Διχασμένη ή ενωμένη κοινωνία;

Διχασμένη κοινωνία. Δυστυχώς. Με το να ομονοούμε, θεωρητικά πάντα μιλώντας, στην εθνική αναγκαιότητα για αποφυγή του διχασμού, δε σημαίνει πως το εννοούμε κιόλας.

Η θεωρία από την πράξη δεν απέχει απλώς όσο τα λόγια από τα έργα. Απέχει πολύ περισσότερο, όσο η αποδοχή ότι μπορεί και ο άλλος να έχει δίκιο, ή όσο πως και η αλήθεια του άλλου αξίζει του σεβασμού μας.

Το ΝΑΙ και το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος που, κακά τα ψέματα, διχάζει, δεν αναμετρώνται με βάση την υπόθεση εργασίας του μέλλοντος που προοιωνίζεται η επιλογή του ενός ή του άλλου. Κονταροχτυπιούνται αναμοχλεύοντας το παρελθόν όσων στοιχίζονται από πίσω τους.

Το παρελθόν είναι, και πρέπει να είναι, οδηγός για το παρόν και το μέλλον, αλλά ως γνώση και δίδαγμα. Όταν όμως επιμένεις να επιστρέφεις εκεί για να λύσεις διαφορές και να αλλάξεις ό,τι έχει συντελεστεί, καταστρέφεις το σήμερα και το αύριο. Ουσιαστικά καταστρέφεις την ίδια τη ζωή.

Το ερώτημα δεν είναι μεταφυσικό, αλλά ουσιαστικό και κυρίως πρακτικό. Έτσι θα ζήσουμε; Φοβούμενοι να κοιτάξουμε ο ένας στα μάτια τον άλλο; Με καρφιτσωμένο στο πέτο το πιστοποιητικό των απόψεων μας για να μπορούμε να επιλέξουμε ποιοί μας κάνουν και ποιοί όχι;

Ξεκάθαρα και ειλικρινά. Ταλαντεύομαι ανάμεσα στο ΝΑΙ και το ΟΧΙ όσο βλέπω να διαγκωνίζονται όχι για να προσφέρουν κάποια λύση, αλλά για το ποιό θα πληγώσει περισσότερο τις σάρκες μας. Αυτές που ήδη αιμορραγούν.

Με ξεπερνά το γεγονός πως η όποια στάση ή απόφαση μας θα πρέπει να προσδιορίζεται, γιατί έτσι επιβάλει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, απ΄ ό,τι θεωρούμε πως πρέπει να μισούμε ή να απεχθανόμαστε. Κάτι τέτοιο μπορεί να μας οδηγεί στη συγκρότηση μεγάλων και διευρυμένων συνόλων, ικανών να ενισχύσουν την πεποίθηση πως έχουμε όλο το δίκιο με το μέρος μας, αλλά δεν παύουν να ΄ναι πρόσκαιρες και ευάλωτες συμμαχίες που όσο εύκολα διαμορφώνονται αλλά τόσο, και ίσως ευκολότερα, αποσυντίθενται. Το χειρότερο βέβαια είναι πως τα μέλη τέτοιων συμμαχιών είναι εξαιρετικά πιθανό να μετατραπούν από τη μια στιγμή στην άλλη σε απηνείς διώκτες και εχθροί των μέχρι πριν λίγο συμμάχων τους, καθώς η άρνηση σε κάτι δεν αποτελεί ισχυρή συγκολλητική ουσία, ούτε εμπεριέχει την απαραίτητη ηθική που μπορεί να φρενάρει απαράδεκτες συμπεριφορές.

Στο σημείο που βρισκόμαστε, ως χώρα, κοινωνία και πολίτες, έχουμε απόλυτη ανάγκη να ενωθούμε σε κάτι θετικό και πραγματικά ελπιδοφόρο. Κάτι που δεν θα μας οδηγεί στο να γυρνάμε ο ένας την πλάτη στον άλλο, αλλά να βάλουμε πλάτη ο ένας για τον άλλο.

Αυτό δεν προϋποθέτει να απεμπολήσουμε ό,τι πιστεύουμε και εκτιμούμε, ούτε βέβαια να γίνουμε ο καθένας αντίγραφο του άλλου. Ζητά μόνο να συνειδητοποιήσουμε πως η πραγματική δύναμη των ανθρώπων βρίσκεται στη δυνατότητα να συνδυάζουν τη σκέψη με τα συναισθήματα και την αποδοχή πως πάρα πολλές φορές στη ζωή μας οφείλουμε να κάνουμε ένα βήμα πίσω απ΄ την ενόχληση μας για να δημιουργήσουμε χώρο και τόπο και για τον άλλο.

Ζητά, όσο είναι ακόμα καιρός και το μαχαίρι της διχόνοιας δεν έφτασε στο κόκαλο, να αλλάξουμε τον ορισμό και από διχασμένη κοινωνία να γίνουμε ενωμένη κοινωνία.