Οι καλοθρεμμένοι του πολιτισμού…

Είναι πλέον πολύ πιθανό εντός λίγων ημερών ο Ο.Π.Α.Π. (Οργανισμός Προγνωστικών Αγώνων Ποδοσφαίρου) να μην βρίσκεται υπό τον έλεγχο του ελληνικού δημοσίου.  Πέρα απ΄ τις παραμέτρους που αφορούν το αν θα έπρεπε να πωληθεί ή όχι ο συγκεκριμένος Οργανισμός και αν το τίμημα που θα αποφέρει στα κρατικά ταμεία είναι μικρό ή μεγάλο, υπάρχει και μία για την οποία ελάχιστη κουβέντα έγινε μέχρι τώρα. Με την πώληση του Ο.Π.Α.Π. στερεύει και μια μεγάλη πηγή εσόδων του Υπουργείου Πολιτισμού, τα οποία διοχετεύονταν και στήριζαν εδώ και χρόνια πολλές και διάφορες πολιτιστικές παραγωγές.

Δεν γνωρίζω πόσα ακριβώς ήταν τα έσοδα αυτά, αλλά εικάζω πως μεταφράζονταν σ’  ένα σημαντικό ποσό, το οποίο εισέρεε διαρκώς και, λογικά, αυξανόταν όσο αυξανόταν και τα ετήσια κέρδη του ΟΠΑΠ. Ήταν δηλαδή ένα σταθερό και σίγουρο έσοδο που θα λείψει από τον ήδη κουτσουρεμένο προϋπολογισμό του Υπουργείου Πολιτισμού, το οποίο φυσικά δεν μπορεί να προσδοκά πως οι νέοι ιδιοκτήτες του Οργανισμού, κάποιοι ιδιώτες, θα συμπεριφερθούν ανάλογα με το κράτος.

Η εξέλιξη αυτή είναι λογικό και επόμενο να έχει στεναχωρήσει, για να μην πω πανικοβάλλει, κάποιους δημιουργούς και παραγωγούς του πολιτισμού, οι οποίοι βλέπουν να χάνεται η σταθερή στο χρόνο και σε μέγεθος δύναμη, που παρακινούσε, κινητοποιούσε και διαμόρφωνε τα αποτελέσματα των εμπνεύσεων τους. Διότι χωρίς το χρήμα του ΟΠΑΠ που εύκολα και άνευ ξεκάθαρων κριτηρίων δινόταν απ΄ το Υπουργείο είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν κάποιοι θα παρέμεναν και θα μακροημέρευαν στο χώρο του πολιτισμού, των γραμμάτων και των τεχνών. Όπως, επίσης, είναι αμφίβολο αν απ΄ όλα αυτά που αποτέλεσαν την πολιτιστική μας παραγωγή την εποχή που «λεφτά υπήρχαν απ΄ τον ΟΠΑΠ» έπιασαν τόπο, όχι βέβαια επιστρέφοντας μέρος των χρημάτων που απορρόφησαν, αλλά συμβάλλοντας στην εξέλιξη του πολιτισμού μας.

Όσοι γαλουχήθηκαν, ή βολεύτηκαν με την άποψη πως ο πολιτισμός δεν μπορεί να είναι ανταποδοτικός, είναι φυσιολογικό να αισθάνονται πως φεύγει ο κόσμος κάτω απ΄ τα πόδια τους. Ο δικός τους κόσμος, όπου η ανταποδοτικότητα του πολιτισμού είναι απόλυτα ενοχοποιημένη καθώς τον φαντάζονται και τον υπηρετούν ως να ΄ναι κάτι σοβαροφανές, αγέλαστο, απόμακρο και απροσπέλαστο για τους πολλούς. Και αυτοί δεν είναι μόνο όσοι σιτίζονταν απ΄ τον κορβανά του Υπουργείου αλλά και από πολλά άλλα ταμεία, κρατικά, νομαρχιακά, δημοτικά κ.α.   

Για όσους, όμως, ο πολιτισμός είναι ό,τι εκφράζει τα όνειρα των ανθρώπων και βγάζει από μέσα τους τον καλύτερο αλλά και τον αισιόδοξο εαυτό τους, ξέρουν ποια είναι η ανταπόδοση και πώς θα την εισπράξουν, γιατί έτσι την εισέπρατταν πάντα. Χωρίς να συνωστίζονται έξω από γραφεία Υπουργών, Βουλευτών, Νομαρχών, Δημάρχων κ.α.

Λυπάμαι και μάλιστα πάρα πολύ που ο Ο.Π.Α.Π. δεν θα επιχορηγεί πλέον τον πολιτισμό (σ. σ. και άλλες βέβαια σημαντικές δράσεις).

Δεν λυπάμαι όμως που θα πάψει να σιτίζει όσους είχαν μάθει να βολεύονται και να πορεύονται «αξιοποιώντας» αυτό το χρήμα.

Λυπάμαι που επί χρόνια χάθηκαν πολλές ευκαιρίες να επενδύσουμε πραγματικά στον πολιτισμό, αξιολογώντας με αυστηρά και συγκεκριμένα κριτήρια προτάσεις και ανθρώπινες αξίες.

Δεν λυπάμαι καθόλου που πλέον δεν θα υπάρχει αυτή η δυνατότητα γιατί, επιτέλους, θα κληθούν όλοι οι δημιουργοί και οι παραγωγοί του πολιτισμού να λειτουργήσουν σ΄ ένα περιβάλλον δύσκολο αλλά με ίσους όρους. Ένα περιβάλλον στο οποίο ελπίζω πως θα ξεχωρίσουν και θα αναγνωριστούν όσοι έχουν κάτι σημαντικό και ξεχωριστό να πουν και όχι εκείνοι που έμαθαν απλώς να επιβιώνουν και να θρέφονται μέσω όλων των καταστάσεων.