Και συνταγματική εκτροπή;

           Ο νυν (Αντώνης Σαμαράς) με την απόφαση του να κατεβάσει νύχτα τους διακόπτες στην ΕΡΤ έγινε «ο Πρωθυπουργός που μας έφερε το σκοτάδι» την εποχή των εικόνων.

            Ο εν αναμονή (Αλέξης Τσίπρας) θέλοντας να αντιδράσει στην απόφαση του νυν επισκέπτεται σήμερα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να του ζητήσει να μην  υπογράψει το σχετικό Προεδρικό Διάταγμα και αν περάσει η πρόταση του θα γίνει «ο εν αναμονή Πρωθυπουργός που οδήγησε τη χώρα σε συνταγματική εκτροπή πριν καν αναλάβει». Διότι αυτό σημαίνει, αν δεν κάνω λάθος, το να μην υπογράψει ο Πρόεδρος Προεδρικό Διάταγμα της Κυβέρνησης.

            Ωραία πράγματα και ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν αυτή την εποχή. Με τους πρώτους δύο στη λίστα για την Πρωθυπουργία, με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα της 17^ης Ιουνίου 2012, να αποδεικνύονται επικίνδυνα ανίκανοι να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

            Ο μεν Σαμαράς διότι επέλεξε να δείξει πυγμή και… ηγετικά προσόντα σ΄ ένα θέμα που μπορούσε να λύσει, εδώ και καιρό, εύκολα και με το σωστό τρόπο, μετατρέποντας το από απλό ζήτημα σε μείζον, ίσως και εθνικής σημασίας, και ξεσηκώνοντας τον κόσμο, την ώρα που πήγαινε να ηρεμήσει κάπως. Την ώρα που έχουμε τόσα πολλά άλλα θέματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθούμε.

            Ο δε Τσίπρας διότι θέλει να εμπλέξει και τον ανώτατο πολιτειακό άρχοντα σε κάτι που ίσως να μην οδηγήσει σε ανατροπή της κυβέρνησης, αλλά μπορεί να τραυματίσει την ίδια τη δημοκρατία, την ώρα που υπάρχουν περισσότεροι εχθροί της από ποτέ άλλοτε, οι οποίοι δεν καιροφυλακτούν απλώς αλλά κάνουν ό,τι και όσα μπορούν για να την εκθέτουν και να την αποδυναμώνουν.

            Δεν ξέρω αν στις παρούσες συνθήκες έχουμε την πολυτέλεια τέτοιου είδους ηγετών. Ξέρω όμως πως σίγουρα μας χρειάζονται όσοι μπορούν να ασπαστούν και να εφαρμόσουν στην πράξη την προτροπή του γνωστού συνταγματολόγου Νίκου Αλιβιζάτου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της περασμένης Κυριακής για «λιγότερο κόμμα και περισσότερη πατρίδα».

            Έχουμε τέτοιους ηγέτες και αν ναι, που είναι;

            Τι να κάνουν; Μα να βγουν τις κρίσιμες και δύσκολες αυτές ώρες και να προτείνουν αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη. Εθνική συνεννόηση και κοινή προσπάθεια για να ξεπεράσουμε τα προβλήματα. Με σοβαρότητα και υπευθυνότητα και όχι με ακροβατισμούς και παράλογα ρίσκα.

            Διότι κακά τα ψέματα. Αν ο Σαμαράς αποδείχτηκε λίγος και συνεπής μόνο μ΄ αυτό που πραγματικά είναι, γνήσιος εκπρόσωπος της λαϊκής και οπισθοδρομικής δεξιάς, και ο Τσίπρας δεν δημιουργεί καμιά σοβαρή ελπίδα καθώς εδώ και ένα χρόνο, από τότε που το κύμα αγανάκτησης και απελπισίας τον ανέβασε ψηλά, προσπαθεί να διαμορφώσει έναν πολιτικό λόγο και μια πρόταση, αναιρώντας σχεδόν καθημερινά τον ίδιο του τον εαυτό, όταν δεν τον αναιρούν οι συνιστώσες του κόμματος του.

            Έτσι όμως πώς και πού θα πάμε; Αν δεν βρεθούν κάποιοι που θα καταφέρουν πραγματικά να υπερβούν πρώτα προσωπικούς εγωισμούς και στοχεύσεις για να συμπαρασύρουν έπειτα και άλλους, το μέλλον φαντάζει και είναι δυσοίωνο.