Στα χέρια των ακροδεξιών η χριστιανική Ευρώπη;

Η είδηση ήταν η εξής: “Βουλευτές του γαλλικού Εθνικού Μετώπου, του αυστριακού Κόμματος Ελευθερίας και του βουλγαρικού Ατάκα συναντήθηκαν στη Βιέννη με Ρώσους υπερεθνικιστές, σύμφωνα με πληροφορίες του αυστριακού Τύπου που επιβεβαιώθηκαν την Τετάρτη (4/6) από έναν εκ των συμμετεχόντων στη συνάντηση.
Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στις 31 Μαΐου στο Μέγαρο Λιχτενστάιν της αυστριακής πρωτεύουσας και το θέμα της ήταν «το μέλλον των θεμελιωδών αξιών του χριστιανικού πολιτισμού στην Ευρώπη, όπως της οικογένειας» δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο γεωπολιτικός αναλυτής Εμερίκ Σοπράντ, ο οποίος εξελέγη πρόσφατα ευρωβουλευτής με το Εθνικό Μέτωπο”.

Δεν ήταν, όμως, η πρώτη φορά που είχαμε τέτοια συνάντηση καθώς κάτι ανάλογο συνέβη και το Νοέμβριο του 2013 πάλι στη Βιέννη (!), όταν και συναντήθηκαν έξη (6) ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης, προκειμένου να συζητήσουν τη συνεργασία τους εν όψει των ευρωεκλογών.

Διαφορές μεταξύ των δύο συναντήσεων σίγουρα υπάρχουν, τόσο στη σύνθεση και τον αριθμό των συμμετεχόντων όσο και στο θέμα τους. Η δεύτερη, όμως,  φαίνεται να είναι πιο στοχευμένη καθώς συζητήθηκε «το μέλλον των θεμελιωδών αξιών του χριστιανικού πολιτισμού στην Ευρώπη». Τι είδους συζήτηση άραγε να έγινε; Εντελώς φιλολογική ή εξετάστηκαν και οι λεπτομέρειες για το πώς θα συμβάλλουν τα ακροδεξιά κόμματα στη διασφάλιση αυτών των αξιών;

            Μπορεί να μην ομολογείται επισήμως, αλλά στην Ευρώπη υπάρχει τόσο σε επίπεδο κυβερνήσεων όσο και σε επίπεδο πολλών κοινωνιών ο φόβος πως η κατ΄ εξοχήν χριστιανική Ήπειρος, κινδυνεύει να μετατραπεί σε μουσουλμανική! Φόβος που δεν είναι απλή εικασία, αλλά βασίζεται σε επίσημα δημογραφικά στοιχεία σύμφωνα με τα οποία οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί της Ευρώπης αναπαράγονται πολύ περισσότερο απ΄ όσο οι υπόλοιποι και ειδικά οι χριστιανικοί. Εξέλιξη που μπορεί να οδηγήσει στο μέλλον, στο όχι και τόσο μακρινό, οι μουσουλμάνοι να αποτελούν πλέον την πλειοψηφία.   

            Η Ευρώπη δεν ανακάλυψε σήμερα αυτό το «πρόβλημα», αλλά την απασχολούσε από παλιά και είναι χαρακτηριστικό ένα ρεπορτάζ που είχε φιλοξενήσει η εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (σ.σ. της Μαρίας Αντωνιάδου) στις 15/12/2002 υπό τον τίτλο «Οι μουσουλμάνοι τρομάζουν την Ευρώπη». Στο ρεπορτάζ γινόταν προσπάθεια να εξηγηθεί το γιατί οι τότε ηγέτες της Γαλλίας (Σιράκ) και Γερμανίας (Σρέντερ) έβαζαν εμπόδια στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι: «Πίσω όμως απ΄ όλα αυτά υπάρχει, αν και καλά καλυμμένος, ο φόβος των δύο ισχυρών της Ε.Ε. για την παρουσία εκατομμυρίων μουσουλμάνων στην Ευρώπη». 

            Τι φοβόταν και τι φοβάται η Ευρώπη απ΄ τη ραγδαία αύξηση του μουσουλμανικού πληθυσμού της; Ίσως την απάντηση να δίνει ο Φράνσις Φουκουγιάμα, ο οποίος σ΄ έναν άρθρο του με τον τίτλο «Ζώντας επικίνδυνα επί ένα χρόνο» (“A year of Living Dangerously”), στη Wall Street Journal στις 4/11/2005, αφού τόνιζε πως  «η βασική κοιτίδα του μουσουλμανικού ριζοσπαστισμού δεν είναι η Μέση Ανατολή. Είναι η Δυτική Ευρώπη» (!), εκφράζοντας έτσι την ανησυχία του για το πρόβλημα τρομοκρατίας που μπορεί να αντιμετώπιζε η Ήπειρος εξ αιτίας του, σημείωνε, χαρακτηριστικά, πως: «Η πραγματική δημοκρατική πρόκληση αφορά την Ευρώπη, που πρέπει να αντιμετωπίσει το εσωτερικό της πρόβλημα και να εντάξει μεγάλους αριθμούς νέων και αγριεμένων μουσουλμάνων, χωρίς ταυτόχρονα να ευνοήσει την ανάπτυξη του δεξιού λαϊκισμού».

            Για να το πετύχει αυτό η Ευρώπη ο Φουκουγιάμα έβλεπε δύο απαραίτητες προϋποθέσεις. Η πρώτη ήταν η εγκατάλειψη των «αναποτελεσματικών πολυπολιτισμικών πολιτικών- που λειτουργούν ως θερμοκήπιο ριζοσπαστισμού» και «η συντριβή των εξτρεμιστών». Η δεύτερη αφορούσε την αναδιατύπωση της έννοιας της εθνικής ταυτότητας, «έτσι ώστε να χωρά ευκολότερα πολίτες με μη δυτική καταγωγή».

            Αυτά πριν 9 και περισσότερα χρόνια. Από τότε έχουν αλλάξει πολλά. Την πολυπολιτισμική πολιτική είχαν εγκαταλείψει από εκείνη κιόλας την εποχή η Ολλανδία και η Μεγάλη Βρετανία, για να ακολουθήσει αργότερα, γύρω στο 2010, και η Γερμανία (σ. σ. είχε κάνει ανάλογες δηλώσεις και η Καγκελάριος κ. Μέρκελ). Αναδιατύπωσαν, όμως, την έννοια της εθνικής ταυτότητας για να χωρά ευκολότερα πολίτες χωρίς δυτική καταγωγή; Ακόμα, άλλαξε προς το καλύτερο αυτό που διαπίστωνε το 2006 η έκθεση του ευρωπαϊκού παρατηρητηρίου των φαινομένων Ρατσισμού και ξενοφοβίας ότι δηλαδή, «ανεξαρτήτως εθνοτικής καταγωγής και/ή προσέγγισης σε θέματα θρησκείας, πολλοί ευρωπαίοι Μουσουλμάνοι υφίστανται διακριτική μεταχείριση στους τομείς της απασχόλησης, της εκπαίδευσης και της στέγασης»;

            Απ΄ όποια σκοπιά και αν βλέπει κανείς το θέμα της θρησκευτικής μορφολογίας της Ευρώπης, η ουσία παραμένει η ίδια. Είναι ένα ζήτημα που χρήζει σοβαρής και καλά οργανωμένης αντιμετώπισης, στη βάση του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Αρχές πάνω στις οποίες στήθηκε το οικοδόμημα της Ενωμένης Ευρώπης. Όσο όμως δεν αντιμετωπίζεται τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος να γίνει και αυτό το θέμα προνομιακό πεδίο δράσης των ακροδεξιών κομμάτων, τα οποία φαίνεται, αν ερμηνεύουμε σωστά τα γεγονότα, πως ασχολούνται ήδη μαζί του. Φυσικά κάθε λογικός και εχέφρων άνθρωπος μπορεί να φανταστεί πώς και με ποιο τρόπο θα το κάνουν. Κάτι που δεν πρέπει να απασχολήσει μόνο τα δημοκρατικά κόμματα, αλλά και την ίδια τη χριστιανική εκκλησία. Εκτός και αν έχει αποφασιστεί να αφήσουν την υπεράσπιση της χριστιανικής Ευρώπης στα χέρια των ακροδεξιών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…