Ρεπουσειάδα…

             Την επιστημονική επάρκεια της ιστορικού κ. Μαρίας Ρεπούση αρμόδιοι να την κρίνουν είναι οι ειδικοί.

            Για την πολιτική της επάρκεια σαφή δείγματα δεν έχουμε ακόμα, καθώς μέχρι τώρα ως ιστορικός κρίνεται απ΄ όλους, παρά ως πολιτικός. Φυσικά, έχει βάλει και η ίδια το χεράκι της γι΄ αυτό, επιδεικνύοντας αξιοζήλευτη ικανότητα στο να γίνεται «το πρόσωπο της ημέρας», έστω και με αρνητικό τρόπο, γνωρίζοντας προφανώς πως το σημαντικότερο όλων είναι να ακούγεται το όνομα σου. Αρκεί να εκφέρεται και να γράφεται σωστά.

            Κάτι άλλο που πέτυχε η βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ. είναι να δημιουργήσει φανατικούς πολέμιους και εξίσου φανατικούς υποστηρικτές. Βασικά και απαραίτητα συστατικά για να αποκτήσει και εκείνη το δικό της έπος, το οποίο μπορούμε να ονομάσουμε «Ρεπουσειάδα», όπως βέβαια συνέβη με πάρα πολλές άλλες προσωπικότητες, ειδικά τα τελευταία χρόνια, και όπως θα συμβεί και με άλλες στο μέλλον.

            Αυτά σε ό,τι αφορά τον τύπο. Ποια είναι η ουσία όμως; Μήπως να αντιστρέψουμε το ερώτημα και να το κάνουμε «υπάρχει ουσία σ΄ όλα αυτά;». Αν το εξετάσουμε απ΄ την σκοπιά της ιστορικής ανάγκης της φυλής μας να ανακαλύπτει συνεχώς πρόσωπα που αγαπάει να τα μισεί βαθιά ή να τα υπερασπίζεται με πάθος, χωριζόμενο στα δύο, φυσικά και υπάρχει ουσία και σοβαρός λόγος. Μια χαρά εκτονωνόμαστε βρίζοντας ή υποστηρίζοντας την κ. Ρεπούση.

            Σε ό,τι αφορά, όμως, την ιστορία μας και τις παρακαταθήκες που μας άφησαν οι πρόγονοι μας, μήπως υπάρχει κάποιος κίνδυνος; Η ανοησία, γιατί δεν μπορώ να τη χαρακτηρίσω αλλιώς, μιας ιστορικού να χαρακτηρίσει τη σφαγή της Σμύρνης ως ¨συνωστισμό¨ , δεν μπορεί να ακυρώσει τις χιλιάδες μαρτυρίες διασωθέντων και ουδέτερων παρατηρητών. Το σίγουρο είναι πως ακυρώνει την ίδια την ιστορικό. Αλλά αυτό είναι πρόβλημα δικό της. Όχι δικό μας.

Το δικό μας πρόβλημα είναι πως είμαστε ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να φέρουμε το τέλος και την καταστροφή. Γιατί; Επειδή το είπε η κ. Ρεπούση; Και λοιπόν; Αν υπάρχουν δέκα, είκοσι, μπορεί και εκατό ιστορικοί επιστήμονες που την αντικρούουν με επιχειρήματα γιατί δεν ακούμε εκείνους και μένουμε κολλημένοι στα δικά της λεγόμενα;

Ο Διονύσιος Σολωμός είπε πως «το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές». Αν η κ. Ρεπούση, ή ο οποιοσδήποτε ιστορικός, μας παρουσίαζε μια νέα αλήθεια, με ακλόνητα και απόλυτα τεκμηριωμένα επιχειρήματα, για ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός αλλάζοντας όλες τις μέχρι σήμερα παραδοχές μας γι΄ αυτό, θα τη δεχόμασταν και ως εθνική αλήθεια;   

Δυστυχώς ρέπουμε με μεγάλη ευκολία προς την υστερία και τους αφορισμούς, πολλές φορές χωρίς καν να ξέρουμε, ή να μπορούμε να αιτιολογήσουμε και το γιατί. Και δεν το κάνουν μόνο οι απλοί πολίτες, αλλά και όσοι έχουν καθήκον να είναι ψύχραιμοι και λογικοί. Από τους πολιτικούς και τους διάφορους εκπροσώπους μας μέχρι τους δημοσιογράφους. Γι΄ αυτό το περασμένο Σάββατο παρακολουθώντας το σχετικό ρεπορτάζ για το νέο «κρούσμα Ρεπούση» με το χορό του Ζαλόγγου σε δελτίο ειδήσεων σοβαρού, υποτίθεται, τηλεοπτικού σταθμού, δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω, ακούγοντας πως «η Ήπειρος είναι ανάστατη» και «κάποιοι ηλικιωμένοι δεν άντεξαν και έβαλαν τα κλάματα». Κατάφερα, με πολύ κόπο είναι η αλήθεια, να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και τότε θυμήθηκα πως την ίδια φράση χρησιμοποιούν συνάδελφοι του συγκεκριμένου δημοσιογράφου όταν κάνουν άλλα ρεπορτάζ για «δακρυσμένους ηλικιωμένους» τα οποία βέβαια είναι πολύ πιο κοντά στην αλήθεια καθώς έχουν ως αφορμή τις περικοπές συντάξεων και την αδυναμία προμήθειας των απαραίτητων φαρμάκων.

Η γνώση της ιστορίας είναι πολύ σημαντική τόσο για το παρόν όσο και για το μέλλον μας. Δεν την υπερασπιζόμαστε όμως όταν ταμπουρωνόμαστε πίσω από βεβαιότητες τις οποίες η ιστορική έρευνα μπορεί να ανατρέψει, ή να τροποποιήσει. Σ΄ αυτό όμως θα πρέπει να βοηθήσουν και οι ίδιοι οι επιστήμονες ιστορικοί, δίνοντας μας την ευκαιρία να δούμε την αλήθεια μέσα από συγκεκριμένα και τεκμηριωμένα στοιχεία και όχι μέσα από επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, κάτι που, ευτυχώς, οι περισσότεροι το κάνουν.