρέπει και των προσχημάτων, για να δίνουν την εικόνα πως ζουν αξιοπρεπώς, ενώ στην ουσία απλώς μετρούσαν τις μέρες τους.

            Ως κοινωνία απέχουμε ακόμα απ΄ το να την εννοούμε πραγματικά την ισότητα των δύο φύλων και θα αργήσουμε να το κάνουμε, τουλάχιστον όσο είναι στα πράγματα και κάνουν κουμάντο οι γενιές με τα γκρίζα μαλλιά, που γαλουχήθηκαν με την πεποίθηση πως ο άνδρας είναι άνδρας και δικαιούται πάντοτε και να κάνει και να πει κάτι παραπάνω, ενώ η γυναίκα πρέπει να κρατάει τη θέση της ακόμα και αν αυτό τη μειώνει.

            Όπως απέχουμε, ίσως και πάρα πολύ, απ΄ το να κατακτήσουμε το σεβασμό στη γνώμη και την άποψη του άλλου, όσο σεβόμαστε και εκτιμούμε τη δική μας, όχι διότι μας το επιβάλει κανείς αλλά επειδή το πιστεύουμε πραγματικά και έχουμε χωνέψει καλά μέσα μας πως έτσι μόνο μπορεί να λειτουργήσει η δημοκρατία.

            Τα λόγια που ειπώθηκαν και το μελάνι που χύθηκε τελευταία με αφορμή τα όσα σχολιάστηκαν γύρω απ΄ τη δράση και τη συμπεριφορά γυναικών βουλευτών, κατέδειξαν για μια ακόμα φορά πως παλινδρομούμε πάντα ανάμεσα στο τύπο και την ουσία, αλλά δεν ξεφεύγουμε απ΄ την υποκρισία. Γιατί υποκρισία είναι να τραβάς απ΄ τα μαλλιά κάποια γεγονότα για να φτιάξεις θέμα και υποκρισία είναι να επιτίθεσαι σε ό,τι δεν ταιριάζει στις απόψεις που θέλεις να επιβάλεις. Όπως υποκρισία είναι να προσπαθούμε να πείσουμε πως υπερασπιζόμενοι μια γυναίκα- δημόσιο πρόσωπο, το κάνουμε γιατί έτσι υπερασπιζόμαστε όλες τις γυναίκες της καθημερινότητας μας.

            Περιεχόμενο, έννοια και τελικά ουσία στις λέξεις ισότητα και σεβασμός προσδίδουν πραγματικά όσες και όσοι τις τιμούν μέσα από αντίξοες και πολύ δύσκολες συνθήκες στον προσωπικό καθημερινό τους αγώνα, και όχι όσοι ή όσες τις χρησιμοποιούν μόνο ως σανίδα που θα τους κρατάει στον αφρό της προβολής και της επικαιρότητας.