Τοιχογραφία του συγκεχυμένου εγώ μας.

Το νέο βιβλίο του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη

«ΖΩΝΗ ΠΥΡΟΣ» (εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ).

               Διηγήματα ή λογοτεχνικά δοκίμια,  τα κείμενα που συμπεριλαμβάνονται στο νέο βιβλίο του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη «Ζώνη Πυρός» (εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ); Όπως και αν τα ονομάσει κάποιος θέλοντας να τα κατατάξει οπωσδήποτε σ΄ ένα λογοτεχνικό είδος, η ουσία θα παραμείνει η ίδια. Τα δέκα οκτώ κείμενα του βιβλίου είναι ψηφίδες που συνθέτουν μια τοιχογραφία της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Τονίζω το «μία», γιατί όπως η αλήθεια ποτέ δεν είναι μία και αδιαμφισβήτητη, έτσι και η προσπάθεια ενός δημιουργού να σκιαγραφήσει και να αποτυπώσει με τα μέσα που χρησιμοποιεί, εν προκειμένω με τις λέξεις, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά  των ημερών του και των ανθρώπων που κινούνται γύρω του, εκείνο που σίγουρα θα πετύχει είναι το να διατυπώσει τη δική του εκδοχή. Μια εκδοχή ατελής καθότι υποκειμενική, αλλά σημαντική και χρήσιμη καθώς έρχεται να υπηρετήσει έναν και μοναδικό σκοπό. Να δημιουργήσει συναισθήματα. Να προκαλέσει ενδιαφέρον. Να κοντραριστεί και να κονταροχτυπηθεί με τον εφησυχασμό, που πολλές φορές φτάνει στα όρια της αφασίας, στον οποίο μας οδηγεί η συνεχής κατανάλωση πολλών εύληπτων και εύπεπτων προϊόντων κουλτούρας που παράγει και μας ταΐζει αφειδώς και καθημερινά η σύγχρονη, εξελιγμένη, κοινωνία μας.    

            Το πόνημα του Χατζημωυσιάδη αυτή ακριβώς τη λογική υπηρετεί, ως ένα βότσαλο που πέφτει σε μια τεράστια λίμνη, καταφέρνοντας όχι να σηκώσει κάποιο μεγάλο κύμα, -πώς θα μπορούσε άλλωστε, λόγω του όγκου του νερού αυτή της λίμνης;- για να ΄μαστε ειλικρινείς και εντός πραγματικότητας, αλλά να παράξει έναν κυματισμό, ικανό να τραβήξει την προσοχή μας και να διεγείρει το ενδιαφέρον μας για να συνομιλήσουμε με τα κείμενα του. Και αυτή είναι η πρώτη νίκη του δημιουργού. Μια νίκη που δεν είναι αυτονόητη ούτε βέβαιη ακόμα και για τους πιο εμβριθείς γνώστες και ικανούς χειριστές της ελληνικής γλώσσας, αν τα κείμενα τους λειτουργούν σαν καλοφτιαγμένοι, ψυχροί όμως και ανέκφραστοι πίνακες και όχι ως ένα παράθυρο που αποκαλύπτει νέους, ζωντανούς, κόσμους.

Σεβασμός.

Σεβασμός. 
Οι λέξεις δικαιολογούν την ύπαρξη τους, όταν οι πράξεις που φέρουν το όνομα τους εκφράζουν το νόημα τους. 
Αυτές τις ώρες που είναι ικανές για όλα, τι άλλο να ζητήσεις εκτός από σεβασμό;
Σεβασμό στις πλάτες που έγειραν κάτω απ΄ το βάρος που δεν ζυγίστηκε δίκαια πριν γαντζωθεί πάνω τους και γίνει ένα μαζί τους. 
Σεβασμό στις προσδοκίες που σαγηνεύονται απ΄ το ανέφικτο, αλλά έχουν δικαίωμα να παραμείνουν τέτοιες και να μην μετατραπούν πάλι σε φρούδες ελπίδες. 
Σεβασμό στη σοβαρότητα εκείνου που σιωπά όχι γιατί δεν έχει λόγο, μα επειδή μετρά τις κουβέντες του για να μπορεί να κοιτά το διπλανό στα μάτια.
Σεβασμό, επιτέλους, στο δικαίωμα μας να μην βλέπουμε ξανά και ξανά το ίδιο έργο.
Σεβασμός.
Δεν είναι μια λέξη. Είναι κόπος. Όχι για να την προφέρεις. Για να της δώσεις περιεχόμενο…

Ας σιωπούσαν μια φορά…

Ξεπέρασε, εδώ και χρόνια, κάθε όριο υποκρισίας και πλέον δοκιμάζει και τα όρια της γελοιότητας αυτή η έκδοση μηνυμάτων και ψηφισμάτων επ΄ αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου. Έκδοση, με ρυθμό βιομηχανικής παραγωγής και περιεχόμενο- φασόν, επειδή “η μέρα το απαιτεί” και όσοι λείψουν θα προσμετρηθούν στους απόντες των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων. Και που ήταν και είναι “παρόντες”, τι;

Με φράσεις όπως “τιμή και δόξα” και “τα οράματα και οι αξίες εκείνων θα μας οδηγούν και θα μας εμπνέουν”, καθαρίζουν και στέκονται στο ύψος των ημερών, κάθε χρόνο, κάθε τέτοια μέρα. Φράσεις πομπώδεις όσο και ρηχές, ενοχλητικές όσο και αποκρουστικές πια στ΄ αυτιά μας.

Οδηγούν και εμπνέουν!

Για να οδηγείς πρέπει να βλέπεις πιο πέρα απ΄ τη μύτη σου, αλλά θέλει θάρρος και δύναμη ψυχής για να το παραδεχτείς όταν δεν μπορείς.

Για να εμπνέεσαι είναι απαραίτητο να βγάλεις τα χαλινάρια απ΄ το μυαλό σου και να το αφήσεις να τρέξει ακόμα και εκεί όπου θα βουλιάξει ίσα με το γόνατο στη λάσπη. Αν η έμπνευση σου αξίζει να τη μοιραστείς και μ΄ άλλους, θα ξεκολλήσει. Μπορεί ν΄ αργήσει αλλά θα ξεκολλήσει.

Αν σιωπούσαν, έστω για μια χρονιά, για μια φορά, ίσως να απέδιδαν πραγματική τιμή και στο Πολυτεχνείο και τους πρωταγωνιστές του και σε κάθε στιγμή απ΄ αυτές της ιστορίας που αξίζει να θυμόμαστε και να κρατούμε διαρκώς ένα κερί της μνήμης αναμμένο προς χάριν τους.

Ας σιωπούσαν μια φορά για να ακουστεί ο ποιητής, όχι γιατί μόνο οι ποιητές κατέχουν την αλήθεια, μα επειδή τους κατατρέχει άγνοια κινδύνου και την εκφράζουν:

“Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ

ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ἐκεῖνες ἔκαναν σύναξη μυστική τά παιδιά καί λάβανε την ἀπόφαση, ἐπειδή τά κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγοῦν ἔξω σε δρόμους καί σε πλατεῖες με το μόνο πρᾶγμα πού τους εἶχε ἀπομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω ἀπό τ’ ἀνοιχτό πουκάμισο, με τις μαῦρες τρίχες και το σταυρουδάκι τοῦ ἥλιου. Ὅπου είχε κράτος κι εξουσία ἡ Ἄνοιξη.

