“Κάτσε να δούμε πρώτα τι θα γίνει…”.
Φράση ειπωμένη από διαφορετικά χείλη που μοιάζει σαν να τη δανείστηκαν
από άλλα, κι ας είναι ξένα και άγνωστα. Φράση δανεική αλλά και ιδιόκτητη,
εμπεριέχει και ενώνει την κοινή μας αγωνία. Φράση που περικλείει την αδράνεια που
μας ακινητοποιεί σ΄ ένα ανεξερεύνητο παρόν και ένα άδηλο μέλλον.
Όσο και αν θέλουμε να προσπεράσουμε τη βασανιστική ροή των
ημερών, να βγούμε μπροστά ελπίζοντας πως το αύριο δεν θα μας διαψεύσει και
αυτό, σκοντάφτουμε πάνω στη φράση και γκρεμοτσακιζόμαστε. Δεν ματώνουν τα
γόνατα, δε γδέρνονται οι αγκώνες, ούτε ματώνουν οι παλάμες μας. Χειρότερα. Απογοητευόμαστε.
Τσαλαβουτάμε στα απόνερα θολών ονείρων που θολώνουν όλο και
περισσότερο καθώς σκύβουμε και βουτάμε τα χέρια μας ψηλαφίζοντας, αναζητώντας
εναγωνίως αν διασώθηκε κάτι απ΄ το παρελθόν που χτίστηκε με την άμμο σε κάποια
ακρογιαλιά.
“Κάτσε να δούμε πρώτα τι θα γίνει…”.
Απλοί θεατές; Ξεχνάμε πως κανένα θέαμα δεν προσφέρεται δωρεάν
και όσο και αν κάνουμε προσεκτικά την επιλογή μας, το αντίτιμο πληρώνεται πάντα
από μας.
Ξεχνάμε,
απογοητευόμαστε, εξοργιζόμαστε. Τα υλικά απ΄ τα οποία φτιάχνονται τα αδιέξοδα μας
και αντί να αφαιρούμε μέρες απ΄ το ημερολόγιο ξανακολλάμε τις περασμένες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου