Δεν γίναμε Αργεντινή, ευτυχώς, αλλά τι μας εμποδίζει να γίνουμε;

        Όσοι προέβαλαν και επικαλούνταν το παράδειγμα της Αργεντινής ως αντίλογο στα επαχθή, όντως, μνημόνια, σήμερα δεν θα πρέπει να αισθάνονται και τόσο άνετα. Το τι ακριβώς συνέβη στη χώρα του ταγκό, τι συμβαίνει και πώς οδηγήθηκε στη σημερινή κατάσταση, είναι σημαντικά, καίρια και πολύ σοβαρά ζητήματα, τα οποία για να κατανοήσει και να αξιολογήσει κανείς θα πρέπει να έχει άριστη γνώση και ενημέρωση των συνθηκών και των ιδιαιτεροτήτων που υπάρχουν εκεί. Στοιχεία που δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς πως διέθεταν εκείνοι που πρότειναν το «παράδειγμα της Αργεντινής», οι οποίοι προφανώς το είπαν για να έχουν κάτι να πουν. Ανεύθυνο, επιπόλαιο, εγκληματικό; Ονομάστε το όπως θέλετε. Η ουσία πάντως δεν αλλάζει.

            Από την άλλη μεριά βέβαια, δεν υπάρχει κανένας λόγος να πανηγυρίζουν οι πολιτικοί αντίπαλοι των οπαδών του «παραδείγματος της Αργεντινής», καθώς ναι μεν δεν γίναμε Αργεντινή, ευτυχώς, αλλά τι μας εμποδίζει να γίνουμε;

            Για να φτάσουν κάποιοι άνθρωποι να συμπεριφέρονται όπως κάποιοι πολίτες της Αργεντινής, ο βασικός λόγος είναι, συνήθως, αν όχι πάντα, η απελπισία. Και η απελπισία δεν είναι ένα συναίσθημα που ευδοκιμεί μόνο στις συνοικίες και τους δρόμους του Μπουένος Άιρες και της Κόρδοβα, πριν γίνει οργή και αγανάκτηση και οδηγήσει τόσους ανθρώπους στα άκρα.

            Είναι ένα συναίσθημα που πλέον το βλέπει κανείς να περνά μέσα απ΄ τα στενά του κέντρου της Αθήνας και τις εργατικές συνοικίες της, πριν περάσει απ΄ τους ιστορικούς δρόμους της Ρώμης, φτάσει μέχρι τις πλατείες της Μαδρίτης και της Βαρκελώνης, της Λισσαβόνας, του Μπέλφαστ και του Παρισιού, χωρίς να αποκλείεται αύριο να επισκεφτεί το Βερολίνο και το Άμστερνταμ.

            Η απελπισία είναι ένα συναίσθημα που δημιουργεί η έλλειψη (δουλειάς, τροφής, φαρμάκων, θέρμανσης κ.α.) και εκτρέφει η αναλγησία όσων μπορούν να κάνουν κάτι και δεν το κάνουν, μέχρι που εκρήγνυται και δεν είναι πως καταστρέφει μόνο το φορέα της, αλλά είναι που ισοπεδώνει και ό,τι υγιές μπορεί να υπήρχε γύρω, αυτό το υγιές και απαραίτητο για κάθε κοινωνία που θέλει από κάπου να πιαστεί για να ξαναξεκινήσει, για να ξανακτίσει.

            Ναι, δεν γίναμε Αργεντινή και ευτυχώς, αλλά μέχρι πότε θα ισχύει αυτό; Η ανοχή και η αντοχή του κόσμου είναι πολύ εύκολο να μετατραπεί σε απελπισία όσο διαπιστώνει πως η κατάσταση βαίνει διαρκώς επιδεινούμενη.

            Για όσους η καθημερινότητα τους κυλάει μέσα σε αυστηρά οριοθετημένο και απολύτως προστατευμένο περιβάλλον, για εκείνους που πιστεύουν πως ο κόσμος μπορεί να προχωρήσει και να εξελίσσεται μέσα απ΄ τους δείκτες και τα νούμερα των ισολογισμών, η απελπισία είναι άγνωστη ως έννοια και ως συναίσθημα και γι΄ αυτό δεν μπορούμε να περιμένουμε απολύτως τίποτα απ΄ αυτούς.

            Το ερώτημα όμως είναι από ποιόν και τι μπορούμε να περιμένουμε πλέον. Πάντως αν δεν γίνει κάτι που θα αντιστρέψει την κατάσταση, δεν θα πρέπει να είμαστε και τόσο σίγουροι πως δεν θα γίνουμε τελικά Αργεντινή.