Οι άνθρωποι πίσω απ΄ την… ανάπτυξη.

       
              Η είδηση πως οι Βραζιλιάνοι βγήκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για την πολυδάπανη και πανάκριβη διοργάνωση της τελικής φάσης του παγκοσμίου κυπέλλου ποδοσφαίρου από τη χώρα τους, γκρέμισε έναν ακόμα σύγχρονο μύθο. Πως δεν υπάρχει τίποτα πιο πάνω γι΄ αυτούς απ΄ το ποδόσφαιρο. Τελικά υπάρχει και λέγεται επιβίωση.

            Δεν γκρεμίστηκε, όμως, μόνο αυτός ο μύθος, αλλά αποδείχτηκε επίσης, για μια ακόμα φορά, πως η ευημερία των αριθμών δεν συμβαδίζει απαραίτητα και με αυτή των ανθρώπων. Τα τελευταία χρόνια είχαμε ακούσει και διαβάσει πολλά για την ταχύτατα αναπτυσσόμενη Βραζιλία, την οποία κατέτασσαν μεταξύ των νέων μεγάλων οικονομικών δυνάμεων του πλανήτη. Μπορεί και να είναι έτσι, αλλά όσοι εξυμνούσαν και εκθείαζαν τους οικονομικούς δείκτες και τους αριθμούς δεν ασχολήθηκαν ποτέ με τους ανθρώπους που βρίσκονται πάντοτε πίσω απ΄ αυτούς. Η πρόσφατη αντίδραση των πολιτών της Βραζιλίας για μια σχεδόν μηδαμινή αύξηση στα εισιτήρια των μέσων μαζικής μεταφοράς (0,09 του ευρώ!) απέδειξε πως το ποτήρι της οργής και της αγανάκτησης όλων αυτών γέμιζε και απλώς περίμενε μια σταγόνα για να ξεχειλίσει.  Και δεν γέμιζε βέβαια λόγω της… ευημερίας που τους έφερε η ανάπτυξη, αλλά εξ αιτίας των υψηλότατων φόρων, των τραγικών δημόσιων υπηρεσιών και της αύξησης της εγκληματικότητας, που είναι και τα βασικότερα προβλήματα της χώρας, όπως γράφτηκε στο διεθνή τύπο. 

Πόσο απέχουμε από την κοινωνική έκρηξη;

            Στην οικονομική θεωρία υπάρχει μια παραδοχή, η οποία δεν αμφισβητείται ουσιαστικά από καμιά οικονομική σχολή του κόσμου. Η κοινωνική ειρήνη είναι σημαντικότατη για την οποιαδήποτε ανάπτυξη.

            Σήμερα στη χώρα μας φαίνεται πως υπάρχει κοινωνική ειρήνη, καθώς οι διάφορες αναταράξεις αποδεικνύονται πρόσκαιρες, μικρής διάρκειας και χαμηλής σχετικά έντασης. Τα γεγονότα που ακολούθησαν την αυταρχική κατάργηση της δημόσιας τηλεόρασης απέδειξαν πως η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών εκτός απ΄ το να κρατάει τις αποστάσεις της από τα διάφορα τεκταινόμενα του δημόσιου βίου, ακόμα και όταν αυτά επιφέρουν την άμεση απόλυση χιλιάδων εργαζομένων και καταργούν ένα σύνολο μέσων επικοινωνίας, ενημέρωσης και έκφρασης, φαίνεται να κρατάει και την ψυχραιμία της.

             Φαίνεται, αλλά δεν είναι και σίγουρο γιατί αυτή η γενικότερη βουβαμάρα που υπάρχει, ενόσω τα προβλήματα που συσσωρεύονται στις πλάτες των πολλών πληθαίνουν καθημερινά, δεν είναι φυσιολογική. Είναι, όμως, εξηγήσιμη και τελικά απολύτως λογική.

Κυβέρνηση… συνεδρίου!

           Αν το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας δεν ήταν προγραμματισμένο γι΄ αυτό το Σαββατοκύριακο, αλλά για ένα Σαββατοκύριακο στο τέλος Ιουνίου του 2016, τότε απ΄ τον πρόσφατο ανασχηματισμό μπορεί να προέκυπτε μια άλλη, καλύτερη ίσως, κυβέρνηση, με πραγματικό ορίζοντα τετραετίας και ουσιαστικές δυνατότητες να την εξαντλήσει;

            Πρόκειται φυσικά για ερώτημα- υπόθεση εργασίας και η ζωή δεν προχωρά με υποθέσεις, αλλά με γεγονότα. Και το γεγονός είναι πως τελικά απ΄ τον πρόσφατο ανασχηματισμό μας προέκυψε μια κυβέρνηση… συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας. Μια κυβέρνηση όπου είναι εμφανής η προσπάθεια διατήρησης των εσωκομματικών ισορροπιών και ο εξευμενισμός προσώπων που ανήκουν ή εκφράζουν διάφορες ομάδες του κόμματος.

            Αν αυτό συνέβαινε το 2007, για παράδειγμα, το πιθανότερο είναι πως θα το σχολιάζαμε για λίγο αλλά τελικά θα το ξεπερνούσαμε στρέφοντας αλλού το ενδιαφέρον μας, όπως κάναμε επί χρόνια. Το ότι αυτό θα ήταν και μια απ΄ τις αιτίες που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση, δεν το σκεφτήκαμε τότε, αλλά το συνειδητοποιούμε με τον πλέον τραγικό τρόπο σήμερα, την ώρα, δηλαδή, που καλούμαστε να πληρώσουμε το λογαριασμό για τα… σπασμένα. Διότι σε τι άλλο μπορεί να οδηγήσει η επιλογή προσώπων με βάση όχι τις πραγματικές τους ικανότητες αλλά αυτό που σημαίνουν για το κάθε κόμμα, αν όχι σε … σπασμένα; Ενίοτε βέβαια οδηγούν και σε συντρίμμια… Στα δικά μας συντρίμμια και της χώρας.

Περισσότερο κόμμα, λιγότερη πατρίδα…

            Η πρόσφατη πολιτική κρίση με αφορμή την παράλογη και αυταρχική απόφαση για το κλείσιμο της ΕΡΤ που λίγο έλειψε να έχει ως κατάληξη τις πρόωρες, και καταστροφικές για τη χώρα, εκλογές, μες το κατακαλόκαιρο, άφησε πίσω της και ένα αισιόδοξο μήνυμα. Ότι ίσως το πολιτικό μας σύστημα να πήρε το μάθημα του, το οποίο λέει πως ειδικά στην φάση που βρισκόμαστε, και στην οποία θα βρισκόμαστε μάλλον για αρκετά χρόνια ακόμα, οι συνεργασίες, οι ουσιαστικές και ειλικρινείς συμφωνίες που μπορούν να προκύψουν μέσα από έντιμους συμβιβασμούς, δεν είναι απλώς μια λύση, αλλά ο μοναδικός δρόμος. Ο δρόμος τον οποίο οφείλουν να βαδίσουν όχι μόνο τα κόμματα που κυβερνούν αλλά και όσα βρίσκονται στην αντιπολίτευση. Ή για να το θέσουμε διαφορετικά, σήμερα έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη από λιγότερο κόμμα και περισσότερη πατρίδα.

            Σε ό,τι αφορά τα κόμματα που κυβερνούν περιμέναμε πως θα έδειχναν ότι διάβασαν σωστά αυτό το μήνυμα από τη σύνθεση της  νέας κυβέρνησης. Με τη συμμετοχή σ΄ αυτή των ικανότερων εκ των στελεχών που διαθέτουν, όχι μόνο στα δύσκολα και τα κρίσιμα υπουργεία αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα, καθώς οι καταστάσεις που βιώνουμε είναι τέτοιες που δεν επιτρέπουν ούτε καν ως σκέψη τη λογική τοποθετούμε κάποιους σε ορισμένα μικρότερης βαρύτητας υπουργεία για να μην διαταραχθούν οι εσωκομματικές ισορροπίες και για να «κλείσουν στόματα».

Απέτυχε η συστημική αριστερά;

             Όταν ο Φώτης Κουβέλης και η ομάδα του αποχωρούσαν απ΄ το ΣΥΡΙΖΑ για να συστήσουν τη Δημοκρατική Αριστερά, υποστήριξαν πως ένας απ΄ τους λόγους που το έκαναν ήταν διότι πίστευαν πως η Αριστερά θα μπορούσε να είναι και συστημική. Δηλαδή, όχι απλώς να ασκεί μονίμως αντιπολίτευση αλλά να διεκδικεί και το δικό της μερίδιο στη διακυβέρνηση της χώρας.

            Αυτή βέβαια ήταν, τότε, μια υπόθεση εργασίας και μια πολιτική άσκηση επί χάρτου, αλλά οι δραματικές εξελίξεις στη χώρα και η πλήρης ανατροπή του πολιτικού σκηνικού την κατέστησαν αναγκαιότητα, νωρίτερα ίσως απ΄ ό,τι θα το περίμεναν και οι ίδιοι. Την πρώτη φορά, μετά τις εκλογές της 6^ης Μάη, η ΔΗΜ.ΑΡ. απέφυγε την πρόκληση και το δικό της ραντεβού με την ιστορία, αλλά δεν ήταν δυνατόν να το κάνει και τη δεύτερη, μετά τις εκλογές της 17^ης Ιούνη 2012.

            Παρότι επέλεξε, όπως και το ΠΑΣΟΚ, τη συμμετοχή στην κυβέρνηση με μη πολιτικά πρόσωπα, εν τούτοις υπήρξε η προσδοκία σε ορισμένους πως ενδεχομένως θα έφερνε στην άσκηση της εξουσίας κάτι που πολλοί πιστεύουμε πως χρειάζεται, ειδικά στις μέρες μας. Την αύρα της αριστερής αντίληψης στο σχεδιασμό, τον προγραμματισμό και εν τέλει τη διακυβέρνηση.

Ο σκύλος που κυνηγάει την ουρά του…

              Για πόσο μπορεί ένας σκύλος να κυνηγάει την ουρά του; Μέχρι να ζαλιστεί και να πέσει κάτω. Οι σκύλοι βέβαια ζαλίζονται. Οι πολιτικοί ποτέ. Εσχάτως άρχισα να αγαπώ τα σκυλιά, (σ. σ. ας όψεται ο οικόσιτος ποιμενικός που ακούει στο όνομα «Πούμπα» και έχει εγκατασταθεί στην αυλή μας, κερδίζοντας επάξια μια θέση στο οικογενειακό πάνθεον), αλλά εξακολουθώ να συμπονώ περισσότερο τους πολιτικούς. Ένα σκυλί, υποθέτω, πως θα προτιμούσε να κόψει την ουρά του απ΄ το να την κυνηγάει εσαεί. Ένας πολιτικός ποτέ, γιατί τι θα ήταν χωρίς αυτή και κυρίως τι θα έκανε αν δεν είχε κάτι να κυνηγάει;  

            Το δίλημμα ήταν γραμμένο στο κάτω μέρος της τηλεοπτικής οθόνης, στην αποκαλούμενη «μπάρα» των ειδήσεων. Εκλογές (πρόωρες εννοείται. Τι κακό μ΄ αυτή τη χώρα όλα να γίνονται πρόωρα, ή καθυστερημένα. Τίποτα στην ώρα τους. Ούτε τα τρένα, ούτε τα πλοία, ούτε τα αεροπλάνα) ή συμβιβασμός.

            Να πάλι το δίλημμα, που σημαίνει πως πρέπει να διαλέξεις το ένα απ΄ τα δύο καθώς τρίτο δεν υπάρχει.

Τη ζωή μας μια ζαριά…

               Ξαναγυρίσαμε εκεί που ήμασταν πριν μια βδομάδα. Δεν είναι κακό. Ειδικά όταν έχεις δει το χειρότερο. «Το καλοκαίρι της καταστροφής», για να δανειστώ τον τίτλο με τον οποίο κυριακάτικη εφημερίδα σχολίαζε την πρόσφατη παραγωγή αμερικάνικων ταινιών.

            Ταιριαστός τίτλος αν σκεφτείς πως κάτι από ταινία αγωνίας θύμιζαν όλα αυτά που έγιναν τις τελευταίες επτά ημέρες. Από ταινία που προβάλλεται δοκιμαστικά, προτείνοντας δύο τρία διαφορετικά φινάλε στους επιλεγμένους θεατές, για να αποφασίσουν εκείνοι ποιο προτιμούν. Μόνο που εδώ οι θεατές παρότι… είδαν, δεν αποφάσισαν. Το τέλος το επέλεξαν οι παραγωγοί της ταινίας με βάση τις δημοσκοπικές μας διαθέσεις. Αν το ποσοστό του πρώτου κόμματος πλησίαζε το 35%, που σημαίνει αυτοδυναμία, μην έχετε καμιά αμφιβολία. Πραγματικό καλοκαίρι καταστροφής θα ζούσαμε και αντί να βουτάμε και να χανόμαστε στα νερά θα βουτούσαμε στην απελπισία των πλαστικών σημαιών και των εξίσου πλαστικών λόγων, όλων των χρωμάτων. Απ΄ το βαθύ μαύρο μέχρι το βαθύ κόκκινο. Χωμένοι βαθιά και εμείς στο τέλμα που μας όρισε η μοίρα μας και το ξερό μας κεφάλι.

«Η Απόγονος» - Ενα ανατρεπτικό βιβλίο με έντονο πολιτικό ενδιαφέρον

Για το νέο μυθιστόρημα που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες απ΄ τις εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ  με τον τίτλο  "Η Απόγονος", η δημοσιογράφος Ιωάννα Κωσταρέλλα  έγραψε στην εφημερίδα ΧΡΟΝΟΣ τα εξής:

"Ανατρεπτικό από την αρχή ως το τέλος είναι το νέο μυθιστόρημα του Μιχάλη Πιτένη με τίτλο «Η Απόγονος», το οποίο κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες απο τις εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες. Βιβλίο με έντονο πολιτικό ενδιαφέρον, καθώς το θέμα της ανόδου της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη και ο ρόλος της Γερμανίας στην τραπεζική κρίση είναι οι βασικοί προβληματισμοί που το διατρέχουν.
Η αφήγηση συνδέει με έναν ιδιαίτερο τρόπο παρελθόν και παρόν σε μια γραφή με στοιχεία θρίλερ μέσα απο την ιστορία του 20ου αιώνα, την πολιτική, την ψυχολογία, την τέχνη και τη χημεία.
Η πλοκή βασίζεται σε ένα ενδιαφέρον μείγμα πραγματικών ιστορικών στοιχείων, αλλά και μύθων που λειτουργούν συμπληρωματικά, για να αναπτύξει ο συγγραφέας την ιστορία που θέλει να διηγηθεί. Οι συμβολισμοί παίζουν για άλλη μια φορά σημαντικό ρόλο, ενώ οι τόποι (Μόναχο, Βιέννη, Βρυξέλλες, Ρώμη, Θεσσαλονίκη) γίνονται ο συναρπαστικός μυθιστορηματικός χάρτης.

Μια άποψη για το μυθιστόρημα "Η προφητεία του Μότσαρτ".

Την περασμένη Παρασκευή μια καλή φίλη, η ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ, δημοσίευσε στον τοίχο μου στο facebook την άποψη της για το μυθιστόρημα μου "Η προφητεία του Μότσαρτ". Την αναδημοσιεύω στο προσωπικό μου ιστολόγιο, όχι επειδή είναι θετική για το βιβλίο, αλλά διότι θεωρώ πολύ σημαντικό να εκφράζονται απόψεις, ακόμα και αρνητικές, για ένα λογοτεχνικό έργο. Και είναι πολύ σημαντικό δότι ο κάθε συγγραφέας με το έργο του δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να βάζει ένα θέμα συζήτησης και όσοι περισσότεροι καταθέτουν τη δική τους άποψη γι΄ αυτό, τόσο το καλύτερο. Γιατί τελικά σημασία έχει να επικοινωνούμε και να κουβεντιάζουμε, με όποιον τρόπο μπορούμε...
Η Δέσποινα Παπανικολάου έγραψε:  
"Πριν λίγες μέρες ο αγαπητός μας συγγραφέας και συντοπίτης μας Μιχάλης Πιτένης μας ανακοίνωσε μέσα από την προσωπική του σελίδα στο facebook την επικείμενη κυκλοφορία του νέου του βιβλίου «Η Απόγονος». 

Ο άνθρωπος που συρρικνώνεται.

           Χωριστήκαμε στα δύο, ίσως και στα τρία, για την ΕΡΤ. ΕΡΤολάτρεις, ΕΡΤομάχοι και αδιάφοροι. Δεν είναι πρωτόγνωρο, ούτε καινοφανές. Αυτοί είμαστε. Ίσως και να μην είναι κακό. Εξάλλου αυτό δεν μας μάθαιναν κάποια βιβλία πολιτικής αγωγής, πώς πρέπει να γνωρίζουμε, να έχουμε άποψη, να συμμετέχουμε;

            Άποψη σίγουρα έχουμε. Γνωρίζουμε, όμως, και συμμετέχουμε πραγματικά; Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα μας στην άποψη, αλλά κάνουμε κάτι ανάλογο και για το δικαίωμα, και την υποχρέωση μας βέβαια, στη γνώση;  

Κι οι αδιάφοροι; Αυτοί απουσίαζαν απ΄ τα μαθήματα, ή απλώς δεν τα έπαιρναν τα γράμματα; Δεν είμαι σίγουρος. Ίσως να τα έμαθαν πολύ καλύτερα απ΄ όλους τους άλλους και η αδιαφορία τελικά να είναι θέση… Η θέση στην οποία μοιραία και αναπόφευκτα οδηγείται όποιος κουράστηκε, ή δεν αντέχει να συνθλίβεται από τη μέρα που γεννιέται ως Έλλην ανάμεσα σ΄ αυτά τα φοβερά και τρομερά μας δίπολα. Ανάμεσα σ΄ αυτές τις λογικές που είναι είτε μαύρες, είτε άσπρες, σαν να μην υπήρξαν ποτέ για μας άλλα χρώματα. Πού;  Στη χώρα που ευλογεί ο ήλιος, φωτίζοντας όσα αναπηδούν απ΄ τα σπλάχνα της, τόσα πολλά και ξεχωριστά χρώματα, ικανά να εμπνεύσουν έναν ποιητή σαν τον Οδυσσέα Ελύτη, για να γράψει:

Η άποψη ενός φίλου για την προσωπική ηθική.

