Το «ελληνικό παράδειγμα».

       Λέγεται ότι, όταν ακούς, ή διαβάζεις πάρα πολλά για ένα θέμα, η αλήθεια βρίσκεται πάντοτε κάπου στη μέση. Στο θέμα της Κύπρου, όμως, πού είναι η μέση;

            Όλα, υποτίθεται πως, ξεκίνησαν από μια λανθασμένη απόφαση του Eurogroup, την οποία επέλεξαν και επέβαλαν οι Γερμανοί, και καταλήξαμε στο να μαθαίνουμε, όσο περνούν οι μέρες, πως ό,τι συνέβη, συνέβη διότι το σκηνικό είχε διαμορφωθεί μέσω διαφόρων υποθέσεων κακοδιαχείρισης, θαλασσοδανείων, περίεργων μετακινήσεων κεφαλαίων και ξεπλύματος χρήματος, και άλλων γλαφυρών ιστοριών, που κάποιες, προδήλως, ανήκουν στη σφαίρα της συνωμοσιολογίας και άλλες, φαίνεται να, έχουν βάση και υπόσταση, οπότε δεν μπορείς να τις αγνοήσεις.

            Πολλές πληροφορίες, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, τόσες που ο ανθρώπινος νους δυσκολεύεται να τις επεξεργαστεί και να τις αξιολογήσει σωστά, για να ανακαλύψει την αλήθεια, ή τουλάχιστον μέρος της.

            Ας μην έχουμε, όμως, αυταπάτες. Θεωρητικά η αλήθεια είναι πάντα μία, αλλά στην πράξη εμφανίζεται με άπειρες μορφές. Τόσες, όσες και οι μορφές εκείνων που τη διεκδικούν μέσα απ΄ τις πράξεις, τα γραφόμενα ή τα λεγόμενα τους.

            Το ζητούμενο είναι, ή θα πρέπει να είναι, μια αλήθεια που θα εξυπηρετεί τους περισσότερους. Για το αν αυτή η αλήθεια αποκαλύφθηκε στην Κύπρο, ή αν θα αποκαλυφθεί στο μέλλον, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Είμαστε, όμως, σίγουροι πως το «ελληνικό παράδειγμα» θα είναι χρήσιμο και για τους αδερφούς Κυπρίους.

            Ποιο είναι το «ελληνικό παράδειγμα»; Το ότι επί τρία, περίπου, χρόνια αντιδικούμε για το ποια είναι η αλήθεια του γιατί φτάσαμε ως εδώ, αγνοώντας και αποκρύπτοντας συνειδητά τις δικές μας ευθύνες και εστιάζοντας, σχεδόν αποκλειστικά, στις ευθύνες των ξένων.

            Φυσικά κανείς σώφρων άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να αρνηθεί πως οι ξένοι, και εν προκειμένω οι Ευρωπαίοι, έχουν μεγάλες και ονοματισμένες ευθύνες, αλλά πρέπει κάποτε να παραδεχτούμε με παρρησία και τις δικές μας.

            Κάτι τέτοιο μέχρι στιγμής δεν έχει συμβεί και το κακό είναι πως εξακολουθούμε να τριγυρνάμε επί τρία χρόνια με το δείκτη του χεριού προτεταμένο στοχεύοντας το διπλανό μας, ή τον απέναντι, με αποτέλεσμα να έχουμε χωριστεί, ουσιαστικά, σε δύο στρατόπεδα. Αυτούς που θέλουν να αλλάξουν πράγματα στη χώρα, μέσω των περιβόητων και περιλάλητων μεταρρυθμίσεων, οι οποίες όμως, ούτε ξεκάθαρες είναι ούτε σχεδιασμένες και εφαρμόσιμες, εκτός από εκείνες που μεταρρύθμισαν και δυσκόλεψαν αφάνταστα την καθημερινότητα μας.  Και τους άλλους που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα κι ας παραδέχονται πως «πολλά στραβά υπήρχαν και πολλά σάπια» στο κράτος και την κοινωνία μας.

            Αποτέλεσμα; Οι δύο αντίρροπες δυνάμεις που αναπτύχθηκαν, παρότι φέρουν το ίδιο όνομα, ως «η μια και μοναδική αλήθεια», κοντράρονται και εν τέλει ισορροπούν, δείχνοντας μας το σημείο μηδέν. Κάτι που δεν θα ήταν απαραίτητα κακό αν επρόκειτο να είναι το σημείο απ΄ όπου όλα θα ξεκινούσαν απ΄ την αρχή. Είναι, όμως τραγικό καθώς μας κρατούν καρφωμένους στο σημείο όπου δεν συμβαίνει τίποτα.

            Κι αυτό το τίποτα, τελικά, είναι χειρότερο και από την πιο δυσάρεστη ή επαχθή λύση. Αυτό ας το λάβουν υπ΄ όψιν τους οι Κύπριοι και ας ελπίζουμε πως κάποια μέρα θα το λάβουμε και εμείς.