Απέτυχε η συστημική αριστερά;

             Όταν ο Φώτης Κουβέλης και η ομάδα του αποχωρούσαν απ΄ το ΣΥΡΙΖΑ για να συστήσουν τη Δημοκρατική Αριστερά, υποστήριξαν πως ένας απ΄ τους λόγους που το έκαναν ήταν διότι πίστευαν πως η Αριστερά θα μπορούσε να είναι και συστημική. Δηλαδή, όχι απλώς να ασκεί μονίμως αντιπολίτευση αλλά να διεκδικεί και το δικό της μερίδιο στη διακυβέρνηση της χώρας.

            Αυτή βέβαια ήταν, τότε, μια υπόθεση εργασίας και μια πολιτική άσκηση επί χάρτου, αλλά οι δραματικές εξελίξεις στη χώρα και η πλήρης ανατροπή του πολιτικού σκηνικού την κατέστησαν αναγκαιότητα, νωρίτερα ίσως απ΄ ό,τι θα το περίμεναν και οι ίδιοι. Την πρώτη φορά, μετά τις εκλογές της 6^ης Μάη, η ΔΗΜ.ΑΡ. απέφυγε την πρόκληση και το δικό της ραντεβού με την ιστορία, αλλά δεν ήταν δυνατόν να το κάνει και τη δεύτερη, μετά τις εκλογές της 17^ης Ιούνη 2012.

            Παρότι επέλεξε, όπως και το ΠΑΣΟΚ, τη συμμετοχή στην κυβέρνηση με μη πολιτικά πρόσωπα, εν τούτοις υπήρξε η προσδοκία σε ορισμένους πως ενδεχομένως θα έφερνε στην άσκηση της εξουσίας κάτι που πολλοί πιστεύουμε πως χρειάζεται, ειδικά στις μέρες μας. Την αύρα της αριστερής αντίληψης στο σχεδιασμό, τον προγραμματισμό και εν τέλει τη διακυβέρνηση.

            Αυτό δυστυχώς δεν συνέβη ποτέ και όσο και αν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης ανήκει στην κυβερνητική πλειοψηφία που ανήκει φυσικά στη Νέα Δημοκρατία, δεν είναι άμοιροι ευθυνών ούτε οι εκπρόσωποι της ΔΗΜ.ΑΡ., ούτε φυσικά του ΠΑΣΟΚ. Και δεν είναι για έναν πολύ απλό λόγο. Εφόσον έκριναν πως τα πράγματα δεν λειτουργούσαν καλά δεν θα έπρεπε να περιμένουν έναν χρόνο για να αντιδράσουν.

            Τελικά όμως το έκαναν αλλά το έκαναν για το λάθος λόγο. Γιατί όσο και αν συμβαδίζει με την αριστερή λογική, το «δεν μπορούμε να δεχτούμε καμιά απόλυση στην ΕΡΤ και το μαύρο στην οθόνη», συμβαδίζει εξίσου και το δεν είναι δυνατόν να χάνουν τη δουλειά τους χιλιάδες στον ιδιωτικό τομέα και απλώς να εκφράζω την ανησυχία μου.

            Πολύ δε περισσότερο όταν αυτή η αντίδραση της ΔΗΜ.ΑΡ. για την ΕΡΤ θα μπορούσε να οδηγήσει σε πρόωρες εκλογές, μες το κατακαλόκαιρο, κάτι για το οποίο θα είχε φυσικά τεράστια ευθύνη ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και οι μεθοδεύσεις του στη δημόσια τηλεόραση, αλλά οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, θα έδειχναν με το δάχτυλο το κόμμα του Φώτη Κουβέλη.

            Παρά τις δραματικές εξελίξεις της 20^ης Ιούνη, η χώρα φαίνεται ότι γλίτωσε τις επιπλέον περιπέτειες, αλλά μάλλον δεν θα ισχύσει το ίδιο για τη ΔΗΜ.ΑΡ., η οποία θα αντιμετωπίσει πλέον τις δικές της.

            Φυσικά και με δεδομένο πως τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας στην καθημερινότητα μας είναι πολύ μεγάλα και σημαντικά, θα αναρωτηθείτε και δικαίως, ποιος νοιάζεται και γιατί άραγε για τις περιπέτειες που θα αντιμετωπίσει η ΔΗΜ.ΑΡ.

            Σύμφωνοι, αλλά οι εξελίξεις που θα σημειωθούν απ΄ εδώ και πέρα και θα καθορίσουν το μέλλον και την προοπτική (σ. σ. αν υπάρχει πλέον μέλλον…) του κόμματος αυτού, ίσως δείξουν και την εικόνα της ελληνικής αριστεράς στο άμεσο και το απώτερο μέλλον. Διότι όταν το κόμμα που ουσιαστικά συστάθηκε με τη λογική «θα γίνουμε η συστημική αριστερά» συνθλίβεται και φθείρεται τόσο εύκολα απ΄ το σύστημα, τότε υπάρχει θέμα. Ή δεν μπορεί να δεχτεί το ίδιο το σύστημα ένα αριστερό κόμμα που συμμετέχει στη διακυβέρνηση της χώρας, ή η αριστερά δεν έχει ωριμάσει ακόμα για να κυβερνήσει. Και τα δύο είναι σίγουρα κακά, αλλά το δεύτερο είναι σίγουρα το χειρότερο, καθώς στις σημερινές συνθήκες και με βάση τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όχι μόνο εμείς αλλά όλη η Ευρώπη, μια σοβαρή, ισχυρή και ικανή να κυβερνήσει αριστερά, πιστεύω πως, την έχουμε ανάγκη.