Τιμωρία του Κατίδη, για να μην έχουμε μιμητές.

Ο Αμερικανός συγγραφέας Dole Carnagie έγραψε «Υπάρχουν τέσσερις, και μόνο τέσσερις, τρόποι με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή με τον κόσμο. Μας αξιολογούν και μας κατατάσσουν σύμφωνα με αυτές: τι κάνουμε, ποια είναι η εξωτερική μας εμφάνιση, τι λέμε και πώς το λέμε».

          Στην περίπτωση του ποδοσφαιριστή Κατίδη, που είναι ο αρνητικός πρωταγωνιστής των τελευταίων ημερών λόγω του ναζιστικού χαιρετισμού του στον αγώνα ΑΕΚ- Βέροια, ισχύει ο πρώτος τρόπος που όρισε ο Carnagie. Κρίνεται σύμφωνα μ΄ αυτό που έκανε.

          Στην κρίση της συντριπτικής πλειοψηφίας όσων ασχολήθηκαν μαζί του δεν μέτρησαν, σχεδόν καθόλου, ο βίος και η πολιτεία (σ. σ. οικογενειακή κατάσταση, το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε, η μόρφωση που έλαβε κ.τ.λ.) αυτού του 20χρονου άνδρα, στοιχεία τα οποία, ενδεχομένως, να του πρόσφεραν κάποια απαραίτητα ελαφρυντικά που ίσως άλλαζαν, ως ένα βαθμό, και την τελική ετυμηγορία.

          Αυτό, φαντάζομαι πως, δεν εκπλήσσει κανένα. Έτσι λειτουργεί η κοινή γνώμη. Έτσι αντιδρά. Το «ανάθεμα» με το «ζήτω» είναι δίπλα, δίπλα και με την ευκολία που εκφωνεί το ένα, με την ανάλογη βροντοφωνάζει και το άλλο.

Τι θα έπρεπε, όμως, να κάνουμε με την περίπτωση Κατίδη; Να φανούμε τόσο γαλαντόμοι και να τον συγχωρέσουμε, με μια απλή επίπληξη και την επισήμανση πως «δεν πρέπει να το ξανακάνει»;

Αν ήταν το παιδάκι που χαιρετούσε ναζιστικά μετά την επίτευξη γκολ σε αγώνα ερασιτεχνικής κατηγορίας και τον έβλεπαν απλώς καμιά πενηνταριά άτομα, ίσως μια επίπληξη (σ. σ. και το ανάλογο μάθημα ιστορίας) να αρκούσε. Από τη στιγμή, όμως, που την ενέργεια του την είδαν εκατομμύρια μάτια, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητη. Αν η ποινή που το επιβλήθηκε ήδη, ή θα του επιβληθεί στη συνέχεια, θα έπρεπε να είναι μεγάλη, σκληρή, ή εξοντωτική, αυτό είναι θέμα του Νόμου. Το ότι πρέπει να του επιβληθεί ποινή είναι θέμα Δημοκρατίας. Διότι η Δημοκρατία μπορεί και πρέπει να είναι ανεκτική, αλλά όχι και αφελής.

Ο κάθε ποδοσφαιριστής, ειδικά των μεγάλων ομάδων, είναι ένα δημόσιο πρόσωπο. Ορισμένοι δε εξ αυτών είναι και τα αναμφισβήτητα είδωλα των οπαδών της ομάδας, κυρίως των νεώτερων. Μια οποιαδήποτε ενέργεια αυτών των ποδοσφαιριστών- ειδώλων μπορεί να πολλαπλασιαστεί μέσω της αντιγραφής και υιοθέτησης της απ΄ αυτούς τους νεαρούς οπαδούς. Αν μιλάμε για εμπορικό προϊόν, σαν αυτά που διαφημίζουν πολλοί ποδοσφαιριστές- ινδάλματα, η μεγαλύτερη ζημιά που μπορεί να πάθουν όσοι οπαδοί πειστούν και το προτιμήσουν είναι να πετάξουν ένα μέρος των χρημάτων τους.

Αν όμως μιλάμε για περιπτώσεις σαν αυτή του ναζιστικού χαιρετισμού, τότε οι συνέπειες θα είναι δυσάρεστες όχι μόνο για τους μιμητές, αλλά και για το σύνολο της κοινωνίας.

Δεν αμφισβητώ τα λεγόμενα του Κατίδη πως δεν ήξερε τι έκανε, ή τι ακριβώς συμβόλιζε για ολόκληρες γενιές ανθρώπων ο χαιρετισμός που χρησιμοποίησε. Το αντίθετο, το να ήξερε δηλαδή, θα με εξέπληττε.

Η άγνοια, όμως, δυστυχώς γι΄ αυτόν, δεν τον απαλλάσσει. Γιατί αν δεχτούμε όλα τα ελαφρυντικά, που σίγουρα έχει, και πέσει στα μαλακά, τότε ο ναζιστικός χαιρετισμός θα είναι ίσως η ηπιότερη αντίδραση από ανθρώπους που δεν έχει σημασία αν ξέρουν ή όχι τι συμβολίζει, αλλά είναι έτοιμοι εφόσον πειστούν πως δεν θα τιμωρηθούν, να αφήσουν τα ένστικτα και τον αυθορμητισμό τους να τους οδηγούν, επικαλούμενοι την όποια αγανάκτηση τους και στρεφόμενοι επί δικαίων και αδίκων.

Κι αυτό δεν θα πρέπει να ισχύει μόνο για τον 20χρονο ποδοσφαιριστή, αλλά για το κάθε δημόσιο πρόσωπο, καθώς όλοι είναι υποχρεωμένοι να αντιληφθούν πως η δημοσιότητα έχει τα οφέλη της, αλλά έχει, εξίσου, και τις υποχρεώσεις της.