     Το κείμενο που ακολουθεί, συντάχθηκε απ΄ το φίλο μου Νικόλαο Κέφαλο, ως σχολιασμός στο χθεσινό μου άρθρο με τίτλο "Οι συμβολισμοί, η αδιαφάνεια και η σπατάλη..." και δημοσιεύτηκε στον προσωπικό μου τοίχο στο facebook. Έκρινα όμως πως αξίζει να δημοσιευτεί και στο προσωπικό μου blogspot, όπως θα κάνω απ΄ εδώ και πέρα με την άποψη κάθε φίλου και γνωστού, άσχετα αν συμφωνώ ή διαφωνώ μ΄ αυτή, καθώς θέλω να πιστεύω πως ίσως έτσι εγκαινιάσουμε και διαμορφώσουμε όλοι μαζί τις προϋποθέσεις και τις συνθήκες για το διάλογο που τόσο έχουμε ανάγκη.
Ιδού λοιπόν τι έγραψε ο Νικόλαος Κέφαλος:
 "Αγαπητέ Μιχάλη!
Παρακολουθώ τις αναρτήσεις σου και τολμώ να πω, πως με βρίσκουν καθ΄ όλα σύμφωνο. Προσωπικά δεν μου προκαλεί καμία έκπληξη η ταύτιση των απόψεών μας. ( Έκπληξη θα ήταν μάλλον το αντίθετο).
Ωστόσο, κάποτε θα πρέπει να γίνει λόγος σε αυτή την χώρα και για την ουσία της αυτοκάθαρσης. Με ντροπή σχεδόν, παρακολουθώ τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ, δύο μέρες τώρα να ομολογούν, πως γνώριζαν πολύ καλά, τι συνέβαινε στην Ραδιοτηλεόραση τόσα χρόνια. Και αναρωτιέμαι. Και τι έκαναν τόσα χρόνια γνωρίζοντας αυτήν την κατάσταση;

Οι συμβολισμοί, η αδιαφάνεια και η σπατάλη…

         "Οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα ξεπέρασαν τους 1.300.000 χωρίς να διαμαρτυρηθεί, ουσιαστικά, κανένας. Και εσείς χαλάτε τον κόσμο που θα χάσουν τη δουλειά τους 2.656 δημόσιοι υπάλληλοι της ΕΡΤ"!

Η επισήμανση έγινε από ελεύθερο επαγγελματία που τα τελευταία χρόνια βλέπει τη θέση του καθημερινά να επιδεινώνεται και το ερώτημα «αν η επιχείρηση του θα υπάρχει και αύριο» να είναι απολύτως πραγματικό και να αναφέρεται σε κανονικό και όχι υποθετικό χρόνο. Δεν έχει άδικο. Όντως, δεν άνοιξε… μύτη που τόσοι συμπολίτες μας έχασαν ήδη τις δουλειές τους στον ιδιωτικό τομέα. Ο δε δημόσιος, αν δεν αδιαφόρησε παντελώς, έκανε και κάνει ό,τι μπορεί για να επιδεινώσει και άλλο την κατάσταση με τις δικές του αγωνιστικές κινητοποιήσεις, οι οποίες μπορεί (θεωρητικά) να διασφαλίζουν τα δικά του συμφέροντα αλλά, συνήθως, βλάπτουν τα συμφέροντα του ιδιωτικού. Φυσικά αυτό δεν είναι ένα σημερινό φαινόμενο, αλλά μια κατάσταση που συντηρείται εδώ και δεκαετίες, από τότε που το επιχειρηματικό κέρδος ενοχοποιήθηκε στη χώρα μας και ανάμεσα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα αναπτύχθηκε μια σχέση μίσους, παρότι σε πολλές περιπτώσεις η σχέση τους ήταν πολύ στενή και αλληλοτροφοδοτούμενη. Απλώς τώρα, έχοντας επικρατήσει η λογική «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», πρώτος στο ταμείο πάει ο ιδιωτικός τομέας, ο οποίος, αντικειμενικά, είναι και ο περισσότερο εκτεθειμένος και σίγουρα πιο ευάλωτος.

Το θέμα όμως δεν είναι πως αντιδράσαμε ή θα αντιδράσουμε γιατί πρέπει να σωθούν απλώς οι 2.656 δημόσιοι υπάλληλοι χωρίς να μας νοιάζουν οι 1.300.000 και, άνεργοι του ιδιωτικού τομέα. Φυσικά και μας νοιάζουν. Το θέμα είναι ο συμβολισμός που θέλησαν να δώσουν σ΄ αυτή την κυβερνητική απόφαση για το αιφνίδιο κλείσιμο της ΕΡΤ. Και το συμβολισμό αυτόν τον αποκάλυψε χθες ο ίδιος ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς λέγοντας ότι «η ΕΡΤ υπήρξε το σύμβολο της αδιαφάνειας και της σπατάλης».

Οπότε τώρα ξέρουμε. Από το βράδυ της περασμένης Τρίτης το σκοτάδι αντικατέστησε τα σήματα που εκπέμπονταν από τις συχνότητες της ΕΡΤ, για να σταματήσει η αδιαφάνεια και η σπατάλη!

Και για να το εμπεδώσουμε ακόμα καλύτερα, γέμισε το διαδίκτυο και όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αναδημοσίευση (!) λίστας που είχε αποκαλυφθεί παλιότερα με τους παράλογους, προκλητικούς και αδικαιολόγητους μισθούς ορισμένων εργαζομένων στην ΕΡΤ. Μόνο που αυτοί που υπήρχαν στη λίστα, δημοσιογράφοι οι περισσότεροι, δεν εργάζονται πλέον εκεί, εδώ και τρία ίσως και περισσότερα χρόνια!

Παράλληλα, υπήρξαν αρκετά και εμπεριστατωμένα άρθρα, με γνωστές υπογραφές, που όχι απλώς επαίνεσαν την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης και το ορθόν της απόφασης της, αλλά προανήγγειλαν και τον ερχομό της νέας ΕΡΤ, που θα είναι τουλάχιστον εφάμιλλη του BBC! Δεν παρέλειψαν, φυσικά, να τονίσουν πως καιρός ήταν να κλείσει ένας σπάταλος δημόσιος οργανισμός, και τι καλύτερο παράδειγμα απ΄ αυτό της ΕΡΤ, ο οποίος ζούσε εις βάρος του πολύπαθου ιδιωτικού τομέα, που στενάζει και υποφέρει. Φαντάζομαι το πιάσατε το υπονοούμενο και εγώ απλώς να σας θυμίσω πως αυτοί που με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ θυμήθηκαν τον ιδιωτικό τομέα, είναι συνώνυμοι όσων εδώ και καιρό γράφουν πως ο θάνατος του εμποράκου είναι αναπόφευκτος λόγω της κρίσης και θα έπρεπε να είχε κάνει το κουμάντο του προβλέποντας πως κάποτε θα ξεσπάσει, αλλάζοντας είτε επάγγελμα, είτε χώρα, είτε… πλανήτη, και άρα δεν είναι δυνατόν να περιμένουν το κράτος να τους σώσει και πάλι, όπως κάνει εδώ και χρόνια! Ναι, έτσι ακριβώς.

Βέβαια μέσα σ΄ όλα αυτά και χάριν της προώθησης του συμβολισμού που λέμε πιο πάνω, δεν περπάτησε και πολύ το γεγονός πως επίσης στο διαδίκτυο άρχισε να κυκλοφορεί μια λίστα εργαζομένων στην ΕΡΤ που δεν ανήκουν βέβαια στο παρελθόν αλλά προσλήφθηκαν επί των ημερών της σημερινής κυβέρνησης, με μισθούς που, εντάξει, δεν προκαλούν κιόλας, αλλά δεν τους βρίσκεις και εύκολα πλέον στην αγορά, όπου δεν βρίσκεις καν δουλειά.

Οπότε, πού καταλήγουμε; Μα στην υποκρισία. Όπως αυτή που επέδειξαν τόσοι και τόσοι απ΄ τους γνωστούς «επώνυμους» εκπρόσωπους που βγήκαν να διαμαρτυρηθούν για το κλείσιμο της ΕΡΤ, ενώ είναι απ΄ αυτούς που μπορεί να μην έβαλαν την ταφόπλακα, αλλά όλο και κάποιο καρφάκι κάρφωσαν στο φέρετρο της. Πώς; Είτε επιβάλλοντας και διορίζοντας τα «δικά μας παιδιά», είτε απαιτώντας να λειτουργεί κάποιες φορές ως φερέφωνο της κάθε εξουσίας, όχι μόνο στον τομέα της ενημέρωσης αλλά και της ψυχαγωγίας, προωθώντας ακόμα και την κομματική σαβούρα που ψωνίστηκε και το είδε μέγας καλλιτέχνης.

Για όλα αυτά βέβαια δεν ευθύνεται η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στην ΕΡΤ, η οποία φαντάζομαι θα έχει πολλές και ενδιαφέρουσες ιστορίες κομματικής τρέλας και προσπάθειας χαλιναγώγησης του μέσου να διηγηθεί, όχι μόνο απ΄ τις εκάστοτε πλειοψηφίες αλλά και από τις μειοψηφίες, καθώς όλοι στην ΕΡΤ ξεσπούσαν και από την ΕΡΤ απαιτούσαν.

Φυσικά ευθύνες υπάρχουν και από την πλευρά των εργαζομένων που κάπου επαναπαύτηκαν εδώ και χρόνια και δεν προστάτεψαν όπως, πιστεύω ότι, θα μπορούσαν την ίδια τους τη δουλειά και το δικό τους σπίτι, αλλά σίγουρα οι ευθύνες αυτές είναι μικρότερες σε σχέση με τις ευθύνες της εξουσίας.

Και οι ευθύνες της εξουσίας είναι τεράστιες. Διότι όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δικαιολογεί το κλείσιμο της ΕΡΤ λέγοντας πως υπάρχουν έξη λογιστήρια που δεν συνεργάζονται μεταξύ τους, γιατί να πιστέψουμε πως φταίνε οι εργαζόμενοι στα λογιστήρια και όχι οι γενικοί διευθυντές που διορίζει η κάθε κυβέρνηση; Και αν το άλλοθι για το ότι δεν κάναμε τίποτα ήταν οι συντεχνίες, όπως είπε ο Πρωθυπουργός, ποιος δημιουργεί, εκτρέφει και κανακεύει τις συντεχνίες χρόνια τώρα;

Οι συμβολισμοί ήταν και είναι απολύτως απαραίτητοι στην πολιτική. Κάποτε βέβαια οι συμβολισμοί περνούσαν στον κόσμο και έπαιζαν το ρόλο τους, ακόμα και αν όλοι ήξεραν πως δεν ήταν ειλικρινείς και καθαροί. Θα περάσουν και σήμερα; Ελπίζω όχι, γιατί εδώ που φτάσαμε δεν έχουμε ανάγκη το συμβολισμό, αλλά ένα μήνυμα που θα είναι και ειλικρινές και θα έχει ουσία. Ένα μήνυμα που θα αφορά τόσο το δημόσιο όσο και τον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι πρέπει επιτέλους να βγάλουν απ΄ τη μέση τους διάφορους μεσάζοντες που επιμένουν να τους διαιρούν για να βασιλεύουν οι ίδιοι.

Και συνταγματική εκτροπή;

           Ο νυν (Αντώνης Σαμαράς) με την απόφαση του να κατεβάσει νύχτα τους διακόπτες στην ΕΡΤ έγινε «ο Πρωθυπουργός που μας έφερε το σκοτάδι» την εποχή των εικόνων.

            Ο εν αναμονή (Αλέξης Τσίπρας) θέλοντας να αντιδράσει στην απόφαση του νυν επισκέπτεται σήμερα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να του ζητήσει να μην  υπογράψει το σχετικό Προεδρικό Διάταγμα και αν περάσει η πρόταση του θα γίνει «ο εν αναμονή Πρωθυπουργός που οδήγησε τη χώρα σε συνταγματική εκτροπή πριν καν αναλάβει». Διότι αυτό σημαίνει, αν δεν κάνω λάθος, το να μην υπογράψει ο Πρόεδρος Προεδρικό Διάταγμα της Κυβέρνησης.

            Ωραία πράγματα και ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν αυτή την εποχή. Με τους πρώτους δύο στη λίστα για την Πρωθυπουργία, με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα της 17^ης Ιουνίου 2012, να αποδεικνύονται επικίνδυνα ανίκανοι να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Ο Πρωθυπουργός που έφερε το σκοτάδι…

        Κάθε εποχή στην ιστορία της ανθρωπότητας καθορίζεται και σηματοδοτείται από συγκεκριμένα στοιχεία και χαρακτηριστικά. Η δική μας εποχή αναμφίβολα είναι η εποχή των εικόνων. Των εικόνων που μεταδίδονται μέσω του διαδικτύου, μα πάνω απ΄ όλα μέσω της τηλεοπτικής οθόνης. Γιατί παρά τη ραγδαία και ευρεία διάδοση του διαδικτύου τα τελευταία χρόνια, εκείνη που εξακολουθεί να κυριαρχεί πάντα είναι η τηλεοπτική οθόνη, καθώς υπάρχει παντού και τη βλέπουν οι πάντες. Από τους πιο μορφωμένους και προχωρημένους σε θέματα ηλεκτρονικής και ψηφιακής τεχνολογίας, μέχρι τους ανθρώπους μεγάλης ηλικίας και χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, οι οποίοι όμως γνωρίζουν άριστα κάθε κουμπί του τηλεοπτικού χειριστηρίου τους.

            Η απόφαση της κυβέρνησης Σαμαρά να ρίξει από χθες το βράδυ σκοτάδι στις τηλεοπτικές συχνότητες που αντιστοιχούν στα τηλεοπτικά κανάλια της ΕΡΤ (ΕΤ1, ΝΕΤ, ΕΤ3), είναι επί της ουσίας πιο βίαιη, πιο άδικη και εντελώς αδικαιολόγητη, ακόμα και απ΄ την ίδια τη βασική απόφαση της υπόθεσης αυτής που λέγεται «κλείσιμο της κρατικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης της Ελλάδας». Διότι ξαφνικά χθες το βράδυ συνειδητοποιήσαμε όλοι μας, υπερασπιστές και πολέμιοι της ΕΡΤ, πόσο εύκολο είναι σε μια κυβέρνηση και σε αυτούς που ασκούν την εξουσία στη χώρα μας σήμερα, να φέρουν στη ζωή μας το σκοτάδι!

Απελευθερώστε την ΕΡΤ!

                   Έχοντας μπει σε μια εποχή που (θα πρέπει να) επικρατεί η λογική του εξορθολογισμού και του συμμαζέματος στο δημόσιο τομέα της χώρας, ήταν αναπόφευκτο ότι κάποια στιγμή η συζήτηση θα συμπεριελάμβανε και τον κρατικό μας ραδιοτηλεοπτικό φορέα, την ΕΡΤ. Μιας ΕΡΤ που αν τη δει κανείς ψυχρά είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο δημιουργούνταν, απλώνονταν και λειτουργούσαν για πολλά χρόνια οι δομές του δημοσίου τομέα της Ελλάδας. Τηλεοπτικά ή ραδιοφωνικά κανάλια που στήνονταν άνευ σοβαρού και συγκεκριμένου λόγου και, κυρίως, σχεδίου, προσλήψεις καθ΄ υπόδειξη και προς εξυπηρέτηση συμφερόντων των εκάστοτε κατεχόντων την εξουσία κ.τ.λ. κ.τ.λ.

            Όλα αυτά είναι γνωστά, αλλά για να είμαστε δίκαιοι δεν ακυρώνουν σε καμιά περίπτωση το λόγο ύπαρξης και το ρόλο που πρέπει και μπορεί να παίξει μια δημόσια τηλεόραση και ραδιόφωνο. Γιατί παρόλα τα μειονεκτήματα της, για τα οποία βεβαίως ελάχιστα ευθύνονται οι εργαζόμενοι σ΄ αυτή, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης έχει το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα, η ΕΡΤ είναι πολύ καλύτερη και χρησιμότερη από τα ιδιωτικά κανάλια, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά.

Ο μικρός φανατικός.

«Φανατικοί υπάρχουν παντού. Υπάρχει γονίδιο φανατισμού σχεδόν στον κάθε άνθρωπο και καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε πως στον καθένα μας κρύβεται ένας μικρός φανατικός». Η άποψη αυτή είναι του Ισραηλινού συγγραφέα Άμος Οζ, όπως κατεγράφη σε συνέντευξη του το 2011.

Πώς να διαφωνήσεις μ΄ αυτή την άποψη όταν, ειδικά τον τελευταίο καιρό, βλέπεις τόσες εκδηλώσεις φανατισμού ακόμα και από ανθρώπους που θεωρούσες ήπιους, συγκρατημένους, χαμηλών τόνων…

Ο «μικρός φανατικός» κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος καθώς δεν εκδηλώνεται απλώς αλλά καταφέρνει και να κυριαρχεί σε πολλούς, καθορίζοντας τη συμπεριφορά τους.

Ρεπουσειάδα…

             Την επιστημονική επάρκεια της ιστορικού κ. Μαρίας Ρεπούση αρμόδιοι να την κρίνουν είναι οι ειδικοί.

            Για την πολιτική της επάρκεια σαφή δείγματα δεν έχουμε ακόμα, καθώς μέχρι τώρα ως ιστορικός κρίνεται απ΄ όλους, παρά ως πολιτικός. Φυσικά, έχει βάλει και η ίδια το χεράκι της γι΄ αυτό, επιδεικνύοντας αξιοζήλευτη ικανότητα στο να γίνεται «το πρόσωπο της ημέρας», έστω και με αρνητικό τρόπο, γνωρίζοντας προφανώς πως το σημαντικότερο όλων είναι να ακούγεται το όνομα σου. Αρκεί να εκφέρεται και να γράφεται σωστά.

            Κάτι άλλο που πέτυχε η βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ. είναι να δημιουργήσει φανατικούς πολέμιους και εξίσου φανατικούς υποστηρικτές. Βασικά και απαραίτητα συστατικά για να αποκτήσει και εκείνη το δικό της έπος, το οποίο μπορούμε να ονομάσουμε «Ρεπουσειάδα», όπως βέβαια συνέβη με πάρα πολλές άλλες προσωπικότητες, ειδικά τα τελευταία χρόνια, και όπως θα συμβεί και με άλλες στο μέλλον.