Το σύνδρομο Μπέντζαμιν Μπάτον» στην πολιτική μας ζωή.

            Στην εξαιρετική ταινία «Η απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον» (αμερικάνικης παραγωγής του 2008, εμπνευσμένη απ΄ την ομώνυμη νουβέλα του Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ που γράφτηκε το 1921) ο πρωταγωνιστής της γεννιέται γέρος και ακολουθώντας αντίστροφη απ΄ τη φυσιολογική πορεία πεθαίνει βρέφος.

            Η ταινία προβλήθηκε στη χώρα μας το 2009, τη χρονιά που ξεκινούσε η κρίση που μας ταλαιπωρεί ακόμα και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και προφητική αφού έκτοτε γεμίσαμε Έλληνες… Μπέντζαμιν Μπάτον!

            Γι΄ αυτό που μας συνέβη, με τις συνέπειες που είχε για όλους, για άλλους περισσότερες και οδυνηρότερες και για άλλους λιγότερες και ηπιότερες, δε βρέθηκε κανείς μέχρι σήμερα που να πει, και να το εννοεί βέβαια, πως «ναι, φταίω και ΄γω».

            Όλοι δείχνουμε με το δάχτυλο ο ένας τον άλλο και από το 2009 και μετά γεμίσαμε από ανθρώπους που πάσχουν πλέον από «το σύνδρομο Μπέντζαμιν Μπάτον». Από ανθρώπους που παρότι μπορεί να διανύουν την 7^η, την 6^η, την 5^η κ.ο.κ. δεκαετία της ζωής τους, αλλά εμφανίζονται ως να είναι ορισμένοι μόλις τεσσάρων ετών, γεννημένοι δηλαδή στα τέλη του 2009 ή στα μέσα του 2010 και κάποιοι άλλοι ορισμένων μηνών, γεννημένοι είτε στα τέλη του 2013, είτε στις αρχές του 2014.

            «Το σύνδρομο Μπέντζαμιν Μπάτον» φαίνεται να έχει πλήξει κυρίως πολιτικούς και δημοσιογράφους, με αποτέλεσμα να βλέπουμε και να ακούμε σήμερα ανθρώπους που με τις αποφάσεις τους καθόρισαν τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων οι μεν, και διαμόρφωσαν την κοινή γνώμη οι δε, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, να παριστάνουν σαν να γεννήθηκαν μόλις πριν λίγα χρόνια ή μήνες και άρα δικαιολογούνται να καλύπτονται πίσω απ΄ το «εγώ δεν ξέρω τίποτα». Σωστό. Πώς να αποδώσεις ευθύνες σ΄ ένα παιδί που δεν πήγε ακόμα στο νηπιαγωγείο, ή που μόλις άρχισε να μπουσουλά;

            Ως τακτική μπορεί κανείς να τη χαρακτηρίσει από υποκριτική έως κουτοπόνηρη, αλλά το ερώτημα είναι αν αποδίδει. Και η απάντηση είναι, δυστυχώς, πως ναι, αποδίδει.

            Γιατί άραγε και τι φταίει; Έχουμε τόσο πολύ θολώσει απ΄ τα όσα μας συνέβησαν τα τελευταία χρόνια και δεν μπορούμε να δούμε την πραγματικότητα;

            Να ευθύνεται η ανθρώπινη μνήμη μας που εύκολα διαγράφει ακόμα και αυτά που θα έπρεπε να θυμάται;

            Μπροστά μας έχουμε τις ευρωεκλογές και τις εκλογές για την αυτοδιοίκηση. Πεδία δόξης λαμπρά για τους εμφανισθέντες ήδη, αλλά και τους επίδοξους «Μπέντζαμιν Μπάτον». Θα τους επιβραβεύσουμε με την ψήφο μας;

            Η πρόσφατη ιστορία, αυτή των διπλών εθνικών εκλογών του 2012 λέει πως αρκετοί «Μπέντζαμιν Μπάτον» και ψηφίστηκαν και εξακολουθούν να δηλώνουν παρόντες στο πολιτικό μας σκηνικό, εμπνέοντας και άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμα τους. Και σίγουρα θα το κάνουν αρκετοί.

            Το ζήτημα είναι τι θα κάνουμε πλέον εμείς, οι πολλοί. Ό,τι κι αν κάνουμε, όποια απόφαση και αν πάρουμε ας έχουμε υπ΄ όψιν πως ο άνθρωπος που θα αρνηθεί έστω και μια φορά τον ίδιο του τον εαυτό, τότε σίγουρα δεν θα έχει πρόβλημα να το επαναλάβει. Όχι μία, αλλά πάμπολλες φορές. Όσες χρειαστεί για να πετύχει το δικό του, τον προσωπικό του, σκοπό.