Αίμα χαμένο και κερδισμένο*.

           Για το χυμένο αίμα δεν υπάρχει, ποτέ, καμιά δικαιολογία. Εξήγηση ναι. Δικαιολογία όχι.

            Όπως δεν υπάρχει και δικαίωση. Όσα και αν ειπωθούν, η απώλεια ενός ανθρώπου δεν δικαιώνεται μέσω καμιάς ιδεολογίας, κανενός στόχου, κανενός συλλογικού αποτελέσματος.

            Η δολοφονία των δύο νεαρών Χρυσαυγιτών προκαλεί την ίδια θλίψη με την προηγηθείσα του 34χρονου αντιφασίστα μουσικού. Δημιουργεί τα ίδια αναπάντητα ερωτήματα. Οδηγεί στο ίδιο αδιέξοδο.

            Ποιος διαφωνεί μ΄ όλα αυτά; Προφανώς κανείς. Το θέμα όμως είναι τι κάνουμε στην πράξη;

            Η χώρα φαίνεται να βρίσκεται, δυστυχώς, στον αστερισμό του μίσους. Οι δολοφονίες απλώς το επιβεβαιώνουν με τον πλέον δραματικό τρόπο. Λόγια και συμπεριφορές, διασήμων και ανθρώπων καθημερινών, γνωστών και αγνώστων, έδειχναν εδώ και καιρό πως μπαίναμε σε επικίνδυνα μονοπάτια.

            Ποιοι όμως ενδιαφέρθηκαν πραγματικά να υψώσουν φωνή, τοίχος, ανάχωμα, ό,τι τέλος πάντων ίσως ανέκοπτε αυτή μας την πορεία;

            Οι «κήρυκες του μίσους», αρχικά λάδι στη φωτιά που έκαιγε την κοινωνία και έπειτα αλάτι στις ανοιχτές πληγές της, πήραν θάρρος, γιατί το θράσος τους περίσσευε πάντα, απ΄ την επιβράβευση που έτυχαν μέσω των εκλογών και ξέφυγαν από κάθε λογική. Λέξεις βαριές και αχαρακτήριστες, υπερκέρασαν ή αντικατέστησαν τον ούτως ή άλλως ανίσχυρο πολιτικό λόγο της εποχής, συνθέτοντας φράσεις- εμπρηστές, αντί για προτάσεις και λύσεις που χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε.  Ποιος, λοιπόν, μπορεί να πει με σιγουριά ότι οι λέξεις δεν εκτρέφουν το μίσος;  Και όταν το μίσος φουντώνει, πόσο απέχει έπειτα η βία;

            Αλλά και οι νουνεχείς; Οι σοβαροί και υπεύθυνοι; Πελαγοδρομώντας ανάμεσα στο αμαρτωλό τους χθες και στο σήμερα που φαίνεται να τους ξεπερνά, λόγια και ανεξόφλητες υποσχέσεις έχουν μόνο να αντιπαρατάξουν, όταν όλοι αντιλαμβάνονται και απαιτούν μια πιο χειροπιαστή ελπίδα, όχι μόνο για το αύριο, μα περισσότερο για το σήμερα.

Αλλά και μεταξύ μας δεν λείπουν, δυστυχώς, κάποιες πράξεις και ενέργειες που δείχνουν πως λιγοστεύουν τα αποθέματα κοινωνικής αλληλεγγύης και ανοχής. Λιγοστεύουν, αλλά υπάρχουν. Μέχρι πότε όμως;  

Κάθε μαχαίρι, κάθε σφαίρα δεν χύνει το αίμα μόνον ενός, δύο, ή τριών. Κάνει μια ολόκληρη την κοινωνία μας να αιμορραγεί. Δεν υπάρχει αίμα χαμένο και κερδισμένο. Χαμένοι είμαστε όλοι μας. Κερδισμένοι είναι μόνο όσοι η ύπαρξη τους εξαρτάται απ΄ το αν παραμένουμε στον αστερισμό του μίσους. Αν βγούμε απ΄ αυτόν, θα χαθούν. Αν παραμείνουμε μπορεί να μη χαθούμε εμείς, αλλά θα χαθούν σίγουρα οι ελπίδες μας για κάτι καλύτερο απ΄ αυτό που ζούμε…  

*Ο τίτλος «Αίμα χαμένο και κερδισμένο» είναι απ΄ το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας του Μ. Καραγάτση, που αναφέρεται στη ζωή του Μίχαλου Ρούση. Ο τίτλος του πρώτου βιβλίου είναι "Ο Kοτζάμπασης του Kαστρόπυργου" και  του τρίτου "Tα στερνά του Mίχαλου".