Πώς να περάσει τα στεγανά το κύμα των νέων ανθρώπων και ιδεών;

Πρώην Πρωθυπουργοί, Υπουργοί, Υφυπουργοί, ευρισκόμενοι σε εκούσια ή ακούσια αργία, ¨αργοί¨ δηλαδή, αλλά δηλώνοντες ενεργοί και έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να προσφέρουν και να συνεισφέρουν στη σωτηρία της πατρίδας, επανεμφανίζονται κατά καιρούς για να υπερασπιστούν το έργο τους, εάν και εφόσον κρίνουν πως πλήττεται και καθ΄ οποιονδήποτε τρόπο. Τρόπος που μπορεί να είναι η επίσημη δήλωση κάποιου δημοσίου προσώπου μέχρι το περιβόητο στις μέρες μας… τιτίβισμα στο twitter.

Τι λένε; Επί της ουσίας τίποτα, αλλά επί της υστεροφημίας τους πολλά καθώς αυτό τους ενδιαφέρει. Μην και δεν περάσουν αλώβητοι και δαφνοστεφανωμένοι τις πύλες της ιστορίας του τόπου. Τα ονόματα τους γνωστά και εύκολα τα ανασύρει η μνήμη, αλλά το πρόβλημα είναι τελικά οι άνθρωποι ή οι πράξεις τους;

Πώς, όμως, να ξεχωρίσεις το υποκείμενο απ΄ τις ενέργειες του; Ο τρόπος με τον οποίο γαλουχηθήκαμε, εκπαιδευτήκαμε και πορευτήκαμε δεν είναι απλώς ό,τι συνθέτει την προσωπική μας ιστορία, αλλά και το υλικό που τη διαμορφώνει. Οπότε, όσες φορές και αν χρειαστεί να αποφασίσει για τα ίδια θέματα τις ίδιες αποφάσεις θα πάρει, όχι επειδή πιστεύει πέραν πάσης αμφιβολίας πως αυτές είναι οι σωστές, ή οι σωστότερες, αλλά επειδή απλά δεν μπορεί να σκεφτεί άλλες. Τι θέλουν λοιπόν και γιατί δεν μας αφήνουν ήσυχους;

Θλίψη. Το συναίσθημα που αυτόκλητο σε καταλαμβάνει καθώς διαπιστώνεις, για πολλοστή φορά, πως τις ώρες που παίζονται οι ζωές μας, οι ανευθυνουπεύθυνοι παλαιών και πρόσφατων ημερών ανησυχούν για τη φήμη τους. Να ΄λεγαν κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό, ναι. Να τους ακούσεις, με προσοχή και ευλάβεια. Πώς όμως να αντέξεις αυτό το αναμάσημα της ίδιας τροφής; 

Παρότι οι πράξεις είναι εκείνες απ΄ τις οποίες έχουμε άμεση και απόλυτη ανάγκη, οι ιδέες είναι εξίσου απαραίτητες, αλλά είτε δεν παράγονται είτε καταχωνιάζονται κάτω απ΄ το διαρκή κουρνιαχτό που δημιουργούν οι συνήθεις προβεβλημένοι. Πώς όμως να παρεισφρήσει μια νέα ιδέα στο στεγανοποιημένο επικοινωνιακό σύστημα της χώρας, το οποίο εξυπηρετεί και προωθεί πάντοτε το ένα και το αυτό πλέγμα συμφερόντων;

Ο παλιός δεν είναι απαραιτήτως για πέταμα, αλλά κάποτε πρέπει να ανοίξουν πόρτες και παράθυρα απ΄ το κύμα των νέων, ανθρώπων και ιδεών. Σ΄ αυτή την περίπτωση, ό,τι αξίζει θα μείνει, θα επιβιώσει, θα διατηρηθεί ακόμα και αν το κύμα ταξιδεύει με πάρα πολλά μποφόρ.

Πώς όμως θα συμβεί αυτό όταν το παλιό αντιστέκεται λυσσαλέα, ενώ ξέρει ότι ο χρόνος του εξέπνευσε προ καιρού; Και πώς αντιστέκεται; Όχι μόνο υπερασπιζόμενο το έργο και τη φήμη του, αλλά κάνοντας και… ανακυττάρωση μέσω των κακεκτύπων που εμφανίζει επί σκηνής, τα οποία αντλεί μέσα απ΄ την ευτέλεια και την κακογουστιά της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Κακέκτυπα που δεν προορίζονται για πολλά, ούτε για σημαντικά. Απλώς και μόνο για να υπηρετήσουν ένα στόχο. Να ξαναδώσουν ζωή ή παράταση σε ό,τι θα έπρεπε να μας είχε ήδη αποχαιρετίσει.