Να ΄μαστε καλά, ν΄ ανταμώνουμε.

Η δύναμη του διαδικτύου, ή μήπως η ανάγκη για πραγματική επικοινωνία μπορεί να παραμερίσει τις δικαιολογίες που θέτουν οι καθημερινές μας υποχρεώσεις και να άρει τα εμπόδια για να εκτεθούν στη δημόσια θέα και τα συναισθήματα μας;

            Η ουσία είναι πως μια ηλεκτρονική σελίδα, «Κοζάνη- Μνήμες, αναμνήσεις & εικόνες», κατάφερε να ανοίξει μια νέα σελίδα στο παρόν της πόλης μας, την οποία συνέθεσαν μικρές αλλά όχι ασήμαντες ιστορίες ανθρώπων. Ιστορίες που μεταφέρθηκαν απ΄ τους ίδιους ή τους απογόνους, φίλους ή απλώς γνωστούς. Ιστορίες που αναδύθηκαν μέσα από ασπρόμαυρες και κιτρινισμένες φωτογραφίες, εικόνες που ανασύρθηκαν από προσωπικά και οικογενειακά άλμπουμ, για να γίνει το εγώ εμείς και να σκιαγραφηθεί ό,τι έμενε για καιρό στα αζήτητα, παλεύοντας με τη λήθη και τη διαγραφή. Ιστορίες που «μίλησαν» για «αυτόν τον κόσμο, το μικρό, το Μέγα», όπως εύστοχα τον ονόμασε ο Ελύτης (Άξιον Εστί). Τον κόσμο που η επίσημη επιστημονική ιστορική έρευνα συνηθίζει να αγνοεί, όχι γιατί δεν καταλαβαίνει ή δεν αναγνωρίζει την αξία και τη συνεισφορά του στο ρου και την εξέλιξη της ανθρωπότητας, αλλά γιατί είναι αντικειμενικά δύσκολο να συγκεντρώσει και να αξιολογήσει τόσες πολλές μικρές ανθρώπινες ιστορίες.

            Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν πάντα οι άνθρωποι. Κάποτε αποτύπωναν  σε σκόρπια χαρτιά ή δερματόδετα ημερολόγια από λεπτομέρειες της καθημερινότητας μέχρι σημαντικά γεγονότα που καθόριζαν τη ζωή τους. Αργότερα, άρχισαν να στήνονται με κάθε ευκαιρία μπροστά σε φωτογραφικούς φακούς και περίμεναν υπομονετικά την εκτύπωση του στιγμιότυπου για να το σημαδέψουν στην πίσω πλευρά του ξεκινώντας με τη λέξη «ενθύμιον».

Μέχρι που φτάσαμε στο σήμερα και παρασυρμένοι απ΄ την ταχύτητα, αλλά πάνω απ΄ όλα απ΄ τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που συνέβησαν στην ίδια την καθημερινότητα μας, δεν αντιληφθήκαμε πως αφήσαμε πολλά πίσω μας να χαθούν, όχι επειδή τα απαξιώσαμε πραγματικά μα γιατί πιστέψαμε πως δεν τα ΄χουμε ανάγκη. Κι όμως. Οι μνήμες μας δεν είναι απλώς ένα εικονοστάσι όπου ανάβουμε ένα κερί σ΄ αυτούς που έφυγαν και σ΄ ό,τι δεν υπάρχει πια, αλλά είναι ο δικός μας κόσμος. Αυτός που κουβαλάμε μέσα μας, αυτός που μας συντροφεύει παντού και πάντα.

            Ευτυχώς, λοιπόν, που υπάρχουν πάντα οι άνθρωποι. Κι αν σήμερα τους εκπροσωπούν η Ματίνα (Τσικριτζή- Μόμτσιου) και ο Κώστας (Καραμάρκος), το σημαντικό είναι πως δημιουργείται η ελπίδα ότι αύριο θα υπάρξουν και άλλοι. Για να προκαλέσουν και να προσκαλέσουν. Να αφυπνίσουν και να συντονίσουν. Να συγκεντρώσουν και προσθέσουν. Όπως έγινε στις 25 του Απρίλη 2015, όταν δεν διοργανώθηκε απλώς μια βραδιά μνήμης και τιμής στους ανθρώπους των εστιατορίων και των ταβερνών της Κοζάνης, αλλά ξανάνοιξε διάπλατα ο δρόμος για να βρισκόμαστε. Και όσο ο δρόμος αυτός παραμένει ανοιχτός, τόσο περισσότερα κομμάτια της ιστορίας της Κοζάνης μας θα αναδειχθούν. Κομμάτια άγνωστα, αλλά όχι ξεχασμένα. Κομμάτια αχαρτογράφητα, αλλά όχι ασήμαντα. Κομμάτια που κουβαλούν και θα κουβαλούν πάντα στους ώμους τους όσοι αποτελούν αυτό τον κόσμο το μικρό, το Μέγα. Όσοι παραμένουν γραμμένοι στα δημοτολόγια του Δήμου αλλά και εκείνοι για τους οποίους εξεδόθη ληξιαρχική πράξη. Γιατί η πόλη δεν είμαστε μόνο εμείς. Είναι και οι μνήμες μας. Και απ΄ αυτές τις μνήμες δε λείπει κανείς απ΄  όσους πέρασαν και άφησαν το αποτύπωμα τους.

            Ό,τι ξεκίνησε μέσα απ΄ τη σελίδα , «Κοζάνη- Μνήμες, αναμνήσεις & εικόνες», μακάρι να ΄ναι μόνο η αρχή. Στο χέρι όλων μας είναι να συμβεί. Γι΄ αυτό εύχομαι να ΄μαστε όλοι καλά και να ανταμώνουμε.