Δεν υπάρχουν λόγια. Ποτέ δεν υπήρχαν, ούτε θα
υπάρξουν. Η απώλεια ενός ανθρώπου, ακόμα και αν συνοδεύεται απ΄ το «πλήρης
ημερών», ανοίγει ένα κενό. Στην καρδιά, το μυαλό, στην ίδια τη ζωή. Ο Θωμάς Δημητριάδης, συνάδελφος
δημοσιογράφος, δεν έφυγε «πλήρης ημερών». Λίγο πριν κλείσει τα πενήντα του ήταν
πλήρης δημιουργικών και αποδοτικών ημερών. Η απώλεια του άνοιξε κενό. Πρωτίστως
στους δικούς του, μα και στους άλλους. Οι δικοί του θα τον θυμούνται
καθημερινά, θα τον λαχταρούν κάθε λεπτό. Οι άλλοι θα τον μνημονεύουν. Κανείς όμως
δεν θα πάρει απάντηση στο γιατί. Γιατί να φεύγουν τόσο νωρίς νέοι άνθρωποι; Δημιουργικοί…
Ανήσυχοι… Άνθρωποι που είχαν να προσφέρουν…
Τον γνώριζα απ΄ τα πρώτα βήματα του στη δημοσιογραφία.
Με τίμησε κάποια στιγμή όταν μου εκμυστηρεύτηκε πως ήθελε να γράψει και ένα
βιβλίο. Το κουβεντιάσαμε στα όρθια, τον παρότρυνα να το κάνει. Δεν ξέρω τι
εξέλιξη υπήρξε σ΄ αυτό…
Ξέρω όμως πως ως δημοσιογράφος ανήκε σ΄ εκείνη τη
μικρή, δυστυχώς, σήμερα ομάδα δημοσιογράφων που στέκονται με ευθύνη και
σοβαρότητα απέναντι στην είδηση και κόντρα στην ευκολία και τον εντυπωσιασμό. Που
δεν κουνούν το δάχτυλο, δίκην εισαγγελέα, σε κανένα, αλλά δείχνουν με το
δάχτυλο τα γεγονότα και αφήνουν αυτούς που ενημερώνουν να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα.
Που δεν επηρεάζουν, αλλά φωτίζουν και ας δει ο κανένας όποια εικόνα θέλει.
Μετρημένος, αξιοπρεπής και αγωνιστής. Αλλά και
άτυχος. Η ζωή πολλά θα μπορούσε να του προσφέρει, μα του τα αρνήθηκε.
Τι να πεις; Ένα «κρίμα», είναι λίγο. Λυπάσαι, σκας, αλλά δυστυχώς όλα αυτά
δεν απαντούν στα αδυσώπητα γιατί.
Μακάρι τα συλλυπητήρια μας προς τους δικούς του, και
ειδικά προς τη γυναίκα του τη Φωτεινή, να πιάσουν τόπο και να προσθέσουν, έστω
και λίγη, δύναμη όχι μόνο τούτες τις πρώτες δύσκολες ώρες, αλλά και όσες
ακολουθήσουν.
Καλό ταξίδι Θωμά. Κουράγιο και καλή δύναμη
Φωτεινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου