Σκοντάφτοντας πάνω στο δάχτυλο μας.

 «Διακόσια χρόνια τώρα η εμφυλιοπολεμική μας ιστορία δεν μας έμαθε τίποτε. Και εβδομήντα χρόνια τώρα καλλιεργούμε την εμφυλιοπολεμική μας νοοτροπία. Οι φιλόδοξοι δημαγωγοί, δεξιοί και αριστεροί, την εκμεταλλεύονται σαν να μην τελείωσε ποτέ ο Εμφύλιος». Η άποψη αυτή είναι του ιστορικού κ. Γιώργου Β. Δερτιλή, απ΄ τη συνέντευξη του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (15/12/2013). Θα μπορούσε, όμως, να είναι και το σχόλιο ενός ανθρώπου που σκέφτεται ψύχραιμα και χωρίς παρωπίδες για τα όσα λέγονται τις τελευταίες μέρες και ώρες από Κυβέρνηση και Αξιωματική αντιπολίτευση, σχετικά με την εξαφάνιση του ευρισκόμενου σε άδεια απ΄ τις φυλακές Χρ. Ξηρού.

Δεν έχει σημασία ποιος είναι σήμερα στην Κυβέρνηση και ποιος στην αντιπολίτευση. Η ουσία είναι πως όποιος και αν παίζει τον πρώτο ή το δεύτερο ρόλο, το κάνει με τον ίδιο πάντα τρόπο και ας πρόκειται για άλλο έργο. Έχουν αλλάξει τα πάντα και κυρίως οι ανάγκες μας, αλλά όχι οι μέθοδοι και τα μέσα με τα οποία οι μεν ή οι δε πασχίζουν να υλοποιήσουν τις πολιτικές τους φιλοδοξίες, οι οποίες μπορεί να είναι θεμιτές αλλά ως ένα βαθμό και μέσα σε κάποια όρια.

Ενδεχομένως η διαφυγή του καταδικασμένου τρομοκράτη να μην είναι, αντικειμενικά, το μείζον ζήτημα των ημερών, αλλά οι αντιδράσεις που προκάλεσε, ο τρόπος με τον οποίο το χειρίστηκαν και το χειρίζονται όλες οι πλευρές, μηδέ των μέσων ενημέρωσης εξαιρουμένων που για μια ακόμα φορά απέδειξαν πως δεν έχουν ούτε γνώση του μέτρου, ούτε και συναίσθηση της πραγματικής αποστολής τους, μόνο θλίψη για το παρόν και ανησυχία για το μέλλον προκαλούν. Γιατί έχουμε, δυστυχώς, πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να συμφωνούμε όλοι στα αυτονόητα. Αν δεν φτάσουμε σ΄ αυτό το σημείο πώς θα προχωρήσουμε στα επόμενα που είναι και δυσκολότερα, καθώς απαιτούνται υποχωρήσεις (σ. σ. πολλές φορές από προσωπικές βλέψεις και επιδιώξεις) και συμβιβασμοί που μόνο ανώδυνοι δεν είναι;

«…η δημαγωγία, ο υλιστικός ατομισμός και η συσσωρευμένη έλλειψη παιδείας και συνείδησης του πολίτη μας έχουν μετατρέψει σε κύμβαλα αλαλάζοντα. Για όλα φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι, οι μετανάστες, οι κομμουνιστές, οι νεοφιλελεύθεροι φασίστες, ο γείτονας, ο αδελφός μας, οι γονείς μας, οι πάντες. Είμαστε ναυαγοί επάνω σε μια σχεδία, βλέπουμε την ξηρά και αντί να αρπάξουμε τα κουπιά, ετοιμαζόμαστε να φάμε ο ένας τον άλλον». Αυτά λέει πιο κάτω στην ίδια συνέντευξη ο κ. Δερτιλής, που δεν είναι βεβαίως μια καινοφανή αλήθεια, αλλά μια επανάληψη των όσων όλοι γνωρίζουμε και παραδεχόμαστε, όταν δεν πασχίζουμε να κρυφτούμε πίσω απ΄ το δάχτυλο μας. Μόνο που το κάνουμε πολλές φορές και πολύ συχνά, τόσο που καταντήσαμε να βλέπουμε περισσότερο το δάχτυλο μας, παρά την αλήθεια. Γι΄ αυτό βγάλαμε πολλές φορές οι ίδιοι τα μάτια μας, καθώς ακολουθώντας το δάχτυλο μας όποτε σκοντάψαμε καρφωθήκαμε πάνω του.