Η γερμανοποίηση της Ευρώπης.

           Στις 21 Μαρτίου 2013 σε άρθρο του Ρίστο Πεντίλα που δημοσιεύτηκε στους New York Times υπό τον τίτλο «Η Γερμανία έχει το πρόσταγμα», σχολιάζεται ο ρόλος της Γερμανίας στην κρίση της ευρωζώνης και αφού επισημαίνεται πως «η κρίση χρέους έχει αλλάξει εκ θεμελίων τον γεωπολιτικό χάρτη της Ευρώπης», όλη η ουσία του συνοψίζεται στην εξής φράση: «Δεν πρόκειται πια για μια ευρωπαϊκή Γερμανία, αλλά για μια περισσότερο Γερμανική Ευρώπη»*!

            Φυσικά, πολλοί μπορεί να ισχυριστούν πως το άρθρο που δημοσιεύεται σε μια από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της πρωτεύουσας του καπιταλισμού, ενδεχομένως να θέλει να εξυπηρετήσει κάποια συμφέροντα ή στόχους. Λογικό και επόμενο είναι να μην θέλουν οι αμερικανοί μια δυνατή Γερμανία, ή τουλάχιστον μια τόσο δυνατή Γερμανία.

            Είναι, όμως, έτσι, ή απλώς είναι η δικαίωση όλων εκείνων που χρόνια πριν, απ΄ το 1992 όταν συντάχθηκε η συνθήκη του Μάαστριχτ έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου και μιλούσαν για μια προσπάθεια της Γερμανίας να φέρει στα δικά της καλούπια την Ευρώπη, μέσω της ενοποίησης της;

            Σε μια ομιλία του, που εκφωνήθηκε από το βήμα της ελληνικής Βουλής στη συζήτηση για την επικύρωση της συνθήκης του Μάαστριχτ, η οποία χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως ιστορική, ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει το εξής: «Παραμένει, βέβαια, πάντα το ερώτημα, σε όλη αυτή την πορεία, εάν πορευόμαστε προς μία ευρωπαϊκή Γερμανία, ή προς μία γερμανική Ευρώπη».   

            Την εποχή εκείνη, το 1992, ελάχιστοι πρόσεξαν την επισήμανση αυτή του Α. Παπανδρέου, και πιθανότατα και κάποιων άλλων.  Το κακό δεν είναι πως κανείς δεν την αξιολόγησε στην Ελλάδα, αλλά το τραγικό είναι ότι κανείς δεν το έκανε και στην υπόλοιπη Ευρώπη και ειδικά χώρες και ηγέτες που είχαν τη δύναμη και το ρόλο για να το κάνουν.

            Αν το είχαν πράξει, φρενάροντας ή χαλιναγωγώντας την πανθομολογούμενη έφεση της Γερμανίας να παίζει το ρόλο του ενός και αδιαμφισβήτητου ηγέτη στην Ευρώπη, μη κρύβοντας ότι θέλει να την προσαρμόσει στα δικά της μέτρα και όρια, δεν θα προστάτευαν απλώς καλύτερα τη Γηραιά μας Ήπειρο και το όραμα για μια πραγματική Ένωση ισότιμων και αλληλέγγυων μεταξύ τους χωρών , αλλά και τη Γερμανία απ΄ τον ίδιο της τον εαυτό.

Η ιστορία μας λέει ότι, η Γερμανία δύο φορές προσπάθησε κατά τον προηγούμενο αιώνα να γερμανοποιήσει την Ευρώπη και τα αποτελέσματα ήταν τραγικά όχι μόνο για τη δική μας Ήπειρο αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Λογικά, κάτι ανάλογο δεν θα μπορούσε να συμβεί σήμερα, όχι μόνο διότι έχουν αλλάξει εντελώς οι συνθήκες που επικρατούσαν πριν από 100 ή 75 χρόνια, αλλά, κυρίως, επειδή τα κράτη, ειδικά εδώ στην Ευρώπη, έχουν βρει άλλους τρόπους για να λύνουν και να ξεπερνούν τις όποιες διαφορές τους.

Οι τρόποι όμως αυτοί για να λειτουργήσουν πρέπει να συντρέχουν κάποιες προϋποθέσεις και να τηρούνται ορισμένες αρχές. Οι προϋποθέσεις και οι αρχές που συνθέτουν το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης.

Προϋποθέσεις και αρχές που δεν είδαμε να λειτουργούν και πάρα πολύ αυτά τα χρόνια της κρίσης, εξ αιτίας δύο βασικών παραγόντων. Της εμμονής της ισχυρής Γερμανίας να επιβάλει, χωρίς παρεκκλίσεις ή αλλαγές, τη δική της αυστηρή συνταγή και της αδυναμίας των χωρών του Νότου, κυρίως, να της το επισημάνουν με εμφαντικό τρόπο και, πάνω απ΄ όλα, να της δείξουν το προφανές. Πώς διαμορφώνει και πάλι τις συνθήκες για τη γερμανοποίηση της Ευρώπης.

Το αν το κάνει σκόπιμα, ή άθελα της μικρή σημασία έχει. Το σημαντικό είναι πως έτσι, αργά ή γρήγορα, θα ξαναμετρήσουμε θύματα.   

*Το απόσπασμα απ΄ τους New York Times είναι από το ρεπορτάζ  του Πέτρου Παπακωνσταντίνου, «Το φάντασμα του γερμανικού ηγεμονισμού στην Ευρώπη», ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ 31/3/2013