Σε… πλειστηριασμό η ιδέα για ενωμένη Ευρώπη.

         Όλη αυτή η διαπραγμάτευση μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και τρόικας για το θέμα της απελευθέρωσης ή όχι των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας, δεν είναι απλώς μια ακόμα θλιβερή απόδειξη για το ρόλο των αγορών και τις προτεραιότητες που θέτουν, αλλά είναι και εξόχως τραγική τόσο για την κυβέρνηση όσο και για την ιδέα και την έννοια της ενωμένης Ευρώπης.

            Είναι τραγικό για τη σημερινή κυβέρνηση, και για την κάθε ελληνική κυβέρνηση, να παλεύει με νύχια και με δόντια να υπερασπιστεί ένα απολύτως λογικό αίτημα την περίοδο της πιο σκληρής οικονομικής κρίσης που γνώρισε η χώρα, με τις πιθανότητες να μην είναι υπέρ της. Κακά τα ψέματα. Αν η τρόικα και οι δανειστές πουν όχι, όσο εύλογα και πειστικά και να είναι τα επιχειρήματα της κυβέρνησης, θα περάσει το δικό τους και οι Έλληνες πολίτες θα δουν να πέφτει το «τελευταίο οχυρό» τους, καθώς ως τέτοιο εννοούν και λογαριάζουν την κατοικία τους.

            Είναι τραγική η όλη συζήτηση και για την ιδέα και την έννοια της ενωμένης Ευρώπης, στις οποίες εξακολουθεί να πιστεύει η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, όπως τουλάχιστον μας πληροφορούν οι διάφορες μετρήσεις της κοινής γνώμης. Τις πιστεύει, όμως, προς το παρόν και όσο οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, που είναι εκ των βασικών δανειστών μας, δεν τραβούν τόσο πολύ το σχοινί που είναι περασμένο γύρω απ΄ το λαιμό τους, έτσι ώστε να αισθανθούν πως τους πνίγει. Και θα το αισθανθούν διότι για τον Έλληνα η πρώτη κατοικία εκτός από «τελευταίο οχυρό» είναι και «όνειρο, αλλά και κόπος ζωής». Πώς λοιπόν να συνεχίσει να πιστεύει στο όραμα της ενωμένης Ευρώπης;

            Ναι, όποιος δανείζεται πρέπει να τηρεί και τις υποχρεώσεις που ανέλαβε. Εδώ όμως δεν μιλάμε για μια απλή σχέση δανειστή και δανειζόμενου, όπου ο πρώτος στηρίζεται και πατάει πάνω στα χρεόγραφα που υπέγραψε ο δεύτερος αξιώνοντας, βάση Νόμου, να πάρει τα χρήματα του πίσω. Αν αφήσουμε στην άκρη το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τα άλλα δύο μέρη της τρόικας είναι μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας, η οποία υποτίθεται πως αποφάσισε να ενωθεί για να συνδιαμορφώσει τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για όλα της τα μέλη. Αν κάποια απ΄ αυτά εξόκειλαν να τιμωρηθούν, αλλά δεν είναι δυνατόν η τιμωρία τους να είναι και εξόντωση τους. Και οι Έλληνες πολίτες ως εξόντωση θα εκλάβουν την απελευθέρωση των πλειστηριασμών για την πρώτη τους κατοικία.

            Τι θα σημαίνει αυτό; Πως πολύ απλά στις επόμενες μετρήσεις κοινής γνώμης, ή τις επόμενες εκλογές, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν η πλειοψηφία των πολιτών ταχθεί και πάλι υπέρ της Ευρώπης. Και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στις άλλες χώρες όπου η κρίση καλά κρατεί ή είναι προ των πυλών. Έτσι, ό,τι κτίστηκε με πολύ κόπο και σε βάθος χρόνου χάρη στο όραμα μιας Ηπείρου όπου δεν θα εξοντώνει ο ένας τον άλλο, αλλά θα συνεργάζονται και θα συλλειτουργούν, θα αρχίσει να γκρεμίζεται μέσα σε λίγα χρόνια.

            Αυτό θέλουν τελικά; Να βγάλουν σε πλειστηριασμό την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης;