Νέοι κατ΄ αντιγραφή…

             Παρέλαση μαθητών, λόγω κάποιας εθνικής επετείου. Ένας μαθητής περνώντας μπροστά απ΄ τους επισήμους (πολιτικούς κ.α.) αρνείται να τους αποδώσει τιμή στρέφοντας το κεφάλι δεξιά, όπως ορίζει το τυπικό. Το συγκεντρωμένο πλήθος ξεσπά σε χειροκροτήματα. Εκείνον όμως που αποθεώνει κυριολεκτικά είναι ο μαθητής που σηκώνει το δεξί χέρι, το στρέφει προς τους επισήμους και παρελαύνει μουντζώνοντας τους.

            Δεν είναι η πρώτη φορά, και πολύ φοβάμαι ούτε και η τελευταία, που η ελληνική κοινωνία εκφράστηκε κρυπτόμενη πίσω απ΄ τα παιδιά της.

Το κακό είναι πως τα τελευταία χρόνια γίνεται συστηματικά. Πολλά απ΄ τα βλαστάρια μας αναγκάζονται να ζουν τη ζωή των γονιών τους καθώς τα δικά τους ανεκπλήρωτα όνειρα καλούνται να υλοποιήσουν. Όχι μόνο όταν φτάσουν για σπουδές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά από πολύ νωρίτερα. Απ΄ το νηπιαγωγείο ή τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, όταν φορτώνονται ένα βαρύ πρόγραμμα εκμάθησης μουσικών οργάνων και συμμετοχής σε διάφορα αγωνιστικά αθλήματα, ή σε καλλιτεχνικές δραστηριότητες.

Το τι κόστος έχουν όλα τα παραπάνω στην ψυχοσύνθεση των παιδιών και τι αποτελέσματα επιφέρουν, είναι μεγάλη κουβέντα την οποία όσες φορές την κάνουν οι μεγάλοι εννοούν και αναφέρονται σαφέστατα στα παιδιά των άλλων, καθώς ό,τι έκαναν για τα δικά τους ήταν καλώς καμωμένα αφού έγινε με όλη τους την αγάπη και την ανάλογη προσοχή και φροντίδα.

Τις μέρες αυτές και με αφορμή τις κυοφορούμενες αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, πολλά απ΄ τα παιδιά βρίσκονται στους δρόμους και αντιδρούν. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο τότε κάθε κοινωνία, όσο και αν ενοχλείται λόγω της κρατούσας λογικής πως δεν είναι δυνατόν να σηκώνονται τα πόδια για να κτυπήσουν το κεφάλι, οφείλει να ακούσει και να προβληματιστεί. Για να ακούσει όμως πρέπει να υπάρχει ουσιαστικός διάλογος, ακόμα και με ένταση, πάθος, και υπερβολές. Πάνω απ΄ όλα όμως να υπάρχουν φρέσκες αλλά τεκμηριωμένες και ρηξικέλευθες προτάσεις, που όχι απλώς θα οδηγούσαν σε αλλαγές αλλά σε πραγματικές ανατροπές, ικανοποιώντας τη ρήση του Ν. Καζαντζάκη πως «Νέος θα πει να επιχειρείς να γκρεμίσεις τον κόσμο και να έχεις το θράσος να θες να οικοδομήσεις καινούριο, καλύτερο». Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν το βλέπουμε από πολλούς νέους που ξεσηκώθηκαν και διαμαρτύρονται αυτές τις μέρες. Αντιθέτως, βλέπουμε προτάσεις που φοβούνται το καινούριο. Οπότε πώς θα οδηγήσουν και στο καλύτερο;

Βλέπουμε, επίσης, πολύ θράσος και άσχημες συμπεριφορές από νέους, που το θέμα δεν είναι αν τιμούν τους ίδιους, αλλά πόσο τιμούν όλους εμάς ως σύνολο, ως κοινωνία.

Βλέπουμε, ακόμα, νέους να κλείνουν τα αυτιά τους στην όποια αντίθετη πρόταση και να υψώνουν τη φωνή τους όσο περισσότερο γίνεται για να ακούγεται μόνο αυτή.

Τελικά, μήπως αντί για νέους και παιδιά, βλέπουμε εμάς που ως γονείς καταφέραμε να τους οδηγήσουμε σε λάθος δρόμους;   

Πιθανότατα. Αλλά όσο και αν αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί, η οποία είναι βεβαίως μεγάλη στη δημιουργία νέων κατ΄ αντιγραφή, ας αναλάβουν και οι νέοι μας τη δική τους ανοίγοντας τους καινούριους δικούς τους δρόμους. Αν πρέπει να γκρεμίσουν αυτό τον κόσμο, οικοδομώντας έναν καλύτερο, μάλλον θα πρέπει να ξεκινήσουν από μας, απ΄ τις ιδέες, τους τρόπους και τις συμπεριφορές μας. Όλα αυτά με τα οποία τους γαλουχήσαμε τόσα χρόνια. Όλα αυτά με τα οποία οικοδομήσαμε το δικό μας κόσμο. Έναν κόσμο που δεν αξίζει τελικά να κληρονομήσουν, ούτε βέβαια να διαιωνίσουν.