Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη", West Channel, Δευτέρα 7-12-2015, φιλοξενούμενη η σκηνοθέτης Γλυκερία Καλαϊτζή

https://www.youtube.com/watch?v=V3_6RpgLpG4&feature=youtu.be

"Bρικόλακες" (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης) Το θέατρο στις πολύ καλές του στιγμές.

Τα μεγάλα θεατρικά έργα δεν κινδυνεύουν από άστοχες σκηνοθεσίες ή κακές ερμηνείες. Όταν όμως σταθούν "τυχερά" και πέσουν στα κατάλληλα χέρια, τότε δεν φεύγει απλώς η σκόνη του χρόνου από πάνω τους για να φανεί η λάμψη τους, αλλά αποκαλύπτονται και εκείνες οι λεπτομέρειες, οι λεπτές και πολλές φορές δυσδιάκριτες στους περισσότερους αποχρώσεις τους, ό,τι δηλαδή τα έχει καταξιώσει εντάσσοντας τα στη λίστα των κλασικών και στην ιδιαίτερη κατηγορία των διαχρονικών.

Οι "Βρικόλακες" του Ερρίκου Ίψεν, ένα από τα σημαντικότερα έργα του Νορβηγού δραματουργού, στάθηκαν "τυχεροί". Η σκηνοθέτης Γλυκερία Καλαϊτζή στην παράσταση που έστησε για λογαριασμό του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης και του θεάτρου "Τ" (συμπαραγωγή) δεν τόλμησε απλώς να πρωτοτυπήσει ανεβάζοντας τους θεατές επί σκηνής (σ. σ. υπάρχουν δύο σειρές καθισμάτων από κάθε πλευρά και το έργο παίζεται στο μέσον, σε έναν χώρο δίκην πασαρέλας, ενώ ο τρόπος με τον οποίο τοποθετήθηκαν τα διάφορα στοιχεία του όλου σκηνικού μετατρέπουν σκηνή και παρασκήνια σε ένα ενιαίο λειτουργικό σύνολο) δίνοντας τους την ευκαιρία να αισθανθούν πως δεν παρακολουθούν απλώς αλλά συμμετέχουν. Πέτυχε να δώσει στο έργο μια φρεσκάδα και μια ζωντάνια, ψάχνοντας και βρίσκοντας τελικά τα "κλειδιά¨ του κειμένου, έτσι ώστε να νομίζεις πως δε γράφτηκε στα τέλη του 19ου αιώνα αλλά στις μέρες μας. Μ΄ αυτά τα ίδια "κλειδιά" απελευθέρωσε και τις αναμφισβήτητες ερμηνευτικές ικανότητες των ηθοποιών που συνεργάστηκαν μαζί της, για να πετύχουν και εκείνοι με τη σειρά τους αυτό που πάντα ποθεί ο κάθε ηθοποιός. Να πείθει, χωρίς καμιά αμφιβολία, πως ναι, είναι ο ρόλος.

Αυτό συμβαίνει επί σκηνής. Οι ερμηνευτές έχουν αλλάξει ταυτότητα και δε βλέπεις παρά την κ. Άλβινγκ, τον Πάστορας Μάντερς, τη Ρεγγίνε, τον Έκστραντ, τον Όσβαλντ, τους ήρωες που έπλασε ο Νορβηγός δραματουργός.

Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη", Δευτέρα 16/11/2015, West Channel, καλεσμένος ο σκηνοθέτης Γιώργος Τσεμπερόπουλος

https://www.youtube.com/watch?v=-dWLrbkDkkI&feature=youtu.be

Ο απαίδευτος Υπουργός Παιδείας

Παραφράζοντας αυτό που είχε πει κάποτε ένας Βούλγαρος συγγραφέας όταν του ζητήθηκε η γνώμη του για τον Υπουργό Πολιτισμού της χώρας του, "δεν ανησυχώ για τον Υπουργό Πολιτισμού. Ανησυχώ για τον πολιτισμό του Υπουργού", θα μπορούσαμε να πούμε πως το ανησυχητικό στην περίπτωση του δικού μας Υπουργού Παιδείας κ. Ν. Φίλη είναι η παιδεία του.

Αν διέθετε, έστω και στοιχειώδη, ίσως κατέφευγε στη γνωστή Σωκρατική ρήση "εν οίδα ότι ουδέν οίδα" (σ. σ. ένα ξέρω ότι τίποτα δεν ξέρω).

Όχι ως υπεκφυγή, ούτε ως απόρριψη ή επανόρθωση των όσων είχε υποστηρίξει παλιότερα με την ιδιότητα του δημοσιογράφου, αλλά σαν αναγκαία και απαραίτητη συνθήκη του πολιτικού προϊσταμένου του πιο ευαίσθητου και καθοριστικού τομέα κάθε κοινωνίας. Γιατί όταν είναι γνωστό πως ακόμα διαφωνούν μεταξύ τους οι ιστορικοί για τον όρο που πρέπει να αποδώσουν στον αφανισμό εκατοντάδων χιλιάδων ψυχών Ελλήνων του Πόντου, το να υιοθετείς τη μια άποψη ως απλός πολίτης είναι αναφαίρετο δικαίωμα σου, αλλά το να την υποστηρίζεις ως υπεύθυνος Υπουργός Παιδείας δημιουργεί σίγουρα θέμα.

Εκπομπή 'Πορεύεσθαι κατά τέχνη", Δευτέρα 2 Νοέμβρη 2015, καλεσμένος ο καθηγητής ιστορίας και συγγραφέας κ. Γιώργος Κόκκινος

https://www.youtube.com/watch?v=RRRIJLnXcEw&feature=youtu.be

Από την Κοζάνη στις Βρυξέλες-Η περίπτωση του Μιχάλη Πιτένη [ Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης / Ελλάδα / 22.10.15 ]

Σκέφτομαι την αδιάκοπη εφημερία της γραφής. Που υπό μία άλλη έννοια είναι σαν τη μύγα του Σωκράτη. Μονολογική και αυτοαναφορική, τρόπον τινά. Δεν σε αφήνει να ησυχάσεις. Αλλά και μοναχική, σιωπηλή, ζαλιστική. Πιάνω τις “Κόρες τις Αφροδίτης”, τα “Υγρά ίχνη της μνήμης”, την “Προφητεία του Μότσαρτ” και την “Απόγονο” και πίσω από το συγγραφικό αποτέλεσμα νιώθω συναδελφικώ τω τρόπω να αναφύεται ένα πλήθος από απορίες. Αναρωτιέμαι, λοιπόν:

Πόσα αποτυχημένα αρχινίσματα πρέπει να ξεκινήσεις, για να κάνεις μια οριστική αρχή; Πόσες σβησμένες λέξεις πρέπει να ξεχάσεις, για να σχηματίσεις μια τελειωμένη φράση; Πόσα εγκαταλελειμμένα πρόσωπα πρέπει να θάψεις, για να πλάσεις έναν ολοκληρωμένο ήρωα; Πόσα πειραματικά στοιχεία πλοκής πρέπει να απορρίψεις για να προωθήσεις μια συνεπή δράση; Πόσες αξημέρωτες νύχτες πρέπει να ξημερώσεις, ώσπου να γράψεις την τελευταία λέξη; Και πόσα επιμέρους βιβλία πρέπει να αθροίσεις για να ολοκληρώσεις το νόημα όσων έχεις κατά νου να πεις;

Ο λόγος για όσους αφοσιωμένα διακονούν τη γραφή, και στην προκειμένη για τον Μιχάλη τον Πιτένη, που με τα έξι ως τώρα πεζογραφικά του και με τη μία συμμετοχή σε συλλογικό έργο θύει σε αυτή την εργώδη εφημερία του πληκτρολογίου με τον μοναχικό, σιωπηλό και ζαλιστικό τρόπο της σωκρατικής μύγας. Αφήνω λοιπόν στην άκρη τα “Κουβάρια της σιωπής”, το “Μην ενοχλείτε τον πρίγκιπα” και το συλλογικό “Συνάντηση”, για τα οποία δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη, και επανέρχομαι στον αρχικό μου προβληματισμό για τη δυσκολία της γραφής.

