Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Μόνο το γάλα απ΄ το στήθος της κοινωνίας…

           Όσοι έχουν διαβάσει το κλασικό βιβλίο του Τζων Στάϊνμπεκ «Τα σταφύλια της οργής» (βραβείο Πούλιτζερ, 1940) ίσως συμφωνήσουν πως το συγκλονιστικότερο μέρος του έργου είναι το κλείσιμο του.
            Η οικογένεια αγροτών που ξεριζώθηκε απ΄ τα χώματα της Οκλαχόμα, μετά από ένα δύσκολο ταξίδι, φτάνει στην Καλιφόρνια που αντί για γη της επαγγελίας είναι ένας νέος τόπος μαρτυρίου και εκμετάλλευσης. Ταλαιπωρημένη και αποδεκατισμένη, αλλά και αποφασισμένη να παλέψει μέχρι τέλους, στηρίζεται απ΄ το τίποτα και βλέπει ελπίδα στο ελάχιστο. Τη μέρα που ανοίγουν οι καταρράκτες του ουρανού, τα εναπομείναντα μέλη της οικογένειας αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το βαγόνι που ήταν το τελευταίο τους σπίτι για να μην πνιγούν καθώς η στάθμη των νερών ανεβαίνει επικίνδυνα. Μαζί τους, η μεγάλη κόρη της οικογένειας που μόλις έχει γεννήσει νεκρό το παιδί που ΄χε στα σπλάχνα της. Τσαλαβουτώντας μες τις λάσπες και το σκοτάδι βρίσκουν καταφύγιο  σε έναν αχυρώνα. Δεν είναι όμως μόνοι. Άλλα δύο άτομα ανασαίνουν εκεί μέσα. Ο ένας, ο νεαρός γιος, τους ενημερώνει πως ο 50χρονος πατέρας δύσκολα θα επιβιώσει, καταβεβλημένος απ΄ την ασιτία πολλών ημερών. Τότε, η μάνα της οικογένειας συνεννοείται με ένα βλέμμα με τη λεχώνα κόρη και προτρέπει τα μέλη της αλλά και το νεαρό γιο να βγουν έξω. Η κόρη ξεγυμνώνει το γεμάτο γάλα στήθος της, που προοριζόταν για να θρέψει το δικό της παιδί, πλησιάζει τον 50χρονο, σηκώνει απαλά το κεφάλι του για να κυλήσει το γάλα της στα χείλη του…

            Παρότι η κρίση τους τσάκισε, πολλοί μικρέμποροι, μικροεπιχειρηματίες και επαγγελματίες στην Ελλάδα του 2013 δεν διστάζουν απλώς να απολύσουν εργαζόμενους, κάποιοι εκ των οποίων είναι μια ολόκληρη ζωή μαζί τους, αλλά κάνουν ό,τι μπορούν για να είναι και συνεπείς απέναντι τους. Η επαγγελματική τους δραστηριότητα λόγω της παρατεταμένης ύφεσης είναι ουσιαστικά νεκρή, αλλά εκείνοι εξακολουθούν να δίνουν το δικό τους «γάλα», απ΄ το υστέρημα και όχι το περίσσευμα τους, για να μην οδηγήσουν στην ανεργία και ίσως στην απελπισία κάποιους συνανθρώπους τους. Προφανώς, η τακτική αυτή είναι καταδικαστέα και απορριπτέα απ΄ τον οποιοδήποτε σοβαρό οικονομολόγο και… αναλυτή. Έτσι «ο θάνατος του εμποράκου» είναι προδιαγεγραμμένος και σίγουρος, θα πουν. Έλα όμως που δεν μπορούν να πουν με σιγουριά και το αντίθετο, πως είναι εξασφαλισμένη η επιβίωση. Για τον εμποράκο δεν υπάρχει δίλημμα. Οι αριθμοί και οι δείκτες δεν ανασαίνουν και το δικό του μάθημα ζωής είναι πως το σημαντικότερο και σπουδαιότερο όλων είναι να υπάρχουν ανάσες γύρω σου. Ακόμα και αν το τίμημα που θα χρειαστεί να καταβάλει για να τις διατηρήσει είναι μεγάλο.
             Μικρέμποροι και μικροεπιχειρηματίες δεν είναι οι μόνοι. Το καλό παράδειγμα έχει πολλαπλασιαστή, η αξία του οποίου δεν βρίσκεται στο πόσο μεγάλος είναι, αλλά ότι αυξάνεται για να σταθεί δίπλα σ΄ όσους έχουν ανάγκη, ακόμα και αν γι΄ αυτούς που προσφέρουν τη βοήθεια όσοι τη δέχονται είναι και θα μείνουν παντελώς άγνωστοι.  
            Στον αντίποδα τώρα. Οι επαγγελματίες της πολιτικής δεν έχουν διλήμματα. Χθες, εκμαύλιζαν την κοινωνία και την οδηγούσαν με τους χειρότερους όρους στην κρίση, γιατί τους βόλευε απόλυτα η μέθοδος «δίνουμε θέσεις,  εισπράττουμε ψήφους». Σήμερα, παρασυρμένοι απ΄ τις εξελίξεις προσπαθούν να παίξουν το ρόλο του σωτήρα- μεταρρυθμιστή και το μόνο που έχουν να προτείνουν είναι η «ευθανασία» (βλέπε απόλυση) χιλιάδων μελών της ίδιας κοινωνίας. Ξεκίνησαν απ΄ τον ιδιωτικό τομέα. Συνεχίζουν με το δημόσιο. Χωρίς αιτιολόγηση, δίχως αξιολόγηση. Με μόνη δικαιολογία την ανάγκη να «ανασάνουν» οι αριθμοί και οι δείκτες. Οι άνθρωποι δεν μετρούν, δεν υπολογίζονται. Είναι αναλώσιμοι. Μάλλον δεν μετρούσαν ποτέ. Ψήφοι ήταν, νούμερα και ποσοστά.
            Επιμύθιο. Η ελπίδα εξακολουθεί να ανασαίνει όσο κυλά γάλα απ΄ το στήθος της κοινωνίας στα χείλη όσων το έχουν ανάγκη. Τίποτα δεν είναι απεριόριστο, τίποτα δεν κρατά για πάντα. Αλλά αυτό πρέπει να κρατήσει. Με κάθε τρόπο. Γιατί αν κάτι μας οδηγήσει στο μέλλον θα είναι αυτό… Ούτε οι αριθμοί και οι δείκτες, ούτε οι σωτήρες- μεταρρυθμιστές. Μόνο το γάλα απ΄ το στήθος της κοινωνίας…             

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

«Γιαλάν Ντουνιάς» του Μιχάλη Πιτένη, εκδόσεις Γράφημα Της Δήμητρας Καραγιάννη (περ. ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, τ. 211-212, χειμώνας 22-23)

Ο Μ.Π. είναι από τις διακριτές πνευματικές οντότητες της πόλης, της περιοχής και όχι μόνο. Συγγραφέας πολλών μυθιστορημάτων, τα οποία όχι άδ...