Όταν λείπουν οι πολίτες…

           Το κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ για συγκέντρωση των πολιτών έξω απ΄ τη Βουλή την ώρα που συζητιόταν η πρόταση δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης δεν έπεσε ακριβώς στο κενό, αλλά οι 4.000 έως 5.000 που μαζεύτηκαν (σ. σ. σύμφωνα με τα ρεπορτάζ) δεν ήταν δυνατόν να γίνουν πρώτη είδηση και αφορμή για πολιτικές εξελίξεις. Υπάρχει καμιά αμφιβολία πως θα συνέβαινε το ίδιο αν το κάλεσμα απηύθυνε οποιοδήποτε άλλο κόμμα, κυβερνητικό ή αντιπολιτευόμενο;

            Είναι ξεκάθαρο πια πως τα μηνύματα που στέλνει το πολιτικό σύστημα προς την κοινωνία επιστρέφονται χωρίς καν να ανοιχτεί ο φάκελος. Το τραγικό όμως δεν είναι ότι επιστρέφονται αδιάβαστα απ΄ τους παραλήπτες, αλλά πως δεν φαίνεται να ενοχλούνται απ΄ αυτό οι αποστολείς τους. Διαφορετικά δεν θα μαζεύονταν ένα ακόμα τριήμερο στη Βουλή απλώς και μόνο για να επιτεθεί ο ένας στον άλλο όχι με επιχειρήματα και προτάσεις, αλλά καταφεύγοντας σε προσωπικές επιθέσεις, ευφυολογήματα της πλάκας και απειλές ένθεν και ένθεν του τύπου «θα σου δείξω εγώ».  

            Αποτέλεσμα; Εξέπεμψαν και πάλι το ίδιο μήνυμα, ενώ ήξεραν πως την  ίδια ώρα έξω απ΄ τη Βουλή, στην πλατεία Συντάγματος, ήταν μαζεμένοι μερικοί πολίτες, άνθρωποι απολυμένοι και απελπισμένοι, άνθρωποι που ασφυκτιούν μέσα στα αδιέξοδα που έχει οδηγηθεί η κοινωνία μας, οι οποίοι παρά το θυμό, την αγανάκτηση και την οργή τους θα ήλπιζαν σίγουρα να ακούσουν και κάτι που να σπάει, ή να ραγίζει έστω, το κέλυφος της απαισιοδοξίας που μας έχει πλακώσει. Και δεν άκουσαν ΤΙΠΟΤΑ. Τόσο απ΄ αυτούς που τους κάλεσαν, όσο και απ΄ τους άλλους που χάρηκαν επειδή ήταν λίγοι και δεν αισθάνθηκαν να τους πιέζουν πολιτικά.

            Υπερασπίστηκαν δε, όλοι τους, τόσο καλά τη δημοκρατία, κατεβάζοντας το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης μέσα στον ίδιο της το Ναό, το Κοινοβούλιο, προκαλώντας έτσι μεγαλύτερη ανασφάλεια σε εκείνους τους πολίτες που ανησυχούν πραγματικά για τη δημοκρατία μας αυτές τις δύσκολες ώρες. Τους πολίτες που, οι περισσότεροι, δεν γέλασαν, ούτε χαμόγελο δεν έσκασαν, βλέποντας τα όσα συνέβησαν έξω ή πάνω στα κάγκελα του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ, με βουλευτές ωρυόμενους και αναρριχόμενους, πεπεισμένοι πλέον πως παρά τα όσα λένε και διακηρύττουν για εκείνους σημασία έχει ο εντυπωσιασμός και όχι η ουσία.     

Πού θα πάει όμως αυτό; Αν πριν λίγα χρόνια πορευόμασταν με αυτόματο πιλότο χωρίς να μας νοιάζει και δίχως να προβληματιζόμαστε σοβαρά για τα πώς και τα γιατί, σήμερα δεν έχουμε τη δυνατότητα για τέτοιες πολυτέλειες. Για την ακρίβεια ποτέ δεν μας άρμοζαν τέτοιες πολυτέλειες, αλλά το νιώσαμε με τον πλέον δραματικό και σκληρό τρόπο όταν τσακιστήκαμε στα βράχια. Το νιώσαμε, αλλά το καταλάβαμε κιόλας;  

Δυστυχώς, τα δείγματα είναι πολλά και οδηγούν σε αποκαρδιωτικά συμπεράσματα. Απ΄ το πολιτικό μας σύστημα που πρέπει να ηγηθεί αυτές τις ώρες, λείπουν πολλά που δύσκολα θα αποκτήσει. Όσο όμως θα απουσιάζουν οι πολίτες, παρ΄ όλες τις δικαιολογίες και τα δίκια που έχουν, θα λείπει απ΄ τους πολιτικούς μας και ο φόβος. Ο φόβος που δεν φυλάει απλώς τα έρμα, αλλά και που μπορεί να τους κάνει περισσότερο υπεύθυνους, πιο σοβαρούς και ίσως πιο αποτελεσματικούς. Στοιχεία που απαιτούνται όσο ποτέ άλλοτε…