Λόγω διαδικασίας...

Σύμπτωμα των καιρών ή μακροχρόνια ανίατη ασθένεια; Επί, και όπισθεν, της διαδικασίας κρυπτόμενοι, αναβάλουμε διαρκώς το επόμενο βήμα, παρότι λεονταρίζουμε πως είμαστε έτοιμοι για το άλμα.

Οι πράξεις παράγουν ένα κάποιο αποτέλεσμα. Λάθος ή κακό, διορθώνεται. Τα λόγια απλώς περιγράφουν την αδυναμία μας να λειτουργήσουμε. Οι ατέρμονες διαδικασίες επί της ουσίας δεν προωθούν ούτε συνθέτουν τις διαφορές απόψεις επ΄ ωφελεία του βέλτιστου, τις αποδυναμώνουν, αν δεν τις ευτελίζουν κιόλας.

Δυστυχώς, όσοι οφείλουν να αξιολογούν τον εαυτό τους με τα αυστηρότερα κριτήρια και να τον ελέγχουν προστατεύοντας εαυτόν και αλλήλους και πρωτίστως εμάς, τον υμνολογούν και τον αποθεώνουν, συντρίβοντας τον αντίπαλο και την κοινή λογική σ΄ έναν ανούσιο και αναίτιο στίβο μάχης, όπου αντί να παράγεται πολιτική αναμοχλεύεται το κατακάθι των ταπεινότερων ανθρώπινων συμπεριφορών και ενστίκτων.

Λόγω διαδικασίας γίνονται όλα και οδηγούν όχι στο τίποτα, που θα ΄ταν εντέλει προτιμότερο, αλλά στην επανάληψη σκηνών απ΄ ένα παρελθόν που θαρρείς και έχει γαντζωθεί πάνω μας και μας ακολουθεί σαν τη σκιά μας.

Τι μέλλον να ΄χουμε επαναλαμβάνοντας συνεχώς το παρελθόν; Καλό ερώτημα αλλά χρήζει ενδελεχούς, εμπεριστατωμένης και εξαντλητικής συζήτησης, αρκεί πρώτα να ορίσουμε σαφώς τη διαδικασία...

Κάτσε να δούμε πρώτα τι θα γίνει…

“Κάτσε να δούμε πρώτα τι θα γίνει…”.

Φράση ειπωμένη από διαφορετικά χείλη που μοιάζει σαν να τη δανείστηκαν από άλλα, κι ας είναι ξένα και άγνωστα. Φράση δανεική αλλά και ιδιόκτητη, εμπεριέχει και ενώνει την κοινή μας αγωνία. Φράση που περικλείει την αδράνεια που μας ακινητοποιεί σ΄ ένα ανεξερεύνητο παρόν και ένα άδηλο μέλλον.

Όσο και αν θέλουμε να προσπεράσουμε τη βασανιστική ροή των ημερών, να βγούμε μπροστά ελπίζοντας πως το αύριο δεν θα μας διαψεύσει και αυτό, σκοντάφτουμε πάνω στη φράση και γκρεμοτσακιζόμαστε. Δεν ματώνουν τα γόνατα, δε γδέρνονται οι αγκώνες, ούτε ματώνουν οι παλάμες μας. Χειρότερα. Απογοητευόμαστε.

Τσαλαβουτάμε στα απόνερα θολών ονείρων που θολώνουν όλο και περισσότερο καθώς σκύβουμε και βουτάμε τα χέρια μας ψηλαφίζοντας, αναζητώντας εναγωνίως αν διασώθηκε κάτι απ΄ το παρελθόν που χτίστηκε με την άμμο σε κάποια ακρογιαλιά.  

“Κάτσε να δούμε πρώτα τι θα γίνει…”.

Απλοί θεατές; Ξεχνάμε πως κανένα θέαμα δεν προσφέρεται δωρεάν και όσο και αν κάνουμε προσεκτικά την επιλογή μας, το αντίτιμο πληρώνεται πάντα από μας.

 Ξεχνάμε, απογοητευόμαστε, εξοργιζόμαστε. Τα υλικά απ΄ τα οποία φτιάχνονται τα αδιέξοδα μας και αντί να αφαιρούμε μέρες απ΄ το ημερολόγιο ξανακολλάμε τις περασμένες.

Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη", West Channel, Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015, παρουσίαση του “ΟΛΙΑ ΤΑ «ΑΧ» Τ΄ ΕΜΕΤΕΡΑ ΕΓΕΝΤΑΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ”- Ένα βιβλίο και CD, απόδοση τιμής στον ποντιακό πολιτισμό.

https://www.youtube.com/watch?v=pUr__uuK93s

“ΟΛΙΑ ΤΑ «ΑΧ» Τ΄ ΕΜΕΤΕΡΑ ΕΓΕΝΤΑΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ”- Ένα βιβλίο και CD, απόδοση τιμής στον ποντιακό πολιτισμό.

“Γιατί οι άνθρωποι όταν τραγουδάνε, χορεύουν, παίζουν θέατρο, ονειρεύονται, μένουν ζωντανοί οι νεκροί κι οι πατρίδες αθάνατες”. Μ΄ αυτές τις λέξεις, δάνειο απ΄ την εισαγωγή του λογοτέχνη Κώστα Διαμαντίδη στη μετάφραση απ΄ τον ίδιο στα ποντιακά της Λυσιστράτης του Αριστοφάνη (έκδοση του Κέντρου Ποντιακών Μελετών), ο Μάκης Σεβίλογλου κλείνει το δικό του πρόλογο στην έκδοση του βιβλίου με CD που φέρει τον τίτλο “ΟΛΙΑ ΤΑ «ΑΧ» Τ΄ ΕΜΕΤΕΡΑ ΕΓΕΝΤΑΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ”.

            Μια έκδοση- αφιέρωμα, μουσικό, λογοτεχνικό και ιστορικό, στον Πόντο και τους ανθρώπους του, αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας και συνένωσης καλλιτεχνών και πνευματικών δημιουργών που καταφέρνουν μέσα απ΄ αυτό όχι απλώς να αποτίσουν φόρο τιμής σ΄ ένα χαμένο κομμάτι ελληνικής γης, αλλά να ενδυναμώσουν τη φλόγα της μνήμης και, το κυριότερο κατά τη γνώμη μου, να ξεναγήσουν και μας τους υπόλοιπους στον πολιτισμό του, όπως αυτός είναι αναλλοίωτα καταγεγραμμένος στην ψυχή όλων των γενεών και όπως αυθόρμητα και αυθεντικά ζωντανεύει και αναδύεται μόλις το δοξάρι αγγίξει τις χορδές της ποντιακής λύρας.

