Ποιος
το αμφισβητεί; Για να βγούμε, επιτέλους, απ΄ την κρίση χρειαζόμαστε νέες ιδέες!
Μόνο που οι ιδέες μια απ΄ τις… αδυναμίες που έχουν είναι πως παράγονται από
ανθρώπινα μυαλά. Οπότε έχει σημασία ποιος παράγει, τι.
Η «κίνηση των 58» για την
ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς χαροποίησε πολλούς και δημιούργησε σε
περισσότερους την ελπίδα πως κάτι κινείται. Όχι μόνο επειδή ίσως φέρει κάτι
καινούργιο στο συγκεκριμένο χώρο, αλλά διότι μπορεί να προκαλέσει κάτι ανάλογο
σε όλους τους χώρους του δημοκρατικού πολιτικού μας συστήματος.
Το κείμενο κάτω απ΄ το οποίο
στοιχήθηκαν οι υπογραφές αξιόλογο, ή αν μη τι άλλο εισαγωγή για κάτι πιο
ουσιαστικό στη συνέχεια.
Ως εδώ, όλα καλά. Αλλά ό,τι αρχίζει
ωραία κάποιες φορές στραβώνει. Ευδιάκριτες και χτυπητές κάποιες απ΄ τις
υπογραφές. «Φωνάζουν» από μακριά «επανάληψη» και «μια απ΄ τα ίδια». Πώς να
πιστέψεις ότι γυρολόγοι της κεντροαριστεράς, ή αγνοούμενοι εδώ και καιρό που
όμως ήξεραν, συμμετείχαν και διαμόρφωναν στα όσα προηγήθηκαν και έστρωσαν εν
πολλοίς το χαλί της κρίσης, οι οποίοι πήραν ήδη περίοπτη θέση σε κάθε
τηλεοπτικό πάνελ υψηλής τηλεθέασης, είδαν αίφνης το φως το αληθινό και είπαν να
το μοιραστούν μαζί μας;
Δεν είναι σωστό και πρέπον να
σπεύδεις να ακυρώσεις κάτι πριν καν του δώσεις εύλογο χρόνο για να δεις και να
κρίνεις. Ναι, αλλά αν αυτό που βλέπεις έχει αυτοακυρωθεί περισσότερες φορές απ΄
όσες δικαιούται ο καθένας;
Ιδέες θέλουμε. Απεγνωσμένα. Αλλά και
πώς να ξεχάσουμε ότι οι άνθρωποι είναι φορείς των ιδεών, όταν συμβαίνει να
ξέρουμε τι αποτελέσματα παρήγαγαν οι συγκεκριμένοι μέχρι τώρα;
Η διαμόρφωση μιας σοβαρής,
τεκμηριωμένης και εφαρμόσιμης πολιτικής πρότασης δεν είναι απλώς απαίτηση των
καιρών αλλά όρος ανάκαμψης και επιβίωσης της κοινωνίας μας. Τα τεράστια και
αμέτρητα προβλήματα της κρίσης κάνουν πλέον τους πολίτες να αισθάνονται πως
πνίγονται καθημερινά. Και επειδή ο πνιγμένος απ΄ τα μαλλιά πιάνεται είδαμε με
την περίπτωση της Χρυσής Αυγής πόσο εύκολο είναι να πιαστούμε μαλλί με μαλλί
και να πνιγούμε όλοι μαζί. Οπότε ο μοναδικός δρόμος είναι η δημοκρατική
πολιτική λύση. Είναι όμως ο δρόμος για τους πολλούς και το μέλλον τους και όχι
για όσους επιδιώκουν να διατηρηθούν ή να επανέλθουν στο πολιτικό στερέωμα.
Σήμερα στη χώρα μας η
κεντροαριστερά, πληρώνοντας τα έργα και τις ημέρες της είναι διασκορπισμένη και
απαξιωμένη. Κανένας λογικός άνθρωπος που πιστεύει πραγματικά στη Δημοκρατία δεν
θα ήθελε να παραμείνει εσαεί σ΄ αυτή την κατάσταση. Δεν θα ήθελε όμως και κανένας
να επανακάμψει κουβαλώντας μαζί της παθογένειες, αδυναμίες και λάθη του
πρόσφατου παρελθόντος της. Η επιστροφή προς τα πίσω θα ήταν καταστροφική για
την ίδια και θα αφαιρούσε απ΄ τη χώρα μια πολιτική παράταξη που χρειάζεται, όχι
επειδή η συμμετοχή ορισμένων ανθρώπων θα σήμαινε επανάληψη των ίδιων λαθών,
αλλά διότι κάποιοι εξ αυτών δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο, ή δεν είχαν την ευθιξία
να ζητήσουν ούτε ένα απλό συγγνώμη για ό,τι έκαναν πρώτα εις βάρος της πατρίδας
και έπειτα της παράταξης. Και οι αμετανόητοι, όσα χρόνια και αν περάσουν, πάλι
τα ίδια θα κάνουν…
Μακάρι η κίνηση των 58 να μας
διαψεύσει. Μέχρι τότε όμως ας κρατήσουμε μικρό καλάθι. Κινήσεις, φόρουμ και
ομίλους προβληματισμού είδαμε πολλούς την εποχή της κρίσης. Μόνο που όλοι τους
ανέδυαν την οσμή της επανάληψης παλιών αποτυχημένων συνταγών και ήταν χρήσιμοι
αποκλειστικά για όσους τους δημιούργησαν, ή συμμετείχαν, για να ΄χουν κάπου να
περνάνε την ώρα τους και να κρατιούνται με νύχια και με δόντια στην
επικαιρότητα. Δεν ήταν όμως αυτό που χρειαζόταν η χώρα και οι πολίτες. Αρκετά
έπαιξαν κάποιοι με στοίχημα τις ζωές μας, για να κάνουν πολιτική καριέρα. Τώρα
πλέον χρειαζόμαστε σοβαρές και εφαρμόσιμες ιδέες. Πάνω απ΄ όλα βέβαια έχουμε
ανάγκη εκείνων που θα τις πιστεύουν πραγματικά και θα δώσουν τα πάντα για να
εφαρμοσθούν, ακόμα και αν αυτό έχει προσωπικό κόστος για τους ίδιους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου