«Η απαισιοδοξία ματαιώνει την προθυμία μας για δράση»
(Χάουαρντ Ζιν).
Ζώντας σε μια Ελλάδα όπου τα πάντα
δείχνουν να συμβαίνουν στην Αθήνα (και
να πεθαίνουν μήπως;) με αποτέλεσμα πολλοί να πιστεύουν πως είμαστε πλέον μια
χώρα μ΄ ένα υπερτροφικό κέντρο και μια
περιφέρεια που λειτουργεί ως ένα καχεκτικό φυτώριο πάσης φύσεως ταλέντων,
μερικά εκ των οποίων ίσως κάποτε επιλεγούν για να συμπεριληφθούν ως ορεκτικά
στο τραπέζι του, δεν έχεις να περιμένεις και πολλά πράγματα.
Τότε γιατί επιμένεις; Ελπίζεις πως
το βιβλίο που έγραψες και ένας εκδοτικός οίκος της Αθήνας εξέδωσε (μήπως για να
συμπληρώσει έναν κρίσιμο και απαραίτητο ετήσιο αριθμό τίτλων;) θα πάψει να
είναι κάποτε η βάση μιας διαρκώς υπερυψούμενης στοίβας σ΄ ένα δημοσιογραφικό
γραφείο και θα βρει λίγο χώρο, όσο μια ανάσα, στην ειδική στήλη;
Όχι. Γράφεις για σένα και για τους
λίγους που επιμένουν να σε διαβάζουν, έστω και αν χρειαστεί να ψάξουν πολύ για
να σε ανακαλύψουν, εκτός και αν πέσουν τυχαία πάνω σου. Γι΄ αυτούς που
βαρέθηκαν να διαβάζουν το ίδιο θέμα, γραμμένο από τόσους πολλούς, τόσες πολλές
φορές.
Γράφεις για έναν κόσμο που
ανασαίνει δίπλα σου και σε τροφοδοτεί με σκέψεις και συναισθήματα, ικανά να
γεμίσουν σελίδες και σφίγγουν το χέρι σου την ώρα που βλέμμα και χείλη
εκφράζουν τις ίδιες λέξεις. «Μ΄ άρεσε. Να ΄σαι καλά…».
Και είσαι καλά. Καλύτερα απ΄
οποιονδήποτε ανοίγει με έκδηλη αγωνία την κυριακάτικη εφημερίδα για να δει σε
ποια θέση της λίστας των ευπώλητων τον έχουν κατατάξει, καθώς γνωρίζει πολύ
καλά πως ό,τι είναι σήμερα στην πρώτη σελίδα, σε μια βδομάδα μπορεί να μην καν
στην τελευταία, αλλά σε κάποια εσωτερική με μικρή γραμματοσειρά. Τελικά όμως,
όλες οι σελίδες της εφημερίδας την ίδια κατάληξη έχουν, ίσως γιατί οι
περισσότερες, αν όχι όλες τα ίδια νέα γράφουν.
Θα υπάρχουν όμως πάντα κάποιοι που
πριν τις πετάξουν, θα εντοπίζουν και θα κόβουν μικρές ειδήσεις, στις οποίες αν
μπεις έστω και μια φορά, δεν θα αισθανθείς πως πέτυχες δα και κάτι το σπουδαίο.
Απλώς έριξες λίγο νερό στο μύλο της αισιοδοξίας σου.
Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ στις 5 Μαρτίου 2011, σ΄ ένα αφιέρωμα που ετοίμασε και υπέγραψε ο Νίκος Βατόπουλος υπό τον γενικό τίτλο "Όταν στις πόλεις της περιφέρειας ζουν συγγραφείς με όνειρα". Ο Νίκος έδωσε τον τίτλο και στο παραπάνω δικό μου κείμενο, όπως και στο βιβλίο μου "Η προφητεία του Μότσαρτ" την ευκαιρία να προβληθεί και τον ευχαριστώ για την ευγένεια και την καλή του διάθεση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Το βρήκα στο αρχείο μου και το δημοσιεύω έστω και καθυστερημένα. Οι ευχαριστίες προς το Νίκο είναι διαχρονικές και όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν αυτόν θα παραμένει ζωντανή και η ελπίδα της "διάσωσης".
ΑπάντησηΔιαγραφή