            Μια έκδοση- αφιέρωμα που εκπλήσσει ευχάριστα καθώς φροντίζει η ξενάγηση στην οποία μας προσκαλεί να μην είναι μονόπλευρη, αλλά να συντίθεται από όλα εκείνα τα στοιχεία που και τεκμηριώνουν αλλά και αποκαλύπτουν ξεχωριστά και σημαντικά στοιχεία της ιστορικής διαδρομής αυτών των δικών μας ανθρώπων που ξεριζώθηκαν και εξεδιώχθησαν από την αρχαία πατρίδα με βίαιο και βάναυσο τρόπο, ποτίζοντας την εκατοντάδες χιλιάδες απ΄ αυτούς με το ίδιο τους το αίμα.

            Κατάφεραν όμως, παρόλα τα δείνα και τις τρομακτικές δυσκολίες, να σταθούν στα πόδια τους, να πατήσουν γερά στη γη και όπως ο Γιώργος Κορδέλας (σκηνοθέτης, συγγραφέας και στιχουργός ) αναφέρει στο έξοχο ποίημα του “Παιδί του Πόντου” που υπάρχει στην αρχή του βιβλίου

“Μάνα, του Πόντου τα παιδιά

  χορεύουν με τη Μοίρα

  Βογγάει η γης στο πάτημα

  στη δοξαριά η λύρα

  Μ΄ ένα κερί, στη Σουμελά

  και πάλι σ΄ ανταμώνω

  Μάνα, σε νιώθω πιο πολύ

  τώρα, που μεγαλώνω”.        

            Όπως και αν το δει κανείς, όση απόσταση και αν θελήσει να κρατήσει από γεγονότα παλιά και περασμένα ακολουθώντας τη λογική και ανθρώπινη επιλογή, η ζωή προχωρά και καλά είναι να κοιτάς πίσω αλλά να μην μένεις κολλημένος στο παρελθόν, οι δύο τελευταίοι στίχοι απ΄ το απόσπασμα του ποιήματος του Κορδέλα  “Μάνα, σε νιώθω πιο πολύ τώρα, που μεγαλώνω” εξηγούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο γιατί συγκεντρώθηκε αυτό το υλικό και μέσα από μια σοβαρή και καλά οργανωμένη συλλογική προσπάθεια οδήγησε στην έκδοση του “ΟΛΙΑ ΤΑ «ΑΧ» Τ΄ ΕΜΕΤΕΡΑ ΕΓΕΝΤΑΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ”, ένα πραγματικά συγκινητικό έργο.

            Όμως, οι παραπάνω στίχοι εξηγούν και κάτι άλλο. Γιατί οι Πόντιοι δεν αφήνουν να κοπεί αυτός ο αόρατος ομφάλιος λώρος που τους συνδέει με τις χαμένες πατρίδες, αλλά κόντρα στα σημεία των καιρών που φαίνεται να ισοπεδώνουν και να εξομοιώνουν τα πάντα στο βωμό της παγκοσμιοποίησης, κλείνουν ευλαβικά το γόνυ και κρατούν αναμμένους τους δικούς τους πατρογονικούς βωμούς, εναλλάσσοντας το μοιρολόι για ό,τι η μοίρα τους στέρησε με όσα η ζωή πια τους προσφέρει.

            Αυτή τη μετάβαση απ΄ τη λύπη στη χαρά, απ΄ τον πόνο της απώλειας στην ευφροσύνη της δημιουργίας, απ΄ τη νοσταλγία του παρελθόντος στην προσμονή του μέλλοντος, περικλείει αυτό το συλλογικό έργο, τόσο μέσα στα κείμενα του όσο και μέσα στα 21 του τραγούδια. Ιστορικά στοιχεία, προσωπογραφίες ανθρώπων που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ποντιακή μουσική, λογοτεχνικά κείμενα και προσωπικές μαρτυρίες, συνθέτουν μια εικόνα που αξίζει να βρίσκεται στην πινακοθήκη της συλλογικής ιστορικής μας μνήμης και όχι μόνο ενός κομματιού του ελληνισμού, των Ποντίων. Γιατί αν κάτι πρέπει να διδαχθούμε απ΄ την ιστορία μας είναι πως όπου έχασε ένα κομμάτι του ελληνισμού χάσαμε όλοι μας, και όπου κέρδισε, κερδίσαμε όλοι μας. Κι αυτό μπορεί πάρα πολλές φορές να μην περνάει καν απ΄ το μυαλό μας, αλλά ευτυχώς δεν το ξεχνά το θυμικό μας γι΄ αυτό είτε ακούμε λύρα, ποντιακή ή κρητική, κλαρίνο και ζουρνά, μπορεί να βρεθούμε απ΄ τη μια στιγμή στην άλλη να ΄χουμε σφιγμένο μες την παλάμη μας ένα χέρι που ίσως ανήκει σε κάποιον που έρχεται από διαφορετικό ιστορικό μονοπάτι, αλλά που τελικά βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο.        

Οι συντελεστές.

Παραγωγή: Σεβίλογλου Μάκης- Caspar Falke, Kyklosrecords.

Τα τραγούδια ερμηνεύουν και παίζουν οι:

Γιάννης Κουρτίδης, Αλέξης Παρχαρίδης, Γιώργος Σοφιανίδης, Κωνσταντίνος και Ματθαίος Τσαχουρίδης, Εύα Σταμπολίδου, Βαγγέλης Παντελίδης, Λευτέρης Ανδρεάδης, Θάνος Τσαμπερτίδης, Γιάννης Σανίδης, Κώστας Παρχαρίδης, Χάρης Τσακαλίδης Σταύρος Μιχαηλίδης, Στέφανος Σεβίλογλου και Κώστας Φουλίδης.

Τα κείμενα που φιλοξενούνται στο βιβλίο είναι των:

Κώστα Φωτιάδη και Βλάση Αγτζίδη, ιστορικοί

Κώστα Διαμαντίδη, λογοτέχνη

Κωστή Δρυγιανάκη, μουσικού ερευνητή

Κωνσταντίνου και Ματθαίου Τσαχουρίδη, μουσικολόγοι

Νίκου Ζουρνατζίδη, ερευνητή ποντιακών χορών.

Το βιβλίο σχεδίασαν, επιμελήθηκαν και εμπλούτισαν με πρωτότυπα ντοκουμέντα, μαρτυρίες και δικά τους κείμενα η Νατάσα Μποζίδου και ο Μάκης Σεβίλογλου.

Ο σχεδιασμός του εξωφύλλου έγινε απ΄ το Γιώργο Κορδέλα και η φωτογραφία είναι από το αρχείο του Γιάννη Αμοιρίδη.  

Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη", Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015, West Channel, φιλοξενούμενος ο υπεύθυνος των εκδόσεων του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών και μεταφραστής κ. Νίκος Ρώμπαπας.

https://www.youtube.com/watch?v=olDlbbr9IRk

Διχασμένη ή ενωμένη κοινωνία;

Διχασμένη κοινωνία. Δυστυχώς. Με το να ομονοούμε, θεωρητικά πάντα μιλώντας, στην εθνική αναγκαιότητα για αποφυγή του διχασμού, δε σημαίνει πως το εννοούμε κιόλας.

Η θεωρία από την πράξη δεν απέχει απλώς όσο τα λόγια από τα έργα. Απέχει πολύ περισσότερο, όσο η αποδοχή ότι μπορεί και ο άλλος να έχει δίκιο, ή όσο πως και η αλήθεια του άλλου αξίζει του σεβασμού μας.

Το ΝΑΙ και το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος που, κακά τα ψέματα, διχάζει, δεν αναμετρώνται με βάση την υπόθεση εργασίας του μέλλοντος που προοιωνίζεται η επιλογή του ενός ή του άλλου. Κονταροχτυπιούνται αναμοχλεύοντας το παρελθόν όσων στοιχίζονται από πίσω τους.

Το παρελθόν είναι, και πρέπει να είναι, οδηγός για το παρόν και το μέλλον, αλλά ως γνώση και δίδαγμα. Όταν όμως επιμένεις να επιστρέφεις εκεί για να λύσεις διαφορές και να αλλάξεις ό,τι έχει συντελεστεί, καταστρέφεις το σήμερα και το αύριο. Ουσιαστικά καταστρέφεις την ίδια τη ζωή.

Το ερώτημα δεν είναι μεταφυσικό, αλλά ουσιαστικό και κυρίως πρακτικό. Έτσι θα ζήσουμε; Φοβούμενοι να κοιτάξουμε ο ένας στα μάτια τον άλλο; Με καρφιτσωμένο στο πέτο το πιστοποιητικό των απόψεων μας για να μπορούμε να επιλέξουμε ποιοί μας κάνουν και ποιοί όχι;

Ξεκάθαρα και ειλικρινά. Ταλαντεύομαι ανάμεσα στο ΝΑΙ και το ΟΧΙ όσο βλέπω να διαγκωνίζονται όχι για να προσφέρουν κάποια λύση, αλλά για το ποιό θα πληγώσει περισσότερο τις σάρκες μας. Αυτές που ήδη αιμορραγούν.

Με ξεπερνά το γεγονός πως η όποια στάση ή απόφαση μας θα πρέπει να προσδιορίζεται, γιατί έτσι επιβάλει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, απ΄ ό,τι θεωρούμε πως πρέπει να μισούμε ή να απεχθανόμαστε. Κάτι τέτοιο μπορεί να μας οδηγεί στη συγκρότηση μεγάλων και διευρυμένων συνόλων, ικανών να ενισχύσουν την πεποίθηση πως έχουμε όλο το δίκιο με το μέρος μας, αλλά δεν παύουν να ΄ναι πρόσκαιρες και ευάλωτες συμμαχίες που όσο εύκολα διαμορφώνονται αλλά τόσο, και ίσως ευκολότερα, αποσυντίθενται. Το χειρότερο βέβαια είναι πως τα μέλη τέτοιων συμμαχιών είναι εξαιρετικά πιθανό να μετατραπούν από τη μια στιγμή στην άλλη σε απηνείς διώκτες και εχθροί των μέχρι πριν λίγο συμμάχων τους, καθώς η άρνηση σε κάτι δεν αποτελεί ισχυρή συγκολλητική ουσία, ούτε εμπεριέχει την απαραίτητη ηθική που μπορεί να φρενάρει απαράδεκτες συμπεριφορές.

Στο σημείο που βρισκόμαστε, ως χώρα, κοινωνία και πολίτες, έχουμε απόλυτη ανάγκη να ενωθούμε σε κάτι θετικό και πραγματικά ελπιδοφόρο. Κάτι που δεν θα μας οδηγεί στο να γυρνάμε ο ένας την πλάτη στον άλλο, αλλά να βάλουμε πλάτη ο ένας για τον άλλο.

Αυτό δεν προϋποθέτει να απεμπολήσουμε ό,τι πιστεύουμε και εκτιμούμε, ούτε βέβαια να γίνουμε ο καθένας αντίγραφο του άλλου. Ζητά μόνο να συνειδητοποιήσουμε πως η πραγματική δύναμη των ανθρώπων βρίσκεται στη δυνατότητα να συνδυάζουν τη σκέψη με τα συναισθήματα και την αποδοχή πως πάρα πολλές φορές στη ζωή μας οφείλουμε να κάνουμε ένα βήμα πίσω απ΄ την ενόχληση μας για να δημιουργήσουμε χώρο και τόπο και για τον άλλο.

Ζητά, όσο είναι ακόμα καιρός και το μαχαίρι της διχόνοιας δεν έφτασε στο κόκαλο, να αλλάξουμε τον ορισμό και από διχασμένη κοινωνία να γίνουμε ενωμένη κοινωνία.

Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη", West Channel, Δευτέρα 29 Ιούνη 2015, με φιλοξενούμενη τη συγγραφέα κ. Κική Δημητριάδου.

https://www.youtube.com/watch?v=h8du-fioWTU

Όχι άλλη διχόνοια…

« Ύμνος εις την Ελευθερίαν»

Διονύσιος Σολωμός

«…

144.- Η Διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει,
"πάρ' το", λέγοντας, "και συ".

145.- Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει
έχει αλήθεια ωραία θωριά.
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει
εισέ δάκρυα θλιβερά.

146.- Από στόμα οπού φθονάει,
παλληκάρια, ας μην πωθεί,
πως το χέρι σας κτυπάει
του αδελφού την κεφαλή.

147.- Μην ειπούν στο στοχασμό τους
τα ξένα έθνη αληθινά:
"Εάν μισούνται ανάμεσό τους
δεν τους πρέπει ελευθεριά".

…»

Αν κάτι έχει αξία τούτες τις δύσκολες και πρωτόφαντες για όλους μας ώρες, είναι να μη διολισθήσουμε σ΄ αυτό που φαντάζει ως το χειρότερο απ΄ όλα. Τη διχόνοια.

Όσοι μας παροτρύνουν και μας εξωθούν προς τα εκεί με τα λεγόμενα και τις πράξεις τους, το κάνουν επειδή διαφορετικά δεν θα είχαν κανένα λόγο ύπαρξης.

Αν τούτες τις ώρες σταυρώσουμε όποιον εκφράζει διαφορετική άποψη, πετροβολήσουμε και απαξιώσουμε τον άλλον, είναι πολύ πιθανό να έχουμε στερήσει απ΄ τον ίδιο μας τον εαυτό τη δυνατότητα να πάρει μια απόφαση για την οποία δεν θα μετανιώσει ποτέ.

Τελικά, όποια και αν είναι η λύση στο πρόβλημα, την οποία θα έχουν προκρίνει οι περισσότεροι, οι επιπτώσεις της θα είναι ίδιες για όλους μας. Σωστή ή λάθος, θα είναι ευκολότερο να την αξιοποιήσουμε στο μέγιστο βαθμό ή να τη διορθώσουμε, μόνον εφόσον ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας για τον κοινό σκοπό.        

Δεν είναι εύκολο, ούτε αυτονόητο. Όσοι γνωρίζουν καλά την ιστορία μας λένε πως διχαστήκαμε, δυστυχώς, αρκετές φορές κατά το παρελθόν. Είναι μια ευκαιρία να αποδείξουμε πως μας ενδιαφέρει πλέον μόνο το μέλλον.

Το μέλλον στο οποίο θα βαδίσουμε όλοι μαζί, αφήνοντας πίσω ως μοναδικά θύματα τις κακές μας συνήθειες.  

Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη", West Channel, Δευτέρα 22 Ιούνη 2015 φιλοξενούμενος ο ιστορικός, ελληνιστής και ακαδημαϊκός κ. Παύλος Ν. Τζερμιάς.

https://www.youtube.com/watch?v=FWZlThPZuis

Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη" (West Channel- 15 Ιούνη 2015) φιλοξενούμενη η συγγραφέας παιδικών και βιβλίων για ενήλικες κ. Γιώτα Φώτου,

https://www.youtube.com/watch?v=DD6gX2pEksM&feature=youtu.be

Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη", 8 Ιούνη 2015, West Channel, φιλοξενούμενος ο ηθοποιός- συγγραφέας Κώστας Κρομμύδας.

https://www.youtube.com/watch?v=zay21jg2bKo

Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη", Δευτέρα 25 Μάη 2015, West Channel, φιλοξενούμενος ο ζωγράφος Χρήστος Κούντουρας.

https://www.youtube.com/watch?v=LSSaYXNNVGU

Τ’ απομεινάρια μιας εποχής

Στην Τασίτσα, τη μάνα μας, παιδί και κυρά μιας άλλης εποχής, που η μνήμη της είναι διαρκώς παρούσα.   

  

Φωτογραφία Αλέκου Βρεττάκου

Ήτανε κάτι σπίτια, που τα 'βλεπες και θαρρούσες πως είχαν καταφέρει να ξεγελάσουν το χρόνο και να ξεφύγουν από την ακόρεστη ανθρώπινη ματαιοδοξία, που θυσιάζει την ομορφιά και τη φαντασία στο βωμό του κέρδους και την ευκολία της τυποποίησης.  Όρθωναν πεισματικά το μικρό τους ανάστημα, χτυπητή παραφωνία ανάμεσα στα σύγχρονα οικοδομήματα των πολλών διαμερισμάτων όπου συνωστίζονται άνθρωποι, οι γνωστοί και άγνωστοι του χθες και αδιάφοροι του σήμερα, που ανακαλύπτουν, σχεδόν καθημερινά, πόσο μόνος μπορεί να αισθάνεται κάποιος, ακόμη και όταν δίπλα του, μόλις μια δρασκελιά πιο πέρα, υπάρχουν και άλλες ανθρώπινες ανάσες.

Ήτανε κάτι σπίτια και κάθε φορά που πλησίαζες κοντά τους σε τύλιγαν και σε κλείναν μέσα στα δίχτυα τους, τα υφασμένα από την απλότητα των σχεδίων τους, τη φωτεινότητα των χρωμάτων και τα αρώματα των κήπων τους. Αυτά τ' αρώματα που ξετυλίγονταν σαν τον καπνό που ξεπηδάει χορεύοντας μέσα από τη φωτιά και ανέβαιναν με προκλητική αναίδεια ανάμεσα  απ΄ τα τείχη του τσιμέντου που τα ΄χαν περιχαρακώσει, αφήνοντας πάνω τους μια φρέσκια πνοή, αχνή πινελιά γήινων αποχρώσεων.

Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη", Δευτέρα 11 Μάη 2015, West Channel, φιλοξενούμενος ο δημοσιογράφος Σταύρος Τζίμας.

https://www.youtube.com/watch?v=lJ-vbYEDU7U

Τα κουβάρια της σιωπής

Όταν πέθανε ο άνδρας της, η κυρά Μελπομένη δεν είχε καμιά διάθεση να κλάψει. Γιατί να κλάψει; Δεν πέθαναν και πολλά μαζί του. Τα περισσότερα είχαν πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια...

Δε θα χρειαζόταν να φορέσει και μαύρα. Τα φορούσε από τότε που έχασε το Γιάννη της, δεκαπέντε χρονών παλικαράκι. Τον ξαναθυμήθηκε και δάκρυσε. Το παλιόπαιδο... Μ' άφησε νωρίς, σκέφτηκε.

Με τον άντρα της δε μοιραζόταν τίποτε πια. Μόνο τα καλοκαίρια στο χωριό. Ναι αυτά θα της έλειπαν σίγουρα. Εκεί περνούσε όμορφα.

Νοίκιαζαν οι δυό τους ένα σπίτι, μικρό με αυλή οπωσδήποτε. Ζούσε ο καθένας στον κόσμο του. Αυτός έφευγε το πρωί για τα καφενεία της πλατείας και συνήθως ξεχνούσε να γυρίσει το μεσημέρι. Αργά το βράδυ, όταν κουραζόταν από το ποτό και τις καρέκλες των καφενείων, κατάφερνε και έβρισκε το δρόμο για το σπίτι.

Συνήθως ξεχνούσε και αυτή να μαγειρέψει το μεσημέρι. Δεν την ένοιαζε όμως και να μην έτρωγε. Στο χωριό έβρισκε πάντα την παρέα που ήθελε και χόρταινε με την κουβέντα όλη μέρα.

Καθώς τα σκεφτόταν αυτά στην κηδεία, ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της. Οι συγγενείς που στεκόταν απέναντι της την κοίταξαν με συμπόνια. Η καημένη, θα σκέφτηκαν, έχασε το σύντροφο της. Οι συγγενείς... Έμεναν πάντα στα έξω. Βαριόταν να σηκώσουν την κουρτίνα και να κοιτάξουν μέσα. Αν αυτό που θα έβλεπαν, ήταν χειρότερο απ' ότι είχαν φανταστεί, ίσως αναγκαζόταν να ξεφύγουν από τις τυπικές σχέσεις που χρησιμοποιούσαν σαν ασπίδα για να κρατιούνται μακριά. Πάντα μακριά ήταν. Γιατί νά 'ρθουν τώρα κοντά;

Τόσα χρόνια δίπλα στον άντρα της, είχε χύσει πολλά δάκρυα. Της χαράς ήταν μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Δεν περίμενε πως θα συνέχιζε να κλαίει και μετά το θάνατο του.

Συνέχισε τη ζωή της όπως και πριν. Έμενε στο ίδιο σπίτι, με τα ίδια πρόσωπα. Γι' αυτήν δεν είχε αλλάξει τίποτε.

Να ΄μαστε καλά, ν΄ ανταμώνουμε.

Η δύναμη του διαδικτύου, ή μήπως η ανάγκη για πραγματική επικοινωνία μπορεί να παραμερίσει τις δικαιολογίες που θέτουν οι καθημερινές μας υποχρεώσεις και να άρει τα εμπόδια για να εκτεθούν στη δημόσια θέα και τα συναισθήματα μας;

            Η ουσία είναι πως μια ηλεκτρονική σελίδα, «Κοζάνη- Μνήμες, αναμνήσεις & εικόνες», κατάφερε να ανοίξει μια νέα σελίδα στο παρόν της πόλης μας, την οποία συνέθεσαν μικρές αλλά όχι ασήμαντες ιστορίες ανθρώπων. Ιστορίες που μεταφέρθηκαν απ΄ τους ίδιους ή τους απογόνους, φίλους ή απλώς γνωστούς. Ιστορίες που αναδύθηκαν μέσα από ασπρόμαυρες και κιτρινισμένες φωτογραφίες, εικόνες που ανασύρθηκαν από προσωπικά και οικογενειακά άλμπουμ, για να γίνει το εγώ εμείς και να σκιαγραφηθεί ό,τι έμενε για καιρό στα αζήτητα, παλεύοντας με τη λήθη και τη διαγραφή. Ιστορίες που «μίλησαν» για «αυτόν τον κόσμο, το μικρό, το Μέγα», όπως εύστοχα τον ονόμασε ο Ελύτης (Άξιον Εστί). Τον κόσμο που η επίσημη επιστημονική ιστορική έρευνα συνηθίζει να αγνοεί, όχι γιατί δεν καταλαβαίνει ή δεν αναγνωρίζει την αξία και τη συνεισφορά του στο ρου και την εξέλιξη της ανθρωπότητας, αλλά γιατί είναι αντικειμενικά δύσκολο να συγκεντρώσει και να αξιολογήσει τόσες πολλές μικρές ανθρώπινες ιστορίες.

Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη", West Channel, Δευτέρα 27 Απρίλη 2015, φιλοξενούμενος ο ποιητής Θανάσης Μαρκόπουλος

https://www.youtube.com/watch?v=AT29uVyLRjc&feature=youtu.be

Η αυτοκριτική και το όραμα του Μήτσου Κασόλα στο νέο του μυθιστόρημα «Το μέλλον είναι πίσω μας».

Μετά από έξη χρόνια «σιωπής» (σ. σ. τελευταία του εμφάνιση το 2009 με τη βιογραφία “Νίκος Καββαδίας: Ο δαίμονας χόρευε μέσα του”, εκδόσεις Καστανιώτης) ο Μήτσος Κασόλας επανακάμπτει συγγραφικά όχι απλώς για να προσθέσει ένα ακόμα μυθιστόρημα στην ήδη πλούσια βιβλιογραφία  του, αλλά για να καταθέσει τη δική του άποψη- πρόταση για το μέλλον όλων μας. Μια άποψη- πρόταση που μάλλον θα ήθελε να λειτουργήσει λυτρωτικά και για τον ίδιο το δημιουργό, καθώς είναι εμφανές σε πολλά σημεία του κειμένου πως πασχίζει να ξορκίσει και το δικό του… δαίμονα, αυτόν που χρόνια τώρα «χορεύει μέσα του».

Οι άνθρωποι των εστιατορίων και των ταβερνών της Κοζάνης.

 Εκδήλωση μνήμης. “Γιορτή της Κοζανίτικης παρέας και γαστρονομίας”.  

Η μνήμη έχει και αυτή την ανάγκη των εκδηλώσεων για ν΄ ανασύρει απ΄ τα δικά της αρχεία πρωτίστως εκείνα που σήμερα φαντάζουν ως λεπτομέρειες, αλλά κάποτε ήταν η καθημερινότητα, πολλών και διαφορετικών ανθρώπων. Λεπτομέρειες που αντικειμενικά δεν βρίσκουν το χώρο και το χρόνο τους σε καμιά εκδήλωση, χωρίς να αποτελεί αυτό ασυγχώρητη παράλειψη των διοργανωτών, αλλά που, θέλοντας και μη, θα στριφογυρνούν διαρκώς στο μυαλό όλων εκείνων που διάβηκαν ένα μέρος της ζωής τους, άλλοι το μεγαλύτερο και άλλοι ένα μικρό, συμπράττοντας και συμμετέχοντας σ΄ αυτό το κομμάτι της ιστορίας που λέγεται εστιατόρια και ταβέρνες μιας Κοζάνης που δεν υπάρχει πια.

Γιατί αν οι άνδρες, και ορισμένες γυναίκες, λειτούργησαν ως πρωταγωνιστές αυτού του κομματιού της ιστορίας, με τον καπνό απ΄ τις παλιές μαγειρικές μασίνες να κολλά πάνω στο πετσί τους, το νερό απ΄ τις πατάτες και τα πιάτα να μουλιάζει τα δάχτυλα τους και να πέφτουν σαν κούτσουρα στο κρεβάτι μη ορίζοντας χέρια και πόδια, υπήρξαν και πολλοί περισσότεροι που ως δευτεραγωνιστές βιώσαν το δικό τους ψυχικό κάματο μετρώντας ατελείωτες ώρες απουσίας.

Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη" West Channel, Δευτέρα 20 Απρίλη 2015, φιλοξενούμενη η συγγραφέας Σόφη Θεοδωρίδου.

https://www.youtube.com/watch?v=pZQDP3R58OY

Χατισέ: Κυρά και αρχόντισσα των ονείρων (Το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας του Νίκου Γούλια) Σ΄ ανάμνηση του…

Το Νίκο Γούλια τον συνάντησα μόλις μια φορά. Στις 20 του Νοέμβρη του 2013 στην Κοζάνη, όταν κλήθηκα να μιλήσω για το βιβλίο του “Χατισέ”, που είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Ήταν μια γλυκιά βραδιά του Νοέμβρη και τον αποχαιρέτισα μετά από μερικές ώρες, τον ίδιο και τη σύζυγο του, έχοντας πάρει μια μικρή γεύση από έναν άνθρωπο που σε κέρδιζε με την ευαισθησία και την ευγένεια του. Γλυκός, ήρεμος, μου έδωσε την εντύπωση πως απόλαυσε την κουβέντα μας στην ταβέρνα που καθίσαμε εκείνο το βράδυ με ανοιχτά αυτιά, αλλά πάνω απ΄ όλα ανοιχτή καρδιά. Δε νομίζω πως έπεσα έξω.

Αυτό μ΄ έκανε να τον εκτιμήσω, άποψη που εδραιώθηκε με το πέρασμα του χρόνου, αν και οι ευκαιρίες επικοινωνίας μας ήταν λίγες. Ήταν, όμως, ουσιαστικές και δεν είναι υπερβολή να πω πως κέρδισε μια θέση στην καρδιά μου.

Στην καρδιά μου που σφίχτηκε σήμερα μαθαίνοντας την απώλεια του, λίγες μέρες πριν κλείσει τα εξήντα του. Κρίμα η ζωή να χάνει τόσο γρήγορα όσους την αγαπούν πραγματικά και την υμνούν με τον τρόπο τους.

Κρίμα γιατί ο Νίκος Γούλιας που γνώρισα, ήταν άνθρωπος που ξεχώριζε χωρίς να το επιδιώκει.

Κρίμα… Δεν ξέρω αν φεύγοντας από τούτο τον κόσμο ξεκινάμε ένα ταξίδι κάπου άλλου. Μακάρι… Ξέρω πως ο Νίκος Γούλιας χάραξε δρόμους και με τη συγγραφή του για να ταξιδέψουν όσοι τον διάβασαν και θα τον διαβάζουν.

Αποτέλεσμα εκείνης της σύντομης συνάντησης μας στις 20 Νοέμβρη 2013 ήταν το παρακάτω κείμενο που ΄χα στείλει στον ίδιο για να το αναρτήσει και αναδημοσιεύω σήμερα ως ένα κεράκι στη μνήμη του.     

«ΤΑ ΛΙΛΙΠΟΥΤΕΙΑ», του Ηλία Κεφάλα

ΠΟΙΗΤΗΣ του καιρού μας ο Ηλίας Κεφάλας. Σε καιρούς δύσβατους τολμά και εκθέτει, αλλά και εκτίθεται. «ΤΑ ΛΙΛΙΠΟΥΤΕΙΑ» του, εκδόσεις Γαβριηλίδης, όνομα και πράμα σε ό,τι αφορά το μέγεθος τους, έχουν μεγάλο εύρος αισθημάτων και ευαισθησίας, καθώς η ματιά του ποιητή στο σύμπαν που τον περιβάλλει δεν είναι απλώς διερευνητική αλλά και αρκούντως αποκαλυπτική, τόσο όσο χρειάζεται για να αφυπνίσει και τις δικές μας σκέψεις, για να μπορέσουμε να διεισδύσουμε στο δικό του κόσμο και να γίνουμε μέρος του.

