Το success story και η ανθρωπιστική καταστροφή.

       Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, φτωχοί και γενικά άνθρωποι που αδυνατούν να εξασφαλίσουν ακόμα και τα βασικά μέσα για τη διαβίωση τους, υπάρχουν από τότε που κτίστηκε ο κόσμος αυτός. Και δυστυχώς θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Αυτή η παραδοχή, όμως, είναι και το μοναδικό βασικό σημείο συμφωνίας με όσους εξακολουθούν να υποστηρίζουν με νύχια και με δόντια πως η δημοσιονομική προσαρμογή μέσω της σκληρής λιτότητας και των ατελείωτων περικοπών είναι και ο μοναδικός δρόμος. Γιατί ναι μεν φτωχοί και ανήμποροι πάντα υπήρχαν, αλλά έχει σημασία να δούμε με τι ρυθμό αυτοί δημιουργούνταν σε άλλες περιπτώσεις και με τι ρυθμό δημιουργούνται σήμερα, σε συνθήκες ειρήνης μάλιστα.

            Αυτό που συνέβη στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια αν δεν είναι πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά είναι σίγουρα μια απ΄ τις ακραίες περιπτώσεις, καθώς η φτωχοποίηση και η εξαθλίωση όλο και περισσότερων πολιτών συντελείται πλέον καθημερινά.

            Το θέμα της διακοπής ηλεκτροδότησης χιλιάδων σπιτιών που συζητείται και προκαλεί αντιπαραθέσεις τις τελευταίες μέρες, είναι απλώς μια από τις πολλές γκρίζες πλευρές της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας. Μια απ΄ τις πλευρές που οδηγεί στο συμπέρασμα πως η ανθρωπιστική καταστροφή, την οποία φοβόμασταν, έχει ξεκινήσει.

            Το να χάσει κάποιος το σπίτι και το αυτοκίνητο του λόγω της αδυναμίας εξυπηρέτησης των οφειλών του προς τις τράπεζες είναι ένα θέμα, αλλά τελικά όχι το μείζον εφόσον εξακολουθεί να έχει τη δουλειά του και ένα, ελάχιστο έστω, εισόδημα. Θα υποχρεωθεί βεβαίως να αναπροσαρμόσει τις συνθήκες της ζωής του, αλλά κανείς δεν πρόκειται να πεθάνει μένοντας σε νοικιασμένο σπίτι ή μετακινούμενος με τα μαζικά μέσα μεταφοράς.

            Το να τα χάσει όμως όλα και πάνω απ΄ όλα τη δουλειά του, μένοντας χωρίς εισόδημα που θα του επέτρεπε να εξυπηρετήσει τις βασικές του ανάγκες διαβίωσης, δεν είναι πως θα κινδυνεύσει να χάσει τη ζωή του, το οποίο μπορεί και να συμβεί, αλλά πως θα απολέσει την αξιοπρέπεια και την αυτοπεποίθηση του, στοιχεία απολύτως απαραίτητα και σημαντικά για τον κάθε άνθρωπο. Ξεπέφτοντας σ΄ αυτή την κατάσταση και μετατρεπόμενος από τον ένα μήνα στον άλλο από αυτάρκη και αυτόνομο πολίτη σε επαίτη και εκλιπαρούντα για την καλοσύνη και την αλληλεγγύη των άλλων, αισθάνεται να χάνει ουσιαστικά και την ανθρώπινη υπόσταση του. Και κάπως έτσι αρχίζει και εξελίσσεται η ανθρωπιστική καταστροφή.

            Ναι, αλλά πλέον υπάρχει πλεόνασμα και το success story για το οποίο μίλησε τόσες φορές ο Πρωθυπουργός αρχίζει και αχνοφαίνεται, είναι ο αντίλογος σ΄ όλα τα παραπάνω.

            Τρίχες. Όσο η ανθρωπιστική καταστροφή θα προσθέτει νέα θύματα, τόσο ασήμαντα και άνευ αξίας θα φαντάζουν όλα αυτά. Και το πλεόνασμα και το success story.

            Κάποιοι βέβαια θα πουν, «μα τι λέτε τώρα; Ό,τι πετύχαμε εμείς μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, δεν έχει προηγούμενο». Όντως. Ίσως να διεκδικούμε την παγκόσμια πρωτιά, αλλά πολύ φοβάμαι όχι στο πλεόνασμα, μα στη δημιουργία και την εξέλιξη αυτής της ανθρώπινης καταστροφής.