Καί ἐπειδή σίμωνε ἡ μέρα πού το Γένος εἶχε συνήθειο να γιορτάζει τον ἄλλο Σηκωμό, τη μέρα πάλι ἐκείνη ὁρίσανε για την Ἔξοδο. Καί νωρίς ἐβγήκανε καταμπροστά στον ἥλιο, με πάνου ὡς κάτου ἁπλωμένη την ἀφοβιά σά σημαία, οἱ νέοι με τά πρησμένα πόδια πού τους έλεγαν ἀλῆτες. Καί ἀκολουθούσανε ἄντρες πολλοί, καί γυναῖκες, καί λαβωμένοι με τον ἐπίδεσμο καί τά δεκανίκια. Ὅπου έβλεπες ἄξαφνα στην ὄψη τους τόσες χαρακιές, πού ‘λεγες είχανε περάσει μέρες πολλές μέσα σε λίγην ὥρα.

Ο γαλλικός Αύγουστος.

         Η κυβερνητική αναταραχή στη Γαλλία έφερε στο ευρωπαϊκό προσκήνιο με πιο εμφαντικό τρόπο τη διαπίστωση που ακούσαμε από πολλούς και πολλές φορές και στη χώρα μας. «Το πρόγραμμα δεν βγαίνει»!

            Η σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία, η εκτεταμένη λιτότητα και ο «οικονομικός στραγγαλισμός» των πολλών για τη μείωση των ελλειμμάτων δεν είναι απλώς ένα αποτυχημένο πρόγραμμα, αλλά μια αδιέξοδη και καταστροφική πολιτική. Προς τι λοιπόν η εμμονή στην τήρηση του;

Είναι ξεκάθαρο πλέον τι συμβαίνει, και, μάλλον, δικαιώνεται και ο Πολωνός επίτιμος καθηγητής κοινωνιολογίας Ζίγκμουντ Μπάουμαν, ο οποίος σε συνέντευξη του την περασμένη Άνοιξη είχε τονίσει πως «οι κρίσεις έχουν να κάνουν όχι με καταστροφή του πλούτου, αλλά με αναδιανομή του. Σε κάθε κρίση υπάρχουν πάντα κάποιοι που κερδίζουν περισσότερα χρήματα σε βάρος των άλλων». Αλλά μέχρι πού και μέχρι πότε;

Ζει ο Μεγαλέξανδρος; (ή αλλιώς, βρέθηκε, επιτέλους, ο τάφος του;)

Με κομμένη την ανάσα (σ. σ. που λέει ο λόγος) παρακολουθούμε την εξέλιξη της αρχαιολογικής ανασκαφής στην Αμφίπολη. Οι αρχαιολόγοι συνιστούν ψυχραιμία και υπομονή, αλλά ποιος κρατιέται; Το να βρεθεί ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν είναι απλώς το όνειρο ζωής πολλών αρχαιολόγων, που θεωρείται κάτι σαν το «άγιο δισκοπότηρο» της αρχαιολογίας, αλλά και ο κρυφός πόθος πολλών συνελλήνων. Γιατί; Ο καθένας ξέρει, ή μάλλον μπορείς να πεις και ότι φαντάζεται. Οι προσωπικοί μας μύθοι χρειάζονται και τους συλλογικούς για να καλλιεργούνται και να επιβιώνουν. Κατά το, «μόνος δεν είναι καλά ούτε στον Παράδεισο», πώς να απολαύσεις έναν μύθο χωρίς παρέα…
Η ουσία παραμένει βεβαίως και η ιστορία επίσης. Είτε βρεθεί τώρα (σ. σ. κάτι που τα διαρρέοντα στοιχεία δείχνουν πως όχι, παρά τους ευσεβείς και καλλιεργημένους εντέχνως πόθους) είτε δεν βρεθεί ο τάφος του Μ. Αλεξάνδρου, δεν αλλάζει τίποτα σε ό,τι αφορά το ιστορικό πρόσωπο και την αξία του. Όπως δεν αλλάζει και σχετικά με το μύθο, ο οποίος σε κάθε περίπτωση, απ΄ το να επιβεβαιωθεί ή να διαψευστεί, είναι καλύτερα να υπάρχει και να διαιωνίζεται… Διαφορετικά, πώς θα ζήσουμε χωρίς μύθους;

THE HABER RULE

Summary

Is the economic crisis Germany’s chance to achieve what it didn’t through World War II, that is, to dominate Europe? Is the economy the “battlefield” and the banking system the main weapon? Germany is Europe’s most powerful country today; but how is it going to take advantage of it?
“The Haber Rule” is a novel based on a simple but important discovery by German-Jewish chemist Fritz Haber (1918 Nobel Prize winner), the father of the “Zyklon B” poisonous gas, through which the Nazis exterminated millions of people sharing his own religion. It tells a story starting in 1945 in half-destroyed Munich and ending in 2012 in Thessaloniki, Greece, stopping along the way in Barcelona, Zurich, Brussels, Krumpendorf, and Rome.
The plot, relying on both historical facts and legends, comprises a multitude of elements: still-gaping World War II wounds, such as the “Wehrmacht Children” and babies born in the notorious “Lebensborn” communities, where the SS were striving to create their Aryan race; the role of the occultist beliefs of Hitler’s followers as well as of symbols like the Spear of Longinus, their leader’s Holy Grail, which still enchant and inspire their modern successors or imitators: the heads of various extreme rightist groups becoming more and more influential in today’s Europe, where the number of official pro-German organizations founded in crisis-hit countries is constantly growing…
A novel with characters living in our time, but forced to return to the past, in search of evidence that interprets the present, and maybe predicts the future as well. 

Where you can find it in this link:
http://www.amazon.com/HABER-RULE-Michael-Pitenis-ebook/dp/B00M23E9SW/ref=sr_1_1?ie=UTF8&qid=1406200772&sr=8-1&keywords=THE+HABER+RULE

Μαύρο άσπρο.

Λιοπύρι, κατακαλόκαιρο. Το κατάμαυρο του φουστανιού της έσπαγε το λευκό των χεριών και του λαιμού της. Τα πόδια της περιτυλιγμένα και αυτά στο χρώμα του πένθους και τη νάιλον ύφανση του καλτσόν της. Ευτυχώς είχε προνοήσει να ανασαίνουν, τουλάχιστον, δάχτυλα και φτέρνες με τα μαύρα πέδιλα που ΄χε φορεμένα.

Βγήκε απ΄ την εκκλησία, με ένα μικρό κομμάτι αντίδωρο στο δεξί χέρι, απ΄ το βραχίονα του οποίου κρεμόταν η γυαλιστερή τσάντα που συμπλήρωνε αρμονικά και τόσο ταιριαστά την όλη εικόνα, και κοντοστάθηκε. Τον εντόπισε στο κέντρο μιας μικρής ομήγυρης ανδρών να δέχεται, κουνώντας το κεφάλι και αναστενάζοντας, τα συλλυπητήρια για την απώλεια.

Είδε το δεύτερο νεύμα της και άρχισε να περπατά δίπλα της, αφήνοντας ένα μικρό αλλά ικανό να τους κρατά σε απόσταση κενό μεταξύ τους.

Αμίλητοι προχώρησαν, με το κενό να μεγαλώνει, λίγο κάθε φορά, αλλά όλο και περισσότερο, για να αποφεύγονται οι τυχαίες επαφές των χεριών τους, όταν το βήμα λοξοδρομούσε χάνοντας έστω και για κλάσματα δευτερολέπτου τη νοητή γραμμή που ακολουθούσε.

Κόντευαν να φτάσουν, όταν η Ελένη έφραξε το δρόμο σ΄ εκείνη.

-         Γιατί μαύρα; Ποιος…

Απάντησε αμέσως, απευθύνοντας το λόγο προς την Ελένη και το βλέμμα προς εκείνον που ΄χε ξεμακρύνει.

-         Η πεθερά μου…

Η Ελένη έμεινε προς στιγμήν αμήχανη, ανάμεσα στη δική της ολόμαυρη εικόνα και στη δική του άσπρη. Δεν όμως και εντελώς άσπρη. Παντελόνι και παπούτσια κάτασπρα, αλλά το πουκάμισο ανοιχτό γκρι. Από μακριά έδειχνε άσπρο, αλλά από κοντά δεν ήταν. Και η Ελένη ήταν τόσο κοντά, όσο έπρεπε για να το ξεχωρίσει.

Τους συλλυπήθηκε και τους δύο και αποχώρησε. Πιο θερμά εκείνον. Τι στο καλό. Μάνα είχε χάσει, δεν το δικαιούνταν περισσότερο;

«Η Απόγονος» (κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία)

Η οικονομική κρίση είναι η ευκαιρία της Γερμανίας να πετύχει ό,τι δεν κατάφερε με το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, να γίνει ο κυρίαρχος της Ευρώπης; Το «πεδίο μάχης» αυτή τη φορά είναι η οικονομία και το βασικό όπλο το τραπεζικό σύστημα; Το σίγουρο είναι πως η Γερμανία είναι και πάλι σε θέση ισχύος, αλλά πώς θα τη χρησιμοποιήσει τελικά αυτή;
«Η Απόγονος» είναι ένα μυθιστόρημα που βασίζεται σε μια απλή αλλά σημαντική ανακάλυψη του Γερμανοεβραίου χημικού Φριτς Χάμπερ (Νόμπελ Χημείας 1918), πατέρα του δηλητηριώδους αερίου zyklon B με το οποίο οι Ναζί εξολόθρευσαν εκατομμύρια ομόθρησκους του, για να αφηγηθεί μια περιπέτεια που ξεκινά το 1945 στο μισοκατεστραμμένο Μόναχο και καταλήγει το 2012 στη Θεσσαλονίκη, με ενδιάμεσους σταθμούς τη Βαρκελώνη, τη Ζυρίχη, τις Βρυξέλλες, το Κρούμπεντορφ και τη Ρώμη.
Μια περιπέτεια βασισμένη σε ιστορικά γεγονότα, που συνδυάζει, ανοιχτές, ακόμα, πληγές του 2ου παγκοσμίου πολέμου, όπως είναι «τα παιδιά της Βέρμαχτ» και όσα γεννήθηκαν στα περιβόητα Lebensborn όπου οι Ες Ες πάσχιζαν να δημιουργήσουν την Άρια φυλή τους, την εξάπλωση φιλογερμανικών οργανώσεων στις ευρωπαϊκές χώρες που χτυπήθηκαν απ΄ την κρίση, το ρόλο των συμβόλων και των αποκρυφιστικών δοξασιών των πιστών του Χίτλερ, όπως είναι η περιβόητη λόγχη του Λογγίνου, το «άγιο δισκοπότηρο» του ηγέτη τους, που επηρεάζουν και καθοδηγούν και τους σημερινούς απόγονους ή μιμητές τους. Αυτούς που ηγούνται σε διάφορες ακροδεξιές ευρωπαϊκές οργανώσεις, των οποίων η επιρροή διαρκώς μεγαλώνει. 
Ένα μυθιστόρημα με πρωταγωνιστές που ζουν στη σημερινή Ευρώπη, οι οποίοι θα αναγκαστούν να «επιστρέψουν» στο παρελθόν, αναζητώντας τα στοιχεία που ερμηνεύουν το παρόν και, ίσως, να δείχνουν και το μέλλον.

Παιδείας αγώνας άγονος.

        Ο κλισέ- τίτλος εμφανίζεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή σε κάθε μέσο ενημέρωσης που σέβεται τον εαυτό του. «Η πρώτη, ή ο πρώτος, των πρώτων που αρίστευσε στις πανελλήνιες εξετάσεις συγκεντρώνοντας την υψηλότερη βαθμολογία».  Απαραίτητη και η φωτογραφία όπως και η μίνι συνέντευξη όπου η αριστεύσασα, ή ο αριστεύσας, εξηγεί πώς τα κατάφερε.

            Μπράβο και συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που εισάγονται σε κάποια σχολή. Όχι μόνο στους αριστεύσαντες. Σε όλους.

            Μπράβο όμως και σε μας; Γονείς που ζήσαμε τη χαρά αυτή ή που πρόκειται να τη γευτούμε στο μέλλον;

            Όχι βέβαια. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα και όσα μέλλεται να ζήσουν τα παιδιά που πετυχαίνουν στα πανεπιστήμια, μόνο αντάξια των κόπων που έκαναν, σχεδόν απ΄ την πρώτη γυμνασίου, δεν είναι. Καθ΄ όλη τη διάρκεια δηλαδή της παιδικής και εφηβικής τους ηλικίας που επί της ουσίας τους την «κλέβουμε». Για να κάνουν τι; Να εισαχθούν σ΄ ένα πανεπιστήμιο που δεν ξέρουν πότε και πόσο θα λειτουργεί, πόσες μέρες θα βρίσκεται υπό κατάληψη και πόσες θα περισσεύουν για μαθήματα;  Σε ένα ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα όπου κινδυνεύει δια ασήμαντον αφορμή η ζωή φοιτητών και καθηγητών τόσο εντός του… ασύλου όσο και εκτός αυτού; Σε μια σχολή την οποία όταν τελειώσουν κάποτε με το καλό θα διαπιστώσουν πως όσα τους πρόσφερε σε γνώσεις ελάχιστα έως λίγο θα τους βοηθήσουν εάν καταφέρουν να κάνουν επάγγελμα τους αυτό που σπούδασαν;

Οι "ζούγκλες" είναι, δυστυχώς, διαχρονικές...

Η καταγγελία του νεαρού πολιτικού Γαβριήλ Σακελλαρίδη πως έγινε στόχος πολιτικού και ηθικού εκβιασμού από συγκεκριμένο δημοσιογράφο οδήγησε πολλούς, μάλλον  περισσότερους από κάθε άλλη φορά, στο να καταδικάσουν το γεγονός. Αυτό είναι σίγουρα θετικό και δείχνει πως η κοινωνία μας έχει κάνει βήματα προόδου, αν θυμηθούμε και συγκρίνουμε τι είχε συμβεί τριάντα, περίπου, χρόνια πριν (1985), όταν η εφημερίδα ΑΥΡΙΑΝΗ είχε επιτεθεί και σπιλώσει μια τεράστια προσωπικότητα του πολιτισμού και της χώρας, με παγκόσμια ακτινοβολία. Το Μάνο Χατζιδάκι. Ελάχιστοι τον υπερασπίστηκαν τότε και μέσα σ΄ αυτούς δεν ήταν, δυστυχώς, ούτε και πολλοί απ΄ όσους του χρωστούσαν πάρα πολλά.

Δείχνει όμως και κάτι άλλο. Πώς είτε λέγεσαι Χατζηδάκις (σ. σ. με ό,τι σημαίνει και σηματοδοτεί ο συγκεκριμένος άνθρωπος ως προσωπικότητα και δημιουργός) είτε Σακελλαρίδης και ανεξάρτητα με το ποια εποχή ζεις είναι τελικά σχετικά εύκολο να πέσεις θύμα του οποιουδήποτε «μαχητικού», «αδέσμευτου», «αποκαλυπτικού» και «αδέκαστου» δημοσιογράφου, ή μέσου ενημέρωσης. Απλώς ο τρόπος αλλάζει. Κάποτε η δουλειά γινόταν μέσω των εφημερίδων, έπειτα μέσω του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης και πλέον έχει προστεθεί το διαδίκτυο ως όπλο στη φαρέτρα εκείνων που θέλουν να σπιλώσουν και να αμαυρώσουν πρόσωπα και συνειδήσεις.

Η ευθύνη, λοιπόν, δημοσιογράφων και μέσων ενημέρωσης για τέτοιου είδους φαινόμενα είναι δεδομένη και αναμφισβήτητη. Είναι άραγε και οι μοναδικοί φταίχτες;

Στα χέρια των ακροδεξιών η χριστιανική Ευρώπη;

Η είδηση ήταν η εξής: “Βουλευτές του γαλλικού Εθνικού Μετώπου, του αυστριακού Κόμματος Ελευθερίας και του βουλγαρικού Ατάκα συναντήθηκαν στη Βιέννη με Ρώσους υπερεθνικιστές, σύμφωνα με πληροφορίες του αυστριακού Τύπου που επιβεβαιώθηκαν την Τετάρτη (4/6) από έναν εκ των συμμετεχόντων στη συνάντηση.
Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στις 31 Μαΐου στο Μέγαρο Λιχτενστάιν της αυστριακής πρωτεύουσας και το θέμα της ήταν «το μέλλον των θεμελιωδών αξιών του χριστιανικού πολιτισμού στην Ευρώπη, όπως της οικογένειας» δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο γεωπολιτικός αναλυτής Εμερίκ Σοπράντ, ο οποίος εξελέγη πρόσφατα ευρωβουλευτής με το Εθνικό Μέτωπο”.

Δεν ήταν, όμως, η πρώτη φορά που είχαμε τέτοια συνάντηση καθώς κάτι ανάλογο συνέβη και το Νοέμβριο του 2013 πάλι στη Βιέννη (!), όταν και συναντήθηκαν έξη (6) ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης, προκειμένου να συζητήσουν τη συνεργασία τους εν όψει των ευρωεκλογών.

Διαφορές μεταξύ των δύο συναντήσεων σίγουρα υπάρχουν, τόσο στη σύνθεση και τον αριθμό των συμμετεχόντων όσο και στο θέμα τους. Η δεύτερη, όμως,  φαίνεται να είναι πιο στοχευμένη καθώς συζητήθηκε «το μέλλον των θεμελιωδών αξιών του χριστιανικού πολιτισμού στην Ευρώπη». Τι είδους συζήτηση άραγε να έγινε; Εντελώς φιλολογική ή εξετάστηκαν και οι λεπτομέρειες για το πώς θα συμβάλλουν τα ακροδεξιά κόμματα στη διασφάλιση αυτών των αξιών;

Ο αυτισμός του πολιτικού μας συστήματος.

            Το πολιτικό μας σύστημα εξακολουθεί, δυστυχώς, να πάσχει από αυτισμό. Δεν εξηγείται αλλιώς πως μετά τις ευρωεκλογές και αν εξαιρέσουμε την κλασική και αναμενόμενη καθημερινή σύγκρουση μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης και τις αναταράξεις (σ. σ. εξ αιτίας του αποτελέσματος) σε ΔΗΜ.ΑΡ. και ΑΝ.ΕΛ., στην επικαιρότητα κυριαρχεί το θέμα του ανασχηματισμού.

            Όπως είναι φυσικό και επόμενο ο ανασχηματισμός συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης, καθώς έχει όσα εξάπτουν και τροφοδοτούν τη δημοσιογραφική φαντασία. Ίντριγκα, αλληλοκαρφώματα, εσωκομματικές ισορροπίες, ισορροπίες μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων κ.α.

            Τι δεν έχει; Ουσία και νόημα για τους πολίτες. Γιατί ποιόν πολίτη αυτής της χώρας ενδιαφέρει πραγματικά αν οι αποτυχόντες στις αυτοδιοικητικές εκλογές Κουμουτσάκος, Σπηλιωτόπουλος και Καλαφάτης θα επιστρέψουν στην κυβέρνηση και ποιόν νοιάζει αν επανακάμψει ο Λοβέρδος ή κρατήσει το Υπουργείο της η Φώφη;

Πολιτικοί… γυρολόγοι!

            Το γεγονός είναι παλιό, αλλά έχει την αξία του. Βουλευτής δέχτηκε την επίσκεψη πολιτικού στελέχους με ισχυρή επιρροή σε μεγάλη μάζα ψηφοφόρων, που ανήκε στο γραφείο άλλου βουλευτή και εσωκομματικού του αντιπάλου, ο οποίος δηλώνοντας δυσαρεστημένος ζήτησε να ενταχθεί στο δικό του. Η αντίδραση του ήταν άμεση και… κεραυνοβόλα. Τον χαστούκισε και δείχνοντας του την πόρτα είπε: «Γύρνα εκεί απ΄ όπου ήρθες ή αλλιώς πήγαινε σπίτι σου».

            Η αξία του γεγονότος έγκειται στη σπανιότητα του καθότι η πολιτική μας ιστορία είναι γεμάτη ανάλογων περιστατικών, αλλά με διαφορετική κατάληξη. Την παρέλαση πολιτικών στελεχών (σ. σ. ή παραγόντων) απ΄ το ένα γραφείο στο άλλο, κυρίως του ιδίου πολιτικού χώρου ή κόμματος, χωρίς φυσικά να λείπουν οι υπερβάσεις και οι μεταπηδήσεις ακόμα και στους… προαιώνιους εχθρούς της αντίπαλης όχθης. Απλώς οι τελευταίες ήταν λιγότερες και αριθμητικά και στατιστικά.

            Όλα αυτά βέβαια ανήκουν στο παρελθόν καθώς από τότε που άλλαξε το πολιτικό τοπίο της χώρας εξ αιτίας της κρίσης, τα μάτια μας είδαν πολλά.

Το μαύρο τόξο πάνω απ΄ την Ευρώπη.

            Οι ευρωεκλογές πιστοποίησαν αυτό που ξέραμε ήδη. Ένα μαύρο τόξο έχει εμφανιστεί πάνω από την Ευρώπη. Το τόξο που συγκροτούν τα ακροδεξιά κόμματα και μορφώματα που άλλα αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας το ναζισμό και το φασισμό και άλλα δεν κρύβουν πως είναι λάτρεις τους. Κοινά στοιχεία όλων ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία, η στοχοποίηση των μεταναστών και ο αντισημιτισμός.

            Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Συνέβη και τις πρώτες δεκαετίες του 20^ου αιώνα, με τραγική κατάληξη το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.

            Δεν είναι σίγουρο ούτε απαραίτητο, σύμφωνα με τους ιστορικούς, να έχουμε επανάληψη της ιστορίας. Όσο όμως δεν διδασκόμαστε απ΄ αυτή, είτε επειδή την αγνοούμε, είτε επειδή δεν την αξιολογούμε, τόσο περισσότερο κινδυνεύουμε να πέσουμε σε σφάλματα που σίγουρα δεν θα οδηγήσουν στην επανάληψη των ίδιων καταστάσεων και γεγονότων, αλλά είναι πολύ πιθανό να μας οδηγήσουν στο να ζήσουμε το δικό μας, σύγχρονο, δράμα. Όπως συμβαίνει με τα αρχαία θεατρικά δράματα. Γράφτηκαν σε εποχές πολύ μακρινές απ΄ τη δική μας, για να εκφράσουν εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά όσο και αν αλλοιωθούν σκηνοθετικά, ερμηνευτικά, σκηνογραφικά κ.τ.λ., διατηρούν πάντα στοιχεία που μπορούν να μας αγγίξουν, να μας προβληματίσουν ή να μας ψυχαγωγήσουν.

Το σύνδρομο Μπέντζαμιν Μπάτον» στην πολιτική μας ζωή.

            Στην εξαιρετική ταινία «Η απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον» (αμερικάνικης παραγωγής του 2008, εμπνευσμένη απ΄ την ομώνυμη νουβέλα του Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ που γράφτηκε το 1921) ο πρωταγωνιστής της γεννιέται γέρος και ακολουθώντας αντίστροφη απ΄ τη φυσιολογική πορεία πεθαίνει βρέφος.

            Η ταινία προβλήθηκε στη χώρα μας το 2009, τη χρονιά που ξεκινούσε η κρίση που μας ταλαιπωρεί ακόμα και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και προφητική αφού έκτοτε γεμίσαμε Έλληνες… Μπέντζαμιν Μπάτον!

            Γι΄ αυτό που μας συνέβη, με τις συνέπειες που είχε για όλους, για άλλους περισσότερες και οδυνηρότερες και για άλλους λιγότερες και ηπιότερες, δε βρέθηκε κανείς μέχρι σήμερα που να πει, και να το εννοεί βέβαια, πως «ναι, φταίω και ΄γω».

            Όλοι δείχνουμε με το δάχτυλο ο ένας τον άλλο και από το 2009 και μετά γεμίσαμε από ανθρώπους που πάσχουν πλέον από «το σύνδρομο Μπέντζαμιν Μπάτον». Από ανθρώπους που παρότι μπορεί να διανύουν την 7^η, την 6^η, την 5^η κ.ο.κ. δεκαετία της ζωής τους, αλλά εμφανίζονται ως να είναι ορισμένοι μόλις τεσσάρων ετών, γεννημένοι δηλαδή στα τέλη του 2009 ή στα μέσα του 2010 και κάποιοι άλλοι ορισμένων μηνών, γεννημένοι είτε στα τέλη του 2013, είτε στις αρχές του 2014.

Το παλτό (Διήγημα)

Ξανάρθε πολλές φορές. Πάντα για κάποιο λόγο. Μόνο σήμερα δεν είχε κανέναν. 

Προψές την είδε στον ύπνο του. Χθες το αποφάσισε. Σήμερα έφτασε με το που άρχισε να ξημερώνει.

Την είδε… Που λέει ο λόγος. Μια εικόνα θολή. Όπως εκείνες οι παλιές κουνημένες έγχρωμες φωτογραφίες. Όσες απ΄ αυτές έβρισκαν θέση σε κάποιο οικογενειακό άλμπουμ, είχαν από κάτω γραμμένη, με μπλε στυλό συνήθως, και  την ημερομηνία που τραβήχτηκαν. Αυτήν την ημερομηνία που όταν την ψηλάφιζε το δάχτυλο και τα χείλη τη συλλάβιζαν χαμηλόφωνα, έδιναν το έναυσμα  στη μνήμη για να ανασύρει τα υπόλοιπα. Να ξαναβάλει στα πρόσωπα που απεικονίζονταν  όσα απ΄ τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους δεν ξεχώριζαν στην κουνημένη φωτογραφία.

Το δικό του όνειρο δεν είχε από κάτω ημερομηνία. Ούτε στο πλάι, ούτε πάνω. Πουθενά. 

Πότε ήταν που έφυγε; Πριν τριάντα χρόνια; Λιγότερα, περισσότερα… Δεν φρόντισε να σημειώσει τότε την ημερομηνία ή την άφησε να ξεφτίσει μέχρι που χάθηκε;

Σαν κλέφτης έφυγε. Χωρίς να κοιτάξει πίσω του. Ίσως γιατί τον στοίχειωνε εκείνη η κουβέντα που ΄χε πει σ΄ ένα φίλο. «Αν φύγω ποτέ απ΄ τη Θεσσαλονίκη, αν αναγκαστώ να το κάνω, θα το κάνω με μισή καρδιά…». Με ολόκληρη την καρδιά έφυγε, με μισή γυρνούσε. Γι΄ αυτό άραγε δεν παρέμενε πολύ σε κάθε επιστροφή του;  Μήπως βρει κάπου την άλλη μισή του καρδιά και αναγκαστεί να ζει έπειτα έχοντας δύο;

Η δύσκολη στρατηγική της πειθούς.

                Έχοντας μπροστά μας δύο σημαντικές και καθοριστικές για το πολιτικό μέλλον της χώρας εκλογικές αναμετρήσεις (για την αυτοδιοίκηση και το Ευρωκοινοβούλιο), ένα από τα βασικά ερωτήματα που ήδη υπάρχουν σχετίζεται με το ρόλο που θα παίξει στην έκβαση τους ο πολιτικός λόγος.

            Ένα ερώτημα που φυσικά υπάρχει πάντα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, αλλά που σήμερα αποκτά ξεχωριστή σημασία για έναν πολύ απλό λόγο. Ζούμε σε μια εντελώς διαφορετική εποχή, σε μια χώρα που την τελευταία πενταετία έχασε πολλά από εκείνα τα στοιχεία που τη χαρακτήριζαν, ενώ τροποποιήθηκαν δραματικά οι προτεραιότητες και οι πραγματικές ανάγκες των πολιτών. Γι΄ αυτό έχει μεγάλη σημασία τι πολιτικό λόγο θα επιλέξουν όσοι διεκδικήσουν την ψήφο μας, καθώς η πιεστική, σε βαθμό ασφυξίας, ανάγκη για ένα ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο σχέδιο, τόσο για τη χώρα όσο και για τις τοπικές κοινωνίες, δεν επιτρέπει να ακολουθηθεί η τακτική του πρόσφατου παρελθόντος. Λόγια στον αέρα και αποτέλεσμα από μηδέν έως πενιχρό.

Η τέχνη του Βρεττάκου που μιλά

 Η αξία της τέχνης πιστοποιείται απ΄ την ωρίμανση της. Όλοι όσοι ασχολούνται με την τέχνη σπόρους φυτεύουν. Πολλοί καρπίζουν αλλά δεν ωριμάζουν όλοι. 

Ο Αλέξανδρος Βρεττάκος δεν είναι φωτογράφος. Σπορέας της τέχνης της φωτογραφίας είναι και εμείς τυχεροί που είδαμε τους καρπούς του να ωριμάζουν και να ευφραίνουν μυαλό μα και καρδιά. Γιατί τα έργα του το πετυχαίνουν αυτό. Συγκινούν και προβληματίζουν.

Αν κάτι φαίνεται ξεκάθαρα στην τελευταία του έκθεση φωτογραφίας είναι η πορεία που διήνυσε για να φτάσει σήμερα να εκτίθεται μπροστά μας, όχι ως ένας καλός τεχνίτης, αλλά με ξεκάθαρη άποψη, την οποία θαρραλέα εκφράζει κι ας κρύβει ρίσκο αυτό. Γιατί ο φακός του είναι η δική του ματιά στο διάβα των δικών μας χρόνων, αφού όσα απεικονίζει τέμνονται, προσομοιάζουν, μέχρι και που ταυτίζονται με δικά μας προσωπικά βιώματα.

Κεντροαριστερά: Εγκλωβισμένη στο εγώ των στελεχών της.

            Είναι η ΕΛΙΑ η απάντηση στην προσπάθεια για επανένωση του χώρου της κεντροαριστεράς; Ο χρόνος θα δείξει.

            Προς το παρόν παρακολουθούμε μια μορφή του θεάτρου του παραλόγου με πολλά στελέχη του χώρου να κάνουν ό,τι μπορούν όχι μόνο για να τον απαξιώσουν ακόμα περισσότερο, αλλά και να ακυρώσουν μέχρι και τον ίδιο τους τον εαυτό.

            Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, λέει ο λαός μας, αλλά για να το ασπαστεί και να το εφαρμόσει κάποιος θα πρέπει να υπερβεί ό,τι τον εγκλωβίζει και τον οδηγεί σε μικροπρεπείς συμπεριφορές. Να υπερβεί το εγώ του.

            Για να συμβεί βέβαια κάτι τέτοιο απαιτείται μια ιδιαίτερη καλλιέργεια του ατόμου, την οποία ελάχιστοι διαθέτουν απ΄ όσους ασχολούνται με την πολιτική, παρότι η επιτυχημένη άσκηση της προϋποθέτει, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων της, τη θυσία του εγώ στο βωμό του εμείς. Και αυτό δεν αφορά μόνο τα στελέχη της κεντροαριστεράς αλλά χαρακτηρίζει το σύνολο, σχεδόν, όλων όσοι ασχολούνται με την πολιτική.

Ποτάμι της εικονικής πραγματικότητας ή της ζωής;

            “ Όταν κλείνει η tv, αρχίζει η ζωή”. Σύνθημα που το είδαμε γραμμένο σε πολλούς τοίχους τα τελευταία χρόνια, το οποίο εκφράζει μια μεγάλη αλήθεια, αλλά εμπεριέχει και μια αντίφαση.

            Η τηλεόραση πάρα πολλές φορές παρουσιάζει μια εικονική πραγματικότητα που ελάχιστη σχέση έχει με τη ζωή των περισσότερων ανθρώπων, αλλά δεν παύει να είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας. Το χειρότερο βέβαια είναι πως καταφέρνει να χειραγωγεί και να κατευθύνει, επηρεάζοντας και διαμορφώνοντας όχι μόνο συμπεριφορές, αλλά και νοοτροπίες.

            Γι΄ αυτό είναι λογικό και επόμενο πολλοί απ΄ αυτούς που έχουν αναδειχθεί μέσω της τηλεόρασης, να θέλουν κάποια στιγμή να δοκιμάσουν την τύχη τους και στην πραγματική ζωή, προκειμένου να εξαργυρώσουν την τηλεοπτική τους εικόνα. Στο χώρο δε της πολιτικής τα παραδείγματα, τουλάχιστον μέχρι τώρα, είναι πάρα πολλά τόσο στο κοινοβούλιο όσο και την αυτοδιοίκηση. Βέβαια πολλές απ΄ τις προσωπικότητες αυτές, που εξελέγησαν μάλιστα με σχετική ευκολία, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μόνο το αποτέλεσμα της συνεργασίας κειμενογράφων, σκηνοθετών, μοντέρ, εικονοληπτών, φωτιστών κ.α. Προσωπικότητες που ενώ ¨έγραφαν¨ καλά στο γυαλί, θάμπωσαν με το που εκτέθηκαν στο φυσικό φως.

Οι Μ.Κ.Ο. και τα… ανίψια του μπάρμπα απ΄ την Κορώνη.

  

“Ο μεγαλύτερος κίνδυνος σήμερα είναι η διάσταση που υπάρχει ανάμεσα διανοητικού και ηθικού ανθρώπου. Ο διανοητικός άνθρωπος έχει φθάσει στο μαγικό, στο υπεράνθρωπο, ενώ ηθικά είναι ανάπηρος”. Πέρασε πάνω από μισός αιώνας που ο Νίκος Καζαντζάκης έλεγε αυτά τα λόγια σε συνέντευξη που παραχώρησε στη Γιολάντα Τερέντσιο (σ. σ. αρχές του 1957), αλλά η διαπίστωση του παραμένει τραγικά επίκαιρη. Ίσως μάλιστα περισσότερο από ποτέ άλλοτε.

Μ.Κ.Ο., πάσης φύσεως μίζες και λαθρεμπόριο, παράνομες επιδοτήσεις, συντάξεις και επιδόματα μαϊμού, και τόσα άλλα, είναι αποτελέσματα του διανοητικού ανθρώπου που βρίσκει τον τρόπο να παρακάμπτει, να ξεγελά, να εξαπατά. Ο μεγάλος αριθμός, όμως, και η έκταση αυτών των αποτελεσμάτων οφείλεται στην έλλειψη ηθικής. Στην ηθική που λείπει απ΄ όσους θεσπίζουν τους νόμους αλλά δεν τους εφαρμόζουν, ή είναι οι πρώτοι που τους παραβιάζουν, και από εκείνους που πιέζουν τους πρώτους να παραβούν τους νόμους, ή να κάνουν τα στραβά μάτια, για να ωφεληθούν τελικά όλοι.

Οι κόρες του παρελθόντος μας.

              «Ο χαρακτήρας των λαών και όχι οι κυβερνήσεις καθορίζει τους προορισμούς τους». Η διαπίστωση αυτή είναι του Γκυστάβ Λε Μπον, από το κλασικό έργο του «Ψυχολογία των μαζών», αλλά παρότι εκφράστηκε στα τέλη του 19^ου αιώνα (σ. σ. το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1895) μοιάζει να είναι επίκαιρη στη σημερινή Ελλάδα. Επίκαιρη και συνάμα απαισιόδοξη καθώς ο χαρακτήρας μας δύσκολα αλλάζει και για να βελτιωθεί δεν απαιτείται απλώς χρόνος και υπομονή. Χρειάζεται πάνω απ΄ όλα να εντοπιστούν τα τρωτά σημεία και στη συνέχεια η ειλικρινής και αταλάντευτη απόφαση να αλλάξουν.

            Είναι σίγουρο πως υπάρχουν πάρα πολλοί που διαφωνούν μ΄ αυτή τη διαπίστωση του Λε Μπον και ίσως να μην έχουν άδικο. Έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα στη χώρα μας, η ελπίδα πως μια κυβερνητική αλλαγή θα αλλάξει και τον προορισμό που φαίνεται να έχουμε πάρει δεν είναι καθόλου παράλογη. Είναι όμως και βάσιμη; Η απάντηση είναι, δυστυχώς, απλή και εύκολη. Καθόλου. Και είτε μας αρέσει, είτε όχι, γι΄ αυτό ευθύνεται ο χαρακτήρας που έχουμε ως λαός.

Η εποχή των καιροσκόπων.

           Ό,τι ζούμε, ως κοινωνία και ως άτομα, είναι επώδυνο. Για τους περισσότερους. Εξηγεί δε τις αντιδράσεις μας, αλλά και γιατί αυξάνονται και πληθύνονται ολόγυρα μας οι κάθε λογής καιροσκόποι. Γιατί δυστυχώς αυτό συμβαίνει.

 Δεν είναι φρούτο εποχής, αλλά παντός καιρού. Είναι όμως τέτοια η εποχή μας που αυτά τα «φρούτα» αποδεικνύουν πως βρίσκουν πιο πρόσφορο έδαφος σε ένα περιβάλλον σαν το σημερινό. Τρέφονται απ΄ τη σήψη αξιών, βεβαιοτήτων και δεδομένων, αναζωογονούνται μέσα στη σύγχυση και ευδοκιμούν χάρη στην ανάγκη μας να εκτονωθούμε, να βγάλουμε, έστω και λίγο, απ΄ το άδικο βάρος που φόρτωσαν στις πλάτες μας.

Ποιος θα φέρει πλούτο στις τοπικές κοινωνίες;

      Μια απ΄ τις πρώτες δηλώσεις του κ. Γιάννη Μπουτάρη όταν εξελέγη Δήμαρχος Θεσσαλονίκης ήταν πως απ΄ τις βασικές προτεραιότητες της νέας Δημοτικής αρχής θα ήταν να φέρει πλούτο στην πόλη. Το αν υλοποίησε και σε ποιο βαθμό αυτή τη δέσμευση θα το κρίνουν οι Θεσσαλονικείς. Η δήλωση του αυτή, όμως, αποκαλύπτει έναν απ΄ τους βασικούς λόγους ύπαρξης της αυτοδιοίκησης. Να φέρνει πλούτο. Δύσκολη έως… επικίνδυνη κουβέντα σε μια χώρα που παλιότερα ενοχοποίησε το κέρδος, καθιστώντας το μέχρι και συνώνυμο της απατεωνιάς, και φυσικά γαλουχήθηκε με την πεποίθηση πως για όλα και για όλους φροντίζει το κράτος. Λογική απ΄ την οποία δεν ήταν δυνατόν να ξεφύγει η αυτοδιοίκηση, παρότι είχε πολλές ευκαιρίες και εξαιρετικές δυνατότητες για να το κάνει.

            Σημασία όμως δεν έχει πια το τι έγινε, αλλά τι πρέπει και μπορεί να γίνει απ΄ εδώ και πέρα. Είναι σε θέση η αυτοδιοίκηση να φέρει ή να παράξει πλούτο για την κάθε κοινωνία που εκπροσωπεί;

Ευρωεκλογές: Από απαξιωμένες, καθοριστικές.

     Ποιο είναι το δίλημμα των ευρωεκλογών του ερχόμενου Μαΐου; Η κυβέρνηση, φαίνεται να, επιθυμεί διακαώς να περιοριστεί στο ναι ή όχι στην Ευρώπη και η αντιπολίτευση να λειτουργήσει ως δημοψήφισμα της ακολουθούμενης πολιτικής.

            Υπάρχει διαφορά; Επί της ουσίας όχι, καθώς από την ώρα που άρχισε να εφαρμόζεται το σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης η έννοια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ακολουθούμενης πολιτικής είναι, περίπου, ταυτόσημες στη χώρα μας. Σ΄ αυτό συνέβαλαν όλοι, τόσο αυτοί που προσπάθησαν να αποσείσουν από πάνω τους μέρος ή και ολόκληρη την ευθύνη για τα δύσκολα και αντιλαϊκά μέτρα, όσο και οι άλλοι που την ενοχοποίησαν για τα πάντα.

Η χαμένη τιμή του βιβλίου.

          Να καταργηθεί ή όχι η ενιαία τιμή βιβλίου; Προς το παρόν καταργήθηκε πρόσφατα το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (Ε.ΚΕ.ΒΙ.). Τυπικά, γιατί ουσιαστικά είχε καταργηθεί εδώ και καιρό.

            Τι ήταν το Ε.ΚΕ.ΒΙ.; «Οργανισμός που υπάγεται στο Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού επιδιώκει, μέσα από πολλές πρωτοβουλίες, θεσμικές παρεμβάσεις και ειδικά προγράμματα, να ενισχύσει συνολικά το βιβλίο και ειδικότερα όλους εκείνους τους απαραίτητους κρίκους της αλυσίδας που συμβάλλουν στη δημιουργία του: συγγραφείς, μεταφραστές, εικονογράφους, επιμελητές, εκδότες, τυπογράφους, βιβλιοπώλες, βιβλιοθηκονόμους, λογοτεχνικούς πράκτορες, κριτικούς και βεβαίως, τους αναγνώστες», σύμφωνα με το σκεπτικό της ίδρυσης του.

            Τι έκανε το Ε.ΚΕ.ΒΙ.; Για άλλους πολλά, για άλλους ελάχιστα. Το σίγουρο είναι πως έκανε αισθητή την παρουσία του όταν το διεύθυνε η κ. Μυρσίνη Ζορμπά, στα πρώτα βήματα του, χάρη στην οποία επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά πως οι άνθρωποι καταξιώνουν τους θεσμούς και όχι το αντίθετο.  

AΠOΨH : Η ελπίδα της διάσωσης σε έναν ωκεανό βιβλίων

«Η απαισιοδοξία ματαιώνει την προθυμία μας για δράση» (Χαουαρντ Ζιν)

Zώντας σε μια Ελλάδα όπου τα πάντα δείχνουν να συμβαίνουν στην Αθήνα (και να πεθαίνουν μήπως;) με αποτέλεσμα πολλοί να πιστεύουν πως είμαστε πλέον μια χώρα μ’ ένα υπερτροφικό κέντρο και μια περιφέρεια που λειτουργεί ως ένα καχεκτικό φυτώριο πάσης φύσεως ταλέντων, μερικά εκ των οποίων ίσως κάποτε επιλεγούν για να συμπεριληφθούν ως ορεκτικά στο τραπέζι του, δεν έχεις να περιμένεις και πολλά πράγματα.

Τότε γιατί επιμένεις; Ελπίζεις πως το βιβλίο που έγραψες και ένας εκδοτικός οίκος της Αθήνας εξέδωσε (μήπως για να συμπληρώσει έναν κρίσιμο και απαραίτητο ετήσιο αριθμό τίτλων;) θα πάψει να είναι κάποτε η βάση μιας διαρκώς υπερυψούμενης στοίβας σ’ ένα δημοσιογραφικό γραφείο και θα βρει λίγο χώρο, όσο μια ανάσα, στην ειδική στήλη;

Οχι. Γράφεις για σένα και για τους λίγους που επιμένουν να σε διαβάζουν, έστω και αν χρειαστεί να ψάξουν πολύ για να σε ανακαλύψουν, εκτός και αν πέσουν τυχαία πάνω σου.

Γι’ αυτούς που βαρέθηκαν να διαβάζουν το ίδιο θέμα, γραμμένο από τόσο πολλούς, τόσο πολλές φορές.

Γράφεις για έναν κόσμο που ανασαίνει δίπλα σου και σε τροφοδοτεί με σκέψεις και συναισθήματα, ικανά να γεμίσουν σελίδες και σφίγγουν το χέρι σου την ώρα που βλέμμα και χείλη εκφράζουν τις ίδιες λέξεις. «Μ’ άρεσε. Να ’σαι καλά…».

Και είσαι καλά. Καλύτερα απ’ οποιονδήποτε ανοίγει με έκδηλη αγωνία την κυριακάτικη εφημερίδα για να δει σε ποια θέση της λίστας των ευπώλητων τον έχουν κατατάξει, καθώς γνωρίζει πολύ καλά πως ό,τι είναι σήμερα στην πρώτη σελίδα, σε μια βδομάδα μπορεί να μην είναι καν στην τελευταία, αλλά σε κάποια εσωτερική με μικρή γραμματοσειρά.

Τελικά όμως, όλες οι σελίδες της εφημερίδας την ίδια κατάληξη έχουν, ίσως γιατί οι περισσότερες, αν όχι όλες, τα ίδια νέα γράφουν.

Θα υπάρχουν όμως πάντα κάποιοι που πριν τις πετάξουν, θα εντοπίζουν και θα κόβουν μικρές ειδήσεις, στις οποίες αν μπεις έστω και μια φορά, δεν θα αισθανθείς πως πέτυχες δα και κάτι το σπουδαίο.

Απλώς έριξες λίγο νερό στο μύλο της αισιοδοξίας σου.

Υ.Γ. Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στις 28 Ιουνίου 2011 με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου μου "Η προφητεία του Μότσαρτ". 

Το λάθος της τρόϊκας και τα ¨θύματα ειρήνης¨.

           Η ταμπέλα που υπήρχε παλιότερα μπροστά από πολλά ταμεία έγραφε: «Μετά την απομάκρυνση απ΄ το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Προφανώς την ίδια ταμπέλα θα πρέπει πλέον να κρεμάσει και η τρόϊκα, αν επιβεβαιωθούν τα όσα αναφέρει η αυστριακή εφημερίδα  "Βίρτσαφτσμπλατ", επικαλούμενη σχέδιο έκθεσης που πρόκειται να κατατεθεί στην Επιτροπή Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου προς διαβούλευση, σύμφωνα με την οποία «εκτίμησε λανθασμένα, σε διαφορετικό βαθμό, την κατάσταση κατά τη διάσωση της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Κύπρου, με το ΔΝΤ να έχει παραδεχθεί εδώ και πολύ καιρό πως οι συνέπειες της πολιτικής λιτότητας στην οικονομική ανάπτυξη υποτιμήθηκαν».

            Βέβαια, στο ίδιο δημοσίευμα, η εφημερίδα εκτιμά πως «Η υψηλή ανεργία, κυρίως νέων ανθρώπων, οι μεγάλες απώλειες εισοδήματος και η μαζική συρρίκνωση της οικονομίας καταγράφονται στα αρνητικά των πεπραγμένων της τρόικας, ωστόσο το συνολικό αποτέλεσμα εμφανίζεται θετικό για την τρόικα, καθώς οι συνέπειες χωρίς τη δράση της θα ήταν πολύ χειρότερες».

Έχασε την ευκαιρία ο Τατσόπουλος;

            Τι δεν ισχύει απ΄ όσα είπε ο βουλευτής Πέτρος Τατσόπουλος για την τρομοκρατία, το ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία, εξ αφορμής των οποίων βρέθηκε εκτός του κόμματος με το οποίο εξελέγη; Όποια και αν είναι η απάντηση η ουσία παραμένει η ίδια. Κανένα πολιτικό κόμμα δεν τα πάει καλά με την αλήθεια, παρότι όλα χρησιμοποιούν τη λέξη πάρα πολλές φορές, αλλά την εννοούν ελάχιστες. 

            Αυτό πλήρωσε τελικά ο Τατσόπουλος; Το ότι επέλεξε να είναι ειλικρινής συμμετέχοντας σ΄ ένα σύστημα που μάλλον για το αντίθετο χαρακτηρίζεται;

            Δύσκολο ν΄ απαντήσεις μ΄ ένα ναι ή ένα όχι καθώς το στιγμιαίο παράπτωμα μπορεί να προκαλέσει μέχρι και «πολιτικό σεισμό», αλλά σε κάθε περίπτωση μετράει και ο πρότερος βίος. Και ο πρότερος πολιτικός βίος του βουλευτή Τατσόπουλου σηκώνει πολύ συζήτηση και πολλές ενστάσεις. Όχι επειδή αναλώθηκε συχνά πυκνά σε καυγάδες μέσω τηλεοπτικών εκπομπών ή του διαδικτύου, «άθλημα» στο οποίο σήμερα επιδίδονται πολλοί συνάδελφοι του… χτίζοντας έτσι την πολιτική τους καριέρα, ούτε λόγω διάφορων δηλώσεων του. Σηκώνει πολύ συζήτηση διότι μπήκε στην πολιτική σκηνή έχοντας διαμορφώσει ένα όνομα σ΄ έναν απ΄ τους σημαντικότερους χώρους κάθε κοινωνίας, το χώρο των γραμμάτων.

Σκοντάφτοντας πάνω στο δάχτυλο μας.

 «Διακόσια χρόνια τώρα η εμφυλιοπολεμική μας ιστορία δεν μας έμαθε τίποτε. Και εβδομήντα χρόνια τώρα καλλιεργούμε την εμφυλιοπολεμική μας νοοτροπία. Οι φιλόδοξοι δημαγωγοί, δεξιοί και αριστεροί, την εκμεταλλεύονται σαν να μην τελείωσε ποτέ ο Εμφύλιος». Η άποψη αυτή είναι του ιστορικού κ. Γιώργου Β. Δερτιλή, απ΄ τη συνέντευξη του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (15/12/2013). Θα μπορούσε, όμως, να είναι και το σχόλιο ενός ανθρώπου που σκέφτεται ψύχραιμα και χωρίς παρωπίδες για τα όσα λέγονται τις τελευταίες μέρες και ώρες από Κυβέρνηση και Αξιωματική αντιπολίτευση, σχετικά με την εξαφάνιση του ευρισκόμενου σε άδεια απ΄ τις φυλακές Χρ. Ξηρού.

Δεν έχει σημασία ποιος είναι σήμερα στην Κυβέρνηση και ποιος στην αντιπολίτευση. Η ουσία είναι πως όποιος και αν παίζει τον πρώτο ή το δεύτερο ρόλο, το κάνει με τον ίδιο πάντα τρόπο και ας πρόκειται για άλλο έργο. Έχουν αλλάξει τα πάντα και κυρίως οι ανάγκες μας, αλλά όχι οι μέθοδοι και τα μέσα με τα οποία οι μεν ή οι δε πασχίζουν να υλοποιήσουν τις πολιτικές τους φιλοδοξίες, οι οποίες μπορεί να είναι θεμιτές αλλά ως ένα βαθμό και μέσα σε κάποια όρια.

Βουλευτικά καμώματα και μασκαρέματα.

            Βουλευτές που ντύνονται καρναβάλια, σκαρφαλώνουν σε κάγκελα, αλληλοϋβρίζονται μέσω facebook και twitter (σ. σ. δραστηριότητα την οποία ασκούν ακόμα και αρχηγοί κομμάτων και υπουργοί). Πράξεις που λόγω αξίας και σημασίας θα έπρεπε να καταχωρούνται μόνο στις παραπολιτικές στήλες, αλλά δυστυχώς και ατυχώς εξελίσσονται και αναδεικνύονται ως πρώτα θέματα της πολιτικής επικαιρότητας.

            Άλλες εποχές, ίσως γελούσαμε και τις προσπερνούσαμε, αλλά και πάλι δεν θα είχαμε κανένα σοβαρό επιχείρημα για να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας αν είχε κάνει τέτοιες επιλογές με την ψήφο του. Όχι πως δεν κάναμε. Πολλές και κατ΄ επανάληψη. Απόδειξη οι απόστρατοι αλλά και εν ενεργεία πολιτικοί που είτε πασχίζουν να καθαρίσουν μ΄ ένα συγγνώμη, είτε σφυρίζουν αδιάφορα, όταν αποκαλυφθεί πως χρησιμοποίησαν με ιδιοτέλεια τις θέσεις και τα αξιώματα που κατείχαν, οι οποίοι ανήκουν σε μια άλλη κατηγορία από τους προαναφερόμενους. Επί της ουσίας, βέβαια, όλοι τους, και οι μεν και οι δε, το ίδιο αρνητικό αποτέλεσμα παρήγαγαν και παράγουν για το κοινωνικό σύνολο.