Αντιγράφω…

ΤΑΡΑΧΕΣ

Ταραχές στα φύλλα

Συριγμοί στα νερά

Στεναγμοί εκχέονται

Από το πουθενά

Ξάφνου αναγνωρίζω

Παρακλητικές φωνές

Νεκρών συγγενών

Που μου λείπουν

 ..και ακόμα…

ΔΕΗΣΕΙΣ

Κάθε στιγμή

Νέα λουλούδια σκάνε στο λιβάδι

Παρακολουθώ και δέομαι

Στη θαυμαστή επιμέλεια

Του αόρατου κηπουρού

Φίλε Ηλία δεν εύχομαι καλοτάξιδο. Εύχομαι να διαβαστεί και όσοι το πράξουν να ΄ναι σίγουροι πως θα ΄ναι οι τυχεροί ενός όμορφου ταξιδιού. 

Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη", Δευτέρα 30 Μάρτη 2015, West Channel, φιλοξενούμενος ο μουσικός Νίκος Παυλίδης.

https://www.youtube.com/watch?v=KY3OU_hAtAc

Η ελπίδα της διάσωσης σε έναν ωκεανό βιβλίων.

«Η απαισιοδοξία ματαιώνει την προθυμία μας για δράση» (Χάουαρντ Ζιν).

Ζώντας σε μια Ελλάδα όπου τα πάντα δείχνουν να συμβαίνουν  στην Αθήνα (και να πεθαίνουν μήπως;) με αποτέλεσμα πολλοί να πιστεύουν πως είμαστε πλέον μια χώρα μ΄  ένα υπερτροφικό κέντρο και μια περιφέρεια που λειτουργεί ως ένα καχεκτικό φυτώριο πάσης φύσεως ταλέντων, μερικά εκ των οποίων ίσως κάποτε επιλεγούν για να συμπεριληφθούν ως ορεκτικά στο τραπέζι του, δεν έχεις να περιμένεις και πολλά πράγματα.

Τότε γιατί επιμένεις; Ελπίζεις πως το βιβλίο που έγραψες και ένας εκδοτικός οίκος της Αθήνας εξέδωσε (μήπως για να συμπληρώσει έναν κρίσιμο και απαραίτητο ετήσιο αριθμό τίτλων;) θα πάψει να είναι κάποτε η βάση μιας διαρκώς υπερυψούμενης στοίβας σ΄ ένα δημοσιογραφικό γραφείο και θα βρει λίγο χώρο, όσο μια ανάσα, στην ειδική στήλη;

Όχι. Γράφεις για σένα και για τους λίγους που επιμένουν να σε διαβάζουν, έστω και αν χρειαστεί να ψάξουν πολύ για να σε ανακαλύψουν, εκτός και αν πέσουν τυχαία πάνω σου. Γι΄ αυτούς που βαρέθηκαν να διαβάζουν το ίδιο θέμα, γραμμένο από τόσους πολλούς, τόσες πολλές φορές.

Γράφεις για έναν κόσμο που ανασαίνει δίπλα σου και σε τροφοδοτεί με σκέψεις και συναισθήματα, ικανά να γεμίσουν σελίδες και σφίγγουν το χέρι σου την ώρα που βλέμμα και χείλη εκφράζουν τις ίδιες λέξεις. «Μ΄ άρεσε. Να ΄σαι καλά…».

Και είσαι καλά. Καλύτερα απ΄ οποιονδήποτε ανοίγει με έκδηλη αγωνία την κυριακάτικη εφημερίδα για να δει σε ποια θέση της λίστας των ευπώλητων τον έχουν κατατάξει, καθώς γνωρίζει πολύ καλά πως ό,τι είναι σήμερα στην πρώτη σελίδα, σε μια βδομάδα μπορεί να μην καν στην τελευταία, αλλά σε κάποια εσωτερική με μικρή γραμματοσειρά. Τελικά όμως, όλες οι σελίδες της εφημερίδας την ίδια κατάληξη έχουν, ίσως γιατί οι περισσότερες, αν όχι όλες τα ίδια νέα γράφουν.

Θα υπάρχουν όμως πάντα κάποιοι που πριν τις πετάξουν, θα εντοπίζουν και θα κόβουν μικρές ειδήσεις, στις οποίες αν μπεις έστω και μια φορά, δεν θα αισθανθείς πως πέτυχες δα και κάτι το σπουδαίο. Απλώς έριξες λίγο νερό στο μύλο της αισιοδοξίας σου. 

Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη" West Channel, 23 Μάρτη 2015, φιλοξενούμενη η ποιήτρια Simba Narducci Βαϊνά.

https://www.youtube.com/watch?v=sidrdOdTBfY

Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη" West Channel, 16 Μάρτη 2015, φιλοξενούμενη η συγγραφέας Χαρά Ανδρεΐδου.

https://www.youtube.com/watch?v=UBvN6hU-APw

Για το Θωμά Δημητριάδη που έφυγε τόσο ξαφνικά…

Δεν υπάρχουν λόγια. Ποτέ δεν υπήρχαν, ούτε θα υπάρξουν. Η απώλεια ενός ανθρώπου, ακόμα και αν συνοδεύεται απ΄ το «πλήρης ημερών», ανοίγει ένα κενό. Στην καρδιά, το μυαλό, στην ίδια τη ζωή. Ο Θωμάς Δημητριάδης, συνάδελφος δημοσιογράφος, δεν έφυγε «πλήρης ημερών». Λίγο πριν κλείσει τα πενήντα του ήταν πλήρης δημιουργικών και αποδοτικών ημερών. Η απώλεια του άνοιξε κενό. Πρωτίστως στους δικούς του, μα και στους άλλους. Οι δικοί του θα τον θυμούνται καθημερινά, θα τον λαχταρούν κάθε λεπτό. Οι άλλοι θα τον μνημονεύουν. Κανείς όμως δεν θα πάρει απάντηση στο γιατί. Γιατί να φεύγουν τόσο νωρίς νέοι άνθρωποι; Δημιουργικοί… Ανήσυχοι… Άνθρωποι που είχαν να προσφέρουν…

Τον γνώριζα απ΄ τα πρώτα βήματα του στη δημοσιογραφία. Με τίμησε κάποια στιγμή όταν μου εκμυστηρεύτηκε πως ήθελε να γράψει και ένα βιβλίο. Το κουβεντιάσαμε στα όρθια, τον παρότρυνα να το κάνει. Δεν ξέρω τι εξέλιξη υπήρξε σ΄ αυτό…

Ξέρω όμως πως ως δημοσιογράφος ανήκε σ΄ εκείνη τη μικρή, δυστυχώς, σήμερα ομάδα δημοσιογράφων που στέκονται με ευθύνη και σοβαρότητα απέναντι στην είδηση και κόντρα στην ευκολία και τον εντυπωσιασμό. Που δεν κουνούν το δάχτυλο, δίκην εισαγγελέα, σε κανένα, αλλά δείχνουν με το δάχτυλο τα γεγονότα και αφήνουν αυτούς που ενημερώνουν να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. Που δεν επηρεάζουν, αλλά φωτίζουν και ας δει ο κανένας όποια εικόνα θέλει.  

Μετρημένος, αξιοπρεπής και αγωνιστής. Αλλά και άτυχος. Η ζωή πολλά θα μπορούσε να του προσφέρει, μα του τα αρνήθηκε.

Τι να πεις; Ένα «κρίμα»,  είναι λίγο. Λυπάσαι, σκας, αλλά δυστυχώς όλα αυτά δεν απαντούν στα αδυσώπητα γιατί.

Μακάρι τα συλλυπητήρια μας προς τους δικούς του, και ειδικά προς τη γυναίκα του τη Φωτεινή, να πιάσουν τόπο και να προσθέσουν, έστω και λίγη, δύναμη όχι μόνο τούτες τις πρώτες δύσκολες ώρες, αλλά και όσες ακολουθήσουν.

Καλό ταξίδι Θωμά. Κουράγιο και καλή δύναμη Φωτεινή.     

Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη", West Channel, Δευτέρα 9 Μάρτη 2015, φιλοξενούμενος ο συγγραφέας παιδικών βιβλίων κ. Περικλής Καφάσης

https://www.youtube.com/watch?v=_d80qisFfwg

Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη", West Channel, Δευτέρα 2 Μάρτη 2015, φιλοξενούμενος ο συλλέκτης κ. Γιάννης Τσιομπάνος

 https://www.youtube.com/watch?v=aHIlumKpiW4

Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη", West Channel, Δευτέρα 23 Φλεβάρη. Φιλοξενούμενος ο σκηνοθέτης και αρθρογράφος Γιάννης Καραχισαρίδης.

https://www.youtube.com/watch?v=Hlq9TzXcbT0

"Η Απόγονος" του Μιχάλη Πιτένη- Μυθιστόρημα, εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ

Η οικονομική κρίση μπορεί να ξαναζωντανέψει το φάντασμα του ναζισμού στην Ευρώπη;

Η Μαριάννα, η 30χρονη Ελληνίδα δικηγόρος, είναι απόλυτα αφοσιωμένη στο σκοπό της οργάνωσης «Η Γερμανία για την Ευρώπη» που είναι η διάδοση του γερμανικού πολιτισμού. Ο μεγάλος έρωτας που ζει με το γοητευτικό και κοσμοπολίτη Γερμανό επικεφαλής της οργάνωσης Σαντάου, την ωθεί να εργαστεί ακόμα περισσότερο για το σκοπό της. αλλά και να κλείνει τα μάτια και τα αυτιά σε γεγονότα που θα έπρεπε να την προβληματίζουν.

Όλα όμως ανατρέπονται στο τελευταίο της ταξίδι στο Μόναχο, συνήθη τόπο συνάντησης των μελών της οργάνωσης που προέρχονται απ΄ όλη την Ευρώπη, εξ αιτίας της εμφάνισης του Ισπανού πολιτικού επιστήμονα και ακτιβιστή Ρόχας, καθώς σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του η οργάνωση είναι απλώς ένας Δούρειος Ίππος των Γερμανών για την ειρηνική κατάκτηση της Ευρώπης. Η οικονομική κρίση που αποκάλυψε την αδυναμία των περισσότερων εταίρων τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε συνδυασμό με τη δική τους ισχυρή οικονομική θέση τους δίνει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία. Ειδικά μάλιστα όταν το έδαφος είχε προετοιμάσει η οργάνωση δημιουργώντας μέσω της γερμανικής πολιτιστικής επέκτασης, φιλικούς θύλακες σ΄ όλη την Ευρώπη.  

Η Μαριάννα μαθαίνει, απ΄ το Ρόχας, πως πολλά απ΄ τα μέλη της οργάνωσης είναι απόγονοι των «παιδιών της Βέρμαχτ» (σ. σ. παιδιά που γεννήθηκαν απ΄ την ένωση Γερμανών στρατιωτών με γυναίκες των  κατακτημένων χωρών) ή των Lebensborn, των κοινοτήτων όπου ο Χίμλερ δημιουργούσε την άρια φυλή του!

Τα πρώτα στοιχεία κλονίζουν ό,τι πίστευε μέχρι τότε, αλλά τα όσα ακολουθήσουν θα επιβεβαιώσουν τους φόβους της με τον πλέον δραματικό τρόπο. Το περίεργο ατύχημα που στοιχίζει τη ζωή ενός Έλληνα φίλου της που διέμενε στο Μόναχο και προσπάθησε να τη βοηθήσει για να βρει την αλήθεια, ο ανεξήγητος θάνατος ενός σημαντικού Γερμανού καθηγητή ιστορίας που υποστήριζε πως στη χώρα του υπάρχουν ακόμα κάποιοι που δεν διδάχτηκαν τίποτα απ΄ το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και η ταυτόχρονη εξαφάνιση των αρχείων του, δημιουργούν ένα δίχτυ φόβου γύρω της. Τίποτα όμως δεν μετράει όσο η απροσδόκητη απώλεια της μητέρας της, για την οποία ο οικογενειακός τους γιατρός δεν αμφιβάλλει πως είναι δολοφονία.

Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη", West Channel 16 Φλεβάρη 2015, φιλοξενούμενη η συγγραφέας Μαίρη Κόντζογλου

Εκπομπή "Πορεύεσθαι κατά τέχνη", West Channel, 9 Φλεβάρη 2015, φιλοξενούμενος ο λογοτέχνης και εκδότης- διευθυντής της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ Βασίλης Καραγιάννης

Κατάλληλο ρούχο.

           Θα ΄θελα να ζήσω γνωρίζοντας μόνο το επόμενο βήμα μου. Με φοβίζει λιγότερο το να μην ξέρω τι μου ξημερώνει, απ΄ το να είναι όλα σε τάξη και προκαθορισμένα. Κάτι τέτοιο μου θυμίζει τη ντουλάπα μου, όπου όλα έχουν τη σειρά και τη θέση τους. Σακάκια, παντελόνια, πουκάμισα… Ρούχα που ενδύονται οι σκιές τις νύχτες και  κόβουν βόλτες στο δωμάτιο μου, όταν εναγωνίως αναζητώ τη ζεστασιά μιας συντροφιάς και θαμπώνω με το χνώτο μου το τζάμι του παραθύρου για να σχηματίσω πάνω του ένα ερωτηματικό. Πώς έκανα έτσι τη ζωή μου; Γέμισα μια ντουλάπα ολάκερη και άφησα την ψυχή μου άδεια…

Δεν είμαι ονειροπαρμένος, ούτε αλαφροΐσκιωτος. Δεν πιστεύω στ΄ αλήθεια πως  βλέπω τα ρούχα μου να παρελαύνουν εμπρός μου. Είναι οι εικόνες που πιέζω το μυαλό μου να δημιουργήσει, για να συνθέσουν όλες μαζί το παραμύθι που θα με νανουρίσει.

           Δεν κοιμάμαι εύκολα. Ούτε πολλές ώρες. Κουράζομαι. Όχι λόγω ηλικίας, ή δουλειάς. Καταπονούμαι απ΄ τις ώρες που περνούν, αλλά δε γεμίζουν.

Στέκομαι μπροστά στην ανοικτή ντουλάπα μου και μετρώ με το βλέμμα τα ρούχα που εμπεριέχει. Είναι πολλά και χωράει και άλλα για να γεμίσει ασφυκτικά. Αν γεμίσει ποτέ…