Για
πόσο μπορεί ένας σκύλος να κυνηγάει την ουρά του; Μέχρι να ζαλιστεί και να
πέσει κάτω. Οι σκύλοι βέβαια ζαλίζονται. Οι πολιτικοί ποτέ. Εσχάτως άρχισα να
αγαπώ τα σκυλιά, (σ. σ. ας όψεται ο οικόσιτος ποιμενικός που ακούει στο όνομα «Πούμπα»
και έχει εγκατασταθεί στην αυλή μας, κερδίζοντας επάξια μια θέση στο οικογενειακό
πάνθεον), αλλά εξακολουθώ να συμπονώ περισσότερο τους πολιτικούς. Ένα σκυλί,
υποθέτω, πως θα προτιμούσε να κόψει την ουρά του απ΄ το να την κυνηγάει εσαεί. Ένας
πολιτικός ποτέ, γιατί τι θα ήταν χωρίς αυτή και κυρίως τι θα έκανε αν δεν είχε
κάτι να κυνηγάει;
Το δίλημμα ήταν γραμμένο στο κάτω
μέρος της τηλεοπτικής οθόνης, στην αποκαλούμενη «μπάρα» των ειδήσεων. Εκλογές
(πρόωρες εννοείται. Τι κακό μ΄ αυτή τη χώρα όλα να γίνονται πρόωρα, ή
καθυστερημένα. Τίποτα στην ώρα τους. Ούτε τα τρένα, ούτε τα πλοία, ούτε τα
αεροπλάνα) ή συμβιβασμός.
Να πάλι το δίλημμα, που σημαίνει πως
πρέπει να διαλέξεις το ένα απ΄ τα δύο καθώς τρίτο δεν υπάρχει.
Εκλογές; Ένα μήνα πριν, το λιγότερο,
σταματούν τα πάντα. Μπορεί και οι ανάσες μας καθώς όλα μπορούν να επηρεάσουν,
να… νοθεύσουν το αποτέλεσμα της λαϊκής βούλησης. Και ως προς αυτό οι πολιτικοί μας
είναι άτεγκτοι. Τη λαϊκή βούληση μπορεί να μην την έχουν περί πολλού, αλλά δεν
επιτρέπουν σε κανένα να την επηρεάσει.
Ένα μήνα πριν λοιπόν στοπ όλα και
ένα μήνα, ακόμα, μετά, μέχρι να ξαναπάρει μπρος η κρατική μηχανή. Αν πάρει,
γιατί ως συναισθηματικός λαός που είμαστε δενόμαστε με ό,τι κατέχουμε έστω και
για λίγο και θέλοντας να το κρατήσουμε για πάντα κοντά μας, το παίρνουμε μαζί μας
φεύγοντας. Οπότε, δεν είναι καθόλου απίθανο κάποιος να πάρει ένα σημαντικό
γρανάζι και άντε μετά να περιμένουμε μέχρι να βρεθεί ανταλλακτικό…
Συμβιβασμός; Κακή λέξη,
ενοχοποιημένη, η οποία αν και ανήκει στο ελληνικό λεξιλόγιο από πολύ παλιά,
ελάχιστα έως καθόλου χρησιμοποιείται. Ίσως γιατί την πήραμε με… στραβό μάτι,
κρατώντας μόνο την έννοια «υποχωρώ» που εμπεριέχει. Δεν ανακαλύψαμε ποτέ την
έννοια του «αποδέχομαι τις ιδέες, τις απόψεις και του άλλου» που επίσης εμπεριέχει.
Αν την είχαμε ανακαλύψει ίσως να
γευόμαστε και τη χαρά της ανακάλυψης της έννοιας «συνεργάζομαι».
Ζητάω πολλά, το ξέρω. Και δύσκολα.
Στην πατρίδα μου την Κοζάνη υπάρχει μια φράση που την ακούω από μικρό παιδί. «Ό,τι
δεν μπορείς να κάνεις, χάλασε». Νόμιζα πως λεγόταν καθ΄ υπερβολή. Απλώς έτσι,
για να γίνεται κουβέντα. Πόσο λάθος έκανα! Δεν περίμενα όμως και να τη δω να
εφαρμόζεται τόσο πολύ, σε όλη τη χώρα. Τι διάολο, όλοι Κοζανίτες γίναμε;
Το ότι δεν μπορούν να κάνουν, το
καταλάβαμε. Αλλά τι άλλο έμεινε για να χαλάσουν;
Το καλοκαίρι μας; Χαλάνε τα
καλοκαίρια; Δυστυχώς ναι. Κι αυτά μπορεί να χαλάσουν. Επειδή είναι ίσως το μόνο που μας απέμεινε.
Ό,τι μας απέμεινε κι απ΄ αυτά, καθώς την αλήθεια μας την είπαν πάλι οι
τηλεοπτικές μπάρες των ειδήσεων. «Κυρίως ξένοι όσοι βρεθούν το τριήμερο του
Αγίου Πνεύματος στα παραθαλάσσια μέρη».
Καλά να πάθουν. Οι παλιοξένοι! Και
όχι μόνο αυτό. Τους ευχόμαστε, με όλη μας την κακία, όχι να τσουρουφλιστούν απ΄
τον ήλιο ή να ΄ναι θολή η θάλασσα. Τους ευχόμαστε να ΄χουν προκηρυχθεί εκλογές
και να τους την πέσουν υποψήφιοι που θα τους αναλύσουν το πρόγραμμα τους για τη
σωτηρία της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου