Βουλευτικά καμώματα και μασκαρέματα.

            Βουλευτές που ντύνονται καρναβάλια, σκαρφαλώνουν σε κάγκελα, αλληλοϋβρίζονται μέσω facebook και twitter (σ. σ. δραστηριότητα την οποία ασκούν ακόμα και αρχηγοί κομμάτων και υπουργοί). Πράξεις που λόγω αξίας και σημασίας θα έπρεπε να καταχωρούνται μόνο στις παραπολιτικές στήλες, αλλά δυστυχώς και ατυχώς εξελίσσονται και αναδεικνύονται ως πρώτα θέματα της πολιτικής επικαιρότητας.

            Άλλες εποχές, ίσως γελούσαμε και τις προσπερνούσαμε, αλλά και πάλι δεν θα είχαμε κανένα σοβαρό επιχείρημα για να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας αν είχε κάνει τέτοιες επιλογές με την ψήφο του. Όχι πως δεν κάναμε. Πολλές και κατ΄ επανάληψη. Απόδειξη οι απόστρατοι αλλά και εν ενεργεία πολιτικοί που είτε πασχίζουν να καθαρίσουν μ΄ ένα συγγνώμη, είτε σφυρίζουν αδιάφορα, όταν αποκαλυφθεί πως χρησιμοποίησαν με ιδιοτέλεια τις θέσεις και τα αξιώματα που κατείχαν, οι οποίοι ανήκουν σε μια άλλη κατηγορία από τους προαναφερόμενους. Επί της ουσίας, βέβαια, όλοι τους, και οι μεν και οι δε, το ίδιο αρνητικό αποτέλεσμα παρήγαγαν και παράγουν για το κοινωνικό σύνολο.

            Σήμερα, όμως, πώς να γελάσεις με αυτά τα καμώματα; Ναι, το κύμα των ραγδαίων, δραματικών και αναπόφευκτων αλλαγών του πολιτικού σκηνικού της χώρας εξ αιτίας της κρίσης στην οποία αναπάντεχα για τους πολλούς βυθίστηκε, έφερε στην επιφάνεια και ξέβρασε στην ακτή πάσης φύσεως υλικά. Και το κύμα δεν κάνει επιλογές, απλώς παρασέρνει ό,τι βρει στο διάβα του.

            Τα κόμματα όμως; Επί της ουσίας επανέλαβαν τον εαυτό τους. Ο πήχης, δυστυχώς και ατυχώς, σ΄ όλο το φάσμα του δημοκρατικού μας τόξου, συνήθως προς τα κάτω κατέβαινε όταν επρόκειτο να επιλεγούν τα πρόσωπα που θα στελέχωναν τις εκλογικές λίστες, γιατί έτσι βόλευε στο να παραμένουν στον αφρό τα πρωτοκλασάτα στελέχη. Αυτό ήξεραν, αυτό έκαναν. Σιγά μην υιοθετούσαν τη λογική «στη δύσκολη μάχη επιλέγω τους καλύτερους».

            Και οι πολίτες; Ο λαός; Μες την παραζάλη των όσων ενέσκηψαν αλλάζοντας δραματικά τη ζωή μας, οι δικαιολογίες περισσεύουν, αλλά το παρελθόν είναι αμείλικτο. Πόσες φορές πραγματικά ίσχυσε το «ο λαός είναι σοφός και ξέρει τι ψηφίζει;». Πιο σωστό θα ήταν, μάλλον, να πούμε πως ψηφίζοντας περισσότερο με προσδοκία παρά με λογική βρέθηκε και βρίσκεται στη θέση που δεν θα ήθελε. Να αισθάνεται, τουλάχιστον, αμήχανα με κάποιους, πολλούς δυστυχώς, απ΄ όσους εξέλεξε. Είτε γιατί εξαντλούν τις δραστηριότητες τους σε γελοιότητες, είτε επειδή αντί να μελετούν και να σπάζουν το κεφάλι τους για να σκεφτούν και να προωθήσουν κάτι έξυπνο, αποδοτικό και χρήσιμο για όλους, αναλώνονται νυχθημερόν στην επινόηση της «καλύτερης ατάκας» που θα τους διατηρήσει στον αφρό της επικαιρότητας, με οποιοδήποτε πρόσημο, θετικό ή αρνητικό.

            Κακά τα ψέματα. Τα περιθώρια έχουν στενέψει και η απογοήτευση όλων μας, που κάποιοι την ονομάζουν απελπισία και ίσως να μην έχουν άδικο, αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Μικρή σημασία έχει, λοιπόν, αν σε κάποιον βουλευτή αρέσει να ντύνεται καρναβάλι, να σκαρφαλώνει σε κάγκελα και να πρωταγωνιστεί στα social media. Έχει όμως μεγάλη πως όλοι αυτοί κάνουν απλώς την πλάκα τους και όταν κάποτε αποσυρθούν δεν θα έχει μείνει τίποτα που να αξίζει να θυμόμαστε και να αξίζει να κρατήσουμε. 

            Αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να το συνειδητοποιήσουμε πλέον όλοι μας. Γιατί καλή η πλάκα και η ατάκα, αλλά η εποχή που ζούμε απαιτεί σοβαρότητα και αίσθημα ευθύνης για να δώσουμε τη μάχη απέναντι στο ένα και πραγματικό μέτωπο που έχουμε μπροστά μας. Το τι θα γίνει με το μέλλον όλων μας. Το ότι μ΄ αυτά τα καμώματα κάποιοι που σήμερα παριστάνουν τους πολιτικούς πασχίζουν να διαμορφώσουν το δικό τους, αποκλειστικά, μέλλον πρέπει να μας αφήνει παγερά αδιάφορους, με την ελπίδα ότι θα συνειδητοποιήσουν επιτέλους τι είναι αυτό που κάνουν. Αν μπορούν βέβαια να το συνειδητοποιήσουν…