Ο αυτισμός του πολιτικού μας συστήματος.

            Το πολιτικό μας σύστημα εξακολουθεί, δυστυχώς, να πάσχει από αυτισμό. Δεν εξηγείται αλλιώς πως μετά τις ευρωεκλογές και αν εξαιρέσουμε την κλασική και αναμενόμενη καθημερινή σύγκρουση μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης και τις αναταράξεις (σ. σ. εξ αιτίας του αποτελέσματος) σε ΔΗΜ.ΑΡ. και ΑΝ.ΕΛ., στην επικαιρότητα κυριαρχεί το θέμα του ανασχηματισμού.

            Όπως είναι φυσικό και επόμενο ο ανασχηματισμός συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης, καθώς έχει όσα εξάπτουν και τροφοδοτούν τη δημοσιογραφική φαντασία. Ίντριγκα, αλληλοκαρφώματα, εσωκομματικές ισορροπίες, ισορροπίες μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων κ.α.

            Τι δεν έχει; Ουσία και νόημα για τους πολίτες. Γιατί ποιόν πολίτη αυτής της χώρας ενδιαφέρει πραγματικά αν οι αποτυχόντες στις αυτοδιοικητικές εκλογές Κουμουτσάκος, Σπηλιωτόπουλος και Καλαφάτης θα επιστρέψουν στην κυβέρνηση και ποιόν νοιάζει αν επανακάμψει ο Λοβέρδος ή κρατήσει το Υπουργείο της η Φώφη;

            Βέβαια ο μεγαλύτερος ντόρος και η ανάλογη συζήτηση γίνεται σχετικά με το Στουρνάρα, λόγω της θέσης που κατέχει σήμερα στην κυβέρνηση, αλλά και εδώ το ερώτημα είναι, κι αν αλλάξει τι θα συμβεί; Δεν είναι τα πρόσωπα αυτά που καθορίζουν τις συγκεκριμένες οικονομικές πολιτικές, αλλά η συγκυρία στην οποία βρισκόμαστε. Η κρίση δεν τελείωσε και ο δρόμος που έχουμε μπροστά μας είναι συγκεκριμένος και σαφέστατα οριοθετημένος. Όχι πάντως απ΄ τον κ. Στουρνάρα, ή από τον όποιο πιθανό αντικαταστάτη του.

            Κοντολογίς, η όλη συζήτηση για τον ανασχηματισμό με τον τρόπο και τους όρους που γίνεται είναι πολύ απλά εκτός θέματος για την ίδια την κοινωνία. Και την κοινωνία ενδιαφέρει πλέον το αποτέλεσμα και όχι οι εντυπώσεις.

            Ναι, οι εντυπώσεις θα μπορούσαν να ήταν καλές, αν αντί να μιλάμε για πρόσωπα εν όψει του ανασχηματισμού, συζητούσαμε πρώτα απ΄ όλα για… ανασχηματισμό της νοοτροπίας και της λογικής που θα τον διέπει. Νοοτροπία και λογική που θα συνάδουν με τη σημερινή κατάσταση της χώρας και θα έστελναν στην κοινωνία το σωστό μήνυμα.

            Πώς; Πολύ απλά. Μειώνοντας Υπουργούς και Υφυπουργούς, καταργώντας τις θέσεις που δημιουργήθηκαν για να δυσαρεστηθούν όσο το δυνατόν λιγότερα πολιτικά στελέχη και να τηρηθούν οι ισορροπίες.

            Το να υπάρχουν σήμερα, για παράδειγμα, στο Υπουργείο Άμυνας ένας Υπουργός, μια αναπληρωτής Υπουργός και ένας Υφυπουργός (σ. σ. επί Κυβέρνησης Παπαδήμου ήταν ακόμα χειρότερα καθώς τις μέρες που σοβούσε η κρίση είχαμε στο Υπουργείο αυτό, έναν Υπουργό, δύο αναπληρωτές του και έναν Υφυπουργό!!!), την ώρα που στρατόπεδα αδειάζουν και το στράτευμα συρρικνώνεται, είναι πρόκληση. Όχι μόνο απέναντι στην κοινή λογική, αλλά κυρίως απέναντι στο περί δικαίου αίσθημα καθώς την ίδια ώρα κλείνουν δημόσιοι οργανισμοί και πολίτες χάνουν τις δουλειές τους.

            Το παράδειγμα του Υπουργείου Άμυνας δεν είναι το μόνο και αν σ΄ αυτό ένας Υπουργός αρκούσε για να κάνει τη δουλειά, υπάρχουν άλλα Υπουργεία που διαθέτουν έναν και μοναδικό Υπουργό αλλά στερούνται, ουσιαστικά, αντικειμένου.

            Το αν μια κυβέρνηση αποτελείται από 50, 30 ή 20 μέλη, σίγουρα δεν είναι το μείζον για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ακόμα το πολιτικό μας σύστημα. Είναι όμως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, το οποίο αθροιζόμενο με πολλά άλλα ανάλογα οδηγούν σ΄ ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Τη δυσπιστία των πολιτών απέναντι στην πολιτική και τους πολιτικούς και τη διατήρηση της άποψης ότι όσοι ασκούν εξουσία λειτουργούν πάντα μέσα απ΄ την οπτική «οι θυσίες και οι περικοπές δεν αφορούν ποτέ εμάς, αλλά τους άλλους, τους πολλούς».

            Μια δυσπιστία που συντελεί στη διατήρηση του κλίματος, το οποίο ευνοεί και εκτρέφει το λαϊκισμό και τα διχαστικά διλήμματα. Καταστάσεις οι οποίες αργά, ή γρήγορα θα έχουν πολλαπλές αρνητικές συνέπειες για όλους μας.