Κυβέρνηση… συνεδρίου!

           Αν το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας δεν ήταν προγραμματισμένο γι΄ αυτό το Σαββατοκύριακο, αλλά για ένα Σαββατοκύριακο στο τέλος Ιουνίου του 2016, τότε απ΄ τον πρόσφατο ανασχηματισμό μπορεί να προέκυπτε μια άλλη, καλύτερη ίσως, κυβέρνηση, με πραγματικό ορίζοντα τετραετίας και ουσιαστικές δυνατότητες να την εξαντλήσει;

            Πρόκειται φυσικά για ερώτημα- υπόθεση εργασίας και η ζωή δεν προχωρά με υποθέσεις, αλλά με γεγονότα. Και το γεγονός είναι πως τελικά απ΄ τον πρόσφατο ανασχηματισμό μας προέκυψε μια κυβέρνηση… συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας. Μια κυβέρνηση όπου είναι εμφανής η προσπάθεια διατήρησης των εσωκομματικών ισορροπιών και ο εξευμενισμός προσώπων που ανήκουν ή εκφράζουν διάφορες ομάδες του κόμματος.

            Αν αυτό συνέβαινε το 2007, για παράδειγμα, το πιθανότερο είναι πως θα το σχολιάζαμε για λίγο αλλά τελικά θα το ξεπερνούσαμε στρέφοντας αλλού το ενδιαφέρον μας, όπως κάναμε επί χρόνια. Το ότι αυτό θα ήταν και μια απ΄ τις αιτίες που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση, δεν το σκεφτήκαμε τότε, αλλά το συνειδητοποιούμε με τον πλέον τραγικό τρόπο σήμερα, την ώρα, δηλαδή, που καλούμαστε να πληρώσουμε το λογαριασμό για τα… σπασμένα. Διότι σε τι άλλο μπορεί να οδηγήσει η επιλογή προσώπων με βάση όχι τις πραγματικές τους ικανότητες αλλά αυτό που σημαίνουν για το κάθε κόμμα, αν όχι σε … σπασμένα; Ενίοτε βέβαια οδηγούν και σε συντρίμμια… Στα δικά μας συντρίμμια και της χώρας.

            Κι όμως. Οι πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών έδινε σε Σαμαρά και Βενιζέλο μια τεράστια ευκαιρία. Να κάνουν  πράγματα. Να τολμήσουν. Ο κόσμος το θέλει γιατί έχει αντιληφθεί πως δεν πάει άλλο μ΄ αυτή τη λογική των κομματικών ισορροπιών και επειδή γνωρίζει πως την ώρα της τρικυμίας χρειάζεσαι καλό καπετάνιο και πλήρωμα που να ξέρει τι πρέπει να κάνει. Όχι να μάθει μεσούσης της τρικυμίας.

            Ο καπετάνιος (Σαμαράς) δεν το έκανε, παρότι μας κούνησε το δάχτυλο μέσω του βαρυσήμαντου εκείνου άρθρου του προ ημερών στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, με το οποίο αναφερόταν στο θέμα της ΕΡΤ και έδινε το γενικότερο μήνυμα πως είναι αποφασισμένος να φτιάξει… ομελέτα σπάζοντας αυγά. Αποδείχτηκε πως αυγά έσπασε, αλλά φτάνοντας στο δια ταύτα, την ομελέτα, μπέρδεψε κρόκο, ασπράδι και τσόφλια και το αποτέλεσμα μας κάθισε στο λαιμό…

            Ο πλοηγός (Βενιζέλος) φρόντισε να εξανεμίσει μέσα σε λίγα μόλις εικοσιτετράωρα την ελπίδα που μας δημιούργησε με τους χειρισμούς του στην κρίση της προηγούμενης εβδομάδας πως μπορεί να βλέπει και να κρίνει ψύχραιμα, οδηγώντας μας σε μια ρότα σταθερότητας, κάτι που μάλλον θέλουμε οι περισσότεροι. Και την εξανέμισε με τη βιασύνη του (γιατί άραγε;) να συναινέσει σ΄ ένα κυβερνητικό σχήμα προχειρότητας και τσαπατσουλιάς, όταν θα μπορούσε να ζητήσει το αυτονόητο. Χρόνο, ιδέες, σχέδιο, ρήξεις και τομές για να προκύψει κάτι ελπιδοφόρο.

            Απ΄ όλη αυτή τη διαδικασία έλειψε πραγματικά η αύρα μιας Αριστεράς της ευθύνης. Την ενσάρκωσε όμως ποτέ η ΔΗΜ.ΑΡ., ή ήταν απλώς ένας διακαής πόθος κάποιων στελεχών της που δεν μετουσιώθηκε ποτέ και σε πράξη; Μια Αριστερά που θα συνέβαλε με ριζοσπαστικές ιδέες και τολμηρές απόψεις και όχι με το να παίζει απλώς το… μπαμπούλα για να μη βγει απ΄ το αμπάρι και βρεθεί στο κατάστρωμα ο Άδωνις.

Αν όλοι αυτοί, Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης, λειτουργούσαν αλλιώς ίσως ο Άδωνις, και ο κάθε Άδωνις, να έβγαινε απ΄ το αμπάρι, αλλά να πηδούσε αμέσως στη θάλασσα βλέποντας πως το καράβι πήρε μια ρότα σοβαρότητας και ευθύνης η οποία θα του προκαλούσε ναυτία, αλλά θα γεννούσε σε μας την ελπίδα...