Πολιτικά οφέλη και απ΄ το κλείσιμο του βιβλιοπωλείου της ΕΣΤΙΑΣ;

             Η πολιτική στην Ελλάδα το μόνο κοινό που έχει με τον πολιτισμό είναι τα πρώτα έξη γράμματα.

            Αυτή είναι δυστυχώς η αλήθεια και αποδεικνύεται πολύ εύκολα από τα έργα και τις ημέρες όλων των Κυβερνήσεων, αλλά και των υπολοίπων πολιτικών παρατάξεων που βρισκόταν στην αντιπολίτευση, τα τελευταία 50, περίπου, χρόνια.

            Έτσι, μπορεί να προκαλούν θυμηδία οι αντικρουόμενες δηλώσεις και ανακοινώσεις των πολιτικών κομμάτων για το κλείσιμο του ιστορικού βιβλιοπωλείου της ΕΣΤΙΑΣ, αλλά δεν εκπλήσσουν κανένα. Απλώς το καθένα ερμηνεύει το γεγονός ανάλογα με τα οφέλη που προσδοκά μέχρι και απ΄ αυτό! Οι αντιμνημονιακοί το αποδίδουν στα μνημόνια και οι μνημονιακοί διευρύνουν τη σκέψη (;) τους ζητώντας μας να κάνουμε όλοι αυτοκριτική καθώς αποδεδειγμένα οι Έλληνες πάψαμε να διαβάζουμε εδώ και χρόνια!

   

         Δεν είναι φοβερό; Τελικά οι άνθρωποι δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε σ΄ αυτό, το θεωρητικά απλό. Το γιατί έκλεισε ένα βιβλιοπωλείο, πραγματικό σύμβολο του πολιτισμού μας.

            Πώς να συμφωνήσουν, όμως, όταν γι΄ αυτούς είναι ζητούμενο ο ίδιος ο πολιτισμός.

            Για την αριστερά στη χώρα μας, η τέχνη, και κατ΄ επέκταση ο πολιτισμός υπήρξε πάντοτε ο προνομιακός της χώρος. Η ελευθερία της σκέψης και η επαναστατικότητα που εκφράζουν πολλοί καλλιτέχνες ταιριάζουν γάντι με την κλασική ιδεολογία της αριστεράς. Σε θεωρητικό επίπεδο βέβαια. Πρακτικά και ιστορικά όμως, έχει αποδειχθεί πως η λογοκρισία που άσκησε κατά καιρούς η αριστερά σε δημιουργούς που κινούνταν στο χώρο της αλλά με τα έργα τους έδειχναν να παρεκκλίνουν της επίσημης γραμμής, δεν ήταν απλώς σκληρή αλλά ενίοτε και εξοντωτική.

            Για τη δεξιά, υπήρχαν οι λίγοι και εκλεκτοί αλλά και πάρα πολλοί που απλώς βαφτίζονταν καλλιτέχνες (σ.σ. και πριμοδοτούνταν αναλόγως), με τους δεύτερους να κερδίζουν δικαίως και επαξίως τον χαρακτηρισμό των κλασικών δημιουργών του αφόρητου κιτς στην Ελλάδα.

            Για τις δυνάμεις που κινούνταν ανάμεσα σε αυτούς τους δύο χώρους (π.χ. το ΠΑΣΟΚ) το πολιτιστικό προφίλ που προσπάθησαν να δημιουργήσουν ήταν τελικά ένας αχταρμάς με πολλά και ετερόκλιτα στοιχεία, με αποτέλεσμα να υπερισχύουν τα πιο κραυγαλέα, τα οποία φυσικά ήταν και τα πιο ευτελή.

            Οι διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις δεν είναι κακές. Αντιθέτως, στον πολιτισμό είναι οι αιτίες που γεννούν κατά καιρούς πολλά και σημαντικά έργα.

            Όταν όμως ένα κράτος ασκεί πολιτική πάνω στον πολιτισμό (σ. σ. όπως και σε κάθε άλλο τομέα) πρέπει να έχει ξεκάθαρη γραμμή και συγκεκριμένο στόχο. Επίσης, ο τομέας του πολιτισμού να συνεργάζεται και να εξελίσσεται παράλληλα και ταυτόχρονα με τον τομέα της παιδείας. Λάτρεις του πολιτισμού δεν δημιουργούνται εξ αιτίας του ένδοξου παρελθόντος, ούτε επειδή εντυπωσιάστηκαν όταν έτυχε να βρεθεί στο δρόμο τους ένα έργο τέχνης. Γαλουχούνται και σμιλεύονται μέσα απ΄ την παιδεία.

            Σ΄ αυτό δυστυχώς δεν κατάφεραν ποτέ να συμφωνήσουν οι ντόπιες πολιτικές δυνάμεις. Αν το έκαναν, σήμερα δεν θα θλιβόμασταν για το κλείσιμο του βιβλιοπωλείου της ΕΣΤΙΑΣ και εκατοντάδων άλλων σ΄ όλη τη χώρα. Για να το κάνουν, όμως, θα έπρεπε στη χώρα μας η πολιτική να είχε περισσότερη σχέση με τον πολιτισμό και όχι μόνο τα πρώτα έξη γράμματα.