Το λάθος της τρόϊκας και τα ¨θύματα ειρήνης¨.

           Η ταμπέλα που υπήρχε παλιότερα μπροστά από πολλά ταμεία έγραφε: «Μετά την απομάκρυνση απ΄ το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Προφανώς την ίδια ταμπέλα θα πρέπει πλέον να κρεμάσει και η τρόϊκα, αν επιβεβαιωθούν τα όσα αναφέρει η αυστριακή εφημερίδα  "Βίρτσαφτσμπλατ", επικαλούμενη σχέδιο έκθεσης που πρόκειται να κατατεθεί στην Επιτροπή Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου προς διαβούλευση, σύμφωνα με την οποία «εκτίμησε λανθασμένα, σε διαφορετικό βαθμό, την κατάσταση κατά τη διάσωση της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Κύπρου, με το ΔΝΤ να έχει παραδεχθεί εδώ και πολύ καιρό πως οι συνέπειες της πολιτικής λιτότητας στην οικονομική ανάπτυξη υποτιμήθηκαν».

            Βέβαια, στο ίδιο δημοσίευμα, η εφημερίδα εκτιμά πως «Η υψηλή ανεργία, κυρίως νέων ανθρώπων, οι μεγάλες απώλειες εισοδήματος και η μαζική συρρίκνωση της οικονομίας καταγράφονται στα αρνητικά των πεπραγμένων της τρόικας, ωστόσο το συνολικό αποτέλεσμα εμφανίζεται θετικό για την τρόικα, καθώς οι συνέπειες χωρίς τη δράση της θα ήταν πολύ χειρότερες».

            Η αντίφαση είναι προφανής, αλλά επιβεβλημένη. Πρέπει, με κάθε τρόπο, να δικαιολογηθεί αυτό που ίσως οι ιστορικοί του μέλλοντος ονομάσουν «επανάληψη ενός ιστορικού λάθους». Ενός λάθους που επαναλήφθηκε μάλιστα μέσα σε πολύ σύντομο, σχετικά, χρονικό διάστημα, καθώς η μονεταριστική πολιτική που επέλεξε και εφήρμοσε η τρόϊκα στις ευρωπαϊκές χώρες που λύγισαν απ΄ την κρίση, μεταξύ των οποίων και η δική μας, είναι παρόμοια μ΄ αυτή που εφαρμόστηκε στη Μ. Βρετανία επί Θάτσερ τη δεκαετία του ΄80. Πρόκειται, όμως, για μια πολιτική η οποία σύμφωνα με την εκτίμηση ιστορικών, όπως ο Mark Mazower ο οποίος το αναφέρει στο βιβλίο του «ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΗΠΕΙΡΟΣ- Ο ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΑΙΩΝΑΣ», απέτυχε καθώς «τη δεκαετία του 1990 η Βρετανία ήταν η πιο άνιση κοινωνία του δυτικού κόσμου, με περίπου 14.000.000 ανθρώπους να ζουν σε συνθήκες φτώχειας».

            Η κατάσταση βέβαια δεν ήταν πολύ καλύτερη και στην υπόλοιπη Ευρώπη καθώς στα τέλη της δεκαετίας του ’80 περισσότεροι από 45.000.000 άνθρωποι, δηλαδή το 14% του πληθυσμού, ζούσαν κάτω από τα όρια της φτώχειας, ποσοστό που το 1993 έφτασε στο 17%!

            Ναι, ο θατσερισμός και η μονεταριστική του πολιτική κρίθηκαν και τότε επιβεβλημένοι καθώς η κρίση του 1970 είχε δημιουργήσει μια σειρά προβλήματα που έπρεπε να αντιμετωπιστούν, αλλά η συνταγή της εφαρμογής της θεωρίας του “trickle down” (στάλαξη προς τα κάτω), που ονομάζεται και «θεωρία της διάχυσης», και υποστηρίζει ότι τα οικονομικά και άλλα οφέλη που παρέχονται στις μεγάλες επιχειρήσεις σταδιακά διαχέονται και ωφελούν και την υπόλοιπη κοινωνία, λειτούργησε αντίστροφα διογκώνοντας τις κοινωνικές ανισότητες και συσσωρεύοντας «θύματα ειρήνης». Το τι σήμαινε αυτό στην πράξη μπορεί κανείς να το φανταστεί, αλλά και να το συσχετίσει με τη σημερινή δική μας πραγματικότητα.

            Το ιστορικό προηγούμενο, λοιπόν, υπήρχε. Αξιολογημένο και αποτιμημένο. Στο γιατί επελέγη η αναπαραγωγή του προφανώς και υπάρχουν πολλές απαντήσεις και δικαιολογίες. Μπορεί, όμως, να εξηγηθεί, απ΄ όλες τις πλευρές, γιατί έπρεπε και πάλι να υπάρξουν τόσα «θύματα ειρήνης» για λίγες, και αυτές αμφίβολες, σταγόνες αισιοδοξίας εξόδου απ΄ την κρίση; Θύματα που φυσικά δεν θα έχουν καμιά τύχη ή δικαίωμα στη νέα κατάσταση που θα έχει δημιουργήσει η δική τους θυσία.