Πόσο χειρότερα θα ήταν με τη δραχμή;

       Το ερώτημα διατυπώνεται πλέον από πολλούς. «Πόσο χειρότερα θα ήταν αν είχαμε επιστρέψει στη δραχμή;».

            Ο χρόνος φυσικά δεν γυρίζει πίσω και οι απαντήσεις που μπορούν να δοθούν είναι υποθετικές και ανάλογα με το πώς βλέπει και κρίνει κανείς τα γεγονότα και τις καταστάσεις. Η πιο… δημοφιλής πάντως απάντηση είναι πως «με την επιστροφή στη δραχμή θα ζούσαμε μια κόλαση»! Σωστά, γιατί τώρα ζούμε έναν επίγειο παράδεισο!

            Τι ζούμε, όμως, σήμερα; Αυτό που εκφράζουν με τις απαντήσεις τους οι άνθρωποι και αποτυπώνουν οι αριθμοί. Απογοήτευση, απελπισία και ανασφάλεια είναι τα βασικά καθημερινά συναισθήματα των περισσοτέρων. Πάνω απ΄ το 25% έχουν μπει ήδη στη ζώνη της φτώχειας και έξη στους δέκα απ΄ τους νέους μας είναι άνεργοι και χωρίς ουσιαστική ελπίδα.

            Ναι, υπάρχει και το πλεόνασμα, αλλά αυτό όσο αναμφισβήτητο και αν είναι δεν μεταφράζεται υπέρ των πολιτών. Το αντίθετο μάλιστα. Σ΄ αυτό το πλεόνασμα οφείλεται εν πολλοίς το 25% των νεόπτωχων και σημαντικό μέρος απ΄ το ποσοστό των άνεργων νέων.

            «Τα αγαθά κόποις κτώνται» λέει το αρχαίο ρητό, αλλά ισχύει στην περίπτωση μας; Ας πάρουμε τους νέους που πρέπει να είναι και το βασικό μας μέλημα. Η πλειοψηφία τους διαθέτει πολλά και σημαντικά προσόντα, τα οποία σήμερα δεν τους εξασφαλίζουν τίποτα. Δεν αποκλείεται όμως αυτό να συμβεί στο μέλλον, όταν ομαλοποιηθεί και στρώσει η κατάσταση. Ναι, αλλά με ποιους όρους και προϋποθέσεις; Η κατάλυση και κατάργηση πολλών κατακτήσεων των προηγούμενων χρόνων έχει διαμορφώσει έναν εργασιακό μεσαίωνα, στον οποίο θέλοντας και μη θα κληθούν να λειτουργήσουν και οι νέοι. Η δε μείωση των μισθών έφτασε σε τέτοια επίπεδα που ακόμα και δουλειά να βρει κάποιος είναι ζήτημα αν θα μπορεί να ανταπεξέλθει στις απλές καθημερινές υποχρεώσεις του, χωρίς περιττά έξοδα και σπατάλες, αν λάβουμε υπ΄ όψιν μας τη σημερινή στάθμη των τιμών. Οπότε τι μένει; Ο κόπος, γιατί αγαθά οι νέοι μας θα βλέπουν με το κιάλι και θα απολαμβάνουν με το σταγονόμετρο.  Αυτός είναι λοιπόν ο παράδεισος του ευρώ;

            Βιαζόμαστε και κρίνουμε άδικα; Μπορεί… Ας κάνουμε λοιπόν μια υπόθεση εργασίας. Μας έστυψαν και παρήγαγαν πλεόνασμα και όλα πλέον πάνε καλά και ξαναβγαίνουμε στις αγορές. Και μετά τι;  Επειδή θα δανειζόμαστε απ΄ τις αγορές με καλύτερα επιτόκια και όρους, θα ζούμε καλύτερα;

             Τα δανεικά οφείλεις να τα επιστρέψεις. Για να τα επιστρέψεις θα πρέπει να τα έχεις αξιοποιήσει κατά τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να σου δώσουν πίσω το κεφάλαιο και κάποιο, ελάχιστο έστω, κέρδος. Εμείς εδώ τα τελευταία χρόνια κάναμε κάτι, οτιδήποτε, που να μας διασφαλίζει πως όταν με το καλό ξαναβγούμε στις αγορές τα χρήματα που θα πάρουμε θα πιάσουν τόπο και δεν θα ξαναεπιστρέψουμε αργά ή γρήγορα στην ίδια κατάσταση;

            Οι περισσότεροι εξακολουθούν να είναι υπέρ του ευρώ, παρότι αρκετοί, αν όχι πολλοί, διατυπώνουν το ερώτημα που σημειώνουμε στην αρχή του κειμένου. Το σίγουρο είναι πως σταδιακά θα το θέτουν όλο και περισσότεροι. Λογική εξέλιξη αφού για να διατηρηθούμε σ΄ αυτό δώσαμε «γη και ύδωρ», χωρίς όμως να υπάρχει και κάποιο πειστικό επιχείρημα που να πείθει πως δεν τα δώσαμε κοψοχρονιά και όσο, όσο. Φυσικά ήμασταν σε δύσκολη και δυσχερή θέση, στριμωγμένοι από παντού, αλλά ήμασταν, επίσης, και άτυχοι. Δεν είναι μόνο πως δεν είχαμε σχέδιο, αλλά δεν είχαμε και ανθρώπους ικανούς να το διαμορφώσουν και να το παλέψουν.