Οι βασιλικές οικογένειες των «Λιάπης».

         Η υπόθεση του πρώην Υπουργού κ. Μιχάλη Λιάπη έχει δύο πλευρές. Η μια είναι αυτή της παραβατικής συμπεριφοράς ενός ανθρώπου που είχε κάθε λόγο και όλα τα μέσα για να μην φτάσει ως εκεί. Η άλλη είναι αυτή της νοοτροπίας απ΄ την οποία είναι ποτισμένη η πλειοψηφία, δυστυχώς, μιας ολόκληρης τάξης Ελλήνων πολιτών, αυτής των πολιτικών.

            Στην Ελλάδα η βασιλεία εξέπνευσε το 1974, όταν μέσω δημοψηφίσματος οι πολίτες επέλεξαν την κατάργηση της βασιλευόμενης Δημοκρατίας, αλλά οι «βασιλικές» οικογένειες δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν, ειδικά στην πολιτική.

            «Βασιλικές»  οικογένειες, με μεγαλύτερες και ισχυρότερες αυτές των Οίκων των Παπανδρέου, των Καραμανλήδων, όπου ανήκει και ο κ. Λιάπης, και των Μητσοτάκηδων, που πολλές φορές λειτούργησαν αναπαράγοντας τις παθογένειες και τις αδυναμίες των γαλαζοαίματων.  Απλώς το «ελέω Θεού» αντικαταστάθηκε απ΄ το «ελέω πολιτικού τζακιού».

Βεβαίως οι οικογένειες αυτές δημιουργήθηκαν και διατηρήθηκαν μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες και χάρη στην ψήφο των πολιτών, αλλά και οι ίδιες έκαναν ό,τι έπρεπε για να κατοχυρώσουν τα κεκτημένα και να διαιωνίσουν την παρουσία τους. Η ανάδειξη των εξ αίματος, ή εξ αγχιστείας, συγγενών στα διάφορα αξιώματα γινόταν βάση προγράμματος και συγκεκριμένων μεθοδεύσεων, αλλά το βασικό τους μέλημα ήταν άλλο. Η δημιουργία ισχυρής και όσο το δυνατόν πιο ευρείας αυλής που θα εργαζόταν και θα φρόντιζε, με το αζημίωτο, για την μακροημέρευση της Δυναστείας, με κάθε πρόσφορο μέσο και στη βάση της Λουδοβίκειας λογικής «το κράτος είμαι εγώ».

Γι΄ αυτό είναι φυσικό και επόμενο όσοι έζησαν και γαλουχήθηκαν μέσα σε τέτοιου είδους οικογένειες να εμποτίζονται και με τη νοοτροπία αυτού που βρίσκεται πάντοτε υπεράνω όλων, είτε αυτοί είναι Νόμοι και κανόνες, είτε συνάνθρωποι του. Και ο υπεράνω δεν πληρώνει, απλώς απολαμβάνει.  

Δυστυχώς όμως απ΄ τη νοοτροπία αυτή δεν εμποτίστηκαν μόνο τα μέλη των «βασιλικών»  οικογενειών, αλλά και πολλά άλλα μέλη του πολιτικού μας συστήματος, τα οποία ξεκίνησαν ως «παιδιά του λαού», πριν καταλήξουν να θεωρούν εαυτόν ως έναν μικρό Πρίγκιπα, τουλάχιστον. Έναν Πρίγκιπα, όμως, ξιπασμένο και αμετροεπή που από τότε που του άνοιξαν την πόρτα για να περάσει αποφάσισε πως δεν θα έπρεπε να ξαναλερώσει τα χέρια του πιάνοντας το πόμολο.

    

             «Αρχή άνδρα δείκνυσι», λέει το αρχαίο ρητό, και πραγματικά πολλοί «ξεγυμνώθηκαν» όταν ανέλαβαν την εξουσία και για να μη μείνει «γυμνός ο Βασιλιάς», έφτιαξε ο καθένας τη δική του αυλή.

Τόσο απλά και τόσο δημοκρατικά με αποτέλεσμα  40, περίπου, χρόνια μετά την κατάργηση της βασιλείας να εξακολουθούμε να έχουμε «βασιλικές»  οικογένειες στη χώρα μας, και δημοκρατικούς εκπροσώπους, οι οποίοι, όμως, πιστεύουν πως είναι κάτι διαφορετικό απ΄ τους υπόλοιπους. Πώς έχουν, δηλαδή, μόνο προνόμια και απολαβές, αλλά όχι και υποχρεώσεις.

            Ο κ. Λιάπης, και ο κάθε κ. Λιάπης, ίσως να έχει μετανιώσει ειλικρινά για τις αξιόποινες πράξεις για τις οποίες κατηγορείται. Θα μετανιώσει όμως ποτέ, τόσο αυτός όσο και οι υπόλοιποι για την νοοτροπία με βάση την οποία πορεύτηκε όλα τα χρόνια ως πολιτικός; Μια νοοτροπία με την οποία συνεχίζουν να πορεύονται ακόμα και σήμερα…