Εικόνες με αποχρώσεις του γκρι…

       Παίρνω αφορμή απ΄ το κείμενο του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη (ixnilasies.blogspot.gr) με τίτλο «Προβληματισμοί συγγραφέως» που περιγράφει τόσο εύστοχα την εικόνα που επικρατεί στο χώρο των εκδόσεων και αναρωτιέμαι. Γιατί τόση φασαρία για το τίποτα; Δεν εννοώ βέβαια το κείμενο το Παναγιώτη, αλλά όλο αυτό το αλισβερίσι στο χώρο του βιβλίου.

            Αλήθεια, ποιος θυμάται να μας πει, έτσι στα γρήγορα χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να προσφύγει στη μηχανή αναζήτησης του google, ποιο βιβλίο ξεχώρισε στην Ελλάδα το 2010; Ποιο βραβεύτηκε; Από ποιο έχει κάτι να θυμάται;

            Όχι όνομα συγγραφέως. Τίτλο βιβλίου, θέμα, και έστω μια φράση που του ‘μεινε στο μυαλό.

            Πολλά ζητάω; Μάλλον…   Εξάλλου, πόσοι είναι οι σταθεροί και συνεπείς αναγνώστες στην Ελλάδα; Ελάχιστοι… Πόσοι λογοτεχνικοί τίτλοι εκδίδονται κάθε χρόνο (σ.σ. σταθερά μειούμενοι τα τελευταία τρία χρόνια εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης και όχι εξ αιτίας κάποιας σοβαρής αξιολόγησης); Πάρα πολλοί. Τόσοι, όσους δεν μπορούν ή δεν προλαβαίνουν να «καταναλώσουν» οι ελάχιστοι αναγνώστες.  

             Το θέμα όμως είναι, τι μένει απ΄ όλα αυτά. Τι αφήνει πίσω του τόσο τυπωμένο, και ίσως τελικά πεταμένο, χαρτί.

            Στην Ελλάδα της πλούσιας πολιτιστικής κληρονομιάς και των τόσων φώτων πολιτισμού που κληροδότησε σε όλη την ανθρωπότητα, όσο και αν ψάξεις δεν θα βρεις ανάμεσα στα σύγχρονα πρότυπα της ανθρώπους που να φέρουν επαξίως και άνευ καμιάς αντιρρήσεως ακριβώς αυτό τον τίτλο. «Άνθρωπος του πολιτισμού».

            Φυσικά υπάρχουν πολλοί απ΄ τον καλλιτεχνικό χώρο, μόνο που τα έργα και οι ημέρες τους συναγωνίζονται επαξίως την ποιότητα των τυπωμένων αποχρώσεων του γκρι (σ.σ. της γνωστής πορνογραφικής τριλογίας που πούλησε χιλιάδες αντίτυπα και στη χώρα μας, εκτοπίζοντας για λίγο απ΄ τις πρώτες θέσεις την εγχώριας παραγωγής λογοτεχνία των ροζ ιστοριών). Δεν υπάρχει όμως ούτε ένας συγγραφέας, εκτός και αν εξαιρέσουμε τον Στέλιο Ράμφο που έγινε της μόδας τελευταία πασχίζοντας να εξηγήσει τι είναι αυτό που βιώνουμε και ονομάζουμε κρίση.

              Μόνο που όλα αυτά δεν συμβαίνουν απλώς σήμερα. Είναι οι εικόνες του ίδιου έργου που βλέπουμε εδώ και χρόνια και ας προσποιούμαστε πως δεν υπάρχουν κλείνοντας τα μάτια μας. Μιας κοινωνίας όπου, ατυχώς, οι γκρι αποχρώσεις απλώνονται όλο και περισσότερο κι ας υπάρχουν πια τόσα φώτα. Μόνο που είναι ηλεκτρικά φώτα και αυτές τις γκρι αποχρώσεις μόνα τα φώτα του πολιτισμού θα μπορούσαν να διώξουν.  Είναι, δυστυχώς, οι εικόνες μιας κοινωνίας σε παρακμή, όπου το ευτελές και εφήμερο προβάλλεται ως σημαντική αξία και η συναλλαγή και ο εντυπωσιασμός ως τρόπος επιτυχίας και ανέλιξης. Παντού.

            Πώς, λοιπόν, θα κατάφερνε φίλε μου Παναγιώτη να ξεφύγει ο χώρος του βιβλίου, μένοντας έξω απ΄ το γκρίζο και το μουντό;