Χάνουμε μια ολόκληρη γενιά;

             Η πρόσφατη δήλωση του Γερμανού προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, «Σώσαμε τις τράπεζες, αλλά κινδυνεύουμε να χάσουμε μία γενιά», είναι κυνική αλλά και αληθινή.

            Το ερώτημα, όμως,  είναι αν ο Γερμανός πολιτικός χρησιμοποίησε τη σωστή διατύπωση ή αν έπρεπε να πει (σ. σ. ακόμα πιο κυνικά) «χάσαμε, ήδη, μία γενιά»!

            Όσο περνάν οι μέρες και το 2008, έτος που ξέσπασε η οικονομική κρίση, φαντάζει όλο και πιο μακρινό, τόσο πληθαίνουν οι φωνές εκείνων που αναρωτιούνται αν τελικά άξιζε τον κόπο να σωθεί το παγκόσμιο και το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, με τίμημα το οποίο θα πλήρωναν ακριβά εκατομμύρια άνθρωποι.

            Φυσικά τότε, όσοι πήραν τις σχετικές αποφάσεις δεν φαίνεται να είχαν κανένα δισταγμό. Κι όσοι είχαν, παρασύρθηκαν ή πειθάρχησαν στους υπόλοιπους, που ήταν τελικά οι περισσότεροι, οι οποίοι προέκριναν ως λύση στην κρίση την με κάθε μέσο και τρόπο διάσωση των τραπεζών. Τελικά όμως, και όπως αποδεικνύεται πέντε χρόνια μετά, αυτές οι αποφάσεις σήμαιναν, δυστυχώς, και τη θυσία μιας ολόκληρης ανθρώπινης γενιάς.

            Τότε γνώριζαν, άραγε, τις συνέπειες των αποφάσεων τους; Κι αν δεν τις γνώριζαν, τις υποψιάζονταν, τουλάχιστον;

            Η οικονομική κρίση που βιώνουμε είναι επί της ουσίας ο Γ΄ παγκόσμιος πόλεμος, όπως ισχυρίζονται πάρα πολλοί, και μάλλον δεν έχουν άδικο. Το μόνο που λείπει είναι η χρήση πραγματικών όπλων, καθώς όλα τα υπόλοιπα υπάρχουν. Κι αν δεν χάνονται, ευτυχώς, ζωές, με το ρυθμό που συμβαίνει σε πραγματικές πολεμικές συρράξεις, χάνονται πολλά απ΄ αυτά με τα οποία συνθέτουμε τη ζωή μας, μερικά απ΄ τα οποία είναι πραγματικά απαραίτητα και αναντικατάστατα.

            Αφού, λοιπόν, δεχτούμε πως βιώνουμε έναν τρίτο, μεγάλο, πόλεμο για να απαντήσουμε στα δύο παραπάνω ερωτήματα μπορούμε να τον συγκρίνουμε με τους δύο προηγούμενους και το πώς ξεκίνησαν και εκείνοι. Τόσο στον Α΄ όσο και στο Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, και εκείνοι που τους πυροδότησαν και εκείνοι που τους συνέχισαν γνώριζαν πολύ καλά πως θα χυνόταν αίμα. Άρα, κάτι ανάλογο γνώριζαν και όσοι δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για ξεκινήσει ο πόλεμος των ημερών μας.

            Φυσικά το αίμα που χύνεται είναι των πολλών και δεν είναι απαραίτητο να είναι αυτό που κυλάει στις φλέβες τους. Είτε, όμως, πατήσεις τη σκανδάλη, είτε αφαιρέσεις από έναν άνθρωπο κάθε προσδοκία για κάτι καλύτερο, είναι το ένα και το αυτό. Απλώς στην πρώτη περίπτωση τον σκοτώνεις αμέσως, ενώ στη δεύτερη τον οδηγείς στον αργό θάνατο.

            Κι αυτό δυστυχώς συμβαίνει στις μέρες μας. Βρισκόμαστε καθηλωμένοι μέσα σ΄ ένα πολεμικό σκηνικό, με τη μόνη ελπίδα να βγούμε με τις μικρότερες δυνατές απώλειες.

            Δεν θα βγούμε, δυστυχώς, όλοι. Μια ολόκληρη γενιά θα έχει χαθεί. Όχι μια οποιαδήποτε γενιά, αλλά μια γενιά μορφωμένων και καταρτισμένων ανθρώπων.

            Μια γενιά για την οποία οι προηγούμενες που έζησαν τους δικούς τους πολέμους, με ό,τι αυτό συνεπάγονταν, και τις δικές τους στερήσεις, επένδυσαν απ΄ το υστέρημα τους με την προσδοκία «τα παιδιά να ζήσουν καλύτερες μέρες».

            Φυσικά τα επένδυσαν στο δικό τους σύστημα αξιών, το οποίο έχει συγκεκριμένες αρχές και ανθρωπιά. Κάτι που δεν ισχύει σε καμιά περίπτωση για το τραπεζικό σύστημα, για το σύστημα που μας έχει σύρει σ΄ αυτό τον τόσο άδικο και παράλογο πόλεμο.