Υπάρχει
μια θλίψη αυτά τα Χριστούγεννα. Αν και, σχεδόν, όλα όσα προσδιορίζουν, καθορίζουν
και σηματοδοτούν τα Χριστούγεννα των σύγχρονων χρόνων είναι στη θέση τους, δεν
καταφέρνουν να κρύψουν αυτή τη θλίψη που μοιάζει να ΄χει απλωθεί παντού μαζί με
το γιορτινό διάκοσμο.
Δεν είναι τα όσα ζήσαμε που φταίνε,
ούτε πολύ περισσότερο όσα ζούμε. Είναι που το βλέμμα στρέφεται στο μέλλον και
επιστρέφει τρομαγμένο, χωρίς να μπορούν να αμβλύνουν το αίσθημα του φόβου που
το ΄χει κυριεύσει οι συνήθεις επαναλαμβανόμενες ευχές. «Χρόνια πολλά» ναι, αλλά
τι χρόνια; Αν προσθέσεις επίθετα όπως «κακά» ή «δύσκολα» είναι σαν να
προεξοφλείς ένα γραμμάτιο που δεν θέλεις να ΄χεις στην κατοχή σου και ας γράφει
το όνομα σου. Αν βάλεις το επίθετο «καλά» δείχνει πως είσαι εκτός τόπου και
χρόνου, ή πως αισθάνεσαι σαν να μην σ΄ αφορούν τα όσα γίνονται. Έτσι είναι, όμως;
Δεν σ΄ αφορούν;
«Χρόνια που θα μπορείς να τα ζήσεις,
όπως σου πρέπει και σου αξίζει». Να ΄την η ευχή που σου ΄ρχεται αυθόρμητα, αλλά
δεν την έχεις ακούσει από κανένα. Να τη χαρίσεις εσύ στον εαυτό σου; Πώς; Αλλάζοντας
τη φωνή για να παραμυθιαστείς ότι είσαι κάποιος άλλος;
Στα ραδιόφωνα τα διαφημιστικά
μηνύματα προσαρμόστηκαν στο κλίμα των ημερών, συμπεριλαμβάνοντας και ευχές. Ατυχώς
είναι οι ευχές περασμένων Χριστουγέννων. Ναι, υπάρχει έλλειψη έμπνευσης,
ανικανότητα όσων δημιουργούν αυτά τα μηνύματα να πουν κάτι διαφορετικό, κάτι
που δεν θα έχουν αντιγράψει και χιλιοαναπαράξει. Ας μην έλεγαν τίποτα. Ένα ξερό
«χρόνια πολλά» αρκούσε. Εξάλλου δεν είναι τα ίδια Χριστούγεννα…
Οι ευχές των πολιτικών ισορροπούν
μεταξύ κατάρας και γελοιότητας. Οι της κεντρικής πολιτικής σκηνής προσάρμοσαν
και αυτό το «πνεύμα των Χριστουγέννων» στις προσωπικές τους ανάγκες για εκλογές
ή μη εκλογές. Το «πνεύμα» αλήθεια γιατί δεν αντέδρασε; Γιατί δεν τους κατήγγειλε;
Σε χαμηλότερο επίπεδο, όσοι
προετοιμάζονται πυρετωδώς για να αγωνιστούν στο στίβο των επερχόμενων
αυτοδιοικητικών εκλογών, γέμισαν τη λίστα μηνυμάτων των κινητών μας τηλεφώνων,
έχοντας αντιγράψει ό,τι βρήκαν στις ευχετήριες κάρτες μαζικής παραγωγής και
κατανάλωσης, βάζοντας από κάτω με έντονα γράμματα το ονοματεπώνυμο τους. Σωστοί
και δικαίως περήφανοι. Μόνο αυτό είναι πραγματικά δικό τους…
Δύο πιτσιρίκια χτυπάνε επίμονα την
εξώπορτα και επιμένουν να τα πούνε. Ξεχνούν στίχους, μπερδεύονται αλλά τα λένε
ολόκληρα τελικά. «Μας συγχωρείτε. Δεν προλάβαμε να κάνουμε πολλές πρόβες»,
είναι η αφοπλιστική δικαιολογία τους και ακούγεται τόσο πειστική καθώς έρχεται
μαζί με το χαμόγελο τους. «Του χρόνου, όμως, θα είμαστε τέλειοι». Τα ψιλά της τσέπης
τα προόριζες για άλλο σκοπό, αλλά τα προσφέρεις με ανακούφιση. Δεν σου πήραν αυτά
τα λίγα χρήματα. Σου πήραν την πολύ θλίψη. Και τους ευγνωμονείς.
«Καλά Χριστούγεννα» εύχεσαι καθώς τους
αποχαιρετάς και το εννοείς… Το εννοείς ακόμα περισσότερο όταν βγαίνεις και γράφεις
πάνω στον εξωτερικό τοίχο του σπιτιού σου που, τουλάχιστον, ακόμα ανήκει σε
σένα και όχι σε κάποια τράπεζα. «Καλά Χριστούγεννα κουφάλες. Πάτε να με
εξοντώσετε με τη θλίψη, θα σας νικήσω με την ελπίδα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου