Απελευθερώστε την ΕΡΤ!

                   Έχοντας μπει σε μια εποχή που (θα πρέπει να) επικρατεί η λογική του εξορθολογισμού και του συμμαζέματος στο δημόσιο τομέα της χώρας, ήταν αναπόφευκτο ότι κάποια στιγμή η συζήτηση θα συμπεριελάμβανε και τον κρατικό μας ραδιοτηλεοπτικό φορέα, την ΕΡΤ. Μιας ΕΡΤ που αν τη δει κανείς ψυχρά είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο δημιουργούνταν, απλώνονταν και λειτουργούσαν για πολλά χρόνια οι δομές του δημοσίου τομέα της Ελλάδας. Τηλεοπτικά ή ραδιοφωνικά κανάλια που στήνονταν άνευ σοβαρού και συγκεκριμένου λόγου και, κυρίως, σχεδίου, προσλήψεις καθ΄ υπόδειξη και προς εξυπηρέτηση συμφερόντων των εκάστοτε κατεχόντων την εξουσία κ.τ.λ. κ.τ.λ.

            Όλα αυτά είναι γνωστά, αλλά για να είμαστε δίκαιοι δεν ακυρώνουν σε καμιά περίπτωση το λόγο ύπαρξης και το ρόλο που πρέπει και μπορεί να παίξει μια δημόσια τηλεόραση και ραδιόφωνο. Γιατί παρόλα τα μειονεκτήματα της, για τα οποία βεβαίως ελάχιστα ευθύνονται οι εργαζόμενοι σ΄ αυτή, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης έχει το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα, η ΕΡΤ είναι πολύ καλύτερη και χρησιμότερη από τα ιδιωτικά κανάλια, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά.

            Τα τελευταία, όταν έσπαζαν το μονοπώλιο της ΕΡΤ στα τέλη της δεκαετίας του ΄80, ως αναγκαίο και απαραίτητο αποτέλεσμα των καιρών, πλασαρίστηκαν και προβλήθηκαν με τον όρο «ελεύθερα», για να αποδειχθούν στη συνέχεια πως μόνο τέτοια δεν ήταν. Και πώς θα μπορούσαν άλλωστε όταν για να στηθούν ξοδεύτηκαν ουκ ολίγα χρήματα και για τη δημιουργία τους συνέβαλαν και επιχειρηματίες που είχαν ως πρώτιστο στόχο τους το κέρδος, το οποίο ήξεραν πως δεν θα ερχόταν απ΄ το μέσο που δημιούργησαν αλλά απ΄ την πίεση που αυτό μπορούσε να ασκήσει στην εκάστοτε εξουσία.

            Τα αποτελέσματα είναι γνωστά και τα ξέρουμε όλοι. Μπορεί τα ιδιωτικά κανάλια να έχουν τη μερίδα του λέοντος στην τηλεθέαση, αλλά όχι και στην αξιοπιστία έναντι του κοινού. Διότι παρόλο που τα παρακολουθούν οι περισσότεροι, τα εμπιστεύονται σταθερά οι λιγότεροι, χωρίς αυτό να αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία καθώς συμβαίνει και σε πολλές άλλες, και μάλιστα προηγμένες, χώρες.

            Σε ό,τι αφορά την ποιότητα που εισήγαγαν, καθιέρωσαν και προσφέρουν αφειδώς εδώ και χρόνια τα ιδιωτικά κανάλια, τι να πούμε; Αν υπήρχε δυνατότητα να δικαστούν για συνειδητή και διαρκή καταστροφή του πολιτιστικού επιπέδου του ελληνικού λαού, οι ποινές που θα τους επιβάλλονταν θα ήταν βαριές.

            Το σημαντικό όμως είναι πως όλο αυτό το διάστημα η ΕΡΤ, παρ΄ όλες τις αδυναμίες και τις παθογένειες της, κατάφερε να αποτελεί την τελευταία όαση, και ελπίδα συνάμα, στον ραδιοτηλεοπτικό χώρο, διατηρώντας κάποιο καλό επίπεδο τόσο στον τρόπο με τον οποίο παρέχει την ενημέρωση όσο και στα ψυχαγωγικά προγράμματα που είτε παράγει η ίδια, είτε αναμεταδίδει.

            Αστοχίες, λάθη, παραλείψεις, ακόμα και χοντράδες υπήρξαν πολλές και στην ΕΡΤ, απόρροια τόσο της διαρκούς παρέμβασης του πολιτικού συστήματος που δεν έπαψε ποτέ να θέλει να ελέγξει, κάποιες φορές, ακόμα και τον τρόπο με τον οποίο θα εκφωνούνταν οι ειδήσεις, όσο και της κακής στελέχωσης της, καθώς η λογική επιβάλουμε τους δικούς μας παραγωγούς και συντελεστές προγραμμάτων που υπό άλλες συνθήκες όχι εκπομπή δεν θα έβλεπαν αλλά ούτε καν το μέγαρο της κρατικής ραδιοτηλεόρασης, επικράτησε για πολλά χρόνια και ίσως να επικρατεί και σήμερα.

            Πού μας οδηγούν όλα αυτά; Κατά τη γνώμη μου, σ΄ ένα και μοναδικό συμπέρασμα. Αν η ΕΡΤ παρήγαγε έργο και μάλιστα σημαντικό υπό αυτές τις συνθήκες, τι θα μπορούσε άραγε να κάνει αν άλλαζε εντελώς το τοπίο; Αν, δηλαδή, απλώς απελευθερωνόταν και αφηνόταν να λειτουργήσει όπως πραγματικά μπορεί;

            Ουτοπία, θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο. Και φυσικά δεν πρόκειται να προσπαθήσω να σας πείσω επικαλούμενος το παράδειγμα του κρατικού BBC, γιατί πολύ απλά δεν είμαστε Βρετανία και μάλλον δεν θα γίνουμε ποτέ.

            Θα πρέπει όμως κάποτε να πάψουμε να είμαστε και… Μπανανία, με κουτοπόνηρη εξουσία, η οποία θέλει να μας πείσει πως σκέφτεται να καταργήσει την ΕΡΤ για να πάψει να «τρώει τα χρήματα του ελληνικού λαού», δημιουργώντας στη θέση της μια άλλη ευέλικτη κρατική ραδιοτηλεόραση, μέσα σε λίγες μέρες μάλιστα, όπως η ίδια διαρρέει! Πώς και με ποιο σχέδιο θα το κάνει αυτό δεν μας το λέει βέβαια, επιτρέποντας μας να εικάσουμε πως δεν υπάρχει τέτοιο σχέδιο. Γι΄ αυτό φοβόμαστε πως και στον ραδιοτηλεοπτικό τομέα, όπως και σε τόσους άλλους τομείς, κινδυνεύουμε άμεσα να χάσουμε μια όαση και να βρεθούμε θέλοντας και μη στην έρημο που έχουν δημιουργήσει τα ιδιωτικά ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις, ανάμεσα στα οποία βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά είναι δυστυχώς λίγες.