Διαβάζω
τα όσα συμβαίνουν γύρω από το νέο… Κυπριακό. Η ελπίδα πως το όχι του Κυπριακού
κοινοβουλίου θα λειτουργούσε ως τη σπίθα που θα άναβε τη φωτιά της αφύπνισης
και στην υπόλοιπη Ευρώπη απεδείχθη θνησιγενής.
Η εντύπωση που είχαμε πως οι
ομοεθνείς μας της Κύπρου αν σε κάτι διαφέρουν από μας είναι η προνοητικότητα και
η οργάνωση, απεδείχθη πλάνη. Το εθνικό σπορ καλλιεργούν και αυτοί, ως φαίνεται.
«Βλέποντας και κάνοντας».
Τόσα ελληνικά βλέμματα είχαν χρόνια
να στραφούν προς τη μεριά της Μόσχας. Ίσως μόνο κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας
να ήταν περισσότερα. Αλλά τότε δεν ξέραμε και παρότι την πατήσαμε πολλές φορές
απ΄ τους Ρώσους, όπως λέει μια φίλη ιστορικός, (Ορλωφικά κ.α.) πάντοτε
εμφανιζόμασταν εύπιστοι απέναντι τους.
Βέβαια, θα μου πείτε, οι εποχές
άλλαξαν. Οι άνθρωποι όμως;
Κάπως έτσι, ξαναπέσαμε στην… ανάγκη
των αναλυτών και των όσων γνωρίζουν, που και πάλι μας κουνούν το δάχτυλο και
ειρωνεύονται όσους νόμιζαν πως κάτι καλό θα ξεκινούσε μέσω της Κύπρου. Όλων αυτών
που καιρό τώρα μιλούν με βάση την ορθή λογική και πλασάρουν τη μία και μοναδική
λύση.
Τη λύση άλλοι ευθύνονται και άλλοι πληρώνουν.
Άλλοι κάνουν τα λάθη και βαρύνονται με τόσες και σημαντικές αστοχίες και άλλοι παίρνουν
τα βάρη στους ώμους. Κι ας έχουν λυγίσει αυτοί οι ώμοι από καιρό…
Εκτιμώ, πάρα πολύ, την ορθή λογική,
αλλά έχει αρχίσει να με εκνευρίζει, αφάνταστα, αυτή η λογική της «μοναδικής
λύσης». Ιδίως επειδή είναι μια λύση που άλλοι την προτείνουν και άλλοι την
εφαρμόζουν, με τις όποιες συνέπειες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου