Ο γαλλικός Αύγουστος.

         Η κυβερνητική αναταραχή στη Γαλλία έφερε στο ευρωπαϊκό προσκήνιο με πιο εμφαντικό τρόπο τη διαπίστωση που ακούσαμε από πολλούς και πολλές φορές και στη χώρα μας. «Το πρόγραμμα δεν βγαίνει»!

            Η σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία, η εκτεταμένη λιτότητα και ο «οικονομικός στραγγαλισμός» των πολλών για τη μείωση των ελλειμμάτων δεν είναι απλώς ένα αποτυχημένο πρόγραμμα, αλλά μια αδιέξοδη και καταστροφική πολιτική. Προς τι λοιπόν η εμμονή στην τήρηση του;

Είναι ξεκάθαρο πλέον τι συμβαίνει, και, μάλλον, δικαιώνεται και ο Πολωνός επίτιμος καθηγητής κοινωνιολογίας Ζίγκμουντ Μπάουμαν, ο οποίος σε συνέντευξη του την περασμένη Άνοιξη είχε τονίσει πως «οι κρίσεις έχουν να κάνουν όχι με καταστροφή του πλούτου, αλλά με αναδιανομή του. Σε κάθε κρίση υπάρχουν πάντα κάποιοι που κερδίζουν περισσότερα χρήματα σε βάρος των άλλων». Αλλά μέχρι πού και μέχρι πότε;

Οι συνέπειες στις ζωές όλο και περισσότερων ανθρώπων δεν είναι απλώς ορατές, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις ιδιαίτερα δραματικές. Φυσικό και επόμενο είναι λοιπόν να επηρεαστούν και τα κοινωνικά σύνολα και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ανάπτυξη όλων εκείνων των παρασιτικών φαινομένων που μπορούν, αργά ή γρήγορα, να διαλύσουν μια κοινωνία, ακόμα και την καλύτερα οργανωμένη και θεσμικά θωρακισμένη. Λαϊκισμός, φασισμός, ακραίες και παραβατικές συμπεριφορές κ.α. είναι οι επιλογές και τα καταφύγια των απελπισμένων, ακόμα και αυτών που γνωρίζουν πολύ καλά πως αποκλείεται να τους παράσχουν την οποιαδήποτε λύση. Η ανέχεια αποπροσανατολίζει και τυφλώνει.

Όλα αυτά είναι γνωστά και κατανοητά απ΄ όλους όσοι έχουν την ευθύνη των αποφάσεων. Το ερώτημα είναι γιατί δεν αντιδρούν εκείνοι που βλέπουν, ή διαισθάνονται, ότι η ακολουθούμενη πολιτική μπορεί να αποσαθρώσει κατακτήσεις χρόνων για όλη την Ευρώπη. Το να ανησυχούν απλώς και να περιορίζονται στο να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου μοιάζει απλώς με πρόφαση για να αμαρτήσουν, μην κάνοντας απολύτως τίποτα. Εκτός και αν δεν υπάρχουν, πραγματικά, άλλες λύσεις και άλλοι δρόμοι.

Δύσκολο να το πιστέψει κανείς αυτό, παρά τις γενναίες και άοκνες προσπάθειες που γίνονται καθημερινά και επί χρόνια τώρα, από εκείνους που προσπαθούν να επηρεάσουν και να καθοδηγήσουν την κοινή γνώμη. Θα πρέπει και αυτοί να καταλάβουν πως το μόνο που πέτυχαν είναι να στρέψουν μεγάλο μέρος των πολιτών προς τους λαϊκιστές, τους ακραίους και κάθε άλλο επικίνδυνο στοιχείο. Εκτός και αν αυτό ήθελαν τελικά…

Το ζήτημα, όμως, είναι τι θέλουμε οι πολλοί. Στην Ελλάδα, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, ακόμα και σ΄ αυτή τη Γερμανία, ο κάθε πολίτης δικαιούται να απαιτεί το αυτονόητο. Να μπορεί να ζήσει με τις συνθήκες που αρμόζουν σε κάθε άνθρωπο τον 21^ο αιώνα, συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά από χρόνια αγώνων και θυσιών. Γι΄ αυτό δεν μπορείς να ζητάς από κανένα να κάνει την οποιαδήποτε θυσία για να γυρίσει… πίσω! Αυτό δηλαδή που μας ζητά ουσιαστικά η πολιτική που έχει επιβληθεί τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη.

Ο Ουμπέρτο Έκο ισχυρίστηκε κάποτε πως «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις». Η κυβερνητική αναταραχή, όμως, στη Γαλλία ίσως να είναι ο προάγγελος κάποιων καλών ειδήσεων που θα δρομολογηθούν αυτόν τον Αύγουστο. Αυτό ευχόμαστε όλοι, όχι μόνο για να ελπίζουμε αλλά και για να αισιοδοξούμε. Και καλές ειδήσεις θα είναι μόνον όσες αρχίσουν επιτέλους να μιλούν και να προτείνουν ένα σχέδιο που θα λαμβάνει υπ΄ όψιν του τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι αυτές των αριθμών.